تبیان، دستیار زندگی

فَسَلَامٌ لَّكَ مِنْ أَصْحَابِ الْیَمِینِ

هشتِ هشتِ هشتاد و هشت  چه روز مهمیه؟

 ضریح  آفتاب  

 

امام رئوف، هشتمین اختر تابناک آسمان ولایت

جایزه هم داره؟

امروز به میهمانی رضا آمده‌ایم

با هم به گلستان صفا آمده‌ایم 


مانند شقایقی همه سوخته دل

محتاج و غریب و بینوا آمده‌ایم 


در سنگر عشق و كرمش پای نهادیم

چون كفتر گنبد طلا آمده‌ایم 


امروز كنار پنجره فولادی

دلخسته و با دست دعا آمده‌ایم 


ما زائر بارگاه عشقش هستیم

ای دل تو مگو كنون چرا آمده‌ایم؟ 


محتاج كرم گشته و در بند اسیریم

با بارگنه بهر شفا آمده‌ایم


********

شـــافع روز جزایـــی یــا رضــا

مست احسان و صفایت ای غریب 


آیتـــی از كبریایـــی یــا رضــا

در رهـت همچون شقایق پرپریم 


تــا توانــم نــزدت آیـم یـا رضـا

قلــب من را دردهایــم ســفته‌اند 


از محبــت بــی نصــیبم یـا رضـا

از بــــرای مشـــكلم كاری نــما


تــو غریــب الغربایـی یـا رضا

ما هـمه مست ولایت ای غریب 


ســرور ایــران مایـی یـا رضـا

بــر در درگاه تـو روی آوریم 


گوشـه چشمی بر من زائر نما

دردهایــم در دلــم ناگفته‌انــد 


من ضـعیفم، من غریبـم یا رضا

ضـــامن آهــو مرا یــاری نـما


********

كه من هم غصه گردیده نصیبم

غریبه غم مخور من هم غریبم

مسافر حرم

رفیق عازم سفر فقط(سلام ) را ببر 

سفارش مریض حضرت امام را ببر 


( سلام نسخه ) را ببر ببین دوا نمی دهد؟ 

از او بپرس این مریض را شفا نمی دهد ؟ 


چقدر تا تو با قطارها سفر کند دلش ؟ 

چقدر بگذرند زائرانت از مقابلش ؟ 


چقدر بادهای دوری ات مچاله اش کنند 

و دوستان به روزهای خوش حواله اش کنند 


درست بیست سال شد که راه طوس بسته است 

جوان دل شکسته دل به پابوس بسته است 


پدر به کربلا و مکه رفته است چند بار 

و من هنوز در هوای مشهد تو بی قرار 


مرا طلای گنبد تو بی قرار می کند 

کسی مرا به دوش ابر ها سوار می کند 


خیال می کند که دیدن تو قسمتش شده 

همین کسی که دارد ا ز خودش فرار می کند 


کسی که بیست سال آزگار مشهدی نشد 

و هرچه شکوه می کند به روزگار می کند 


به بادهای آشنای شرق بوسه می دهد 

به آتش ارادت تو افتخار می کند 


به این امید ضامن رئوف تا ببیندت 

هی آهوان بچه دار شکار می کند 


هزار تا غروم در مسیر ایستاده ام 

به هر که آمده به پابوس نامه داده ام 


من از کبوتران گنبد تو کمترم مگر 

که بعد سالها نخوانده ای مرا به این سفر 


قطار های عازم شمال شرق می روند 

دقیقه های بی تو مثل باد و برق می روند 


بلیط ماندن است مانده روی دست های من 

در این همه مسافر حرم نبود جای من

 آستان رضا

شهى كه درگه او سجــده‌گاه مــرد و زن است 

امــان خلــق، امیــن خــدا ابوالـــحسن است 


امـام ثــامن و ضـــامن جـــهان عــزّ و جلال 

كـه ملــجأ همــگان در نــوائب و محن است 


سپهــر علــم و عمـل پاک از خــطا و خطــل 

سرشته از كـرم و جود و حجّت ز مـــن اسـت 


ز نور طلعــت او پرتـــوى بـــود خورشیـــد 

ز بـــوى تـــربت او ذرّه نـــافة ختـــن اسـت 


طـــواف مرقـــد او سیــر در بـــهشت لـــقا 

زیــــارت حـــرم او بهشــت را ثـــمن است 


مرا بس است همــین افتخار و عزّت و شــــأن 

كه از ازل ز ولایـــش بگــــردنم رســن است 


هـــزار سـال ســـراید مدیحــــش ار «لطفى» 

هنوز حـــرف نخستین و مطلـــع ســخن است 


شكــــوه عیـــد غــدیر اندر آســـتان رضـــا 

نویـــد بـــخش نـجات از شـدایـد و فتن است 


به هر كجا كه روم جشن و شادى است و سرور 

به هر كه مى‌نگرم ماه صورت و حــسن است 


براى خویـــش گزیده است هـر كــسى وطنـى 

مرا جــوار ولى مرتـــضى علــى وطــن اسـت 


هــر آن‌ كه رفـــت به زیر لواى احمــد و آل 

رهـــا ز غــصّة دنیا و فــــكر ما و من اسـت

تا خراسان

می دوم آن سوی نامعلوم کز بویت پراست

تا خراسانی که از نور فراسویت پر است


می دوم آن سو که عطری از تو سوسو می زند

تا زمینی کز گلستانهای خوشبویت پر است


با زیارتنامه ای در دست می بینم چنان

چشمهام از قطره های گرم آمویت پراست


دامنم از هر چه غیر از توست " ای مولا " تهی است

جان من از بارگاه گرم هوهویت پر است


پر بده در آستانت مرغ پر شور مر

بالهام از شوق پرواز پرستویت پر است


من گرفتارم رهایم کن امام مهربان

سینه از جوش و جلای پاک آهویت پر است


می شوم پروانه ای وقتی که من دورم ز طوس

شمع هم از جلوه زار قدس سوسویت پر است

ای که می آید از این گلدسته آواز دعایت

بوی گل می آورد صبحی که می سازد صدایت


زیر ایوانت کبوتر در کبوتر می گذارم

دستهایم را مگر بالی بگیرد در هوایت


آسمان طوس می سوزد اگر خاک مدینه

سر کند آواز غربت را بگوش آشنایت


من هزار آئینه از شبهای چشم خود شنیدم

در بیابان آهوانی در طواف جای پایت


کاشکی از آبی گلدسته بالاتر نشیند

بیرق سبزی که دارد بوی سرخ کربلایت


من تو را ای ماه هشتم پنج نوبت می سرایم

هفت بند تار و پودم می شود شعری برایت

سلام بر خورشید

رسید تا فلکه آب و روبروی حرم

گذاشت دست به سینه : سلام سوی حرم 


لب زمین دو چشمش دوباره باران خورد

در آستانه دریا گرفت بوی حرم 


گذاشت صورت خود را به صورت یک در

نفس کشید و نفس شد به رنگ و روی حرم 


تمام حس عطش را به کاسه ها نوشید

و پر شد از تب و تاب لب سبوی حرم 


در آن طرف پدری که خمیده . با گریه

گره زده پسرش را به آبروی حرم 


چقدر قطره به دریا رسیدنش زیباست

چقدر زمزمه جاری شده به جوی حرم 


در ازدحام توسل ز چشم من گم شد

ضریح بود و هزاران دعای توی حرم 


شکست بین نماز زیارت آقا

شکست و ریخت قنوتش به گفتگوی حرم

***

شفا گرفته مریضی .....زدند نقاره

صدای معجزه پیدا شد از گلوی حرم

***

گذاشت دست به سینه .عقب عقب برگشت

رسید تا فلکه آب و روبروی حرم

ای شه توس به دیدار تو باز آمده ایم                          در حریم تو پی عرض نیاز آمده ایم

ما گداییم و تویی پادشه بنده نواز                                     خدمت پادشه بنده نواز آمده ایم

دل مشتاق زبس دیدار تو بود                                          بر لب تشنه ی الطاف تو باز آمده ایم

تا کنی با خبر از راز حقیقت ما را                                    با دلی پاک به خلوتگه راز آمده ایم

چهره بگشای که جان در قدمت افشانیم                            قبله بنمای که از بهر نماز آمده ایم

بی جواز تومتاعی نپذیرندز ما                                        رحمتی کن به امید جواز آمده ایم

خسروا از پی روبیدن گرد حرمت                                   چون «رسا» با دل پرسوزو گدازآمده ایم

ای رضا رضایم رضای توست     خواستم درطلب جمال توست                             حق صحبت درثنای توست     مهرمااندر مقام توست                                     مقام امامی برای توست     شکاردل مرام توست                                         دولت سازنده وپاینده برای توست     شورعشق ما در قفای توست                        غبطه ملک به مقام توست     خون ماارزانی راه توست                                 دست من اگردردست توست     خواستارحاجتم ای درست                                  گویندهرکس دوستدار توست     خواستارفرج مولای توست                             ای که فرج دردست خدای توست     گوییم همگی رضایم به رضای توست  

سلام

چند بیتی از خودم با زبانی الكن:

هشت باران میشود میلاد آن مولای هشت

روز هشت از ماه هشتم سال هم هشتاد وهشت

نام مولامان علی وكنیه اش موسی الرضا

او دهم معصوم از باعصمتان شیش وهشت

در فضای تربت پاكش بود در روز وشب

پیك درگاه الهی دائما در سیر وگشت

آهوی قلبم همیشه منتظر باشد رضا(ع)

تا نوازش گر شوی او را چنان آهوی دشت

شمس پاكی ها،غریبم،دستگیری كن مرا

پاك كن روح مرا از هر پلیدی وپلشت

ولادت امام هشتم شیعیان رضا (ع) میباشد.