تبیان، دستیار زندگی

معــبود

ای خدای ای خــــالــق کون مکان

ای تـویی دانـای پیــــــدا و نهــــان

 ای منــــزه صـــاحب بخشـش تویی

پـاسخ هـر حـاجت و پـرسـش تویی 

غیـر تـو هـرگـز خدایی ای کـــریم

نیست معـــبودی به جز تو ای رحیم 

ایمـــنی بخش دل حیـــــــــران مـا

صــــاحب ایـن روح سـرگـردان ما 

خــــالــق نـور و ز آن بـرتــر تـویی

بـر تمــــام کائنــات ســـرور تـوبی

 آنچه بـاشــــد در زمین و آســــمان

می­کنــــد تســــبیح تـو بـا هـر زبان 

دافع رنج و غمــــــی نـامت دواست   

      ای­فرح­بخش ای­جمیل­ذکرت­شفاست

 ایکـه اکنــون حجتت در پـرده است

خوان لطفت هـر طرف گسـترده است 

آتش ســوزان گلســـتان از تـو شــد

عالم امکان نمــــایـان از تـو شـــــد 

آب دریـا بهـــر موســـایت شـکافت

کس بـه کنـــه لایـزالت ره نیـــافت

 ای خـدای کعــبه ای پـروردگـــــار

ای مهیــــــمن ای نعیــــــم پـایـدار ای

پنــــاه بی پنـــــاهـان ای شکیب

کس نبـــــاشـد از عطایت بی نصیب

 ای خجســـته ای امیــــد بی کســان

از حـریم فضـــل خـود مـا را مــران

 مقتــــــدر ای خـالـق هفت آســمان

مـا را از نـار جهنــــــــــم وارهـــان
بهروز -رها

خدایا : «چگونه زیستن »را به من بیاموز ،« چگونه مردن» را خود ، خواهم دانست .

خدایا تقدیر عزیزانم را زیبا بنویس،تا من جز لبخند از آنها چیز دیگری نبینم.

عصیان خلایق از چه صحرا صحراست
در پیش عنایت تو یك برگ گیاست
هرچند گناه ما كشتى كشتى است
غم نیست كه رحمت تو دریا دریاست

شعر محمود ژولیده ››› شبستان خدا

ای خدا ای فاتح هر مشكلم
وی همه آرامش جان و دلم
بشنو از دل راز یك بی آبرو
ده مجال گفتگویم، گفتگو
در شب احیا به تو رو كرده‏ام
خویش را با توبه همسو كرده‏ام
گرچه عمری با گنه بنشسته‏ام
گرچه قلب صاحبم بشكسته‏ام
صبر كن، از كیفر من بر حذر
تا كنم در خویش تجدید نظر
بهر تو خود را مهیا می‏كنم
توبه را در خویش احیا می‏كنم
هر كه باید رفت چون فرزند نوح
توبه باید، توبه از نوع نصوح
چونكه امشب بامنیبین زیستم
راضی از عمر گذشته نیستم
بر تو عمری بدگمانی داشتم
بهر شیطان آشیانی داشتم
چون بگیرم آینه در دست خویش
فاش بینم، فاش، روی پست خویش
گرچه دل بد كرده تكفیرش مكن
بنده‏ات برگشته تحقیرش مكن
هركه بر حال خراب خود رسید
پیش از مردن حساب خود رسید
هر كه گیرد آینه در پیش رو
كرده‏های خویش بیند مو به مو
خویش را بیند كه خود با خود چه كرد
تا بداند سخت باید توبه كرد
باید از بگذشته‏ها عبرت گرفت
دست را بر زانوی همت گرفت
حال باید وادی تحلیف رفت
یا علی گفت و سوی تكلیف رفت
سخت باید نفس را بشكست و ماند
عهد و پیمان با شهیدان بست و ماند
همچنان بار شهیدان مبین
مانده انبان یتیمان بر زمین
راه ما راه شهیدان خداست
كیست پرسد ای خدا مهدی كجاست
گرچه دل شرمنده است از روی تو
ای خدا با مهدی آمد سوی تو
نیستم اینك از الطافت جدا
سینه‏ای دارم شبستان خدا
یا حلیم امشب كه من سرگشته‏ام
یا علی گویان سویت بر گشته‏ام

خدایا ٬ دوست بدار آنهائی که دوستمان دارند و ما نمیدانیم

و سلامت بدار آنهائی را که دوستشان داریم و نمیدانند . . .

خدایا کسی که ترا دارد  غم و اندوه دنیا را به شادی و نشاط قلبی خواهد گذراند
و کسی که ترا ندارد چه بیچاره ای است که شادی و نشاط عذابش خواهد داد

پروردگارا

به من بیاموز ، دوست بدارم کسانی را که دوستم ندارند

کریه کنم برای کسانی که هیچگاه غم مرا نخوردند

لبخند بزنم به کسانی که هرگز تبسمی به صورتم ننواختند

و عشق بورزم به کسانی که عاشقم نیستند

خدایا!
بزرگترین طاعت قلب من امید به توست
شیرین ترین سخنم مدح و ثنای توست
بهترین ساعتها در نظرم ساعت دیدار توست

دست حاجت چو بری نزد خداوندی بر
که کریم است و رحیم است و غفور است و ودود