پيشگفتار
پيشگفتار
بسم الله الرحمن الرحيم «فَلَوْ لاَنَفَرَ مِن کُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُواْ فِي اَلدِّيْنِ وژ لِيُنْذِرُواْ قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ». (سوره توبه، آيه 122)
در طول تاريخ، مصلحان و نيک انديشان همواره در فکر پي ريزي و تشکيل جامعه اي بوده اند که در آن ارزشها حاکم گردد و زشتيها زدوده شود و براي رسيدن به اين مقصود و تشکيل چنين جامعه اي ـ که از آن گاهي به «مدينه فاضله» تعبير کرده اند ـ قوانين و مقرراتي نيز انديشيده اند تا افراد جامعه در زندگي فردي و اجتماعي خود و چگونگي استفاده از طبيعت و ارتباط با همنوعان، راه درست را طي کنند و از کجروي و تجاوز به حقوق ديگران بپرهيزند.
اسلام به عنوان آخرين مکتب تضمين کننده سعادت بشر، زيرناي تشکيل چنين جامعه اي را «اعتقاد صحيح» مي داند و براي سالم سازي انديشه و اعتقاد انسانها، اصول خاصي مقرر کرده که پيروان آن، بايد به آنها باور داشته باشند، اصول که آغاز و پايان هستي را مشخص مي کند و انسانها را از افکار پوچ و خيالهاي بيهوده مي رهاند و به زندگي هدفدار راهنمايي مي کند.
البته اسلام، تنها اعتقاد صحيح را کارساز نمي داند، بلکه مردم در مرحله «عمل» و رفتار نيز بايد راه درست را از نادرست بازشناسند و خوبيها را عمل کنند و از بديها
