با عرضه آزمایشی سرویس "پیشخوان ایرانسل" و برای نخستین بار در کشور، مشترکین ایرانسل می‌توانند از طریق تلفن همراه خود و در قالب پیام چند رسانه‌ای (MMS) در جریان خلاصه تازه‌ترین اخبار، گزارش‌ها و تحلیل‌های روزنامه‌ها، خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری قرار گیرند.

به گزارش روابط عمومی ایرانسل، این اپراتور در ادامه روند ارائه سرویس‌های متنوع و کاربردهای جدید و جذاب تلفن همراه در کشور و همگام با آخرین فناوری روز دنیا، سرویس روزنامه همراه را با نام تجاری "پیشخوان ایرانسل" در اختیار مشترکین خود قرار می‌دهد.

با پیشخوان ایرانسل، مشترکین دیگر برای اطلاع از آخرین تحولات سیاسی، بین المللی، اجتماعی، اقتصادی و ورزشی، نیازی به خرید روزنامه و یا مراجعه به اینترنت نداشته و می‌توانند از طریق ویترین ایرانسل و با تلفن همراه خود، در جریان خلاصه تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌های روزنامه‌ها، خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری قرار بگیرند.

محتوای ارسالی علاوه بر متن، با تصاویر و لوگوی رسانه مورد نظر همراه خواهد بود و مشترکین با استفاده از این سرویس از "روزنامه همراه" برخوردار شده و می‌توانند به جای ورق زدن روزنامه، خلاصه آن را روی صفحه تلفن همراه خود بخوانند.

براساس این گزارش، آخرین فهرست رسانه‌های عرضه شده بر روی پیشخوان ایرانسل با ارسال یک پیام کوتاه بدون متن به شماره 8494 قابل دریافت بوده و متقاضیان اشتراک، کافی است کد ویژه رسانه مورد نظر خود را از طریق پیام کوتاه به شماره 8494 ارسال کنند.

پس از اشتراک، هزینه هر نسخه محصول ارسال شده به متقاضی، به صورت جداگانه در حساب وی منظور می‌شود و تا قبل از ارسال دستور لغو اشتراک، نسخه‌های منتشر شده بر روی پیشخوان ایرانسل برای مشترک ارسال می‌شوند.

بنابر اعلام، در دوره آزمایشی این طرح و تا پایان خرداد90، نرخ هر نسخه از هر محصول، معادل هزینه یک پیام چندرسانه‌ای و 320 ریال خواهد بود. همچنین از آنجایی که در طول جشنواره بهار90 ایرانسل، به ازای ارسال هر پیام چند رسانه‌ای فرصت ارسال یک MMS رایگان به مشترکین اعطا می‌شود، در این بازه زمانی، از هر دو نسخه ارسالی برای مشترکین، یک نسخه رایگان محاسبه خواهد شد.

در پایان این گزارش، با تاکید بر اینکه این بستر نوین، فرصت مغتنمی برای گسترش تاثیرگذاری و تعمیق ارتباط رسانه‌ها با مخاطبان خود به حساب می‌آید، از مدیران مسئول رسانه‌های کشور دعوت شده تا در صورت تمایل برای حضور در مجموعه رسانه‌های فعال در این سامانه اطلاع‌رسانی مبتنی بر تلفن همراه، با پست الکترونیک vitrin@mtnirancell.ir مکاتبه نمایند.

مغز مرد در طول زندگی‌اش تغییر وتحول پیدا می‌کند. این‌ها یافته‌های تازه در این زمینه است.

مردان احساساتی‌ترند

گرچه تصور عمومی این است که زنان احساسی‌ترند، اما پژوهش‌ها نشان داده است که نوزادان پسر نسبت نوزادان دختر واکنش‌های عاطفی بیشتری از خود نشان می‌دهند. یک بررسی در سال 2008 نشان داد که مردان در بزرگسالی نیز اندکی واکنش‌های عاطفی را با شدت بیشتری بروز می‌دهند- البته تنها پیش از آنکه از عواطف‌شان در موردی آگاه شوند.

مردان در برابر تنهایی حساس‌ترند

گرچه تنهایی می‌تواند برای سلامت و مغز هر کسی زیانبار باشد، اما مردان سالمند به خصوص نسبت به آن آسیب‌پذیرترند. مردان نسبت به زنان کمتر برای برقرار ارتباط تلاش می‌کنند،‌ در نتیجه تنهایی‌شان تشدید می‌شود و این تنهایی اثر آسیب‌رسانش را بر مدارهای اجتماعی مغزشان باقی می‌گذارد.

مردان بر حل مسائل متمرکزند

با اینکه بسیاری از بررسی‌ها نشان می‌دهند که زنان نسبت به مردان احساس همدلی بیشتری از خود بروز می‌دهند. اما ممکن است قضیه به این سادگی نباشد؛ ممکن است سیستم همدلی مغز مردان هنگامی که شخصی تحت استرس قرار دارد یا مشکلی را ابراز می‌کند، به سرعت بروز نکند، اما بخشی از مغز که مسئول "حل مسائل" است،‌به سرعت غلبه می‌کند و باعث کمک رساندن مردان به دیگران می‌شود.

مردان از قلمروشان دفاع می‌کنند

بخش از غریزه مردانه دفاع از قلمرو‌اش است. گرچه در مورد انسان‌ها باید پژوهش‌های بیشتری انجام شود، اما در پستانداران مذکر، بخشی از مغز که مسئول "دفاع از قلمرو" است، بزرگتر از بخش مشابه در پستانداران مونث است. با اینکه زنان نیز دارای حس مالکیت هستند، اما مردان با احتمال بیشتری ممکن است هنگامی که زندگی عشقی یا قلمرو‌شان در معرض تهدید قرار می‌گیرد، دست به پرخاشگری می‌زنند.

مردان از سلسله مراتب فرماندهی استقبال می‌کنند

مردان هنگامی سلسله مراتب قدرت حالت ناپایداری دارد، احساس اضطراب می‌کنند. اما وجود سلسله مراتب فرماندهی مستقر مانند نیروهای نظامی یا محیط‌های کاری، تستوسترون آنها را کاهش می‌دهد و پرخاشگری‌شان را مهار می‌کند.

مغز مردان واقعا در طول زمان بالغ می‌شود.

اشتغال خاطر با سلسله مراتب قدرت که از سنین بسیار پایین حدود 6 سالگی آغاز می‌شود، برانگیزاننده رقابت میان مردان است و اینکه همیشه به هم در این باره متلک بگویند؛ البته اینکه پرخاشگری به شکل کلامی بروز پیدا کند بسیار بهتر از این است واقعا نمود عملی بیرونی پیدا کند. بررسی‌های روانشناختی نشان داده‌اند که با افزایش سن مردان، علاقه آنها به برتری طلبی کاهش می‌یابد، و در عوض توجه بیشتری به رابطه‌های‌شان و بهبود بخشیدن به اجتماع‌ پیدا می‌کنند.

مغز مردان برای پدر شدن آمادگی پیدا می‌کند

مغز مردان چندین ماه پیش از این که پدر بشوند، برای همکاری با همسرشان آمادگی پیدا می‌کند. یک بررسی در سال 2000 نشان داد که پدران آینده تغییراتی هورمونی را از سر می‌گذرانند، هورمون پرولاکتین‌شان بالا می‌رود و هورمون تستوسترون‌شان کاهش پیدا می‌کند، و به این ترتیب احتمالا رفتار پدرانه در آنها تقویت می‌شود.

شکل بازی مردها با بچه‌ها‌یشان فرق می‌کند

شیوه بازی پدرها با بچه‌ها خاص خودشان است، شیوه آنها در انجام بازی‌های مبارزه‌جویانه، دارای خودانگیختگی بیشتر و برانگیزاننده بچه - ممکن است به یادگیری بهتر کودکان کمک کند، به آنها اعتماد به نفس بیشتری دهد و آنها را برای دنیای واقعی هم آماده کنند.

مردان می‌خواهند خانواده‌دار و بچه‌دار شوند

زنان می‌خواهند استقرار پیدا کنند، و مردان می‌خواهند خانواده‌دار و بچه‌دار شوند. یک بررسی در سال 2007 نشان می‌دهد که خطاهای مردان با احتمال بیشتری پیش از 30 سالگی رخ می‌دهد. پس از این سن، مردان به طور عمده بر تامین خانواده‌شان متمرکز می‌شوند.

جام جم آنلاین نوشت:

 اول: در یكی از محله‌های مركزی شهر پاریس، دیواری وسیع جا خوش كرده است كه سرامیك‌هایی لاجوردی تنش را پوشانده‌اند و روی آن با 300 زبان زنده دنیا بیش از هزار بار به رنگی سپید نوشته شده است: «دوستت دارم».

سهم ما ایرانی‌ها هم، دو تا از آن دوستت دارم‌هاست كه یكی از آنها بالای دیوار قرار گرفته است و دیگری تقریبا در مركزش. دوستت دارم‌های ایرانی جای خوبی قرار گرفته‌اند و چشم هر گردشگری دست‌كم یك بار آنها را می‌بیند، شاید به این دلیل كه خط ایرانی زیباست، شاید هم به این خاطر كه ما ایرانی‌ها به عاشقی معروفیم.

ما عشق را نسل به نسل در روح یادگاری‌های‌مان دمیده‌ایم، عشق اگر نبود، هنرهایمان ماندگار نمی‌شد، ادبیاتمان شكل نمی‌گرفت و بناهای تاریخی‌مان استوار نمی‌ماند، عشق اگر نبود دریا دریا گلزار شهدا و مفقودالاثر و جانباز نداشتیم و شاید اصلا ایرانی هم وجود نداشت چه، عشق، به همه آنها كه به آن باور دارند، طعم جاودانگی می‌چشاند.

آن كه این دیوار را بنا كرده، حتما می‌دانسته است كه بازدیدكنندگانش، «دوستت دارم» را به همه زبان‌های دنیا نمی‌دانند، اما مطمئن بوده است كه جادویی در این چند كلمه نهفته است كه حتی بدون فهمیده شدن معنایش، چشم‌ها را می‌نوازد.

دوم: مثل خیلی از اهالی پایتخت، كلاف سردرگم ترافیك و گرانی كرایه تاكسی‌ها، توفیقی اجباری نصیبم كرده است كه خیلی از روزهای هفته را، از محل كار تا خانه دو سه ساعتی پیاده‌روی كنم و هر روز، خواسته یا ناخواسته، چشم‌هایم بارها و بارها، روی آدم‌ها و بیشتر از آنها، خانه‌ها بگردد.

شهر من، به جز چند محله قدیمی كه هنوز بافت تاریخی‌شان را حفظ كرده‌اند، رویش هندسی نامنظمی از آهن و سنگ و آجر و شیشه است كه به هم پیچیده‌اند، در هم گره خورده‌اند، قد كشیده‌اند و در دودی غلیظ آرام گرفته‌اند تا شهری را بسازند كه اجزایش و بخصوص خانه‌هایش هیچ همخوانی با هم ندارند و تقلید كوركورانه معماریشان از معماری غربی، جای خالی معماری سنتی و زشتی و آلودگی دیوارهایش، چشم‌ها را خسته می‌كند.

سوم: غرضم از نوشتن ماجرای دیوار دوستت دارم این نیست كه بگویم ما ایرانی‌ها هم به دیواری مانند آن نیاز داریم، هر چند كه اگر آن را داشتیم، دلمان خوش‌تر بود، اما حرفم این است كه شهر ما، به پایتخت ایرانی‌های عاشق نمی‌ماند، اینجا شهری است كه دیوارهایش «دوستت دارم» را فریاد نمی‌زنند، شهری كه «دوستت دارم» را كم دارد.

تصور کنید امروز شما تصمیم می‌گیرید برای ملاقات یکی از دوستانتان که در بستر بیماری است، به منزلش بروید.

تصور کنید امروز شما تصمیم می‌گیرید برای ملاقات یکی از دوستانتان که در بستر بیماری است، به منزلش بروید. یک دسته گل زیبا، یک جعبه شیرینی و چند کمپوت هم تهیه می‌کنید و به عیادت او می‌روید. ساعتی بعد هنگام خروج از منزل دوست بیمارتان، متوجه می‌شوید او از حضور شما خرسند نشده است. علت چیست ؟ شاید ملاقات بیمار، آدابی داشته که شما رعایت نکرده‌اید. شاید ملاقات شما بیش از حد طولانی شده است! شاید دوستتان می‌خواست بخوابد و شما مزاحم خوابش شدید. شاید بیش از حد صحبت کرده‌اید. شاید زمان مناسبی برای ملاقات انتخاب نکرده‌اید. شاید جمله یا کلمه‌ای به زبان آوردید که باعث تکدر خاطر او شده است.

عیادت از بیمار آداب و رسومی دارد که اگر این آداب ‌ از سوی ملاقات کنندگان، رعایت نگردند، ممکن است در روحیه بیمار و روند بهبودی بیمار تأثیر منفی بگذارد. در این مقاله سعی شده دلایل، آداب و مقررات عیادت از بیماران بررسی شود.

همانطور که می‌دانیم، انسان موجودی اجتماعی است و بسیاری از فعالیت‌ها و مناسبات انسانی به صورت جمعی و گروهی صورت می‌پذیرند. در دین اسلام نیز به وحدت در بین مسلمین توصیه‌های زیادی شده است. از نماز جماعت گرفته تا شرکت در حج و سایر امور پسندیده. یکی دیگر از توصیه‌های دین اسلام که مورد تأکید اکثر پزشکان و جامعه‌شناسان و روان‌شناسان نیز است، عیادت از بیمار و تنها نگذاشتن فرد به هنگام بیماری است که نشان از جمعی بودن روحیات افراد در موقعیت‌ها و شرایط گوناگون دارد.

حضور دسته‌جمعی برای بیمار روحیه‌بخش است

حضور دسته جمعی بر بالین بیمار (به شرط اینکه بیماری‏اش خیلی حاد نباشد یا ملاقات ممنوع نباشد) باعث می‏شود بیمار احساس کند به جمع تعلق دارد و از دیگران جدا نیست و این می‏تواند در روحیه بخشی به او مؤثر باشد و موجبات باز یافتن سلامتش را فراهم کند تا جایی که در بعضی روایات، عیادت از مؤمن بیمار را همردیف با زیارت خانه خدا ذکر کرده‏اند و اولیای اسلام در احادیث متعددی، این کار را به ‌عنوان یکی از وظایف پسندیده اجتماعی به مسلمانان توصیه کرده‏اند.

در اشعار و متون کهن فارسی هم بارها از لذت عیادت توسط دوستان یاد شده و این بیت مشهور سعدی که «گر طبیبانه بیایی به سر بالینم به دو عالم ندهم لذت بیماری را» اشاره‌ای ظریف به همین مطلب دارد. اگر شما هم تجربه یک بیماری شدید یا یکبار بستری شدن را داشته باشید، حتماً می‏دانید که عیادت و ملاقات، به‌خصوص از جانب کسانی که دوستشان داریم و سایر نزدیکان، چه تأثیر انکارناپذیری بر روحیه بیمار دارد.

البته عیادت هم آداب و رسوم خاصی دارد که اگر درست اجرا نشوند، گاهی ممکن است نتیجه معکوس داشته باشد و نه تنها در روحیه او تأثیر مثبت نداشته باشد، بلکه بیشتر باعث کسالت و افسردگی فرد بیمار شود. در واقع هدف از عیادت بیمار ایجاد بار روانی مثبت بر فضای اتاق بیمار و افکار مثبت در خود بیمار است و با این شیوه اندکی از تألمات روحی و حتی جسمانی فرد بیمار کاسته می‌شود. هرچند ذکر این نکته ضروری است که تأثیرات مثبت روانی و جسمانی عیادت از مریض، بسته به رعایت عوامل متعددی می‌باشد که در عین سادگی نقش بسیار مهمی در این فرآیند ایفا می‌کنند. دقت در انتخاب زمان مناسب، به کارگیری عبارات و ادبیات مناسب، نحوه روبه‌رو شدن با فرد بیمار و شیوه احوالپرسی ‌ از مواردی هستند که در روحیه فرد بیمار تأثیر داشته و آرامش روانی را به او باز می‌گردانند. یک ملاقات خوب و اصولی می‏تواند بیمار را از نظر روانی تقویت کند و باعث ‏شود فرد، فرآیندهای شناختی مثل مهم بودن و با ارزش بودن، تنها نبودن را در ذهن خویش تقویت کند و از طریق تجسم‌سازی و تصویرپردازی مثبت، روند غلبه بر بیماری را تسریع و تسهیل کند. هیچکس نمی‏تواند انکار کند که ذهن انسان تا چه حد قدرتمند است و این ذهن قوی، در بسیاری از موارد می‏تواند روی جسم تأثیر مستقیم بگذارد. تأثیر مثبت ذهن روی جسم، مسلماً پیامد‌های خوشایندی برای بیمار خواهد داشت و راه رسیدن به قله‌های بهبودی را هموار می‌سازد. بنابراین بخش عمده‌ای از روند بهبود بیماری فرد بیمار، بستگی به میزان مقاومت و اراده روانی او دارد، چیزی که با حمایت اطرافیان تقویت می‏شود و هر قدر این حمایت منطقی و عاطفی‌تر باشد، مسلماً در روند بهبود شرایط بیمار تأثیر عمیق‌تر و جدی‌تری خواهد داشت.

حال که به ضرورت عیادت از بیمار پی بردیم، بهتر است با اصول و مقررات این مقوله نیز آشنا شویم؛ چرا که ‌ رعایت نکردن برخی نکات ساده و پیش پاا‌فتاده هنگام عیادت از مریض ممکن است نه تنها در روحیه بیمار اثر مطلوب نداشته باشد، بلکه باعث کسالت و دلسردی بیمار شود.

اصول یک عیادت اثرگذار و به یادماندنی

1- انتخاب زمان مناسب: زمان مناسبی را برای عیادت از بیمار انتخاب کنید. صبح زود، هنگام ظهر یا اواخر شب، ساعات مناسبی برای عیادت نیستند. در واقع شما باید وقت خود را با بیمار تنظیم کنید و حق ندارید ساعات بیکاری خود را برای عیادت بیمار قرار دهید.

2- هماهنگ کردن با بیمار: قبل از اینکه به ملاقات فرد بیمار بروید، حتماً با او تماس بگیرید و از آمادگی‌اش برای پذیرفتن مهمان، مطلع شوید. گاهی اوقات ممکن است، ملاقات‌کنندگان دیگری در منزل وی حضور داشته باشند که با مراجعه سرزده شما، تعداد افراد بیش از حد زیاد شود و این برای بیمار خوشایند نیست یا شاید ممکن است بر اثر نوعی معالجه یا تزریق، دچار درد یا حالت خاص دیگری شده باشد و نخواهد کسی او را در این حالت ببیند و نکته آخر اینکه حداقل به خانواده او فرصت می‌دهید اتاق را مرتب کنند یا چای دم کنند!

3- رعایت بهداشت فردی: قبل از مراجعه به منزل بیمار، سعی کنید دوش بگیرید. لباس مرتب با رنگ شاد و تمیز بپوشید. تمیزی و مرتب بودن نشان از علاقه شما به فرد بیمار می‌باشد و ‌او متوجه خواهد شد که برای دیدن او وقت گذاشته‌اید و به اجبار یا برای خالی نبودن عریضه نزد او نیامده‌اید. البته در استفاده از نوع عطر و ادکلن دقت کنید و حتی المقدور هنگام ملاقات بیمار، از عطر، ادکلن و مواد آرایشی استفاده نکنید.

4- تهیه هدیه: بهتر است دست خالی به عیادت بیمار نروید و یک کادوی معمولی نظیر یک شاخه گل، یک جعبه شیرینی یا کمی میوه تهیه کنید. گاهی اوقات تهیه یک مجله یا روزنامه هم ممکن است در تغییر روحیه بیمار مؤثر باشد. البته پژوهش‌ها نشان می‌دهند که خریدن گل و نگاه‌کردن به آن موجب برانگیخته شدن احساس شادی و آرامش و طراوت و مثبت‌اندیشی و دوری از غم و اندوه می‌شود. پروفسور جنت هاویلند جونز، روان‌شناس و استاد دانشگاه روگرز می‌گوید:« نقش گل در سلامت روانی افراد بسیار مهم است و فرد با تماشا کردن به گل و لذت بردن از طراوت، رنگ و عطر زیبای آن می‌تواند حالت روانی نامتعادل خود را تغییر دهد و به حالت طبیعی بازگردد، در واقع گل عاملی برای تعدیل رفتار در طول شبانه‌روز بوده و هر بار نگاه‌کردن به گل عاملی برای ایجاد اتصال عصبی مثبت در مغز است.» نتایج مطالعات زیادی رابطه میان هدیه‌دادن گل به بیماران و بهبود سلامت آنها را نشان داده است:گل و گیاه و حتی شاخه‌ای گل به سرعت می‌تواند روحیه بیمار را تغییر داده و او را شاد و هیجان‌زده کند. نشانه آن هم لبخند بیمار است و این نشانه بروز یک تغییر مثبت در روحیه است.

نگاه‌کردن به گل و گیاه بر رفتار و حالت روانی بیمار تأثیر مثبت دارد. بررسی‏ها نشان داده است افرادی که در محیط اطرافشان گل و گیاه وجود دارد، دو تا چهار برابر آرام‌تر، مهربان‌تر و شادتر از دیگران ارزیابی شده‌اند و می‌توانند این حس را با رفتار مثبت خود به دیگران نیز منتقل کنند. پژوهشگران توصیه می‌کنند همواره یک شاخه گل یا یک گلدان کوچک گل در معرض دید بیمارتان قرار دهید. البته ذکر این نکته نیز ضروری است که ممکن است بیمار به گل حساسیت داشته باشد، بنابراین گل را در ابتدا دور از بیمار در محلی مناسب قرار دهید تا اگر حساسیت نداشت، اطرافیان بیمار محل مناسبی برای قرار دادن گل انتخاب کنند.

5- رعایت آداب ورود به یک مکان: قبل از ورود به اتاق حتماً در بزنید و آداب ورود به اتاق را رعایت کنید، حتی اگر بیمار از دوستان صمیمی شما باشد باز هم کسب اجازه و رعایت ادب ضروری است.

6- رعایت آداب معاشرت: بعد از ورود به اتاق با بیمار دست بدهید و او را بغل کنید. ( جز در مواردی که از نظر پزشکی امکان سرایت بیماری یا بدتر شدن حال بیمار وجود داشته باشد یا در مورد بیمارانی که جراحی‌های سنگینی انجام داده‌اند.) فاصله گرفتن از بیمار و ترس نابه‌جا از سرایت بیماری که مسری نیست، نوعی توهین محسوب می‌شود و ممکن است به بیمار بر بخورد.

7- احوالپرسی: پس از ورود به اتاق بیمار با او ارتباط برقرار کنید و حالش را بپرسید. برای احوالپرسی از بیمار می‌توان از همان جمله معمولی «حالت چه‌طوره؟» استفاده شود. حتی ادای این جمله با صدای محزون و بم کاری غلط است، چون ممکن است بیمار در آن لحظه واقعاً احساس خوبی داشته باشد، اما همین لحن او را به دنیای بیماری برگرداند. بنابر این بهتر است خیلی طبیعی با بیمار برخورد کنید و از گرفتن ژست‌های غمگین یا ترحم گونه بپرهیزید و حتی طوری وانمود کنید که گویی او بیمار نیست.

8- همراه بودن با بیمار: در طول مدت عیادت با بیمار همراه باشید و از پرداختن به تماشای تلویزیون یا پاسخ دادن به پیامک‌های موبایل تان یا هر کاری غیر از توجه به بیمار، خودداری کنید. البته اگر بیمار در حال تماشای برنامه مورد علاقه‌اش بود، شما هم با او همراهی کنید ولی صلاح نیست او را مجبور به تماشای برنامه مورد علاقه تان کنید.

9- انتخاب ادبیات گفتاری مناسب: در انتخاب موضوع صحبت و گفتار خود و نوع ادبیات گفتاری خود دقت کنید. از بلند صحبت کردن یا شوخی‌های نابه‌جا بپرهیزید. استفاده از کلمات منفی، صحبت از بیماری‌های دیگران، سؤال درباره میزان درد بیمار، انتقاد از سیستم دارو و درمان، پرسنل بیمارستان، هزینه‌های جاری درمان، تحمل سختی راه برای رسیدن به منزل بیمار، تقاضای توضیح درباره علائم بیماری یا ایراد و ابراز تردید درباره پزشک معالج یا نوع داروی مصرفی توسط فرد بیمار، گرانی و تورم و موضوعات ناخوشایند جامعه، می‏تواند بیمار را دچار رکود روانی کرده و فرایند بهبودی بیمار را دچار اختلال کند. در ضمن هیچگاه بیمار را سرزنش نکنید و اگر یک بی‌احتیاطی او را به این روز انداخته است، هرگز از آن موضوع حرفی به میان نیاورید.

10- ارسال امواج مثبت: شاد باشید و سعی کنید محتوای حرف‏هایتان نیز، مثبت باشد و از پیام‏های ارتباطی امیدوارانه استفاده کنید. همدلی با بیمار در تخفیف رنج و ناراحتی‌های بیمار نقش مؤثری دارد و سبب می‏شود که او دوباره این را به خاطر بیاورد که دیگران هم مثل او به مشکلات جسمی دچار شده‏اند و می‌شوند و بیماری مختص او نیست. یاد کردن از افرادی که این بیماری را پشت سر گذاشته‌اند و درمان شده‏اند، نیز روحیه فرد را تقویت می‏کند. در مورد بیمارانی که باید طول درمان بیشتری را طی کنند، دعوت به صبر و بردباری نیز بسیار مفید است.

11- عدم اظهار فضل یا اظهار نظر‌های غیر منطقی: گاهی اوقات ممکن است شما مقاله یا کتابی در مورد بیماری او مطالعه کرده یا شاید از قبل اطلاعاتی در مورد این بیماری داشته باشید. این اطلاعات حتی اگر خیلی مفید و به روز هم باشند هرگز نباید بدون اجازه بیمار، شروع به صحبت در مورد آنها کرد. در واقع هنگام ارتباط با هر بیماری،کسب اجازه و رعایت انتخاب موضوع توسط بیمار یک اصل اخلاقی محسوب می‌شود. صحبت از کم و زیاد بودن دمای اطاق، نوع پوشش بیمار، نوع غذا و سایر توصیه‌های سنتی را نیز فراموش کنید.

12- مدیریت زمان: زمان را مدیریت کنید و سعی کنید ملاقات خود را بیش از حد طولانی نکنید. البته اگر بیمار اصرار به ادامه حضورتان داشت، حتماً نزد او بمانید.

13- رعایت حال بیمار: حتی المقدور از بردن کودکان یا افرادی که مریض هستند، نزد فرد بیمار خودداری کنید. کودکان علاوه بر اینکه ممکن است زودتر از بزرگسالان در معرض بیماری قرار بگیرند، عاملی برای بر هم زدن نظم و سکوت اتاق فرد بیمار شده و ممکن است در روحیه فرد بیمار تأثیر منفی بگذارند. بردن فرد بیمار هم به دلایل پزشکی و روانی چندان صحیح نیست.

14- انتخاب موضوعات مناسب: سعی کنید موضوعاتی را برای صحبت انتخاب کنید که خوشایند بیمار باشند. صحبت از حملات انتحاری، ترور، گرانی و تورم، افت تحصیلی و... در حضور بیمار جایز نیست. در واقع، مهم‌ترین نکته این است که موضوعات مورد علاقه بیمار (و نه موضوعات مطرح روز) در آن زمان مورد بحث قرار بگیرند.از بحث کردن با بیمار بپرهیزید و تا جایی که می‌توانید صحبت‌های او را بپذیرید و گفته هایش را تأیید کنید. بعد از بهبودی شما به اندازه کافی وقت، برای رد گفته‌هایش دارید!

15- درک شرایط بیمار: از بیمار انتظار پذیرایی یا برخورد گرم و صمیمی نداشته باشید و شرایط روحی و روانی او را درک کنید.

16- دعا برای سلامتی: در حضور بیمار برای سلامتی‌اش دعا کنید و از خدا بخواهید هر چه زود تر، سلامتی را به او بازگرداند.

ملاقات در بیمارستان

عیادت از بیمار در بیمارستان با منزل تفاوت‌های اساسی دارد که علاوه بر رعایت موارد بالا نیاز به دقت در برخی موارد خاص نیز دارد. از جمله مواردی که رعایت آنها در هنگام عیادت مریض در بیمارستان ضروری است، حاضر شدن در ساعات مخصوص ملاقات می‌باشد و شما نمی‌توانید هر زمان که اراده نمودید به ملاقات فرد بیمار بروید. نکته دیگر اینکه همه افراد عیادت‌کننده در همان ساعت خاص باید در بیمارستان حضور یابند و این ممکن است موجب ازدحام در اتاق بیمار شود. بنابراین رعایت نظم و سکوت با توجه به تعداد بالای عیادت‌کنندگان در بیمارستان ضروری است. همکاری با پرسنل بیمارستان و کادر درمان نیز از جمله مواردی است که رعایت آن در حین عیادت، مورد انتظار است.

دخالت نکردن در کار پرسنل بیمارستان را فراموش نکنید؛ حتی اگر خودتان پرستار یا پزشک هستید. اگر متوجه شده‌اید که چیزی به نفع بیمار نیست، باید به طور خصوصی در اتاق پرستاری و البته با کلامی مشورت‌گونه و پیشنهادی موضوع را مطرح کنید. از بردن کودکان به بیمارستان حتی المقدور خودداری کنید. هنگام صحبت با بیمار حواستان به مریض‌های تخت‌های اطراف نیز باشد و طوری صحبت کنید که مزاحمتی برای سایر بیماران به وجود نیاورید.
در ضمن توجه به سایر پیام‌ها و نکاتی که در راهرو‌های بیمارستان نصب شده، از ضروریات است. امید است با رعایت این نکات در هنگام عیادت از افراد بیمار، بتوانیم گامی کوچک در تسریع روند بهبودی‌شان برداریم.

جام جم آنلاین: كبوترها اساسا از حس بویایی‌شان برای جهت‌یابی و هدایت مسیر استفاده می‌كنند. كبوترهای جوان یاد می‌گیرند بوها و رایحه‌هایی كه توسط باد به داخل لانه‌شان می‌آید از یكدیگر تشخیص و تمیز داده و از آنها برای یافتن راه خانه از راه‌های ناشناخته استفاده كنند.

مطالعات صورت گرفته توسط دانشمندان پرنده‌شناس انستیتو ماكس پلانك به همراه آنا گالیاردو از دانشگاه پیزای ایتالیا و تیمی از محققان دانشگاه Trient نشان می‌دهد كبوترهایی كه سوراخ سمت راست بینی‌شان مسدود باشد جهت‌یابی ضعیف‌تری خواهند داشت.

این یافته حاكی از آن است كه نیمكره سمت چپ مغز جایی كه اطلاعات مربوط به بویایی پردازش می‌شوند اهمیت اساسی در جهت‌یابی و هدایت مسیر كبوترهای خانگی دارد.

قرن‌هاست كه توانایی شگرف كبوترها در یافتن مسیر برای برگشت به خانه توسط انسان شناخته شده است.

طبق گفته دانشمندان این پرندگان از حس بویایی ممتازی برخوردارند. به علاوه ظرفیت تشخیص بوهای مختلف به آنها كمك می‌كند تا نوعی نقشه بویایی از محیط اطرافشان در ذهن ترسیم كنند، اگر چه به نظر می‌رسد كبوترها نمی‌توانند با هر دو سوراخ بینی‌شان شبیه به هم استشمام كنند. كبوترها مانند انسان بوها را از طریق سوراخ راست بینی‌شان راحت‌تر و بهتر تشخیص می‌‌دهند.

برای درك این موضوع كه اگر سوراخ راست بینی كبوترها مسدود شود چه تاثیری بر جهت‌یابی آنها می‌گذارد محققان 31 كبوتر را مورد مطالعه قرار دادند. دانشمندان یك قطعه كوچك لاستیكی را در سوراخ سمت چپ بینی تعدادی از كبوترها و در گروه باقیمانده در سوراخ سمت راست بینی‌شان قرار دادند. تمامی كبوترها در اطراف دانشگاه پیزا لانه داشتند. پس از نصب یك دستگاه GPS روی پشت كبوترها به روستایی در فاصله 42 كیلومتری لانه‌هایشان منتقل شده و در آنجا رها شدند.

كبوترهایی كه سوراخ چپ بینی‌شان مسدود شده بود بهتر مسیر بازگشت به خانه را پیدا كردند. ضمن این كه در طول سفر توقف كمتری داشتند. این در حالی بود كه مسیر بازگشت كبوترهایی كه سوراخ راست بینی‌شان مسدود شده بود پیچیده‌تر و سخت‌تر بود.

اطلاعات به دست آمده توسط GPS نصب شده روی بدن كبوترها نشان می‌داد كبوترهایی كه قادر به تنفس از طریق سوراخ راست بینی‌شان نیستند مسیر پیچیده‌تری را طی می‌كنند و در این مسیر بیشتر توقف می‌كنند. همچنین هنگام توقف زمان بیشتری را در جستجوی اطراف و كاوش‌كردن مسیر بعدی هستند.

دانشمندان بر این باورند كه به دلیل عدم توانایی استفاده از حس بویایی این پرندگان نیاز به جمع‌آوری اطلاعات بیشتری دارند و ناچارا بیشتر نیاز به توقف و كاوش در محیط اطراف دارند. این نه‌تنها نشان‌دهنده این است كه عدم تقارن در دریافت و پردازش بو توسط سوراخ‌های سمت راست و چپ سیستم بویایی موثر است بلكه نشان می‌دهد مجرای راست بینی كبوتر نقش مهمی در پردازش اطلاعات مربوط به بویایی در نیمكره سمت چپ كه مناسب هدایت و جهت‌یابی است، دارد.

این كه پردازش اطلاعات مربوط به چنین دریافتی چگونه بوده و چرا این پردازش نامتقارن است سوالی است كه تاكنون محققان جوابی برای آن نیافته‌اند.