دانستنی های علمی
ساعت را نگاه می كنم. ده است. آخ چه قدر خوابم می آید! حتماً همه رفته اند
. مانند هر سال . انگار نه انگار كه دیشب تا كنون نه ساعت خوابیده ام .
این قدرخواب های جورواجور و مزخرف می بینم كه احساس پریشانی عجیبی بهم دست
می دهد. هنوز به چند ساعت خواب دیگر نیاز دارم. اگر مثل سال های گذشته
رفتار كرده باشند حتما پدر نرفته است . عادت باقی اعضای خانواده است كه در
«روز سپید» هر سال اول صبح به محل عبادت با جماعت می روند. من هم دو سال
همراهیشان كردم اما چیزی دستگیرم نشد و هیچ سودی در این كار ندیدم ! بعد
فكر كردم كه وقتی در این روز پدر این قدر مهربان است چرا باید مهر او را
از دست داد و برای عبادت همگانی _كه بی نتیجه هم هست_ رفت!؟ باری به این
نتیجه رسیدم كه بهتر است امروز در خانه بمانم و از لحظاتم بهتر استفاده
كنم. با این كه احتیاج به خواب دارم ، اما باید برخیزم ! باید از امروز به
خوبی استفاده كنم . به صورتی مبهم به یاد می آورم كه صبح مادر دستوراتی به
من داده است. اما اهمیتی ندارد زیرا كارهای مهم تری دارم. امروز همه جا
حسابی تمیز و صامت است ! اصلا اسم « روز سپید » را من به همین خاطر برای
این روز انتخاب كرده ام . همه چیز پاك است و در خیابان ها نیز سر و صدایی
وجود ندارد. البته نفس و روح مردم نیز تا حدی پاك می شود و در مجموع همه
چیز سپید است! علت این كه دیشب خواب های پریشان می دیدم این بود كه : قصد
داشتم امروز به عبادت نروم و دیشب هی با خودم كلنجار می رفتم كه آیا كار
درستی می كنم یا نه؟ این قدر فكر كردم كه افكارم حسابی پیچیده و در هم
ریخته شدند. لیكن باید برخیزم كه كارهای زیادی دارم.
لباس های زیبا
ترم را می پوشم ؛ به پدر سلام می كنم و او همراه لبخندی جوابم را می دهد و
احوالم را می پرسد و من هم با خوش رویی پاسخ می دهم . دارم اتاقم را تمیز
می كنم كه فكرم سراغ پدر می رود. از همان لبخند آغاز صبحش دریافتم كه
امروز هم ، چون سال های پیش با مهر خاصی رفتار می كند. باید به سراغ نقاشی
نیمه كاره ام بروم . هنوز فكرم پیش پدر است . ناگهان به این فكر می كنم كه
او در روز سپید چه گونه عمل می كند؟ این قدر دیشب فكر كرده ام كه اكنون
قدرت تفكر چندانی ندارم ، لیكن این یكی ، از آن دسته فكرهای سخت نیست .
پدر ساعات یا دقایقی را به تنهایی در اتاقش به سر می برد و باقی ساعات روز
را همراه ماست و با خوش رویی با ما صحبت و كمكمان می كند. اما نمی دانم در
آن ساعات تنهایی چه گونه تزكیه ی نفس و روح را انجام می دهد و یا اصلا
انجام می دهد؟ البته از رفتارش روشن است كه نسبت به اعمال خاص روز سپید بی
تفاوت نیست. حس كنجاوی شدیدی در من پدید آمده و البته همواره به این امید
وارم كه همان گونه كه كارهای پدر همیشه بر من تا ثیر گذاشته ، تهذیب نفس
او نیز بر من خاصه بر افكار بی نتیجه و خسته ام اثر كند. با این كه اندیشه
ام امروز پریشان است ، نمی دانم چرا این قدر حال دارم و خوش بختانه همین
حال و حوصله ، افكارم را در بهبودشان یاری می كند . با این وجود جلوی عملی
كردن كنجكاوی خود را می گیرم . آه ! من احتیاج به یك طرح تازه دارم !
نقاشی را باز نیمه کاره می گذارم و به سراغ ویلون می روم . با نواختن آن
شور و احساس عجیبی در من ایجاد می شود . . . بی اراده ویلون را رها می كنم
و به سراغ پدر می روم . احساس می كنم دلم می خواهد با او باشم و با او
صحبت كنم . پدر در اتاق است . در را باز می كنم . ناگهان حس عجیبی در من
ایجاد می شود. پدر احتمالا در حال عبادت است . من كه بسیار منتظر چنین
فرصتی بودم لیكن نمی توانم حالت پدر را تشخیص دهم و كم كم هم این امر را
فراموش می كنم . چهره ی پدر را می بینم كه با خوش رویی بر من لبخند می زند
. بی اختیار داخل می شوم و به سوی او می روم . چهره ی خود را در آ یینه ی
درون اتاق می بینم كه لبخندی شبیه پدر بر لب دارم . در احساسی عجیب غرق می
شوم و چیزی به خاطر نمی آورم ...
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:23
دانستنی های علمی
اما آن هیبت سیاه هم چنان جلو می آمد. با همان قدم های منظم همیشگی. قدم
هایی که انگار با کفش هایی با پاشنه های تیز برداشته می شدند. پاشنه هایی
که زمین را سوراخ می کرد. تق تق تق تق.کفش هایی با پاشنه های سیاه.
ساعت
دیواری بزرگ هم همچنان ادامه می داد. نوک تیز ثانیه شمار هر لحظه خطی را
نشان می داد و صدای حرکتش در سالن خالی می پیچید. هیبت سیاه قدم هایش را
با ساعت تنظیم کرده بود یا ساعت با او؟
-بایست... لطفا! بایست. بایست. بایست... حاضرم هر چی دارم بدم فقط بایست...
حتی یک لحظه هم توقف نکردند. هیچ کدامشان. حتی حرکتشان را کند هم نکردند. حتی نپرسیدند که حاضر است چه چیزی را بدهد.
تق
تق تق تق. این زمین نبود که با هر قدم سوراخ می شد. او بود. ذهنش بود.
وجودش بود. با هر "تق" انگار در زمین فرو می رفت. انگار هر قدم روی سر او
فرو می آمد.
-نه... بایست! ادامه نده، بایست...
هیبت سیاه
نزدیک شده بود. خیلی نزدیک. ساعت هم همچنان ادامه می داد. کند تر نشده
بود. تند تر هم نشده بود حتی. فقط ادامه می داد. او بیشتر فرو می رفت.
ضجه زد:
-بایست...
هیبت سیاه با تمام سیاهی اش به روی او فرو آمد. تیک/تق.
آخرین ضربه بود
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:22
دانستنی های علمی
سالها
پیش که من به عنوان داوطلب در بیمارستان کار می کردم، دختری به بیماری
عجیب و سختی دچار شده بود و تنها شانس زنده ماندنش انتقال کمی از خون
خانواده اش به او بود.
او فقط یک برادر 5 ساله داشت. دکتر بیمارستان با برادر کوچک دختر صحبت کرد.
پسرک از دکتر پرسید: آیا در این صورت خواهرم زنده خواهد ماند؟
دکتر جواب داد: بله و پسرک قبول کرد.
او
را کنار تخت خواهرش خواباندیم و لوله های تزریق را به بدنش وصل کردیم،
پسرک به خواهرش نگاه کرد و لبخندی زد و در حالی که خون از بدنش خارج می
شد، به دکتر گفت: آیا من به بهشت می روم؟!
پسرک فکر می کرد که قرار است تمام خونش را به خواهرش بدهند!
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:15
دانستنی های علمی
شمع بود، اما کوچک بود. نور هم داشت اما کم بود.
شمعی که کوچک بود و کم، برای سوختن پروانه بس بود.
مردم گفتند: شمع عشق است و پروانه عاشق.
و زمین پر از شمع و پروانه شد.
پروانه ها سوختند و شمع ها تمام شدند.
خدا گفت: شمعی باید دور، شمعی که نسوزد، شمعی که بماند.
پروانه ای که به شمع نزدیک می سوزد، عاشق نیست.
شب بود، خدا شمع روشن کرد.
شمع خدا ماه بود. شمع خدا دور بود.
شمع خدا پروانه می خواست. لیلی، پروانه اش شد.
بال پروانه های کوچک زود می سوزد، زیرا شمع ها، زیادی نزدیکند.
بال لیلی هرگز نمی سوزد. لیلی پروانه شمع خداست.
شمع خدا ماه است. ماه روشن است؛ اما نمی سوزد.
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:14
دانستنی های علمی
خدا گفت: لیلی یک ماجراست، ماجرایی آکنده از من.
ماجرایی که باید بسازیش.
شیطان گفت: تنها یک اتفاق است. بنشین تا بیفتد.
آنان که حرف شیطان را باور کردند، نشستند
و لیلی هیچ گاه اتفاق نیفتاد.
مجنون اما بلند شد، رفت تا لیلی را بسازد.
خدا گفت: لیلی درد است. درد زادنی نو. تولدی به دست خویشتن.
شیطان گفت: آسودگی ست. خیالی ست خوش.
خدا گفت: لیلی، رفتن است. عبور است و رد شدن.
شیطان گفت: ماندن است. فرو رفتن در خود.
خدا گفت: لیلی جستجوست. لیلی نرسیدن است و بخشیدن.
شیطان گفت: خواستن است. گرفتن و تملک.
خدا گفت: لیلی سخت است. دیر است و دور از دست.
شیطان گفت: ساده است. همین جایی و دم دست.
و دنیا پر شد از لیلی های زود. لیلی های ساده اینجایی.
لیلی های نزدیک لحظه ای.
خدا گفت: لیلی زندگی ست. زیستنی از نوعی دیگر.
لیلی جاودانگی شد و شیطان دیگر نبود.
مجنون، زیستنی از نوعی دیگر را برگزید و می دانست که لیلی تا ابد طول می کشد.
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:8
دانستنی های علمی
خدا به شیطان گفت: لیلی را سجده کن. شیطان غرور داشت، سجده نکرد.
گفت: من از آتشم و لیلی گل است.
خدا گفت: سجده کن، زیرا که من چنین می خواهم.
شیطان سجده نکرد. سرکشی کرد و رانده شد؛ و کینه لیلی را به دل گرفت.
شیطان قسم خورد که لیلی را بی آبرو کند و تا واپسین روز حیات، فرصت خواست. خدا مهلتش داد.
اما گفت: نمی توانی، هرگز نمی توانی. لیلی دردانه من است. قلبش چراغ من است و دستش در دست من.
گمراهی اش را نمی توانی حتی تا واپسین روز حیات.
شیطان می داند لیلی همان است که از فرشته بالاتر می رود.
و می کوشد بال لیلی را زخمی کند. عمریست شیطان گرداگرد لیلی می گردد.
دستهایش پر از حقارت و وسوسه است.
او بدنامی لیلی را می خواهد. بهانه بودنش تنها همین است.
می خواهد قصه لیلی را به بی راهه کشد.
نام لیلی، رنج شیطان است. شیطان از انتشار لیلی می ترسد.
لیلی عشق است و شیطان از عشق واهمه دارد.
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:6
دانستنی های علمی
لیلی گفت: موهایم مشکی ست، مثل شب، حلقه حلقه و مواج، دلت توی حلقه های موی من است.
نمی خواهی دلت را آزاد کنی؟ نمی خواهی موج گیسوی لیلی را ببینی؟
مجنون دست کشید به شاخه های آشفته بید و گفت: نه نمی خواهم، گیسوی مواج لیلی را نمی خواهم. دلم را هم.
لیلی گفت: چشمهایم جام شیشه ای عسل است، شیرین،
نمی خواهی عکست را توی جام عسل ببینی؟ شیرینی لیلی را؟
مجنون چشمهایش را بست و گفت: هزار سال است عکسم ته جام شوکران است،
تلخ. تلخی مجنون را تاب می آوری؟
لیلی گفت: لبخندم خرمای رسیده نخلستان است.
خرما طعم تنهایی ات را عوض می کند. نمی خواهی خرما بچینی؟
مجنون خاری در دهانش گذاشت و گفت: من خار را دوستتر دارم.
لیلی گفت: دستهایم پل است. پلی که مرا به تو می رساند. بیا و از این پل بگذر.
مجنون گفت: اما من از این پل گذشته ام. آنکه می پرد دیگر به پل نیازی ندارد.
لیلی گفت: قلبم اسب سرکش عربی ست. بی سوار و بی افسار. عنانش را خدا بریده،
این اسب را با خودت می بری؟
مجنون هیچ نگفت. لیلی که نگاه کرد، مجنون دیگر نبود؛ تنها شیهه اسبی بود و رد پایی بر شن.
لیلی دست بر سینه اش گذاشت، صدای تاختن می آمد.
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:5
دانستنی های علمی
لیلی زیر درخت انار نشست.
درخت انار عاشق شد، گل داد، سرخ سرخ.
گلها انار شد، داغ داغ. هر اناری هزارتا دانه داشت.
دانه ها عاشق بودند، دانه ها توی انار جا نمی شدند.
انار کوچک بود. دانه ها ترکیدند. انار ترک برداشت.
خون انار روی دست لیلی چکید.
لیلی انار ترک خورده را از شاخه چید.
مجنون به لیلی اش رسید.
خدا گفت: راز رسیدن فقط همین بود.
کافی است انار دلت ترک بخورد.
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:4
دانستنی های علمی
خدا مشتی خاک برگرفت. می خواست لیلی را بسازد،
از خود در او دمید. و لیلی پیش از آنکه با خبر شود، عاشق شد.
سالیانی ست که لیلی عشق می ورزد. لیلی باید عاشق باشد.
زیرا خدا در او دمیده است و هر که خدا در او بدمد، عاشق می شود.
لیلی نام تمام دختران زمین است؛ نام دیگر انسان.
خدا گفت: به دنیایتان می آورم تا عاشق شوید.
آزمونتان تنها همین است: عشق. و هر که عاشق تر آمد،
نزدیکتر است. پس نزدیکتر آیید، نزدیکتر.
عشق، کمند من است. کمندی که شما را پیش من می آورد. کمندم را بگیرید.
و لیلی کمند خدا را گرفت.
خدا گفت: عشق، فرصت گفتگو است. گفتگو با من.
با من گفتگو کنید.
و لیلی تمام کلمه هایش را به خدا داد. لیلی هم صحبت خدا شد.
خدا گفت: عشق، همان نام من است که مشتی خاک را بدل به نور می کند.
و لیلی مشتی نور شد در دستان خداوند.
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:3
دانستنی های علمی
دختری ازدواج کرد و به خانه شوهر رفت ولی هرگز نمی توانست با مادرشوهرش کنار بیاید و هر روز با هم جرو بحث می کردند.
عاقبت یک روز دختر نزد داروسازی که دوست صمیمی پدرش بود رفت و از او تقاضا کرد تا سمی به او بدهد تا بتواند مادر شوهرش را بکشد!
داروساز
گفت اگر سم خطرناکی به او بدهد و مادر شوهرش کشته شود، همه به او شک
خواهند برد، پس معجونی به دختر داد و گفت که هر روز مقداری از آن را در
غذای مادر شوهر بریزد تا سم معجون کم کم در او اثر کند و او را بکشد و
توصیه کرد تا در این مدت با مادر شوهر مدارا کند تا کسی به او شک نکند.
دختر معجون را گرفت و خوشحال به خانه برگشت و هر روز مقـداری از آن را در غـذای مادر شوهـر می ریخت و با مهربانی به او می داد.
هفته
ها گذشت و با مهر و محبت عروس، اخلاق مادر شوهر هم بهتر و بهتر شد تا آنجا
که یک روز دختر نزد داروساز رفت و به او گفت: آقای دکتر عزیز، دیگر از
مادر شوهرم متنفر نیستم. حالا او را مانند مادرم دوست دارم و دیگر دلم نمی
خواهد که بمیرد، خواهش می کنم داروی دیگری به من بدهید تا سم را از بدنش
خارج کند.
داروساز لبخندی زد و گفت: دخترم ، نگران نباش. آن معجونی که
به تو دادم سم نبود بلکه سم در ذهن خود تو بود که حالا با عشق به مادر
شوهرت از بین رفته است.
چهارشنبه 9/2/1388 - 9:1
