تبیان، دستیار زندگی

حکمت 111

دو مرد در کنار دریاچه ای مشغول ماهیگیری بودند . یکی از آنها ماهیگیر با تجربه و ماهری بود اما دیگری ماهیگیری نمی دانست .

هر بار که مرد با تجربه یک ماهی بزرگ می گرفت ، آنرا در ظرف یخی که در کنار دستش بود می انداخت تا ماهی ها تازه بمانند ، اما دیگری به محض گرفتن یک ماهی بزرگ آنرا به دریا پرتاب می کرد .

ماهیگیر با تجربه از اینکه می دید آن مرد چگونه ماهی را از دست می دهد بسیار متعجب بود . لذا پس از مدتی از او پرسید :

- چرا ماهی های به این بزرگی را به دریا پرت می کنی ؟

مرد جواب داد : آخر تابه من کوچک است !

گاهی ما نیز همانند همان مرد ، شانس های بزرگ ، شغل های بزرگ ، رویاهای بزرگ و فرصت های بزرگی را که خداوند به ما ارزانی می دارد را قبول نمی کنیم . چون ایمانمان کم است .

ما به یک مرد که تنها نیازش تهیه یک تابه بزرگتر بود می خندیم ، اما نمی دانیم که تنها نیاز ما نیز ، آنست که ایمانمان را افزایش دهیم .

خداوند هیچگاه چیزی را که شایسته آن نباشی به تو نمی دهد .

این بدان معناست که با اعتماد به نفس کامل از آنچه خداوند بر سر راهت قرار می دهد استفاده کنی .

هیچ چیز برای خدا غیر ممکن نیست .

کشاورزی الاغ پیری داشت که یه روز اتفاقی میفته تو ی یک چاه بدون آب . کشاورز هر چه سعی کرد نتونست الاغ رو از تو چاه بیرون بیاره . برای اینکه حیون بیچاره زیاد زجر نکشه   کشاورز و  مردم روستا تصمیم گرفتن  چاه رو با خاک پر کنن تا الاغ زود تر بمیره و زیاد زجر نکشه .

مردم با سطل  روی سر الاغ خاک می ریختند اما الاغ هر بار خاکهای  روی بدنش رو می تکوند و زیر پاش می ریخت و وقتی خاک زیر پاش بالا می آمد سعی میکرد بره روی خاک ها .

 روستایی ها همینطور به زنده به گور کردن الاغ بیچاره ادامه دادند و الاغ هم همینطور به بالا اومدن ادامه داد تا اینکه به لبه ی چاه رسید و بیرون اومد .

مشکلات زندگی مثل تلی از خاک بر سر ما میریزند و ما مثل همیشه دو اتنخاب داریم . اول اینکه اجازه بدیم مشکلات ما رو زنده به گور کنن و دوم اینکه از مشکلات سکویی بسازیم برای صعود

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ

---

‫ﻃﻔﻞ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﯽ را ﭘﺮﺳﯿﺪم از ﺑﻠﻮغ . ﮔﻔﺖ : در ﻣﺴﻄﻮر آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻪ ﻧﺸﺎن دارد : ﯾﮑﯽ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ و دﯾﮕﺮ

‫اﺣﺘﻼم و ﺳﯿﻢ ﺑﺮآﻣﺪن ﻣﻮی ﭘﯿﺶ ، اﻣﺎ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﯾﮏ ﻧﺸﺎن دارد و ﺑﺲ : آﻧﮑﻪ در ﺑﻨﺪ رﺿﺎی ﺣﻖ ﺟﻞ و ﻋﻼﺑﯿﺶ از آن

‫ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ در ﺑﻨﺪ ﺣﻆ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﯾﺶ و ﻫﺮآﻧﮑﻪ در او اﯾﻦ ﺻﻔﺖ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺤﻘﻘﺎن ﺑﺎﻟﻎ ﻧﺸﻤﺎرﻧﺪش .

---

‫ﺑﻪ ﺻﻮرت آدﻣﻰ ﺷﺪ ﻗﻄﺮه آب

---

‫ﮐﻪ ﭼﻞ روزش ﻗﺮار اﻧﺪر رﺣﻢ ﻣﺎﻧﺪ

---

‫وﮔﺮ ﭼﻞ ﺳﺎﻟﻪ را ﻋﻘﻞ و ادب ﻧﯿﺴﺖ

---

‫ﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺶ ﻧﺸﺎﯾﺪ آدﻣﻰ ﺧﻮاﻧﺪ

---

‫ﺟﻮاﻧﻤﺮدى و ﻟﻄﻔﺴﺖ آدﻣﯿﺖ

---

‫ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻘﺶ ﻫﯿﻮﻻﯾﻰ ﻣﭙﻨﺪار

---

‫ﻫﻨﺮ ﺑﺎﯾﺪ، ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻰ ﺗﻮان ﮐﺮد

---

‫ﺑﻪ اﯾﻮاﻧﻬﺎ در، از ﺷﻨﮕﺮف و زﻧﮕﺎر

---

‫ﭼﻮ اﻧﺴﺎن را ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻓﻀﻞ و اﺣﺴﺎن

---

‫ﭼﻪ ﻓﺮق از آدﻣﻰ ﺑﺎ ﻧﻘﺶ دﯾﻮار

---

‫ﺑﺪﺳﺖ آوردن دﻧﯿﺎ ﻫﻨﺮ ﻧﯿﺴﺖ

---

‫ﯾﮑﻰ را ﮔﺮ ﺗﻮاﻧﻰ دل ﺑﻪ دﺳﺖ آر

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ

---

‫ﺳﺎﻟﯽ ﻧﺰاﻋﯽ در ﭘﯿﺎدﮔﺎن ﺣﺠﯿﭻ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و داﻋﯽ در آن ﺳﻔﺮ ﻫﻢﭘﯿﺎده . اﻧﺼﺎف در ﺳﺮ و روی ﻫﻢ ﻓﺘﺎدﯾﻢ و داد ﻓﺴﻮق و

‫ﺟﺪال ﺑﺪادﯾﻢ . ﮐﺠﺎوه ﻧﺸﯿﻨﯽ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺪﯾﻞ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ : ﯾﺎ ﻟﻠﻌﺠﺐ ! ﭘﯿﺎده ﻋﺎج ﭼﻮ ﻋﺮﺻﻪ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد

‫ﻓﺮزﯾﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ از آن ﻣﯽ ﮔﺮدد ﮐﻪ ﺑﻮد و ﭘﯿﺎدﮔﺎن ﺣﺎج ﺑﺎدﯾﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﺘﺮ ﺷﺪﻧﺪ .

---

‫از ﻣﻦ ﺑﮕﻮى ﺣﺎﺟﻰ ﻣﺮدم ﮔﺰاى را

---

‫ﮐﻮ ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ آزار ﻣﻰ درد.

---

‫ﺣﺎﺟﻰ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻰ ، ﺷﺘﺮ اﺳﺖ از ﺑﺮاى آﻧﮏ

---

‫ﺑﯿﭽﺎره ﺧﺎر ﻣﻰ ﺧﻮرد و راه ﻣﻰ ﺑﺮد

ﺣﮑﺎﯾﺖ

---

‫ﻫﻨﺪوی ﻧﻔﻂ اﻧﺪازی ﻫﻤﯽ آﻣﻮﺧﺖ . ﺣﮑﯿﻤﯽ ﮔﻔﺖ : ﺗﻮ را ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﯿﻦ اﺳﺖ ، ﺑﺎزی ﻧﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ .

---

‫ﺗﺎ ﻧﺪاﻧﻰ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻋﯿﻦ ﺻﻮاﺑﺴﺖ ﻣﮕﻮى

---

‫و آﻧﭽﻪ داﻧﻰ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻧﯿﮑﻮش ﺟﻮاﺑﺴﺖ ﻣﮕﻮى

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ

---

‫ﻣﺮدﮐﯽ را ﭼﺸﻢ درد ﺧﺎﺳﺖ . ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻄﺎر رﻓﺖ ﮐﻪ دوا ﮐﻦ . ﺑﯿﻄﺎر از آﻧﭽﻪ در ﭼﺸﻢ ﭼﺎرﭘﺎﯾﺎن ﮐﻨﺪ در دﯾﺪه او ﮐﺸﯿﺪ و

‫ﮐﻮر ﺷﺪ . ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻪ داورد ﺑﺮدﻧﺪ، ﮔﻔﺖ : ﺑﺮ او ﻫﯿﭻ ﺗﺎوان ﻧﯿﺴﺖ ، اﮔﺮ اﯾﻦ ﺧﺮ ﻧﺒﻮدی ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻄﺎر ﻧﺮﻓﺘﯽ . ﻣﻘﺼﻮد ازﯾﻦ

‫ﺳﺨﻦ آﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ آﻧﮑﻪ ﻧﺎآزﻣﻮده را ﮐﺎر ﺑﺰرگ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻧﺪاﻣﺖ ﺑﺮد ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﺑﻪ ﺧﻔﺖ رای

‫ﻣﻨﺴﻮب ﮔﺮدد.

---

‫ﻧﺪﻫﺪ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ روﺷﻦ راءى

---

‫ﺑﻪ ﻓﺮوﻣﺎﯾﻪ ﮐﺎرﻫﺎى ﺧﻄﯿﺮ

---

‫ﺑﻮرﯾﺎ ﺑﺎف اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻓﻨﺪه اﺳﺖ

---

‫ﻧﺒﺮﻧﺪش ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﺎه ﺣﺮﯾﺮ

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ

---

‫ﯾﮑﯽ را از ﺑﺰرﮔﺎن اﺋﻤﻪ ﭘﺴﺮی وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺖ . ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺻﻨﺪوق ﮔﻮرش ﭼﻪ ﻧﻮﯾﺴﯿﻢ ؟ ﮔﻔﺖ : آﯾﺎت ﮐﺘﺎب ﻗﺮآن

‫ﻣﺠﯿﺪ را ﻋﺰت و ﺷﺮف از آن اﺳﺖ ﮐﻪ روا ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎﯾﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦﮐﻪ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺳﻮده ﮔﺮدد و ﺧﻼﯾﻖ ﺑﺮ او ﮔﺬرﻧﺪ و

‫ﺳﮕﺎن ﺑﺮ او ﺷﺎﺷﻨﺪ ، اﮔﺮ ﺑﻀﺮورت ﭼﯿﺰی ﻫﻤﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ اﯾﻦ ﺑﯿﺖ ﮐﻔﺎﯾﺖ اﺳﺖ :

---

‫وه ! ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﻪ ﮐﻪ ﺳﺒﺰه در ﺑﺴﺘﺎن

---

‫ﺑﺪﻣﯿﺪى ﭼﻮ ﺧﻮش ﺷﺪى دل ﻣﻦ

---

‫ﺑﮕﺬار اى دوﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺑﻬﺎر

---

‫ﺳﺒﺰه ﺑﯿﻨﻰ دﻣﯿﺪه از ﮔﻞ ﻣﻦ

‫ﺣﮑﺎﯾﺖ

---

‫ﭘﺎرﺳﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﯾﮑﯽ از ﺧﺪاوﻧﺪ ان ﻧﻌﻤﺖ ﮔﺬر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻨﺪه ای را دﺳﺖ و ﭘﺎی اﺳﺘﻮار ﺑﺴﺘﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﻫﻤﯽ ﮐﺮد . ﮔﻔﺖ : ای

‫ﭘﺴﺮ ، ﻫﻤﭽﻮ ﺗﻮ ﻣﺨﻠﻮﻗﯽ را ﺧﺪای ﻋﺰوﺟﻞ اﺳﯿﺮ ﺣﮑﻢ ﺗﻮ ﮔﺮداﻧﯿﺪه اﺳﺖ و ﺗﻮ را ﺑﺮ وی ﻓﻀﯿﻠﺖ داده ، ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺎری

‫ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﺠﺎی آر و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺟﻔﺎ ﺑﺮ وی ﻣﭙﺴﻨﺪ ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﺮدای ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻪ از ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺮﻣﺴﺎری ﺑﺮی .

---

‫ﺑﺮ ﺑﻨﺪه ﻣﮕﯿﺮ ﺧﺸﻢ ﺑﺴﯿﺎر

---

‫ﺟﻮرش ﻣﮑﻦ و دﻟﺶ ﻣﯿﺎزار

---

‫او را ﺗﻮﺑﻪ ده درم ﺧﺮﯾﺪى

---

‫آﺧﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﺪرت آﻓﺮﯾﺪى

---

‫اﯾﻦ ﺣﮑﻢ و ﻏﺮور و ﺧﺸﻢ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ؟

---

‫ﻫﺴﺖ از ﺗﻮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ

---

‫اى ﺧﻮاﺟﻪ ارﺳﻼن و آﻏﻮش

---

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺧﻮد ﻣﮑﻦ ﻓﺮاﻣﻮش

---

‫در ﺧﺒﺮﺳﺖ از ﺧﻮاﺟﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺻﻠﯽ اﷲ ﻋﻠﯿﻪ و ﺳﻠﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ : ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦﺣﺴﺮﺗﯽ روز ﻗﯿﺎﻣﺖ آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﻨﺪه ﺻﺎﻟﺢ را

‫ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻧﺪ و ﺧﻮاﺟﻪ ﻓﺎﺳﻖ را ﺑﻪ دوزخ .

‫ﺑﺮ ﻏﻼﻣﻰ ﮐﻪ ﻃﻮع ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ اﺳﺖ

---

‫ﺧﺸﻢ ﺑﻰ ﺣﺪ ﻣﺮان و ﻃﯿﺮه ﻣﮕﯿﺮ

---

‫ﮐﻪ ﻓﻀﯿﺤﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر

---

‫ﺑﻨﺪه آزاد و ﺧﻮاﺟﻪ در زﻧﺠﯿﺮ

---

ﺣﮑﺎﯾﺖ

---

‫ﺑﺰرﮔﯽ را ﭘﺮﺳﯿﺪم در ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺣﺪﯾﺚ ﮐﻪ اﻋﺪی ﻋﺪوك ﻧﻔﺴﮏ اﻟﺘﯽ ﺑﯿﻦﺟﻨﺒﯿﮏ . ﮔﻔﺖ : ﺑﺤﮑﻢ آﻧﮑﻪ ﻫﺮ آن دﺷﻤﻨﯽ را

‫ﮐﻪ ﺑﺎ وی اﺣﺴﺎن ﮐﻨﯽ دوﺳﺖ ﮔﺮدد ﻣﮕﺮ ﻧﻔﺲ را ﮐﻪ ﭼﻨﺪاﻧﮑﻪ ﻣﺪارا ﺑﯿﺶ ﮐﻨﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ زﯾﺎدت ﮐﻨﺪ .

---

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮى ﺷﻮد آدﻣﻰ ﺑﻪ ﮐﻢ ﺧﻮردن

---

‫وﮔﺮ ﺧﻮرد ﭼﻮ ﺑﻬﺎﺋﻢ ﺑﯿﻮﻓﺘﺪ ﭼﻮ ﺟﻤﺎد

---

‫ﻣﺮاد ﻫﺮﮐﻪ ﺑﺮآرى ﻣﺮﯾﺪ اﻣﺮ ﺗﻮ ﮔﺸﺖ

---