تبیان، دستیار زندگی

انسان ها چه در گذشته و عصر نو با از دست دادن اقارب شان در ذهن خود تسلی را به اشکال مختلف میپروراند گمانا فرزند ما شهید شد و یا اینکه او مستقیم به بهشت ابدی پیوست و روزی او را از نزدیک خواهیم دید.

که این ایدیا نه تنها در ایدیالوژی اسلامی بلکه در عقاید غیر اسلامی مثل هندوئیزم، بودائیزم،  و مسیحی ها وجود دارد. هرکسی بهشت و رفتن برای زنده گی ابدی را برای خود نقاشی میکند چه آنهاییکه در جنگ های صلیبی کشته شدند و چه آنهاییکه در غزوات اسلامی.  یکی در انتظار ملاقات در جنت دیگری دیدن در پرادایس  Paradise و عده دیگر هم در باردو       Bardo یا بهشت هندوها.

که  تئوری جنت و دوزخ  بزرگترین نظریه  بوده  تا امروز که توسط خدایان و پیامبران مثل کرشنا، زرتشت، عیسی و حضرت محمد (ص) در اذهان بشر حکاکی شد تا امیدی برای انسانیکه در قرآن آمده

 (لقد خلقنالانسان فی کبد)  ما انسان را برای سختی آفریدیم،  تا به جهان ماورای دیگری امید بدهد و بعد از مرگ مایوس نشوند.  که حتی این نوع تئوری ها ما را  در جهان امروز هم تحت تاَثیر قرار داده که حاضریم برای بدست آوردن جهان ابدی و رفتن به باردو  ،جنت یا پرادایس جوی های شیر و عسل ویا حوران بهشتی راه پیدا کنیم  خود را انتحار میکنیم تا از جهانیکه ما را برای سختی خدا آفریده راحت شویم.

ولی وجود ان تئوری های قدیم نزد انسان های خردگرا بخصوص آنهاییکه جهان را  یک عامل فزیکی یا بگ بنگ میدانند کاملا تحت سوال بوده از باردو  Bardoهندوئیزم شروع تا جنت الفردوس. اگرچه دانشمندان فزیک  هم تا امروز به پدیده مرگ و فرار روح از بدن  بعد از مرگ متعجب هستند وقتی انسانی از بین میرود روح اش در کدام عالم بر میگردد ایا به باور خدایان هند به حیوانات بر میگردد یا اینکه به بهشت یا دوزخ میرود، این تصورات مغز تمام انسان های گذشته و حال را در واقع مغشوش کرده است.

ولی اگر ما از یک زاویه علمی ویا میشود گفت فلسفی به مرگ و فرار روح  نگاه کنیم میبینیم که ما انسان ها وقتی در تاریکی کاملا بی سرو صدا در شکم مادر مدتی را سپری میکنم  و از شریان و انرژی مادر استفاده میکنیم که خود ما هم نمی دانیم که روزی ما وارد یک جهان دیگری پر از روشنائی و حوادث است و جهانی به این بزرگی وجود دارد. و ما در آن زنده گی میکنیم وقتی بیرون از رحم مادر میایم متعجب میشویم، و به کلمه زنده و زنده گی کردن، مادر و عزیزان برخورد میکنیم  و دوست هم نداریم که بمیریم چیزهاییکه ما هرگز با ان اشنا نبودیم  در فضای تاریک مادر،  پس  بنابر این وجود یک جهان دیگر که روح ما انسان ها وارد آن خواهد شد را میتوان در حدی ثابت کرد که ما بعد از مرگ وارد جهان چه روشن یا تاریک مثل رحم مادر خواهیم شد.

و همچنان اگر نگاه به اوقیانوس و جهان در اعماق دریاها کنیم، هم میتواند  تا اندازه ای سوالات ما را جوابگو باشد. ماهیان و دیگر حیوانات دریائی اکثراً آگاهی از وجود حیات در بیرون از محوطه خود را ندارند آنها به جز آب که حیات در زیر آب به انها داده فکر میکنند و به مجردیکه از بین آب بیرون نگاه میکنند به جهان ما برخورد میکنند  چون انها زنده گی در زمین خشک را از خود نمیدانند شاید انها واخت شوند بعد از پریدن از آب و دیدن یک هستی دیگر. ما انسان ها هم اگر روشن بینانه تر بنگریم ما بعد از مرگ وارد یک مرحله تازه خواهیم شد یا جهان ابدیت،   گمانا ما انسان ها روزی بیدار میشویم و با یکدیگر رابطه دوستانه برقرار میکنیم و انهایکه عصیان کرده اند میسوزند و انهاییکه عمل نیک انجام داده اند را حوران بهشتی نصیب خواهد شد.

انسانهای زیادی در گوشه و کنار کشورمان هستند که گاه و بیگاه  مطلبی می نویسند ، چند خبر از این طرف و آن طرف می فرستند و خودشان را روزنامه نگار می دانند. اگر واقعا آنان روزنامه نگارهستند ، چگونه می توان آنها را از افراد حرفه ای که بطور منظم برای روزنامه ها و مجله ها کار می کنند جدا کرد؟

یک روزنامه نگار واقعی را به راحتی می توان شناخت. او به واقع در استخدام یک روزنامه است ، که به آن تعهد دارد ، برای آن روزنامه مطلب تهیه می کند و نسبت به هر چه که از سوی او چاپ می شود احساس مسوولیت می کند.

ممکن است مقاله بنویسد یا به ادیت مطالب بپردازد. یک روزنامه نگار حرفه ای با عناوین و نامهای مختلفی شناخته می شود: گزارشگر ، خبرنگار ، ادیتور ، دبیر سرویس ، ارزیاب ، معاون سردبیر، سردبیر و مدیر مسوول. دامنه کارهایی که او انجام می دهد به وسعت دنیای پیرامون اوست.او در مورد هر چیزی که ارزش خبری داشته داشته باشد خبر ، گزارش ، گزارش خبری ، گفت وگو و مقاله تهیه می کند.

البته باید اذعان داشت که وسعت کار یک روزنامه نگار بیش از اینهاست. او نوشته دیگران (خارج از مجموعه روزنامه) را مطالعه و تصحیح می کند ، اخبار را تفسیر ، انتقاد و جمع بندی می کند و......

قبل از هر چیز ، روزنامه نگاری ، برای کسی که آموزشهای لازم و تخصصی را در زمینه کار پیچیده انتشار یک روزنامه دیده است یک شغل محسوب می شود و این مساله در مورد آماتورها مصداق پیدا نمی کند. در گذشته این مساله زیاد مطرح می شد که یک روزنامه نگار به طور ذاتی روزنامه نگار است و چنین نیست که یک نفر را به مدرسه روزنامه نگاری بفرستند و او در پایان روزنامه نگار شود.

اما باید صادقانه عرض کنم که برای  روزنامه نگار، شدن گذراندن دوره های آموزشی یک الزام است. امروزه با پیشرفت علم روزنامه نگاری و رشد عرصه ارتباطات نمی توان بدون گذراندن دوره های تخصصی به اسب زین کرده خبرنگاران جوان و علاقمند به این فن رسید.

 عرصه ارتباطات یک عرصه جوان و نوپاست. به نسبت علوم دیگر هنوز در ابتدای راه قرار دارد ، بنابراین برای موفقیت در این عرصه وکمک به رشد و توسعه آن باید علمی کار کرد و به زعم من فعالیت تجربی در عرصه روزنامه نگاری محکوم به شکست است

مدیران نشریات کشورمان نیز باید به این مساله توجه داشته باشند که برای رشد و شکوفایی نشریه شان از آموزش اعضای تحریریه غفلت نکنند. با تمام اینها یک فرد که پا به عرصه ژورنالیسم می گذارد باید دارای یک سری خصایص شخصیتی و ذاتی نیز باشد ، ویا این که سعی کند آنها را در خود ایجاد کند.

آزادی یکی از پرارزش ترین و زیباترین کلمه ایست که تا امروز در اذهان بشر نقش بسته است،  و حتی سمبول ارزش های انسانی از آزادی در کشور های آزاد  بر افراشته شده است،  تا پاسخی باشد برای تاریک اندیشان که به نحوی میخواهند آزادی های فردی را از آدم ها سلب کنند.

آزادی یک فرایند فکری است که هر انسان  برای هویت بخشیدن به انسان بودن  و آزاد زیستن خویش سعی میکند که آن را داشته باشد، تا بتواند در محیطی که زنده گی میکند برای خویش ارزش و هویت ببخشد.

اگرچه انسان ها را نمی توان بطور مطلق آزاد گفت،  چون تعریف آزادی خود در حقیقت محدود کردن آزادی است.  و اما این آزادی در محدودیت است که ما در حوزهای  سیاسی و علوم اجتماعی نیازمندیم،  یعنی در واقع محدودیت درون کلمه آزادی تعریف میشود،  و اختلاف بر سر کلمه آزادی در واقع اختلاف بر سر تعریف این محدودیت هاست.

بنابر این آزادی ارتباط تنگاتنگ با قوانینی دارد که انسان ها برای حذف آزادی ها طراحی و ساخته اند،  تا بتوانند تحت قوانینی انسان ها را سلب آزادی کنند . مثلاً  مرز بندی های که انسان ها برای انسان های دیگر درست کرده اند،  و یا  با رفتن به کشور ها  و سال ها  منتظر ماندن تا اجازه  ورود کشور را دریاف کردن  که خود تعرف آزادی را تحت سوال میبرد،  حتی برای آنهایی که ادعای زنده گی در جهان پست مدرن را دارند، حتی برای آنهایی که سمبول آزادی را در کشور های خود بر افراشته اند و حتی برای آنهایی که ادعای تعریف و دادن  آزادی را  برای جهان سومی ها دارند. در حالیکه آزادی و استقلالیت در خوی و عادات هر شخص وجود دارد،  بعضی ها نا خود آگاه در قفس های مثل شریعت، باورها و توکل گیر داده اند،  که در واقع خود خواسته اند و  از آزادی هایی که حق داشتن او را دارند پرهیز کنند. و بعضی ها هم اسیر بود و نبود هایی که در ذهن خود میپرورانند  شده اند.

لغت: عَكَفَ یَعکُفُ ویعکِفُ عکفاوعکوفا 1- علی الامر: بر آن کار روی آورد وآن را ترک نکرد،بدان معتاد شده 2- القوم حوله اوبه: مردم گرد سراوجمع شدند دورش را گرفتند 3- فی المکان: در آنجا اقامت گزیدوماندگار شده در آنجا گوشه گیر شد.عکف یعکُفُ ویعكِفُ عكفا 1- علی کذا: اورا به آن کار بند کرد،بست ملزم ساخت 2- عن حاجته اورا از مقصودش باز داشت.عَكَفَ واعتَکَفَ وتَعَکّفَ :خود را بند کردن وباز داشتن وگوشه نشین شدن .عَکَفَ علی کذا:لازمه:معتاد شد، آموخته شد عَکَفَ علیَّ:انكب علی:سرگرم شد،سخت مشغول كار گردید عَکَفَ عَكَّفَ عن :منع:بازداشت جلوگیری کرد عَكَفَ،تَعَکَّفَ،اِعتَکَفَ فی المکان منزوی شد .

عَکَفَ تَعَکّفَ اعتَکَفَ عن الناس :از مردم کناره گیری کرد.اعتَکَفَ فی غرفته :در اطاق خودماند. در بعضی از لغت نامه ها اعتکاف (چه مصدر ثلاثی مجرد آن وچه ثلاثی مزید آن که باب افتعال باشد) را لغویان ومترجمان لغت نامه ها ترجمه لغوی ما هوی نکرده اند؛ بلکه برگردان اصطلاحی کرده اند:الاعتکاف:اعتکاف گرفتن،الاعتکاف فی المسجد: الاعتکاف(ع ک ف) مصدر اعتکف:ماندن در مسجد یا معبد برای عبادت 4،3،2،1

اما اصل لغت عکف بمعنی حبس است ودیگر معانی که برای این واژه معادل گذاری کرده اند نوعا لازمه ی معنای آن لغت است مثل کناره گیری از مردم، مشغول کاری شدن، معتاد شدن وتعلیم دادن نفس خود. اینها یا لازمه معنای لغت عکف وحبس می باشدویالازمه اصطلاحی اعتکاف در فقه وعرف عرفا ومسفورات آنان هست.