تبیان، دستیار زندگی

زنى براى پیامبر اكرم (صلى الله علیه و آله و سلم ) یك ظرف عسل به عنوان هدیه فرستاد حضرت عسل او را خاكى كردند و ظرف را فرستادند زن وقتى ظرف را گرفت دید پر اس از عسل زن خیال كرد كه پیامبر اكرم (صلى الله علیه و آله و سلم ) عسل پس داده و قبول نفرموده است آمد خدمت پیامبرعرض كرد مگر من گناهى كرده ام كه عسل را پس دادى حضرت فرمود هدیه تو را قبول كردم این بركت هدیه تو است آن زن شاد و شاكر برگشت روزگارى دراز مدت خود زن و بچه هایش و خویشان او از آن عسل به جاى خورش مى خوردند یك روز آن عسل را به ظرف دیگر خالى كرد بعد از آن عسل به آخر رسید این قصه را به عرض حضرت رسانید پیغمبر فرمود اگر در ظرف اول مى ماند هیچ وقت عسل تمام نمى شد.
((ناسخ التواریخ ، ج 4 - 5، ص 100)).
مرد عربى كه شتر سوار بود عده اى از مردم آمدند جلو آن مرد شتر سوار گفتند شتر ما را دزدیده اى و این شتر را سرقت كرده اى آمدند خدمت رسول الله (صلى الله علیه و آله و سلم ) حضرت به على (علیه السلام ) فرمودند بعد از اقامه بینه حد شرعى جارى كنید.
اعرابى هم سرش را به زیر انداختند با تعجب كه چگونه اینها تهمت مى زنند و ساكت است و چیزى نمى گویند همین كه پیامبر گرامى نگاه مى كرد شتر به سخن آمد و گفت یا رسول الله من ملك اعرابى هستم و در زمین او زائیده شده ام كذب آن گروه آشكار شد. پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم ) فرمود: اى اعرابى هنگامى كه سرت پائین بود با خودت چه مى گفتى ؟ عرض ‍ كرد:گفتم خداوندا! غیر از تو خدائى وجود ندارد و تو شریك ندارى و از تو مى خواهم كه رحمتت بر محمد بفرستى و پاكى من از این تهمت روشن سازى .
((نساخ التواریخ ، ج 4 - 5، ص 102)).
از ام سلمه منقول است كه سه نفر آمدند پیش پیامبر اكرم (صلى الله علیه و آله و سلم ) اولى گفت تو اى محمد خودت را بر ابراهیم خلیل تفضیل مى دهى در حالى كه او خلیل الله بود تو را چه منزلت است ؟ حضرت فرمودند: من حبیب الله هستم . دومى گفت تو خود را از حضرت موسى بهتر مى دانى كه خداوند در كوه طور با او سخن گفتند.
پیامبر اكرم (صلى الله علیه و آله و سلم ) فرمودند: خداوند تبارك در عرش ‍ اعلاء با من مكالمه فرموده است .
سومى گفت : تو خود را از حضرت عیسى بالاتر مى دانى و حال آنكه او مرده را زنده مى كرد و از تو مثل این چنین ندیدیم و نشنیده ایم .
پیامبر گرامى (صلى الله علیه و آله و سلم ) حضرت على بن ابى طالب را صدا زد، على (علیه السلام ) با اینكه مسافت دور بود حاضر شد حضرت فرمود: جبرئیل صداى ما را به شما رسانید اكنون برخیز و با این جماعت به نزدیك قبر یوسف بن كعب كه یكى از بزرگان یهود است برو و او را به بخوان تا برخیزد. على (علیه السلام ) با آن چند نفر بر سر قبر یوسف آمد و او را صدا كرد، قبر شكافته شد و در مرحله دوم كاملا قبر باز شد و در دفعه سوم چون او را صدا زد یوسف ابن كعب دیده شد كه این چند نفر دیدند كه او زنده شد. بعد على فرمود: برخیز به فرمان خداوند یوسف ابن كعب مانند پیر مردى برخاست و گفت من یوسف بن كعب هستم كه سیصد سال است كه مرده ام اكنون مرا صدا زدند كه برخیز و سرور اولاد آدم محمد را تصدیق كن كه عده اى او را تكذیب مى كنند بعد على (علیه السلام ) كلمه اى گفت تا یوسف بن كعب برگشت به جاى خود قبر آمد روى هم بر همه آنها ثابت شد كه حضرت پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم ) هم قدرت دارد مثل حضرت عیسى مرده سیصد ساله را زنده نماید و از قبر بیرون بیاورد و حرف بزند كه هر سه نفر آنها دیدند.
((ناسخ التواریخ ، ج 4 - 5، ص 102)).
على (علیه السلام ) مى فرماید یك روز قریش به حضرت پیامبرعرض كردند بر دعوى خود معجزه كنید تا ما ایمان بیاوریم فرمودند: چه معجزه اى مى خواهید؟ گفتند این درخت را فرمان بده تا نزد تو بیاید، حضرت درخت را طلب نمود، درخت ریشه هاى خود را از زمین بیرون آورد و به نزدیك پیامبر آمد و بر سر رسول الله (صلى الله علیه و آله و سلم ) سایه انداخت و با بعضى از شاخه ها از طرف راست سایه بر سر على (علیه السلام ) افكند بعد گفتند: اى محمد بگو یك نیمه این درخت به جاى خود برگردد و نیمى دیگر باشد. پیامبر دستور داد عملى شد. باز گفتند: بفرما این نیم دیگر برود، ملحق شود به آن دیگرى . حضرت دستور داد چنین شد. على (علیه السلام ) فرمود: لااله الا الله ، محمد رسول الله . من اول كسى هستم كه با تو ایمان آوردم كه این درخت به فرمان خداوند متعال به صدق نبوت تو فرمان تو را عمل كرد. مشركان گفتند محمد ساحر است كسى غیر از على او را تصدیق نخواهد كرد.
((ناسخ التواریخ ، ج 4 - 5، ص 117)).
دوازده هزار نفر از مردم یمن به مكه آمدند و بت خود را كه هبل نام داشت بالاى كوهى نصب كردند و به دیباج و حلى زینت كردند پیامبر اكرم (صلى الله علیه و آله و سلم ) نزد ایشان رفت كه آنها را به اسلام دعوت كند. آنها طلب معجزه نمودند آن حضرت به نزدیك هبل آمد و دیباج آن را باز كردند و عصاى خود را بر سر هبل نهاد و فرمود: ((من انا))؛ من چه كسى هستم ؟ آن سنگ به سخن آمد و گفت : انت رسول الله ، رب السماوات ؛ تو رسول خداى آسمان ها هستید در این هنگام كافران از این معجزه مسرور شدند و همه به سجده افتادند و قبول كردند خدا و رسولش را و شهادتین در زبان جارى كردند.
((ناسخ التواریخ ، ج 4 - 5، ص 119)).
یكى از دستورات اسلام این است كه انسان غذا را به دست راست تناول كند یك كسى با دست چپ غذا مى خورد، پیامبر گرمى (صلى الله علیه و آله و سلم ) دید آن شخص با دست چپ غذا مى خورد، فرمودند: بادست راست غذا بخورید. او به حضرت از راه دروغ گفت : دست راستم به هم نمى رسد، نمى توانم با دست راست غذا بخورم تا گفت دیگر نتوانست با دست راست چیزى بخورد، دست راست او خشك شد.
((ناسخ التواریخ ، ج 4 - 5، ص 110)).
یك روز مردى اعرابى ، به مجلس پیغمر (صلى الله علیه و آله و سلم ) بر آمد و گفت اگر تو پیامبرى بگو با من چه چیز است كه زیر عبا دارم ؟ حضرت فرمود: اگر بگویم ایمان مى آورى عرض كرد: بلى .

چنان نقل كرده اند كه روزى سید حمیرى سوار بر اسب در كناسه كوفه ایستاده بود و گفت اگر كسى در فضیلت على (علیه السلام ) حدیثى گوید كه من آن را نشنیده باشم و به شعر در نیاورده باشم اسب خودم را با آنچه با من است به او عطا خواهم كرد.
جماعتى كه حاضر بودند حدیث از فضائل على (علیه السلام ) كردند و سید شعرهاى خویش را كه موافق آن حدیث بوده انشاء مى كرد. تا آنكه مردى روایت كرد گفت : خدمت حضرت على (علیه السلام ) بودم كه كفش خویش ‍ را از براى نماز بیرون كرد در آن زمان مارى رفت توى كفش . پس چون حضرت از نماز فارغ شد كفش خویش را از براى نماز بیرون كرد در آن زمان مارى رفت توى كفش . پس چون حضرت از نماز فارغ شد كفش خویش را طلب نمود در این هنگام كلاغى از هوا به زیر آمد و آن كفش را به منقار گرفت و به هوا برد و فراز به زمین افكند آن مار از كفش بیرون آمد سید حمیرى گفت : تاكنون این حدیث والله نشنیده بودم پس اسب خود را و آنچه به او وعده كرده بود عطا كرد.
((اقتباس از منتهى الآمال ، ج اول ، ص 188)).
مرحوم سید مرتضى در خصائص الائمه نقل مى كند كه شخصى اهل آذربایجان ایران شترانى زیادى داشت كه آنها را كرایه مى داد كه امرار معاش ‍ مى كرد.
ناگاه تمام شتران او وحشى شده و سر به بیابان گذاشتند و به نحوى وحشى شدند كه اصلا هیچ یك از آنها را ممكن نبود بار به دوش گذاشت ، بلكه هر گاه انسانى نزدیك آنان مى آمد بر او حمله مى كرد و به دندان و لگد او را هلاك مى كرد به او گفتند شتران تو جن زده شده اند و به غیر از اینكه خود را به مدینه حضور وصى پیغمبر (صلى الله علیه و آله و سلم ) برسانى و از او دعا بگیرى چاراه اى ندارى او ناچار آن مسافت بعیده را طى كرد و خود را به مدینه رسانید و از خلیفه بعد از پیغمبر سؤ ال كرد. عمر را به او معرفى نمودند. ابن عباس مى گویند من حاضر بودم كه او وارد شد و شرح حال خود را به عمر گفت و از او راه چاره جست . عمر بر كاغذى نوشت من امیر المؤ منین عمر الى مرده الجن و الشیاطین ان تذلوا هذه المواشى .
و نامه را پیچید به او داد و گفت مى روى این نامه را نزدیك شتران خودخوانى تا اینكه آنها منقاد تو گردند. آن شخص نامه را گرفت و با خوشحالى مراجعت نمود. ابن عباس مى گوید مشرف شدم حضور على (علیه السلام ) و قضیه را نقل كردم . فرمودند: بیچاره آذربایجانى این همه مسافت را طى كرد و بدون نتیجه برگشت .