تبیان، دستیار زندگی

دوستی خاطره ی اشکی است در معبد عشق هر کجایش بچکد مهر و وفا می روید

می دونستی اشک گاهی از لبخند با ارزش تره؟ آخه لبخند رو به هر کسی می تونی هدیه کنی اما اشک رو واسه کسی می ریزی که نمی خوای از دستش بدی

هیچ میدونی چقدر گلی

.

.

.

.

.

.

.

واسه دستها ضرر داره به همه بگو از جام استفاده کنن

زنده باد آنکس که گاهی یادی از ما میکند از خجالت ما غریبان غرق دریا می کند حال ما می پرسد و از مهربانی های خود این دل رنجور ما را عطر گلها می کند

چند سال پیش در یک روز گرم تابستان پسر کوچکی با عجله لباسهایش را درآورد و خنده کنان داخل دریاچه شیرجه رفت . مادرش از پنجره نگاهش میکرد و از شادی کودکش لذت میبرد. مادر ناگهان تمساحی را دید که به سوی فرزندش شنا میکند. مادر وحشت زده به سمت دریاچه دوید و با فریاد پسرش را صدا زد. پسر سرش را برگرداند ولی دیگر دیر شده بود ...
تمساح با یک چرخش پاهای کودک را گرفت تا زیر آب بکشد. مادر از راه رسید و از روی اسکله بازوی پسرش را گرفت. تمساح پسر را با قدرت میکشید ولی عشق مادر به کودکش آنقدر زیاد بود که نمیگذاشت آن پسر در كام تمساح رها شود .کشاورزی که در حال عبور از آن حوالی بود، صدای فریاد مادر را شنید ، به طرف آنها دوید و با چنگک محکم بر سر تمساح زد و او را کشت. پسر را سریع به بیمارستان رساندند. دو ماه گذشت تا پسر بهبودی مناسب بیابد. پاهایش با آرواره های تمساح سوراخ سوراخ شده بود و روی بازوهایش جای زخم ناخنهای مادرش مانده بود.
خبرنگاری که با کودک مصاحبه میکرد از او خواست تا جای زخمهایش را به او نشان دهد. پسر شلوارش را کنار زد و با ناراحتی زخم ها را نشان داد، سپس با غرور بازوهایش را نشان داد و گفت: این زخم ها را دوست دارم، اینها خراش های عشق مادرم هستند ...