فردریك ویلْهِلْمْ نیچه، فیلسوف و نظریه‏پرداز آلمانی در 16 اكتبر 1844م در لایْپْزیك آلمان به دنیا آمد. وی از 4 سالگی خواندن و نوشتن را فرا گرفت و پس از طی دروس متوسطه، در دانشگاه بُن ولایپزیگ تحصیل كرد. نیچه مردی فوق‏العاده حساس بود و تا حدی فراوان، خودستایى می‏كرد. و به عنوان نمونه می‏گفت: زمانی كه در مورد افلاطون، پاسكال و گوته صحبت می‏كنم، حس می‏كنم خونشان در رگ‏های من جریان دارد. خودش آدمی ضعیف و ناتوان بود، از این‏رو، قدرت وحشیانه را به صورت دینی درآورد. تمام عمرش از سر درد و چشم درد رنج می‏بُرد، از این‏رو دنیا را در روشنی تحریف كننده جسم و روحی ناتوان می‏دید. شاعر بزرگی بود كه كارش به دیوانگی كشیده بود و با خدا سرِ جنگ داشت كه چرا انسان را ضعیف و ناتوان آفریده است. نیچه همه ادیان جهان را نفی و رد كرد و اصول اخلاقیِ دنیای قدیم را با آوردن اندیشه ابَرمرد، محكوم ساخت. ابرمرد در تفكرات نیچه، غایت وجود عنوان شده و ترتیب زندگانی و اصول اخلاقی را در مسیری عنوان می‏كرد كه مرد برتر، ظهور كند. وی بر این عقیده بود كه تقدس و شفقت با روحِ مهاجمِ مرد برتر ناسازگار است و می‏گفت برای ایجاد یك مرد برتر باید میلیون‏ها نفر از مردم پوشالی و ناتوان را نابود كرد. این مردِ برتر، همان بود كه نیچه خود می‏خواست آن‏چنان باشد، زیرا خودِ نیچه یكی از آن آدم‏های پوشالی و ناتوان بود. ابرمرد در فلسفه نیچه، زاده اراده انسان و بالاتر از همه ارزش‏ها و خوب و بدهاست و هیچ‏گونه محدودیت اخلاقی ندارد. تنها اصول اخلاقی او، میل به قدرت است. نیچه با تبیین نگاه انسان به میمون به عنوان چهره‏ای مسخره و نگران كننده، معتقد بود انسان نیز از دیدگاه اَبَرانسان، این چنین است. یكی دیگر از مفاهیمی كه در فلسفه نیچه، مورد توجه قرار گرفته است، میل به قدرت می‏باشد. انگیزه محوری بشر از دیدگاه نیچه میل به قدرت بوده و معتقد است كه انیگزه‏های بنیادینی كه تمامی رفتارهای ما را باعث می‏شود، همگی از این منبع تغذیه می‏شوند. نیچه در كلامی عمیق ولی وحشتناك می‏گوید: اگرچه طی قرون متمادی میل به قدرت صورت‏های مختلف یافته اما سرچشمه آن هنوز آتش‏فشان است. به نظر نیچه آنچه را روزی برای خدا انجام می‏دادیم امروز برای مادیات و پول انجام می‏دهیم و این همان چیزی است كه بالاترین حس قدرت را در ما به وجود می‏آورد. او با خدا و مذهب دشمن بود و نسبت به مسیح(ع) ابراز تنفر می‏كرد. او مفاهیم ابدی و آن سوی جهان را ساخته و پرداخته مغز بشر و مفاهیمی پوچ و واهی می‏دانست و علاوه بر پشت پا زدن به ارزش‏های اخلاقی معمول، دو نوع اخلاق زیر دستان و زِبَرْ دستان را به تصویر می‏كشید. نیچه، هوش و عقل و شعور را اصل و بنیاد نمی‏دانست؛ آن‏چه در نظر او اصیل است، اراده و غریزه است و هوش و عقل، خادم اراده هستند و هوش و شعور و عقل برای خدمت به حیات و زندگی انسان است. او معتقد بود كه اخلاق معنا ندارد و هر كس نوعی اخلاقیات را برای نجات و پیروزی خود در این دنیا در پیش می‏گیرد. در هر حال، همه، خود را می‏پرستند و این یك قانون طبیعی است. بنابراین بشر باید پرستش خویش را به اوج خود رساند. نیچه دارای آثار مهم و متعددی می‏باشد كه افكار و حكم، مسافر و سایه‏اش، مردم این بود و اراده معطوف به قدرت، از آن جمله است. وی هم‏چنین در كتاب چنین گفت زرتشت، اغراض و عقاید خود را به صورت افسانه‏ای آورده كه قهرمانش زرتشت می‏باشد. نیچه می‏گفت، زرتشت نخستین كسی بود كه اخلاق را آفرید و هم خود اوست كه باید از این كار استغفار كند. نیچه در افكار فلاسفه و صاحب نظران قرن بیستم تاثیر و نفوذ فراوانی نهاد و میكروب مرگبار فلسفه وی، به بسیاری از به اصطلاح ابرمردهای كذایی قرن بیستم سرایت كرد به طوری كه بسیاری از دیكتاتورهای این قرن، از پیروان افكار نیچه‏اند. ده سالِ آخرِ عمر نیچه به جنون و عدم تعادل روحی سپری شد تا این‏كه در 24 اوت سال 1900 میلادی در 56 سالگی درگذشت.

علامه محمدحسین بن علی كاشف‏الغطاء نجفی، در سال 1294 قمری از خاندانی اهل علم و معروف به دانش و فضیلت در نجف اشرف متولد شد. ایشان مقدمات علوم را در زادگاه خویش خواند و آن‏گاه در حلقه‏ی درس دانشمندان بزرگ زمان خویش درآمد. آخوند ملامحمد كاظم خراسانی، حاج آقارضا همدانی، سید محمدكاظم یزدی، میرزا حسین نوری، میرزامحمدباقر اصطهباناتی و شیخ محمدرضا نجف‏آبادی از جمله اساتید وی بودند. كاشف الغطاء دارای استعدادی سرشار و ذكاوتی بسیار بود و در مدت كوتاهی توانست به مدارج عالی دست یابد و محل اعتماد مخصوص علمای حوزه‏ی نجف قرار گیرد. وی علاوه بر مقام علمی، در فن خطابه و سخنرانی نیز مقامی بس بلند داشت و سفرهای متعددی به كشورهای مختلف نموده و به هدایت مسلمین پرداخته است. آیت اللَّه كاشف الغطاء حتی به كلیسا می‏رفت و ضمن سخنرانی، اشتباهات مبشّرین مسیحی را روشن می‏ساخت. ایشان یك بار، پس از اقامه‏ی نماز جماعت در مسجدالاقصی در حضور 150 نماینده از كشورهای اسلامی و 20/000 نمازگزار، سخنرانی مهمی ایراد كرد و مسلمانان را برای مبارزه با رژیم صهیونیستی تهییج نمود. بر اساس همین اندیشه‏های سیاسی بود كه ایشان درغالب جنبش‏های آزادی‏بخش و ضداستعماری شركت می‏جست. از این عالم بزرگوار بیش از 40 جلد تألیف و ترجمه به جای مانده است. كه: تحریرالمجله (5 جلد)، وجیزة المسائل، المراجعات الریحانیه (2 جلد) از آن جمله‏اند. معظم‏له پس از چند روز بیماری در 28 تیرماه 1334 ش در منطقه‏ی كرند كرمانشاه در 79 سالگی دارفانی را وداع گفت. پیكر مطهرش پس از تشییع به بغداد حمل و در وادی‏السلام نجف اشرف مدفون گردید. این جمله از ایشان است: "آمریكا برای ما، فقر، جهل و عقب‏افتادگیِ در ترقی و آبادی، زراعت و صنعت را می‏خواهد تا در برابرشان ذلیل و خاشع باشیم و به غارت منابع ثروتمان به وسیله‏ی آن‏ها راضی شویم". او در دیدار با سفیر آمریكا درباره‏ی اشغال فلسطین گفت: "قلب‏های ما از دست شما آمریكایی‏ها مجروح است. شما ضربه‏ی ناجوانمردانه‏ای به ما زدید كه هرگز در برابر آن سكوت نخواهیم كرد".

عبدالرحمن بن محمد بن خلدون معروف به ابن خلدون ملقب به ولی الدین، از بزرگان و مشاهیر مورخین مسلمان، در اول رمضان سال 732 ق درتونس به دنیا آمد. وی از جوانی به كارهای دولتی پرداخت ولی پس از مدتی به واسطه‏ی بدگویى دیگران به زندان افتاد و از كارهای دربار فاصله گرفت. از آن پس به مطالعات علمی روی آورد و دست به تالیف كتاب زد. ابن‏خلدون در زمان خود در تاریخ‏نویسی مشهور بود اما اندیشه‏های وی در آن زمان بازتاب كافی نیافت و از قرن سیزدهم هجری قمری نام، آثار و افكار او، مطرح شد. مهم‏ترین اثر ابن‏خلدون، كتاب تاریخ او موسوم به "كتاب العِبَر و دیوان المُبَتدَأ و الخَبر فی ایّام العَرَب و العَجَم و البَربَر" در هفت جلد ضخیم به چاپ رسیده كه جلد اول آن به عنوان مقدمه، در فلسفه‏ی تاریخ و اجتماع، شهره‏ی خاص و عام است. ابن‏خلدون را مخترع و پدیدآورنده‏ی علم عمران نیز گفته‏اند. سرانجام ابن خلدون در 76 سالگی در قاهره وفات یافت ودر همان شهر به خاك سپرده شد.

شهرت حكیم ابوالفتوح عمر بن ابراهیم خیام نیشابوری بیشتر در حكمت، طب، نجوم و ریاضیات بود، ولی در این دوران، بیشتر او را به سبب رباعیات لطیفش می‏شناسند. این رباعی‏ها بسیار ساده و بی‏آرایش و به دور از تصنع و تكلف و در كمال فصاحت و بلاغت، در معانی عالی سروده شده‏اند. در این اشعار، خیام، افكار فلسفیِ خود راكه غالباً در مطالبی از قبیل تحیّر یك متفكّر در برابر اسرار خلقت و تاثّر از ناپیدایی سرنوشت آدمیان و كوتاهی حیات و مصائب آن است، بیان می‏كند.

خانه و مدرسه زمانی می‏توانند رسالت آموزشی و تربیتی خاص خود را به نحو مطلوب انجام دهند كه هر یك شناخت تربیتی كافی داشته باشند و نقش تربیتی خاص خود را با بصیرت انجام دهند. در این راستا انجمن اولیا و مربیان، هیأتی منتخب از پدران و مادران، دانش‏آموزان و مربیان مدرسه است كه با هدف همكاری در جهت پیشبرد امور آموزش و پرورش دانش‏آموزان تشكیل می‏شود. این انجمن، پیشنهادها و طرح‏های مفید را به مدیر و مسؤولان مدرسه عرضه می‏كند و در اداره بهتر امور، یار و یاور صمیمی مدیران محسوب می‏گردد. انجمن اولیا و مربیان، مظهر همكاری خانه و مدرسه در امر تعلیم و تربیت كودكان و نوجوانان است. در هفته پیوند اولیا و مربیان كه از تاریخ 24 تا 30 مهرماه هر سال برگزار می‏گردد، پدران و مادران به مدارس دعوت شده و درباره مسائل تربیتی بحث و تبادل نظر نموده و نمایندگان خود را در انجمن برای یك سال برمی‏گزینند. مشاوره و برنامه‏ریزی به منظور تحقق اهداف انجمن؛ همكاری و همفكری با مدیر و مربیان مدرسه در مورد برنامه‏های اوقات فراغت دانش‏آموزان و دعوت از اولیای علاقمند به منظور بهره‏مندی از خدمات و یاری‏های آنان برای تهیه و تدارك و تكمیل امكانات آموزشی - پرورشی مدرسه از جمله مهم‏ترین وظایف انجمن اولیا و مربیان می‏باشند.

بعد از ظهر روز دوشنبه 31 شهریور ماه 1359، ناگهان بارانی از آتش بر خرمشهر باریدن گرفت و شهر را غرق در آتش و دود ساخت. برای اغلب مردم بروز چنین وضعی قابل تصور نبود. در واقع پس از حملات هوایی عراق بر فرودگاههای ایران در بعد از ظهر روز 31/6/59، یگانهای زمینی عراق ماموریت خود را شروع کردند. دشمن با شناسایی قبلی از میزان توان و نیروهای مستقر در پاسگاه ها و مرز و اطلاع از نقاط ضعف خودی، اقدام به هجوم کردو قبل از حرکت، اجرای آتش روی پاسگاه های مرزی و جاده های اصلی را تشدید نمود و علاوه بر اجرای آتش توپخانه، تانک ها و خمپاره اندازها ، جاده خرمشهر- اهواز، پاسگاه کیلومتر25 و پاسگاه شلمچه را زیر بمباران هوایی خود گرفت. عراق ابتدا سعی کرد عقبه اصلی خرمشهر یعنی جاده خرمشهر- اهواز را تهدید کند و امکان مقاومت نیروهای مستقر در مرز و پاسگاه های مرزی را خنثی سازد. لازم به ذکر است که مدافعین شهر برای مقاومت با دشواری­های بسیاری مواجه بودند. به نیروهای داخل شهر نه تنها اضافه نمی­شد، بلکه با شهادت و مجروح شدن نیروهای موجود، هر لحظه از تعداد آن­ها کاسته می­شد. در این وضعیت، هرچند ادامه مقاومت بسیار دشوار بود اما ترک شهر برای حماسه آفرینانش دشوارتر به نظر می­رسید، به همین خاطر مقاومت قدم به قدم سلحشوران مسلمان ادامه یافت تا روز 24 مهرماه که خرمشهر، شهر خون شد و «خونین شهر» نام گرفت.