حشمت و شكوه آن جناب را حفظ كنند:
1 . مهمترين ادب آن است كه انسان آن حضرت را همه جا حاضر و مراقب بداند; يعنى همان طور كه خداوند همواره حاضر و آگاه بر همه احوال ظاهرى و باطنى است، رسول اكرم(صلى الله عليه وآله) نيز بر ظاهر و باطن افراد آگاه و ناظر است; و بايد از مخالفت پنهان و آشكار آن حضرت شرم داشت و هيچ ادبى از آداب حضور آن جناب را ناديده نگرفت.
2 . هر مقام و منزلتى كه صالحان به آن دست مى يابند به راهنمايى و هدايت آن حضرت تحقّق يافته است، و نبايد به انديشه كسى خطور كند كه مسير كمال و ولايت بى نياز از مدد اوست.
3 . پس از اعتقاد كامل به آن بزرگوار، تبعيت كامل از سنّت و سيره اوست. پيامبر(صلى الله عليه وآله)فرمود:
«مَن اَحْيا سنّتى قَد أُميتت بعدي كان له مَن الأجر مثل مَن عمل بها من غير أن ينقص من أُجورهم شيئاً».(1)
4 . هر كس كه با آن حضرت پيوند و خويشاوندى ظاهرى و معنوى دارد، نظير سادات، مؤمنان و عالمان دين را براى محبّت به پيامبر دوست داشته باشد و تعظيم و احترام كند.
5 . در همه حالات، چه در اعتقاد چه قول چه عمل، تعظيم و تكريم پيامبر(صلى الله عليه وآله) را با تعظيم خداوند مقرون كند، خداوند مى فرمايد:
(لِتُؤْمِنُوا بِالله وَ رَسُولِهِ وَ تُعَزِّرُوهُ وَ تُوَقِّرُوهُ ...)(2).بايد اطاعت آن حضرت را ملازم با اطاعت پروردگار دانست كه فرمود:
(قُلْ اَطِيعُوا الله وَ اَطِيعُوا الرّسُولَ ...)(3)، زيرا ايمان به خداوند و يگانگى او بدون ايمان به پيامبر(صلى الله عليه وآله) و اقرار به رسالت آن حضرت صحيح و مقبول نيست. و همان طور كه نام خداوند در گفتار و نوشتار با تقديس و تنزيه و تعظيم ياد مى شود بايد نام پيامبر(صلى الله عليه وآله) نيز با صلوات و سلام و با عظمت برده شود. محدّث قمى(قدس سره) در سرگذشت امام صادق(عليه السلام) مى نويسد:
... و آن جناب كثير الحديث و خوش مجالست و كثير الفوائد بود. هر گاه مى خواست بگويد: «قال رسول الله(صلى الله عليه وآله)» رنگش تغيير مى كرد; گاهى سبز مى گشت و گاهى زرد،
