چه دنیای کوچکی است دنیای آدم ها، از آنچه فکر می کنیم به هم نزدیک تریم و از آنچه فکر می کنیم کمتر یکدیگر را می شناسیم
گاهی فکر می کنیم که همانی را که می خواهیم یافته ایم در حالیکه زمان فرصت خوبی است برای محک زدن
آدم ها.
شناخت آدم ها به آسانی شناخت و یافتن پر نورترین ستاره نیست اما می توان به همان سرعت فهمید که این
ستاره ی تو نیست.......
آدم ها به همین سادگی همدیگر را پیدا می کنند ، عادت می کنند ، وابسته می شوند ، و.....
اما یک شب مهتابی که ستاره ها را بهتر می بینن ، متوجه می شوند که این ، اون ستاره دلخواه آنها نیست و به همان سادگی همدیگر را تنها میگذارند........
گاهی آنقدر عاطفی می شویم که از دیدن صحنه های ساخته شده و غیر واقعی اشک می ریزیم ولی هیچ گاه
درد و رنج واقعی کسانی را که دل شان را می شکنیم ، نمی بینیم!
البته نباید انتظار داشت که آدمها هرگز یکدیگر را ترک نکنند ولی همیشه برای گذشتن از چیزی یا کسی ،
بهترن راه شکستن آن نیست...........
اگر چه راحت ترین راه است و ما آدمها عادت داریم همیشه راحت ترین راه را طی کنیم حتی به قیمت نابودی
خاطرات و لحظه هایی که با هم داشته ایم.
اما همیشه راهی بهتر برای رفتن و گذشتن از آدمها و چشم بستن بر روی احساسات وجود دارد....
برای رفتن و گذشتن از کسی او را نشکنیم ..... * ستاره
