ولاسکو :با تمام وجود برابر تیم ملی ایران می ایستم و رقابت می کنم/روبرتا: کشک بادمجان دوست دارم

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین ؛ خولیو ولاسکو همراه با همسرش به برنامه ورزش از نگاه 2 رفت تا با مردم ایران به طور رسمی خداحافظی کند. آنچه در ادامه می خوانید بخش هایی از حرف های این مربی و همسرش است:

*وقتی 3 سال قبل به ایران آمدم به عنوان یک مربی حرفه ای آمدم اما الان بعد از سه سال به عنوان یک دوست دارم از جمع تان می روم. من دستاوردهای زیادی در ایران داشتم. فقط پیروزی های ما نبود که الان دارم با شادی می روم. ما با هم دوست بودیم. من آمدم اینجا برای کار اما اینجا چیزی متفاوت را تجربه کردم. برای اینکه اینجا و کنارتان بودم خیلی خوشحالم. معمولا مردم دنیا همدیگر را نمی شناسند اما الان اگر کسی از من بگوید ایران چطور کشوری است ، باید برای شان ساعت ها توضیح بدهم. قبل از آمدن می دانستم که شما ورزش رو به رشدی دارید اما وقتی آمدم تازه متوجه شدم مسئولیتم خیلی بیشتر از یک کار عادی است. اولین مذاکره ام با داورزنی متوجه ام کرد که آنها از من چه می خواهند. خیلی روشن به من گفت که چه می خواهد و همین برخورد بود که باعث شد به تیم ایران بپیوندم. شرایط من در ایران عالی بود و همین شرایط ما را به سمت جهانی شدن برد. من با افرادی حرفه ای سر و کار داشتم. خیلی خوشحالم با امیر خوش خبر مثل یک دوست بودم. راننده ام میثم ، که همه جا با من بود ، همسایگانم ، مربیان و بازیکنان.

*من برای 31 سال ایتالیا زندگی کردم. فرزندانم دارند در این کشور زندگی می کنند. نوه هایم آنجا هستند. یکی از دخترانم هم بزودی نوه دیگری برایم می آورد. من باید مدام بین آرژانتین و ایتالیا در رفت و آمد باشم.

*روبرتا: وقتی به من گفت می خواهد به ایران برود ، تازه رفتم در اینترنت و درباره کشور شما تحقیق کردم . می خواستم بدانم در ایران چطور باید در اجتماع باشم. آنچه می دیدم خیلی متفاوت از آنچه بود که من در کشورم تجربه کرده بودم اما وقتی به کشورتان آمدم و شما را دیدم ، تصاویر ذهنی ام خیلی تفاوت داشت با واقعیت. اینجا تقریبا همه چیز خوب بود. ارتباط گرفتن با مردم ، خرید کردن و حرف زدن خیلی آسان بود. به نظرم برای ما خیلی آسان بود اگر در ایران می ماندیم. من فقط 3 سال از طول زندگی ام را ایران بودم و نمی توانم بگویم ایرانی هستم اما ایران را خیلی دوست دارم.

*من اصلا اعتقاد ندارم که راه پیروزی فقط یک مسیر است. اگرچه اصول کلی یکی است اما هر مربی باید روش خودش را داشته باشد. والیبال شما می تواند با موفقیت پیش برود چون همه تشکیلات لازم را دارید و از سوی مردم تان موفق می شوید. این اشتباهی بزرگ است اگر فکر کنید مربی بعدی باید مسیر من را ادامه بدهد. شما با مربی جدید هم می توانید به موفقیت برسید. اسم ها برای موفقیت کافی نیستند. شما نیاز به تلاش دارید . نیاز به کار. بعضی از تیم ها با یک پیروزی دنبال شهرتش هستند و دنیای شان به آخر می رسد اما شما نباید نغرور بشوید و تا تداوم مسیر پیشرفت بتازید.

*این بازیکنان تیمم بودند که به من انگیزه می دادند. من باور داشتم این انگیزه آنهاست که ما را به وجد می آورد و پیش می راند. 3 سال قبل که آمدم به من گفتند حتما می توانیم موفق باشیم. مهمترین چیز برای یک تیم خواست بردن است. چیزی که بازیکنان تیم من داشتند. چیزی که من از بازیکنانم خواستم این بود که تلاش کنند تا به پیروزی برسند . من چوبی نداشتم که تنبیه شان کنم.

*من آرزو می کنم که برناردی به ایران بیاید. او همه آنچه ما می خواهیم را دارد. در تیم بزرگی خارج از ایران کار می کند. او خیلی شبیه به من است. وقتی کارم را به عنوان مربی شروع کردم خیلی جوانتر و کم تجربه تر از برناردی بودم. روزی والیبال تان به جای ثابت می رسد که اسم ها برای تان اهمیتی نداشته باشد.

* داورزنی:من تمام تلاشم این بود که ایشان بماند  اما وقتی قرار به رفتن شان شد رفتیم دنبال گزینه های بعدی. افراد مختلفی بودند. ما خیلی از گزینه ها را بررسی کردیم. با بعضی ها مستقیم تماس گرفتیم و به بعضی هم ایمیل زدیم.با آناستازی حرف زدیم. او تا پایان 2014 با لهستان قرارداد داشت. او قرار شده پولش را از این کشور بگیرد. همین طور گفت در 2014 گفت نمی خواهم با هیچ تیمی جلوی لهستان بازی کند . من حتی با مربی تیم ملی آمریکا هم مذاکره کردم. ولی ایشان گفت بچه کوچک دارد و نمی آید. ما  3 گزینه دیگر هم داشتیم که ولاسکو معرفی کرده بود. من از بین پرندی ، برناردی و لوزانو ، به برناردی جوان رسیدم چون باورمان این شد که او راه ما را ادامه می دهد.

*من شرایط حسی ام را قبل از بازی با ایتالیا به بچه ها گفتم و آنها مردانه پشتم ایستادند.من پیشتر هم با ایتالیا برابر آرژانتین بازی کردم. ما دو بار با ایتالیا آرژانتینی را بردیم که حالا فرزندان بازیکنان آن زمانش در تیم ملی بازی می کنند. حالا هم اگر جلوی ایران بازی کنیم با تمام وجود برابرتان بازی می کنیم. بدون شک اگر آرژانتین و ایران در جام جهانی به هم بخورند بدون شک زیباترین بازی جام می شود. بچه های شما با تمام وجود به مصاف ما می آیند. فقط یک تیم می تواند برنده باشد نه فقط یک مربی.

*من به کار جمعی اعتقاد دارم. گروه کامل بازیکن مربی  و سازمان است که نتیجه موفق ایجاد می کند. باور به کار تیمی است که پیروزی به همراه می آورد.

* روبرتا: من چون بادمجان را خیلی دوست دارم برای همین کشک و بادمجان و میرزا قاسمی و کلا هر چیزی که بادمجان در آن به کار رفته شده باشد را دوست دارم.

*من سیچلو را با خودم به تیم ملی آرژانتین می خواهم ببرم اما او یک پیشنهاد خوب کاری دارد و نمی دانم که می آید یا نه.

*داورزنی: اگر ولاسکو باز هم می ماند ، تعداد همکاران ایرانی او زیاد می شد چون داشت به بچه های ایرانی شناخت پیدا می کرد. ما چند تغییر در کادرمان داشتیم و فقط سیچلو در کادر مانده بود اما الان چون فرصت زیادی تا بازی ها نداریم برای همین باید دستیارش که کنارش نشسته را با خودش بیاورد. برناردی 6 ماه اول را با دستیاران خودش کار می کند .

* در این سه سال من و فدراسیون ایران با هم پیش آمدیم. یکی از پله های ترقی ما ورود به بازی های جهانی بود. برای همین بود که من اینجا راحت بودم. هیچ کشوری غیر از آرژانتین امکان نداشت که بتواند من را با خودش ببرد. همه چیز برای کارم آماده بود اما اگر الان به این تیم نمی رفتم ، دیگر برایم مجالی نبود. من دینی به کشورم داشتم که باید می رفتم. تازه قراردادم در اینجا هم خیلی بهتر بود و تیمی قوی تر هم داشتم اما با همه این شرایط باید می رفتم.

* کار من انتخاب مربی نیست. کار من انتخاب بازیکن استو نمی توانم بگویم چه کسی می تواند مربی تیم ملی شما باشد.من نمی دانم چون همه مربیان تان را خیلی خوب نمی شناسم اما می دانم که یک تغییر عمده ای باید در نوع تفکر مربیان شما اتفاق بیفتد. آنها خوب کار کردن که بازیکنان تان بیس خوبی دارند اما این چیزی است که باید تغییر کند تا شما بین المللی شوید. باید مربیان شما بروند و بازی ها را ببینند. بروند و والیبال سطح اول دنیا را ببینند. خیلی از مربیان دنیا این کار را می کنند. آلمان 30 سال است مربی خارجی می آورد. شاید آلمانی ها هم مربی خوبی داشته باشند اما حتما آنها هم زیاد سفر نمی کنند تا با علم روز والیبال آشنا شوند.