*******انواع اهمال كاران و مراتب آن*******
انسان ها گاه به چیزى آگاهى مى یابند و گاه نسبت به آن جاهل اند.
امیرالمؤمنین على(علیه السلام) مى فرمایند: «... و عالمكم مسوّف»; آن كه عالم و آگاه است در امور روزمره به اهمال كارى مبتلا مى شود و در زمانى دیگر به آن معتاد مى شود. ولى همه به یك نوع اهمال مبتلانیستند.بنابراین،اهمال كارى داراى انواع ومراتب متعددى است.
مى توان گفت:اهمال كاران همگى با صورت مسأله برخورد یكسانى ندارند، چنانچه:
1. برخى اهمال كاران اصلا توجهى به رفتار مسامحه آمیز خود ندارند. در واقع، به نوعى مبتلا به غفلت هستند. بنابراین، باید در انتظار طلوع بیدارى آنان ماند; یا خود بیدار شوند و یا بیدارشان كنند.
2. بعضى به این رفتار خود اعتراف داشته ولى قضاوتى درباره آن ندارند. از آن جا كه این افراد به زشتى آن پى نبرده اند، به فكر اصلاح خود برنمى آیند.
3. گروهى از اهمال كارى خود آگاهى دارند ولى آن را چندان زشت نمى شمارند و حتّى این برچسب را به خود مى پذیرند. درمان ایشان نسبت به گروه هاى پیشین، قدرى مشكل تر است.
قرآن كریم این گروه را بیش از همه به خسران و زیان نزدیك دیده است، آن جا كه مى فرماید:
«قل هل ننبئكم بالاخسرین اعمالا، الذین ضل سعیهم فى الحیوة الدنیا و هم یحسبون انهم یحسنون صنعا» (كهف: 103و104); (اى پیامبر) آیا به شما خبر دهیم كه زیان كارترین (مردم) در كارها چه كسانى هستند؟ آن ها كه تلاش هایشان در زندگى دنیا گم (و نابود) شده، با این حال، مى پندارند كار نیك انجام مى دهند.
4. افرادى كه به این نارسایى اخلاقى، روانى توجه پیدا كرده و خود را نیز بر این رفتار نابهنجار سرزنش و ملامت مى كنند، اما راهكار درمان و برخورد مناسب با آن را نمى دانند.
نكته: باید توجه داشت كه درست به همین دلیل، میزان تأثر و ناراحتى اهل اهمال و تساهل نیز یكسان نیست.