تبیان، دستیار زندگی

با یاد دوست

توی جبهه های جنگ، مثل هر جای دیگه

و در بین رزمندگانی که تک تکشان اهل دل بودند و هنرمند خدائی،

هنرمندانی هم حضور داشتند که با بودنشان علاوه بر اینکه شور پایداری را در دل رزمندگان اسلام دوچندان می کردند،

روایتگر و تصویرنگار پایداری بودند

از همه ی موهبت ها، اعجازها و حقایق پاک جاری در مناطق جنگی الهام گرفتند

و هنر پایداری را

به شیوه ی هشت سال دفاع مقدس 

خلق کردند و غنا بخشیدند.

در نگاه شما هنرهای مختلف چگونه در جبهه های جنگ و در میان رزمندگان ما تجلی یافتند؟ 

هنرمندان پایداری را به ما معرفی کنید 

آثاری از هنرمندان هنر پایداری دفاع مقدس را در معرض دید همگان قرار بدهید

و بیایید با هم جلوه های الهام بخشی دفاع مقدس را بررسی کنیم 

با سلام و تشکر سوالی که مطرح فرمودید خیلی کلی و جامع هست محبت کنید یه مقدار در موردش توضیح بدید موضوع رو باز کنید

تاپیک ایجادشده کلی نیست، بلکه چهار سوال در آن مطرح شده که مکمل همدیگه هستند ...

سوالات کاملا واضح و روشن هست و هر کسی بسته به اطلاعات خودش می تونه در بحث شر کت کنه. 

سلام

شقایق صحرایی عزیز اگر اجازه بدید من چند تا از هنر های اسرا رو اینجا می گم تا بقیه هم بیشتر آشنا بشن.

تسبیح

ماه‌ها او را می‌دیدم که آن گوشه‌ی اردوگاه، سنگ‌های ریز را بر زمین سیمانی می‌کشید. گاهی کمی آب می‌ریخت تا سنگ‌ها بهتر ساییده شوند. گاهی هم به سر انگشتانش نگاه می‌کرد که ساییده و مجروح می‌شدند.

روزی که کار را تمام کرد، آن را جلوی چشمانش گرفته بود و لبخند می‌زد. زیر لب هم چیزی می‌گفت. تسبیحی نود و نه دانه. یک دست و سیاه که رشته‌ای تابیده از نخ، از میانشان عبور می‌کرد.

حالا دیگر هدیه‌ی مادر آماده بود. چند روز دیگر نماینده‌های صلیب سرخ می‌آمدند و او امیدوار بود بتواند آن را به همراه نامه‌ای به مادر برساند.

روز بعد وقتی تفتیش عراقی‌ها در آسایشگاه تمام شد، او را سر جایش دیدم. نشسته بود و هیچ نمی‌گفت.

روزهای نخستین اسارت، غربت و محرومیت هجوم می‌آورد تا اسیر ایرانی را در هم بشکند. وحشت اردوگاه هم به این هر دو کمک می‌کرد.

قدم زدن آرام، هنگام بیرون‌باش و در میان سربازان خشن و کابل‌هایی که بالا و پایین می‌رفت، نشانه‌ی متانت اسیر ایرانی بود که تسبیحی گِلی یا هسته خرمایی را در دست خود می‌چرخاند و زیر لب ذکر خدا می‌گفت و روح را در عالم معنا پرواز می‌داد.

تسبیح گِلی، نخستین مصنوع دست اسیر بود که با خاک سرزمین رمادیه به راحتی ساخته می‌شد و در جانماز کوچک او دیده می‌شد.

ساخت هر تسبیح و کیفیت آن، بستگی به محیط‌ها و شرایط مختلف اسارت داشت.

انواع تسبیح‌ها عبارت بودند از: هسته خرمایی، گِلی، سنگی، فلزی، پلاستیکی و تسبیح‌هایی که در اواخر اسارت با نوک خودکار ساخته می‌شد.

مقداری از خاک اردوگاه را با آب خیس کرده، آن را ورز می‌دادند. سپس دانه‌های تسبیح را به شکل‌های دلخواه و هم سان می‌ساختند. آن گاه با نوک سوزن، دانه‌ها را طراحی و تزیین می‌کردند.

نخ جوراب‌های کشی را باز و چند لایه کرده، تا پس از تابیدن، به عنوان نخ تسبیح از آن استفاده نمایند.

دانه‌های تراشیده شده را با یک درفش کوچک ( ساخته شده از سیم خاردار ) سوراخ می‌کردند. بعد، این دانه‌ها را به آرامی روی زمین سیمانی می‌ساییدند تا به شکل دلخواه درآید. پس از آن با کمی روغن‌مالی یا سرخ کردن آن ها روی چراغ نفتی، دانه‌های ظریف تسبیح به دست می‌آمد.

دقت و حوصله‌ی برخی از اسرا، وادارشان می‌کرد تا تسبیح‌های نقره‌کوب بسازند؛ سوراخ نمودن تک‌تک دانه‌ها با یک سوزن داغ و قرار دادن سیم مسی در آن سوراخ‌ها و کوبیدن هر دانه با احتیاط و ظرافت، مراحلی بود که می‌بایست به خوبی انجام شود.

¯ ساخت تسبیح‌های سنگی به وقت بیشتری نیاز داشت. آن ها نخست سنگ‌های ریز و یک‌رنگ را به سختی پیدا می‌کردند؛ سپس آن ها را یکی‌یکی بر زمین سیمانی و خیس می‌کشیدند. این کار روزها طول می‌کشید. بعد با مته‌ی دستی – که آن را مخفیانه می‌ساختند – دانه‌ها را با احتیاط سوراخ می‌کردند.

¯ تسبیح‌هایی هم با نوک خودکار ساخته می‌شد. ساخت این گونه تسبیح‌ها زمانی رایج شد که خودکار از دایره‌ی ممنوعیت آزاد گشت.

تسبیح‌های چوبی هم از شاخه‌های نازک چند درختی که سال‌های اول اسارت در وسط اردوگاه موصل به چشم می‌خورد، ساخته می‌شد.