تبیان، دستیار زندگی

دومین روز فروردین یك روز زیبای بهاری در لاربار، ده دوردست چهارمحال بختیاری، كاظم آتش افزا صاحب فرزندی شد كه نام او را همانند سرورش، محمد نهادند . او با اینكه شمارة شناسنامه دو داشت ولی همیشه در زندگی اول بود. پدرش بضاعت مالی چندانی نداشت ولی دل پر از لطف او و قلب آكنده از عشق مادرش ، محمد را تا بالاترین پله های عرش برد. شاید همین بود كه محمد همیشه برای پدر و مادرش احترام خاصی قائل بود و آنها را خیلی دوست داشت.

ساعت 12 ظهر سوار اتوبوس شدیم. مردم با احساسات خود ما را بدرقه می کردند. صدای گریه مادران و پدران صحنه ی دیگری را بوجود آورده بود. ساعت 1 بعدازظهر به پادگان 15 خرداد اصفهان رسیدیم. و با صف به داخل پادگان رفتیم. قبل از ما تعدادی دیگر از شهرستان های دیگر به ما ملحق شدند. ساعت 4 بعد از ظهر بعد از اجرای مراسم سینه زنی سوار اتوبوس ها شدیم. وقتی که سوار اتوبوس می شدیم، از زیر قرآن رد می شدیم. اتوبوس ها به راه افتادند. بر سردر پادگان هم قرآنی قرار داده بودند که اتوبوس ها از زیر آن می گدشتند. امت قهرمان ما باز هم فرزندان خود را که عازم جبهه های نبرد بودند، با احساسات پرشور خود بدرقه می کردند. اتوبوس از میان جمعیت می گذشت و ما هم با شعار "جنگ جنگ، تا پیروزی"، "برای فتح کربلا، پیش به سوی جبهه ها" به ابراز احساسات آنها پاسخ می دادیم. این تاثیر عمیقی بر من گذاشت. از داخل شهر می گذشتیم. به مردم نگاه می کردم، هر کس به کاری مشغول شده بود. در خیابانها حجله های یادبود شهدا به چشم می خورد.مدت زیادی از حمله ی رمضان نمی گذشت. عده ای که نه بلکه تمام مردم اصفهان در داغ جوانان از دست داده خود عزادار بودند. اکنون ما می رفتیم تا ادامه دهنده ی راه این عزیزان باشیم. ما عازم میدان نبرد با دشمن بودیم. تا در آنجا با دشمن تا دندان مسلح دست و پنجه نرم کنیم و فریاد بزنیم هیچ توان و قدرتی یارای ایستادگی در مقابل اسلام را نخواهد داشت.