تبیان، دستیار زندگی

سلام

ببخشید سرتونو درد آوردم!

/ تئاتر از منظر علم اقتصاد /

ادامه از پست قبلی...

اساسا مرکز هنر‌های نمایشی به عنوان متولی تئاتر کشور و از محل بودجه‌ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ، اقدام به تامین مالی و حمایت از تئاتر کشور می‌نماید. پروسه‌ طولانی اجرای یک نمایش-- که از ارایه متن به مرکز هنرهاي نمايشي آغاز شده و پس از طی مراحلی نظیر بازخوانی و با شروع تمرین و بازخوانی مرکز هنرهای نمایشی و امضای توافقنامه (‌به شکل کمک مالی یا قرارداد یا بلیط‌فروشی) و البته زحمات دیگر، در نهایت به کار اجرای نمایش بر روی صحنه مختوم می‌شود- یک فرایند طولانی و هزینه‌بر است. اما چگونه است که همه‌ مردم فکر می‌کنند که بهای فعلی بلیط تئاتر، رقم بالایی است ؟

بدین خاطر و برای اولین بار در این مجال، پیشنهاد خود را مبنی بر طراحی و پیاده‌سازی "‌سیستم هزینه‌یابی نمایش‌ها" ارایه می‌کنم. اما این سیستم چه ویژگی‌هایی دارد و چه الزامی برای پیاده‌سازی آن وجود دارد؟

ادامه دارد...

ادامه از پست قبلی...

ادامه از پست قبلی...

ادامه از پست قبلی...

ادامه از پست قبلی...

ادامه از پست قبلی...

ادامه از پست قبلی...

کلیه‌‌ هزینه‌هایی که در دفاتر مالی مرکز هنر‌های نمایشی ثبت می‌شود، باید به طور تسهیمی به نمایشهایی که در طول یک دوره‌‌ مالی از گذرگاه این مرکز عبور کرده‌اند، سرشکن شود. ولی این سر‌شکن‌سازی چگونه باید باشد و چه نسبت‌هایی را باید از هزینه‌های این مرکز، به هرکدام از نمایش‌ها تخصیص داد؟ فی‌الواقع، محرک هزینه جهت تسهیم هزینه‌های مشهود، چیست؟
در کنار اینها، باید سهم هزینه‌های نامشهود را نیز محاسبه و در مدل، وارد کرد. برای مثال، هزینه‌های استهلاک سالن(که مسلما در دفاتر مالی مربوطه ثبت می‌شوند)، ناشی از تمرین‌های مکرر گروه‌های نمایشی است که باید بر اساس یک نسبت معقول، سهمی از این استهلاک را در محاسبه‌ قیمت تمام شده‌‌ نمایش، وارد کرد. از نظر تحمیل هزینه ، قطعا تمرین یک گروه نمایشی حجیم‌تر، و یا ‌گروهی که مدت زمانی بیشتری را جهت تمرین یا اجرای نمایش خود داشته‌اند، متفاوت با یک گروه کوچکتر است که بدین لحاظ می‌بایستی همه‌‌ این عوامل به شکل متغیر‌های دقیق، ابتدا تعریف شده و سپس با ارزش ریاضی، وارد مدل شوند.

ادامه از پست قبلی...

سهم دیگری از هزینه ها را باید تحت عنوان" هزینه‌های فرصت" در نظر گرفت. برای مثال بازیگری که به خاطر علاقه به تئاتر و تمرین و اجرای یک نمایش، عملا مجبور به ردّ پیشنهاد‌هایی از سینما یا تلویزیون می‌شود را باید در زمره‌‌ هزینه‌های نامحسوس نمایش تلقی کرد . این هزینه، در هیچ‌کجا ثبت و اندازه‌گیری نمی‌شود. این بازیگر، درآمدی از خود را فدای اجرای نمایش کرده است که مسلما در مدل هزینه‌یابی نمایش، باید میزان عدم‌النفع بازیگر( یا بازیگران ) را محاسبه کرد.
البته این فقط گوشه‌‌ بسیار کوچک و ساده‌ای از ساختار مدل مورد نظر ما بود . در عمل و به طور واقع، پیچیدگی‌ها و ظرائف بسیار زیادی در این گونه مدل‌های هزینه‌یابی وجود دارد که مسلما پیاده‌سازی آن، مستلزم کار کارشناسی و صرف وقت و هزینه خواهد بود.