کلیدهای یاد شده بر وری حاملی که دارای یازده خط است و حامل عمومی نام دارد موقعیتی مانند شکل زیر را دارند. به عبارت دیگر ، هر کلید بر روی حامل پنج خطی واقع شده ولی سطح خطوط آن با سطح خطوط حامل کلید دیگر متفاوت است. مثلن خط اول حامل کلید سُل شش خط بالاتر از سطح حامل کلید فا قرار دارد.
قسمت صداهای متوسط قسمت صداهای بم 
قسمت صداهای زیر
کلید سُل معمولترین کلیدهاست و مبنایش خط دوم حامل پنج خطی (خط هشتم حامل یازده خطی) است.
با کلید سُل نتی که در روی خط دوم حامل قرار دارد ، سُل نامیده می شود وبقیه نتها به نسبت نت مزبور شناخته می شوند.
نت سازهایی مانند سنتور ، ویلن ، فلوت ، ابوا ، قره نی و دیگر سازهایی که صدای زیر دارند با این کلید نوشته و اجرا می شوند.
نام نتها بر روی حامل با کلید سُل
کلید فای خط چهارم را کلید باس نیز می نامند و مورد استفاده سازهایی مانند کنتر باس ، ویلنسُل و باسون و غیره است.
کلید فای خط سوم ، کلید باریتون و کلید دُی خط چهارم کلید تنور نامیده می شود. کلید دُی خط سوم کلید کنتر آلتو و مورد استفاده ویلن آلتو و ترومبون آلتو است. کلید دُی خط دوم کلید مترو سپرانو و کلید سپرانو و کلید سُل ، کلید آواز نام دارد.
علت وجود کلیدهای مختلف در موسیقی جلوگیری از ازدیاد خطوط اضافه و در نتیجه سهولت در نت خوانی و اجرای قطعات است.در ضمن آشنایی با آنها عمل انتقال نظری را بسیار آسان می کند. 