تبیان، دستیار زندگی

سلام.

راستش بالاخره اون روزا توی جبهه ها به غیر از جنگ و خون ریزی رزمنده هامون یك خاطرات شیرین و جذابی رو داشتند كه تی این خاطرات نقل شده.

منم این تاپیك رو گذاشتم تا شما بچه های دفاع مقدسی بیایید تو و این خاطرات رو نقل كنید.

خودمم یه سری خاطره دارم كه براتون نقل می كنم.

                                            یا حق....

یكی از خواهر ها آمد پانسمانم كند

چند تا تركش خورده بود به كمرم. بچه ها بردندم مسجد.

یكى از خواهرها آمد پانسمانم كند. با این كه سنم كم بود، ولى خجالت مى كشیدم. نمى گذاشتم دست بهم بزنند. كلى باهام صحبت كردند كه «اشكالى نداره. بذار كارشون رو بكنند. زود تموم میشه. از كمرت كلى خون رفته.»

وسط میدان مین بودیم. اینجا را بارها گشته بودیم. اما امروز حس دیگرى داشتم. گفتم: «بچه ها امروز بیشتر دقت كنید. مثل این كه قراره خبرى بشه». یكى از بچه ها به شوخى گفت: «الله اكبر! فرمانده لشكر ما هم مى خواهد شهید بده، التماس دعا، شفاعت یاد نره». هم شوخى بود و هم باعث رفع خستگى و كلى هم خنده. بعد از چند ساعت، یكى از بچه ها من را صدا كرد. رفتم طرفش. تكه هاى لباسى از زیر خاك بیرون بود. شروع كردیم كندن زمین. پیكر شهید را از دل خاك درآوردیم. واقعاً غم انگیز است وقتى به شهیدى برسى كه مدرك هویتى ندارد. یك پاى شهید هم نبود. به دنبال پلاك و پاى شهید در میدان شروع به گشتن كردیم، اما هیچ اثرى پیدا نكریدم. نذر كردیم هر جا پلاك پیدا شد، یك زیارت عاشورا بخوانیم. یكى از بچه ها گفت: یكى هم براى پیدا شدن پایش». یكى دیگر هم كه شوخى اش گل كرده بود گفت: «شانس آوردیم كه یك پا و یك پلاكش نیست، و گر نه دو سه روز باید اینجا اتراق مى كردیم و مفاتیح دوره مى كردیم، از كار بقیه شهدا مى موندیم!»

تو که مهدی را کشتی

آقا مهدی فرمانده گروهان مان درست و حسابی ما را روحیه داد و به عملیاتی که می رفتیم تو جیه مان کرد. همان شب زدیم به قلب دشمن و تخته گاز جلو رفتیم. صبح کله سحر بود و من نزدیک سنگر آقا مهدی بودم که ناغافل خمپاره ای سوت کشان و بدون اجازه آمد و زرتی خورد رو خاکریز. زمین و زمان بهم ریخت و موج انفجار مرا بلند کرد و مثل هندوانه کوبید زمین. نعره زدم: یا مهدی! یک هو دیدم صدای خفه ای از زیر میگوید: «خونه خراب، بلند شو، تو که مهدی را کشتی!» از جا جستم. خاک ها را زدم کنار. آقا مهدی زیر آوار داشت می خندید. خودم هم خنده ام گرفت! کتاب رفاقت به سبک تانک صفحه 61

تخم مرغ

مأموران عراقی اردوگاه موصل اكثراً افرادی ساده‌لوح، بزدل و كوته‌فكر بودند

 و بچه‌های آزاده نیز از همین سادگی آن‌ها نهایت استفاده را می‌كردند. به

 عنوان نمونه، عراقی‌ها در اردوگاه مرغ و خروسی داشتند كه وظیفه

نگهداری و جوجه‌كشی از آن‌ها به عهده بچه‌ها بود و آن‌ها با استفاده از

همین یك مرغ و خروس توانسته بودند حدود دوازده جوجه مرغ پرورش

بدهند. یك بار یكی از مأموران عراقی یك عدد تخم‌مرغ، سفارش داد و ما

گفتیم فردا برایت خواهیم آورد. فردای آن روز بچه‌ها طبق نقشه‌ای كه پیاده

كرده بودند، با استفاده از گچ یك تخم‌مرغ گچی درست كردند و به او گفتند

تا روغن داخل ماهیتابه بریزی، تخم‌مرغ را برایت می‌آوریم. وقتی تخم‌مرغ را

به دست او دادیم با آن چند ضربه به لبه ماهیتابه زد، ولی دید كه

نمی‌شكند. چند ضربه محكم‌تر زد، باز دید نمی‌شكند. سپس قدری

تخم‌مرغ را برانداز كرد و تازه متوجه شد كه تخم‌مرغ گچی است و بچه‌ها او

 را دست انداخته‌اند! در این موقع همگی از خنده روده‌بُر شده بودیم و صورت

قرمز و خشمگین مأمور عراقی بر شدت ما می‌افزود. او كه وضعیت را بدین

گونه دید، با عصبانیت بچه‌ها را تهدید كرد كه تلافی این كار را درخواهد آورد

و سرافكنده و خجل از حماقتی كه به خرج داده بود، از آسایشگاه خارج

شد!

فوتبال فكاهی

سالهای آخر اسرات بود، به مناسبت ایام عید قرار بود یك سری برنامه‌های

 متنوع از طرف اسرا با هماهنگی و كسب اجازه قبلی از فرمانده عراقی

اردوگاه در محوطه زمین فوتبال برگزار شود. تقریباً اكثر قریب به اتفاق بچه‌ها

جمع شده بودند. قرار بود یك مسابقه فوتبال فكاهی با شركت خود بچه‌ها

برگزار گردد. در این مسابقه مانند مسابقات رسمی، داور و تشكیلات

امدادرسانی طبی مانند پزشك و پزشكیار هم در كنار زمین فوتبال آماده

بودند. تیم پزشكی كه خودشان از هنرمندان اردوگاه بودند سرنگ بزرگی به

قطر 12-15 سانتی‌متر و به طور 60-70 سانتیمتر درست كرده و در كنار

زمین برای ایفای نقش خویش ایستاده بودند. به هر حال بازی شروع شد و

در حین بازی كه یكی از بازیكنان به زمین افتاد، داور سوت زد و از تیم

پزشكی جهت مداوای مصدوم دعوت كرد كه وارد زمین فوتبال شوند. تیم

پزشكی نیز با آن سرنگ كذایی دوان دوان وارد زمین شدند و اطراف بازیكن

مصدوم را گرفتند. فرمانده اردوگاه تا چشمش به سرنگ افتاد، ناراحت شد

و با كمال حماقت رو به مسئول اردوگاه كرد و گفت:‌با اجازه چه كسی

سرنگ از بیمارستان بیرون آورده شده است؟ مسئول اردوگاه خنده‌اش

 گرفت و با لبخند گفت: سیدی، این سرنگ از مقوا درست شده است. با

این حرف،‌ بچه‌هایی كه نزدیك و اطراف فرمانده بودند زدند زیر خنده. فرمانده

كه دید اوضاع بدجوری خراب شده است، رو به افسری كه در كنارش بود

كرد و گفت: این دیگر چه مسخره‌بازی است؟ فوری سوت بزنید، بگویید

تعطیل كنند، و از این به بعد هم كسی حق ندارد از این كارها بكند. بعد هم

بالافاصله محل را ترك كرد و از اردوگاه خارج شد. افسر عراقی نیز فوری

سوت زد و به سربازها دستور داد كه اسرا را متفرق كنند. مسئول ایرانی

گفت: سیدی، آخر اینكه اشكالی ندارد. چرا جمع كنند؟ افسر عراقی

لبخندی زد و گفت: من هم می‌دانم كه اشكالی ندارد ولی دستور آمر باید

اطاعت شود. فرمانده عراقی سرنگ مقوایی به آن بزرگی را تشخیص نداد و

آن را ممنوع اعلام كرد.

كباب سفارشی

مشعل سفارش كباب داده بود. ابتدا امتناع كردیم اما چاره‌ای بود. از طرفی

هم می‌دانستیم كه اگر این خواسته را عملی كنیم، سفارش‌های دیگری از

سوی سایر سربازها و نگهابان‌های عراقی می‌رسد. بنابراین تصمیم گرفتیم

چنان كبابی به خورد جناب مشعل بدهیم كه نه او و نه سایرین دیگر هوس

خوردن كباب، آن هم از جیره گوشت اسرا نكنند. برای تدارك این نقشه ابتدا

باید با مسئول آشپزخانه هماهنگی لازم را به عمل می‌‌آوردیم؛ بنابراین پیش

آقای جمشیدی رفتیم و اجازه گرفتیم و بعد شروع به تهیه و تدارك كباب

درخواستی جناب مشعل كردیم. گوشت را خوب چرخ كردیم و بعد با

افزودنی‌های مجاز و غیرمجاز از جمله تاید و دوده و ... كباب را درست

كردیم. جناب مشعل بعد از ساعتی آمدند و دستور سرو غذا را صادر فرموند

و ما نیز كباب را آوردیم. مشعل چشم‌هایش را پایین و بالا داد و سیخی از

كباب‌ را برداشت كه به دندان بكشد؛ ولی یك باره تأملی كرد و مرا پیش

خود خواند و گفت: اول خودت بخور. من كه حسابی جا خورده بودم، گفتم:

نه، هرگز! این سهمیه بچه‌هاست و من حاضر نیستم این گناه را به گردن

بگیرم. ولی منطق ما بی‌اثر ماند و اجبار و زور جناب مشعل چیره و حاكم

شد. پس، من هم به اچار مقداری از آن كباب را كه اگر روزی جلویم

می‌گذاشتند حاضر نبودم بویش به مشامم برسد، خوردم و سپس مشعل

شروع به خوردن بقیه كباب‌ها كرد. دل پیچه و حالت بسیار بدی داشتم و

مدام حال تهوع به من دست می‌داد و ادامه پیدا می‌كرد و اگر دعای خیر

بچه‌ها و عنایت خداوند نبود، حقیقتاً جان سالم به در نمی‌بردم، اما بحمدالله

بعد از گذشت ساعتی حالم جا آمد و رفته‌رفته خوب شدم. خودم را

مشغول كرده بودم تا از فكر چیزی كه خورده بودم، بیرون بیایم كه دیدم

مشعل تلوتلوخوران با چهره برافروخته و دستی بر روی شكم جلوی در

آشپزخانه حاضر شد و شروع كرد به داد و فریاد كردن كه فلان فلان شده،

مرا مسموم كردی! این چه كوفت و زهر ماری بود كه به من دادی؟ و اباطیل

 دیگری كه همراه با دسر توهین و اهانت بود. من هم در پاسخ، مدام تكذیب

 می‌كردم و دلیل می‌آوردم كه من هم از همان كباب خوردم، پس چرا من

مریض یا به قول شما مسموم نشدم؟ مشعل كه وضعیت ظاهری و عادی

مرا دید، دیگر چیزی نگفت و رفت و با كمك و مساعدت پزشك عراقی

اردوگاه جان سالم به در برد، ولی ظاهراً بعدها به قضیه پی برده و چند جا

این مطلب را عنوان كرده بود.

سشوار

نگهبانان و افسرانی كه مأمور حفاظت و حراست از ما بودند، گاه افراد

 عتیقه و نادری بودند كه فقط به درد موزه‌ها یا صحنه‌های نمایش

 می‌خوردند. مثلاً سربازی را برای نگهبانی آورده بودند كه از عادت‌های

 همیشگی‌اش شانه زدن به موهایش آن هم جلوی هواكش بود، تا اینكه

 روزی یكی دیگر از سربازها به او گفت: هوایی كه از این هواكش خارج

می‌شود، پر از میكروب و گرد و خاك است، چرا جلوی آن می‌ایستی و

موهایت را شانه می‌كنی؟ از آن پس هر وقت سرباز نامبرده به هواكش

 می‌رسید، دولّا می‌شد و به سرعت از زیر آن عبور می‌كرد. زمانی هم كه

 برای نگهبانی باید چندین بار همان فاصله را در مدت زمانی نسبتاً كوتاه

 طی می‌كرد، این عمل چند بار از وی سر می‌زد كه باعث خنده بچه‌ها

 می‌شد و صد البته این مورد یكی از هزاران موردی است كه در اردوگاه‌ها

 دیده و یا شنیده می‌شد.

«موشک جواب موشک» 

«مثل این که اولین بارش بود پا به منطقه عملیاتی می گذاشت. از آن آدم هایی بود که فکر می کرد مأمور شده است که انسانهای گناهکار، به خصوص عراقی های فریب خورده را به راه راست هدایت کرده، کلید بهشت را دستشان بدهد. شده بود مسؤول تبلیغات گردان. دیگر از دستش ذله شده بودیم. وقت و بی وقت بلندگوهای خط اول را به کار می انداخت و صدای نوحه و مارش عملیات تو آسمان پخش می شد و عراقی ها مگسی می شدند و هر چی مهمات داشتند سر مای بدبخت خالی می کردند. از رو هم نمی رفت. تا این که انگار طرف مقابل، یعنی عراقی ها هم دست به مقابله به مثل زدند و آن ها هم بلندگو آوردند و نمایش تکمیل شد. مسؤول تبلیغات برای این که روی آنها را کم کند، نوار «کربلا، کربلا، ما داریم می آییم» را گذاشت. لحظه ای بعد صدای نعره خری از بلندگوی عراقی ها پخش شد که: «آمدی، آمدی، خوش آمدی جانم به قربان شما. قدمت روی چشام. صفا آوردی تو برام!» تمام بچه ها از خنده ریسه رفتند و مسؤول تبلیغات رویش را کم کرد و کاسه کوزه اش را جمع کرد و رفت.»