تبیان، دستیار زندگی

سلام
خیلی خوش اومدید.
خیلی خوشحال می شیم که از مطالب زیبای شما استفاده کنیم.

سلام
ممنون از این تاپیک زیبا
اینم یه شعر از مصطفی رحمان دوست که فکر کنم برای اکثر ما خاطره انگیز باشه.

سلام
ممنون از پاسختون.
واقعا شعر خاطره انگیزیه.


بچه بودیم و پر از شور و نشاط
صبح ها خندان جوانه می زدیم
به تمام سیبهای زندگی
گازهای بچه گانه می زدیم

حرفهامان حس و حالی ساده داشت
شعرهامان اشتیاقی ساده تر
مهربانی هایمان آماده بود
قلبهامان سفره ای آماده تر

شب به شب در خواب های کودکی
سینه هامان آب و جارو می شدند
قلبهایی که تهی از کینه بود
بامدادان پر هیاهو می شدند

در حیاط کوچک دلهای خود
بوته های عشق را می کاشتیم
هیچ جا گر سادگی پیدا نبود
پیش ما می آمدی ما داشتیم

توی بازی های بی رنگ و ریا
گاه شاه و گاه قاضی می شدیم
قهر می کردیم اگر با یکدگر
با همان لبخند راضی می شدیم

دستهای ما برای دوستی
مثل پلهای ظریف و کوچکی
عاشق احساس بودیم و خیال
شادمانی بود و شور کودکی

بچگی ها گرچه پرآواز بود
همچو برق و باد با سرعت گذشت
بچگی هامان سراسر عشق بود
حیف اما رفت و دیگر برنگشت.

ققنوس

باز باران با ترانه
با گوهرهای فراوان
می خورد بر بام خانه
یادم آرد روز باران
گردش یک روز دیرین
خوب و شیرین
توی جنگل های گیلان
کودکی ده ساله بودم
شاد و خرم
نرمو نازک
چست و چابک
با دو پای کودکانه
می دویدم همچو آهو
می پریدم ازلب جوی
دور میگشتم ز خانه
می شنیدم از پرنده
داستان های نهانی
از لب باد وزنده
رازهای زندگانی
بس گوارا بود باران
وه چه زیبا بود باران
می شنیدم اندر این گوهر فشانی
رازهای جاودانی, پندهای آسمانی
بشنو از من کودک من
پیش چشم مرد فردا
زندگانی خواه تیره خواه روشن
هست زیبا, هست زیبا, هست زیبا

قیصر امین پور

اینم یه عکس پر از خاطره برای بچه های دهه 60

می خواهم برگردم به روزهای کودکی
آن زمان ها که:
پدر تنها قهرمان بود،
عشق،تنها در آغوش مادر خلاصه می شد،
بالاترین نقطه ی زمین شانه های پدر بود،
بدترین دشمنانم خواهر و برادر های خودم بودند،
تنها دردم زانوهای زخمی ام بودند،
تنها چیزی که می شکست اسباب بازی هایم بود،
و معنای خداحافظ،تا فردا بود.

حسین پناهی