تبیان، دستیار زندگی

<sup>آیا به دلیل كمرویی حضور در یك مهمانی برایتان مشكل است؟ دفعه دیگری كه به یك مهمانی دعوت شده و از حضور در آن وحشت دارید، به این مطلب فكر كنید كه هرچند خجالتی بودن و كمرویی مشكل بیش از 40% از كل افراد جهان است، اما این امر به این معنا نیست كه این عده محكوم به زندان ابد هستند. به گفته روانشناسان، هر كسی میتواند با انجام اقدامات اولیه كه شامل ورود تدریجی به موقعیتهای جدید اجتماعی است، بر خجالتی بودن خود غلبه كند. شاید چندان عجیب نباشد كه برناردو كاردوچی (Bernardo Carducci) یكی از بهترین متخصصان در زمینه كمرویی، زمانی درگیر همین مشكل بوده و با آن مبارزه كرده است.

كاردوچی كه اكنون سرپرست انستیتوی تحقیقاتی كمرویی ساوت ایست (Southeast Shyness Research Institute) در دانشگاه ایندیانا است، درباره دوران نوجوانی خود میگوید :" من دوستان زیادی داشتم اما هرگز با دختری قرار نگذاشته بودم" و اكنون كمرویی"چیزی است كه بر روی آن كار میكنم."

بروز كمرویی
كاردوچی میگوید كه برخلاف اعتقاداتی كه وجود دارد، كمرویی تا حدی كه تصور میشود تغییر ناپذیر نبوده و از بدو تولد در انسان وجود ندارد. به این دلیل كه ایجاد حالت كمرویی نیازمند شكل گیری شناخت و تشخیص وجود خود است كه تازه پس از 18 ماهگی شروع به شكل گیری میكند. به گفته وی، كمرویی احساسات مختلفی چون خود آگاهی مفرط، خود سنجی منفی و توجه منفی به خویشتن را دربر میگیرد.

"افراد خجالتی طوری رفتار میكنند كه انگار تمام مدت آینه ای در مقابلشان قرار گرفته است."

البته با تمام اینها، ژنها هم در وجود این حس نقش دارند. حدود 15% از نوزادان با "خوی محتاط و محجوب" متولد میشوند- به این معنا كه آنها نسبت به تجربیات تازه واكنشهای شدیدی نشان میدهند. برای مثال آنها از شنیدن صدای تركیدن یك بادكنك از ترس بدن خود را جمع و منقبض میكنند.

به گفته جوناتان چیك (Jonathan Cheek) روانشناس، همچنین اگر یكی از دوقلوهای همسان، كمرو باشد، دیگری نیز به احتمال فراوان خجالتی خواهد بود. او می افزاید:" البته این بدان معنا كه كمرویی از پیش تعیین شده و ارثی بوده یا اینكه غلبه بر آن غیر ممكن است، نیست. اما اصولا عده ای به طور مادرزاد نسبت به كمرو شدن مستعدتر از افراد دیگر هستند.

وضعیت كلی یك شخص كمرو
به گفته كاردوچی، به طور خلاصه، افراد كمرو تمایل دارند رفتاری دوستانه و مطمئن به خود داشته باشند، اما به نظر نمیرسد بدانند چگونه این كار را انجام دهند. آنها بیش از همه به خاطر افراط در خودآگاهی، در موقعیتهای جدید اجتماعی دیرجوش بوده و به آهستگی با محیط هماهنگ و آشنا میشوند.

"این افراد وارد یك فضای اجتماعی میشوند اما اگر در طی 10 دقیقه نتوانند احساس راحتی كنند، برمیگردند و از این محیط فرار میكنند." در نهایت، افرد كمرو دارای حالتی هستند كه كاردوچی آنرا "منطقه آسایش محدود" مینامد. این افراد مكن است اجتماعی به نظر برسند و دوستانی هم داشته باشند اما در واقع دارند در یك حلقه كوچك از معاشرین، مدام به تكرار رفتارهای مشخصی میپردازند و تمایلی به قرار گرفتن در موقعیتهای اجتماعی تازه ندارند.

كاردوچی اشاره میكند كه با تمام اینها، كمرویی وابسته به عزت نفس نیست. این افراد میتوانند در جنبه های خاصی از زندگی خود بسیار با اعتماد به نفس باشند، برای مثال آنها میتوانند در مقابل صدها نفر به معرفی موضوعی بپردازند، اما تصور یك گفتگوی ساده و معمولی با یك غریبه آنها را به شدت مضطرب میكند.

از درمان خود نترسید
برای مقابله با كمرویی چند روش وجود دارد. یكی از آنها آموختن تكنیكهای تمدد اعصاب و رها كردن افكار است. به گفته چیك، افراد میتوانند با آموختن این روشها خود را در شرایط مختلف اجتماعی تصور كرده و در همین حال با تنفس آهسته و عمیق خونسردی خود را حفظ كنند.

آنها میتوانند چگونگی توسعه بخشیدن به منطقه آسایش را بیاموزند. كاردوچی میگوید یك روش مناسب برای انجام اینكار داوطلب شدن در كارهاست. "هنگامی كه داوطلبانه به انجام كاری میپردازیم، اطرافیان اهمیت چندانی به میزان مهارت ما ندارند، این افراد به زمانی كه شما در اختیارشان قرار میدهید نیاز دارند و به این ترتیب شما مدام در حال بررسی و انتقاد از خود نخواهید بود."

هر دو این روانشناسان عقیده دارند كه غلبه بر كمرویی باید تدریجی و گام به گام انجام بگیرد. برای مثال اگر مرد كمرویی قصد دارد از خانم همكارش دعوت كند كه با هم قراری غیر كاری داشته و بیشتر با یكدیگر آشنا شوند، اولین هدف او باید این باشد كه در ابتدا بتواند با او در مورد مسائل معمول كاری صحبت كند.

این شخص باید قبل از این كار، گفتگویی مشابه را با یك دوست یا مشاور تمرین كند. سپس این شخص میتواند در گفتگوی بعدی خود با این خانم، در مورد موضوعی كمی خودمانی تر و خارج از محدوده كار نیز صحبت كند تا اینكه به آن مرحله از راحتی برسد كه بتواند او را به قراری خارج از محل كار دعوت كند.

یك نكته مهم این است كه افراد كمرو نباید مسئولیت تمام برخوردهای ناموفق اجتماعی را بر گردن خود بگذارند و همواره خود را مقصر بدانند. شاید با تمام این كوششها، باز هم طرف مقابل علاقه ای به صحبت كردن یا بیرون رفتن با این شخص نداشته باشد و این لزوما نشانه ناتوانی شخص كمرو در ایجاد ارتباط نیست</sup>

به نام خدای خوبمان

سلام

آی گفتین كمرویی . من از این بیماری رنج مفرط می برم ! ببخشید این بیماری نیست .. شاید یه خوددرگیری باشه

این معضل از بچگی با حرفهای بزرگترا شروع میشه و با جملاتی نظیر : عیبه ، زشته ، خجالت بكش و این حرفا شروع میشه در صورتی كه در بعضی موارد خود پدر مادرا خجالتی هستن و این خجالتی بودنشونو به بچه هاشونم منتقل می كنن كه ممكنه اصلا نیاز به خجالت نباشه .

اصولا خجالت چیز بدیه چون تو رو از رسیدن به قله منع می كنه .. خجالت از خود كم بینی بوجود میاد .. احساس حقارت در مقابل فرد دیگه ای .

این راه حل هایی هم كه ذكر كردین مفیده . مثلا همون مشاركت در كارهای دواطلبانه ! من از ارائه كنفرانس وحشت داشتم اما این كار رو انجام دادم و كمی خجالت من ریخت .

كلا اگه من به این فكر كنم كه طرف مقابل هم مثل خودمه و لولو خورخوره نیست میشه بر این مشكل غلبه كرد

اما بد دردیه خجالت ..

شاد باشید

سلام موضوعتون نمیشه گفت جالبه اما حرف دل من و میزنه ،نکته هایی داره که توی عمرم بارها تکرارشون کردم و به خودم قول دادم که دیگه برنگردم به حالت اول ولی نمیشه ..ترم اول دانشگاه (الان ترم دومم تموم شده)خودم رو کشتم با اعتماد به نفس تمام یه کنفرانس دادم ،عالی بود با خودم گفتم دیگه تموم شد ..دیگه خجالت و گذاشتم کنار،دیگه میتونم بدون ترس و با اعتماد به نفس تمام وارد اجتماعات مختلف بشم وخیلی راحت و سریع دوست ÷یدا کنم ولی هیچ فرقی نکرد.هنوزم همین مشکل و دارم.خیلی از اوقات موقع شرکت توی فعالیت های گروهی اینقدر این دست اون دست میکنم که فرصت و از دست میدم ....خلاصه اینکه از نظر من امکان نداره یه فرد کمرو به طور کامل درمان بشه .من که هرچی تلاش کردم به جایی نرسیدم ،بقیه رو نمیدونم !