تبیان، دستیار زندگی

به گزارش خبرنگار مشرق، هرمان کاین کاندید ریاست‌جمهوری حزب جمهوری‌خواه یکشنبه این هفته در مصاحبه‌ای با کریس والاس مجری شبکه خبری فاکس نیوز بیان داشت:

«قانون اساسی ما جدایی دین از سیاست را تضمین می‌کند. در حالی که اسلام، دین و سیاست را یکی می‌داند. آنها از بخش مذهبی متمم اول قانون اساسی ما استفاده می‌کنند تا روحیات و اخلاقیات خود را در جامعه القا کنند. مردم جامعه چنین چیزی را دوست ندارند و با آن مخالف هستند».

هفته گذشته، وی از طرح ساخت یک مسجد در مورفریبورو واقع در شهر تنسی انتقاد کرده و به خبرنگاران بیان داشت:

«این یکی دیگر از راه‌هایی است که با استفاده از آن سعی می‌شود تا قانون شریعت به تدریج وارد قوانین ما شود، و من کاملاً با آن مخالف هستم. این مسجد یک مسجد پاک و بی‌ضرر نیست».

مجری فاکس نیوز نظر کاین را در خصوص این اظهارات جویا شد و کاین در پاسخ جواب داد:

«برگردیم به مسئله اصلی. اسلام هم یک مذهب و هم یک سری قوانین است ــ قوانین شریعت. این همان تفاوت بین هر یک از مذاهب سنتی ما است که در آن صرفاً اهداف مذهبی مطرح است».

والالس:

«پس تو می‌گی که هر جامعه‌ای می‌تواند در صورت تمایل مساجد را توقیف کند...».

کاین:

«بله، آنها حق انجام این کار را دارند».

این کاندیدای ریاست جمهوری برای رسیدن به اهداف خود و پیروزی در انتخابات اظهارات بحث‌برانگیزی را در مورد مسلمانان بیان داشته است، از جمله اینکه وی قول داده است که اجازه هیچ گونه فعالیت مسلمانان در کابینه خود را نخواهد داد.

وی در ادامه صحبت‌های خود از اظهاراتش دفاع کرده و مدعی می‌شود که این عمل وی تبعیض نمی‌باشد. والاس نیز از وی می‌پرسد:

«تو که نمی‌خوای مردم رو به دلیل مذهب‌شون محدود کنی؟»

کاین پاسخ می‌دهد:

«من می‌خوام نظارت سخت‌تری بر مردمی داشته باشم که ممکن است تروریست باشند، این چیزیه که من دارم می‌گم. ببین، می‌دونم که گروهی از مسلمانان صلح‌طلب در این کشور وجود دارند. خدا خیرشان بده و آنها آزادند تا به عبادت خود بپردازند. اگر تو به سابقه کاری من نگاه کنی، می‌بینی که من هیچ‌گاه به خاطر مذهب، جنسیت، یا اصلیت و یا هر چیز دیگری نسبت به کسی تبعیض قائل نشده‌ام».

نکته‌ای که در اینجا هویداست، مسئله اسلام آمریکایی است. همان‌طور که در گفته‌های این کاندید ریاست‌جمهوری مشخص است، اسلام آمریکایی چیزی جز یک سری مناسک و رسوم عبادی نیست که فرد تنها می‌تواند به عبادت خود مشغول باشد و به هیچ عنوان هیچ‌کاری به مسائل اجتماعی‌ و سیاسی پیرامون خود ندارد.

کاین در پایان مصاحبه خود بیان می‌دارد:

«من فقط دارم می‌گم که من این رو به مردم آمریکا مدیونم تا محتاطانه عمل کنم، چرا که تروریست‌ها سعی دارند ما را بشکند. لذا من ترجیح می‌دم به خاطر احتیاط دچار اشتباه شوم و نه به خاطر بی‌احتیاطی».

القائات رسانه‌های آمریکایی به مردم جامعه خود آنقدر زیاد بوده است که هرگاه واژه تروریست بکار برده می‌شود، آنها فوراً و صرفاً مسلمانان را در ذهن خود متصور می‌شوند.

حال آنکه اگر آمریکائیان دست به کشتار مردم مسلمان و یا کشورهای دیگری چون عراق، افغانستان، یمن، فلسطین، و یا کشورهای آفریقایی چون سودان بزنند نه تنها تروریست نبوده بلکه حامی حقوق بشر و آزادی و دموکراسی نیز می‌باشند.

سلام.
خبر و انشالله خبرهایی که اضافه خواهد شد روی سانسور عقیده ی مخالف منافع دولت ها در غرب بحث می کنه و اینکه تا چه حد به اون ازادی که همه جا دم می زنن ازش پایبند هستن.
خبر بعدی مربوط به افکام و فشاری که بر شبکه ی پرس می اورد که مستندی هم از خود شبکه ی پرس در این رابطه پخش شد.

«آفکام» سازمان تنظیم مقررات پخش رادیو و تلویزیونی در انگلیس است که رسیدگی به موارد اختلافی بین رسانه ها و شکایات از رسانه ها را در انگلیس به عهده دارد. این سازمان در تاریخ ۲۷/۲/۹۰ شبکه «پرس تی وی» را محکوم و حکم اولیه را جریمه ۱۰۰ هزار پوندی تعیین کرد.

مازیار بهاری روزنامه نگار ایرانی ـ کانادایی است که برای مجله نیوزویک کار می کند و با چند شبکه تلویزیونی مانند تلویزیون فرانسه، بی بی سی و… نیز همکاری داشته است.

به گزارش «تابناک»، وی در زمان آشوب های پس از انتخابات دستگیر و پس از مدتی به دلیل بارداری همسرش مرخصی گرفت و به انگلیس گریخت و از شبکه پرس تی وی به دلیل پخش ۱۰ ثانیه از مصاحبه اش که در آن گفته بود «من تصاویر حمله به پایگاه بسیج را برای کانال ۴ انگلیس و نیوزویک ارسال کردم» به «آفکام» شکایت کرد.

«آفکام» سازمان تنظیم مقررات پخش رادیو و تلویزیونی در انگلیس است که رسیدگی به موارد اختلافی بین رسانه ها و شکایات از رسانه ها را در انگلیس به عهده دارد. این سازمان در تاریخ ۲۷/۲/۹۰ شبکه «پرس تی وی» را محکوم و حکم اولیه را جریمه ۱۰۰ هزار پوندی تعیین کرد.

در جلسه دفاع با کمیته تحریم این سازمان، نمایندگان شبکه از جمله «متئو ریچاردسون» (وکیل دفتر شبکه در لندن)، «بابک قرائتی» (مدیر منابع انسانی شبکه)، «درک کانوی» و «جورج گالووی» (هر دو از مجریان و نماینده سابق پارلمان انگلستان) حضور داشتند.

اظهارات طرح شده در این جلسه از چند حیث حائز اهمیت است از جمله دیدگاه نمایندگان شبکه:

«درک کانوی» که پیشتر نماینده پارلمان بوده اظهار داشت: تنها ۵ درصد درآمد وی از این شبکه است، لذا روزنامه نگار مستقل محسوب می شود، اما در عین حال احترام خاصی برای این شبکه قائل است و ممانعت از پخش برنامه های پرس تی وی را یک ضربه به روزنامه نگاری دانست.

«متئو ریچاردسون» وکیل این شبکه نیز اسنادی را در اختیار حاضران قرار داد که نشان می دهد اظهارات بهاری در مصاحبه اساسا صحیح بوده و طرفین بر سر آن توافق دارند.

وی افزود: این ماجرا مسئله یک اعتراف نیست و تمرکز اصلی این قضیه کانال ۴ انگلیس است نه شخص بهاری. هیچ انگ و اتهامی مبنی بر اینکه وی روزنامه نگار غربی و یا روزنامه نگار کانال ۴ است وارد نشده، لذا هیچ اشاره و پیشنهادی به این موضوع نشده، کانال ۴ نیز هرگز شکایت نکرده است.

جورج گالووی نیز در این جلسه گفت: آفکام به اتلاف پول مالیات دهندگان در این پرونده که ۱۸ ماه طول کشیده و دیگر پرونده ها ادامه می دهد.

وی از جانب آفکام و مردم انگلستان در مقابل مهمان خارجی آن ها که تصور می کند این هیئت و آن چه وی می گوید چیزی را تغییر می دهد احساس شرمندگی می کند.

گالووی افزود: آفکام از قبل تصمیم گرفته است که پرس تی وی را محکوم کند و این جلسه فرمایشی است.

وی در ادامه با قاطعیت بیان می کند که اگر به نظر وی بود، وی حاضر نبود حتی یک پنی به آفکام بدهد یا عذرخواهی کند. او ۱۰۰ هزار پوند پرداخت نمی کرد که به وزیر خارجه بدهند تا حملات و توطئه های خود را علیه ایران ادامه دهد.

گالووی تاکید کرد: آفکام اعتبار خود را در میان مردم انگلیس از دست داده و با قطع برنامه های پرس تی وی، اعتبار بیشتری از دست خواهد داد.

وی ادامه داد: از سویی اظهارات بهاری در خصوص وضعیت زندان ها در ایران کاملا ذهنی بوده و مطابق با واقع نیست، در نادرستی اظهارات وی هم بس که «دورتی پرواز» (خبرنگار شبکه الجزیره) که غیرقانونی وارد کشور شده بود و در زندان اوین نگهداری می شد، بر خلاف بهاری توصیفاتی کاملا متفاوت داشت و شرایط زندانیان را مناسب اعلام کرد.

بر این اساس، آنچه مسلم است اینکه اگر پرس تی وی جریمه شود، به زیان رسانه های انگلیس خواهد بود، زیرا برای رسانه های دیگر این پیغام را دارد که باید مطابق با خواست وزارت خارجه انگلیس عمل کنند، در غیر این صورت از این کشور اخراج خواهند شد، به ویژه آنکه آفکام شکایت های انجام شده علیه بی بی سی فارسی را نادیده می گیرد، اما هر روز شکایت جدیدی علیه پرس تی وی طرح می کند.

گفتنی است در حالی که رسانه های انگلستان در مقابل پوشش وقایعی مانند آموزش نیروهای سرکوب گر بحرین توسط انگلیس، کشتار مردم در افغانستان و عراق و یا سرکوب اعتراضات مردمی به دلیل بحران های اقتصادی و بی کفایتی مسئولین این کشور سکوت کرده اند، با نگارش مطالبی مغرضانه و غیر واقع موجب شدند دولت انگلستان در اقدامی غیر قانونی حساب های بانکی این شبکه را مسدود کند.

سازمان نظارت بر رسانه‌های هلند اعلام کرد، که هیچ یک از پنج سازمان اسلامی این کشور حق پخش برنامه روی شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی ندارند.

این تصمیم پس از آن اعلام شد که در آگوست سال ۲۰۱۰ مجوز بنیاد سازمان‌های اسلامی همکار هلند لغو شد و این بنیاد یکبار دیگر درخواست مجوز کرده‌ بود که تصمیم مذکور اعلام گردید.

پس از لغو مجوز بنیاد سازمان‌های اسلامی همکار هلند، سازمان نظارت بر رسانه‌های هلند، درخواست اصلی برای پخش برنامه های تلویزیونی را که در سال ۲۰۰۹ تسلیم شده بود، مورد بازنگری قرار داد.

همین مسئله این امکان را فراهم کرد که پنج سازمان‌ اسلامی هلند درخواست خود را به روز کرده و مجدداً ارائه کنند.

اما در نهایت سازمان نظارت بر رسانه‌ها به این نتیجه رسید که هیچ یک از پنج سازمان واجد شرایط لازم برای پخش برنامه نمی‌باشند و هیچ کدام از این سازمان ها بنا به دلایل متعدد، به صورت کامل نماینده مردم مسلمان هلند نیستند.

بنا بر این گزارش سازمان نظارت بر رسانه‌ها از اینکه هیچ یک از سازمان‌های اسلامی نتوانستند مجوز پخش برنامه دریافت کنند اظهار تأسف کرد.

از تاریخ ۱ سپتامبر ۲۰۱۰ بودجه‌ای که برای پخش برنامه‌های اسلامی اختصاص یافته بود، به سازمان پخش برنامه عمومی هلند (Netherlands Public Broadcasting) داده شد تا به تولید برنامه‌های اسلامی مباردت ورزد و سازمان نظارت بر رسانه‌ها نیز پیشنهاد کرده است که این تصمیم تا اطلاع ثانوی پا برجا باقی بماند.

پلیس انگلیس «جودی مکنتایر» دانشجوی معلول را از روی صندلی چرخ‌دار به زمین انداخته و در طول خیابان به زمین کشید. این بمبی خبری است که به همراه فیلم در میان دانشجویان انگلیسی به سرعت گسترده شد و رسانه‌های امنیتی-دولتی انگلیس را مجبور به ثبت عکس العمل کرد.

شبکۀ خبری شبهه دولتی BBC برای پوشش این خشونت پلیس علیه دانشجویان، پس از دو یا سه روز، تصمیم به مصاحبه با این دانشجوی معلول گرفت. هر چند متن این مصاحبه نشان می‌دهد قصد شبکۀ بی‌بی‌سی از دعوت وی به مصاحبه، خیرخواهانه نیست، اصرار بی‌بی‌سی بر نشان دادن تصویر نه چندان خوش‌آیند این دانشجو، با اندازۀ بزرگ و معرفی او بعنوان «سخنگوی دانشجویان» جهت تحقیر و تخفیف وجهۀ جنبش معترض انگلیسی به نظر می‌رسد، اما جالب آن‌که این بار هم منطق مستضعفین بر مکر صاحبان قدرت نامشروع غلبه می‌کند.

طی این مصاحبه، جودی مکنتایر که با اختلال شدیدی در حرکات صورت و دست و پا مواجه است، ضربه‌های منطقی و فکری سهمگینی به شبکۀ BBC وارد می‌سازد. اکنون دانشجویان انگلیسی فیلم این مصاحبه را بانضمام کلیدواژۀ (بی‌شرمانه) و (خیطی) از شبکۀ BBC در شبکۀ یوتیوب قرار داده‌اند.

بی‌بی‌سی که بخش فارسی آن در ایران آه و ناله‌های زیادی برای زد و خورد گروه‌های سیاسی در محیط فتنۀ خودساخته‌اش می‌کند و حتی رفتار افراد غیروابسته و سرخود را، بدون هیچ دلیل مشخصی، فورا به مراجع رسمی و رؤوس حاکمیت، مرتبط می‌سازد، این بار در مرزهای خود، به (ماست‌مالی‌زی‌شن) خشونت پلیس رسمی انگلیس می‌پردازد تا ثابت کند که معتقد به نسبی بودن حق و حقیقت به جهت باد منافع علیاحضرت ملکه و کشور تجاوزگر انگلیس و توابع و منافع صهیونی آن است و هیچ تعهدی به دل‌سوزی برای آسیب‌دیدگان نه در ایران و نه در انگلستان، ندارد.

در ایران مجرم جنایات کوی دانشگاه یا کهریزک «اشخاص» نیستند، بلکه جرم مستقیما متوجه حکومت است. اما در انگلیس یا اصولا جنایتی رخ نداده، یا مجرم «حوادث»، پیش از همه، یک معلول جسمی است و بعد شاید، احتمالا، ظاهرا، فقط چندتا افسر پلیس هستند که خطائی کرده اند و آن هم قابل پیگیری در مراجع قضائی محترم است، و حکومت انگلیس تنها مرجعی است که این وسط اشاره‌ای بدان نمی‌شود و در جایگاه پاسخ‌گوئی قرار نمی‌گیرد.

این حملات پلیس و آثار جرم آن به دانشجویان در انگلیس (حادثه-incident) خوانده می‌شود، اما در ایران، حتی دفاع پلیس از خود نیز جنایت و ناحق جلوه داده می‌شود. این است BBC شیطان.

آیا بی‌بی‌سی فارسی که ادامۀ همین سازمان در نفاق و حیله‌گری است، پلیس ایران را نیز محق می‌داند در ازای هرگونه “تحریک”،”شعار”، یا “پرتاب سنگ”، با معترضین اینچنین خشونت‌آمیز برخورد کند؟ در طول این مصاحبه اصرار مسوولین بی‌بی‌‌سی را برای توجیه حملۀ وحشیانۀ پلیس بازای هرگونه تحریک و شعار یا پرتاب سنگ، و تامین امنیت ملکه، ملاحظه می‌کنید.

مجری بی‌بی‌سی این جوان معلول را در طول ۱۰ دقیقه سوال پیچ می‌کند و به طرز مضحکی تلاش می‌کند یک معلول را که حتی قدرت فرار از حملۀ پلیس نداشته، خطرناک جلوه دهد! اینگونه نشان داده می‌شود، که گردانندگان این شبکه به توان خود در وارونه کردن حقیقت ایمان دارند، هر چند همه جا موفق به پیشبرد استعدادهای خود نشوند.

سوالات بی‌بی‌سی و برخی جواب‌های جالب این دانشجوی معلول و قطع سخنان وی در نهایت مصاحبه را ملاحظه می‌فرمائید، جهت تلخیص محتوا از گفتگوهای غیرضروری صرفنظر شده است:

از پلیس شکایت داری؟ پلیس گفته شکایتی از تو نرسیده؟

{…}

چرا بعد از سه روز شکایت داری و تا بحال شکایت نکردی؟

{…}

گفته می‌شه با ویل‌چرت به سمت پلیس حرکت کردی؟ این درسته؟

خیر {…}

نشریۀ آبزرور گفته تو یک رادیکال انقلابی سایبری هستی که طرفدار حرکت مستقیم درون خیابان‌ها هستی؟ خودت رو یک انقلابی می‌دونی؟

من خودم رو هیچی نمی دونم، من فقط احساس می‌کنم ما باید علیه قوانینی که فقط پولدارها رو در تحصیل محق می‌دونه بجنگیم.

پلیس می‌گه این ماجرا رو به سطوح بالاتر ارجاع می‌ده، عکس العمل تو چیه؟

من هیچ عکس العملی ندارم فقط در آینده نزدیک شکایت کنم.

باید بگم که این بسیار مهمه که این مساله رو بعنوان یک موضوع جدا نبینیم

این بخشی از خشونتیه که پلیس علیه دانشجویان در گذشته به کار برده و به کار خواهد برد. من قربانی واقعی این خشونت نیستم. {با احساسات} قربانی واقعی اون دانشجوئیه که همین حالا در این بیمارستان بستری هست که توسط پلیس از ناحیه سر مضروب شده و محتاج عمل اورژانسی مغز شده. حالا تصور کنید اگر چنین اتفاقی برای پرنس چارلز می‌افتاد یا …… {مجری با سوال دیگری سخن او را قطع می‌کند}

گفته می‌شه دانشجوها سنگ و اشیای مختلفی به پلیس پرتاب کردند، آیا تو هم به سمت پلیس سنگ پرتاب کردی؟

من هیچ چیزی پرتاب نکردم و حتی یک درصد برای پلیس خطری نداشتم. اما چیزی که مشخصه اینه که رسانه‌ها اکنون مشغول خراب کردن ذهن مردم هستند. مساله مهم اینه که مأمورین حکومت {مجری با سوال دیگری سخن او را قطع می‌کند}

آیا به هر طریقی به پلیس آسیبی رسوندی؟

خیر بنده هیچ نوع آسیبی به پلیس نرسوندم، در حالی که ۴۵ دقیقه پیش از آن هم پلیس به من حمله کرد و باعث ایجاد جراحت شد.

هر کاری از جمله تحریک و اظهار چیزی، پرتاب کردن چیزی به سمت پلیس که باعث بشه پلیس به شما حمله کنه؟

{با نگاه عاقل اندر سفیه} آیا شما واقعا فکر می‌کنید یک شخص با ناتوانی‌های متعدد که روی ویلچر نشسته‌ می‌تونه خطری برای افسران مسلح پلیس داشته باشه؟

شما می‌گید انقلابی هستید؟

این یک کلمه‌است که شما از یک وب‌سایت نقل می‌کنید، اما من از شما می‌پرسم، آیا شما فکر می‌کنید، من می‌توانم از روی صندلی چرخدارم، آسیبی فیزیکی به ارتشی از افسران پلیس که مسلح هستند برسونم؟ همۀ این خط استدلال شما کاملا غیر منطقی است، برای این‌که شما قربانیان این خشونت رو بجای عاملان آن تخطئه می‌کنید. در واقع این ماجرا من رو یاد گزارش بی‌بی‌سی در مورد درگیری در فلسطین می‌ندازه {قطع سخن توسط مجری و پایان مصاحبه}

منبع خبرهای بالا http://psyop.ir

در واقع سران ایالات متحده درست می‌گویند و آنان هیچ وقت مانع از انتشار اخبار نمی‌شوند اما سیاستی که آنان در پیش گرفته‌اند،‌‌ همان سانسور مدرن است که بسیار پیچیده و البته تاثیرگذار‌تر از سانسور سنتی است؛ روشی که نگاهی گذرا به رسانه‌ای این کشور براحتی آن را اثبات می‌کند.

«آزادی بیان» و «عدم سانسور در رسانه‌ها» موضوعاتی هستند که کشورهای غربی به ویزه ایالات متحده همواره خود را متعهد و ملتزم به اجرای آنان می‌داند و بر همین اساس هم خود را سردمدار گسترش این موضوعات می‌داند؛ تا جایی که کنگره آمریکا سالانه مبلغی چندین میلیون دلاری را برای قانونی به نام تلاش برای گسترش آزادی رسانه‌ها در جهان تخصیص می‌دهد.

اگرچه تجربه انقلاب‌های رنگی در کشورهای مختلف نشان داده که این بودجه بیشتر از آنکه برای گسترش آزادی واقعی در رسانه‌ها خرج شود، پشتیبان نهاد‌ها و سازمان‌های برانداز در جهان است اما در هر صورت، این مدعا از سوی سران کاخ سفید پابرجاست که در کشور آمریکا چیزی به نام سانسور وجود ندارد.

گذر از «سانسور سنتی» به «سانسور مدرن»

«سانسور» به معنای سنتی خود یعنی دخالت در سیستم گردش اخبار در جامعه برای جلوگیری یا تغییر اخبار ناخوشایند حکومت در رسانه‌ها. این تعریف سال‌های متمادی از سوی افکار عمومی به عنوان محتوای عبارت سانسور پذیرفته شده است اما در دهه اخیر حوادثی روی داد که لزوم بازنگری در این مفهوم سنتی و ارائه تعریفی مدرن از سانسور را اجتناب ناپذیر کرده است.

امروزه با توجه به گسترش رسانه‌های جمعی و همچنین رشد سرسام آور اینترنت در جهان و توانایی انتقال اخبار و اطلاعات میان دو مکان بسیار دور در کمترین زمان ممکن، دیگر سانسور معنای پیشان خود را از دست داده و با یک تغییر ماهیت بنیادین، به گونه‌ای دیگر از ابزارهای کنترلی حکومت‌های غربی تبدیل شده است؛ ابزاری که به ظاهر دخالتی در انتشار اخبار ندارد ولی مدیریت اخبار را برعهده دارد.

منحرف کردن افکار عمومی از مسائلی که مورد پسند حکومت نیستند و سوق دادن مردم به سمت اخبار گوناگون دیگر نظیر اخبار زرد، جذاب و عامه‌پسند یا اصطلاحا «سلبریتیز» روشی است که سانسور مدرن در پیش گرفته تا بتواند به صورت غیرمحسوس، مدیریت افکار عمومی را در اختیار صاحبان قدرت قرار بدهد.

سانسور به رنگ کاخ سفید

در واقع سران ایالات متحده درست می‌گویند و آنان هیچ وقت مانع از انتشار اخبار نمی‌شوند اما سیاستی که آنان در پیش گرفته‌اند،‌‌ همان سانسور مدرن است که بسیار پیچیده و البته تاثیرگذار‌تر از سانسور سنتی است؛ روشی که نگاهی گذرا به رسانه‌ای این کشور براحتی آن را اثبات می‌کند.

به عنوان مثال، دولت این کشور به صورت مستقیم مانع از انتشار اخبار درباره اعزام نیروهای نظامی آل سعود به بحرین برای کشتار مردم این کشور نمی‌شود اما با هجم گسترده تولید محتوا درباره زلزله ژاپن و پخش گسترده و سرسام آور اطلاعات، اخبار، تحلیل و مستند از این واقعه، به طور کاملا مدیریت شده، افکار عمومی جهان را از اتفاق اول منحرف و به سمت اتفاق دوم سوق می‌دهد.

این رویکرد به ویژه در زمینه سیاسی و تقابل آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران بسیار مسبوق به سابقه است؛ تا جایی که رئیس جمهور کشورمان هم به آن اشاره کرده است.

احمدی‌نژاد چند روز پیش و در سخنرانی خود در جشن روز ملی فناوری هسته‌ای، به سفر سال گذشته خود به نیویورک اشاره کرد و گفت: خیلی عجیب بود؛ از قبل که خواستیم برویم بمب باران خبری آغاز شد که نمی‌دانم زنی در ایران قرار است مثلا چه شود. ما پرسیدیم، گفتند اصلا هنوز مراحل دادرسی طی نشده و هنوز رسیدگی نشده است اما در خود امریکا همزمان ۵۳ زن در نوبت اعدام بودند و‌‌ همان زمان که ما آنجا بودیم یکی را اعدام کردند و هیچ خبری نبود.

رئیس جمهور درباره هجمه رسانه‌های آمریکایی درباره یک مورد قضایی در ایران هم گفت و تاکید کرد: ۱۰۰ نفر خبرنگار ریخته بودند روی سر ما و همه درباره این زنی در ایران می‌پرسیدند؛ درحالی که حتی یک نفر هم درباره زنان اعدامی در آمریکا در میان نبود.

رسانه‌ها در قفس نامرئی

این مساله و تشدید سانسور مدن در کشورهای غربی به ویژه آمریکا مساله‌ای است که کار‌شناسان و فعالان رسانه هم بر روی آن تاکیده کرده و نمونه‌هایی از این مدیریت افکار عمومی را عنوان کرده‌اند.

«بیژن نوباوه» که سال‌ها سابقه فعالیت رسانه‌ای در آمریکا را دارد، چندی پیش درباره محدودیت غرب برای خبرنگاران دیگر کشور‌ها خصوصا ایرانی​‌ها و همچنین خط دهی به رسانه‌ها از سوی دولت این کشور، نکات قابل توجهی را مطرح کرد.

نوباوه وضعیت رسانه‌ها در این کشور را «دیکتاتوری در سایه» نام گذاشت و گفت: به جرات می‌​توانم بگویم حتی در کشورهای جهان سوم که بعضا مانند لیبی نظام​های ملیتاریستی بر آن‌ها حاکم است، انصافا فضا نقد مسئولان دولتی و سوال از آن‌ها به مراتب از کشور‌های غربی باز‌تر است. در واقع در غرب، نمایش آزادی وجود دارد نه آزادی.

وی درباره این شبهه که پس چطور اجازه شکل‌گیری تجمعات ضددولتی در این کشور داده می‌شود هم گفت: اغلب تظاهرات ضد جنگ و امثال آنکه در آمریکا برگزار می‌​شود با سازماندهی دولت این کشور رخ می‌​دهد تا پتانسیل​های اجتماعی را تخلیه کنند. یعنی به عنوان شیر اطمینان عمل می‌​کنند.