تبیان، دستیار زندگی

ما ایرانی ها نمی دانیم چه لباسی را كجا بپوشیم . در مورد ایران چیزی نمی گویم در همین آمریكا خانم های ایرانی سر ظهر هم لباس شب می پوشند و آرایش سنگین دارند . سنگین ، نه به معنای با وقار بلكه به معنای غلیظ . در صورتی كه خانم های آمریكایی اگر خیلی به خودشان برسند كت-دامن یا كت-شلوار بر تن دارند و معمولا آرایش ندارند . مرد های ایرانی هم همین گونه اند ... و معمولا نمی دانند چه لباسی را كجا بپوشند . البته در مورد مردها ماجرا كمی فرق می كند زیرا یا باید كت-شلوار بپوشند یا اسپورت ولی خانم ها گاهی همه چیز را با هم قاطی می كنند .

^{در آمریكا رسم بر این است كه هر شركتی برای كاركنانش لباس خاصی را در نظر می گیرد كه گاهی به صورت یونیفورم است و گاهی هم كه می خواهند آزادی بیشتری بدهند نوع لباس را مشخص می كنند مثلا می گویند حتما باید اسپورت باشد یا حتما باید رسمی باشد . به همین دلیل اگر شما در شركتی كار می كنید كه از شما خواسته اند لباس رسمی بپوشید نمی توانید شلوار جین و یا لباس شب بپوشید . البته در بسیاری از شركت ها استفاده از شلوار جین ممنوع است زیرا شلوار جین – به عنوان لباس كار – در انحصار كسانی است كه كارگر هستند . برای مثال در یك داروخانه یا یك فروشگاه مواد غذایی معتبر شما حق استفاده از شلوار جین را ندارید زیرا این كار همان اندازه مسخره است كه شما ببینید یك كارگر ساختمانی با كت و شلوار و كراوات سر كار می رود ! ( در واقع شما اگر مرد هستید حتا حق ندارید با شلوار جین به نایت كلاب ها بروید اما خانم ها در این زمینه مشكلی ندارند و آزاد هستند در نایت كلاب ها هر لباسی را كه می خواهند بپوشند . ) راستش را بخواهید همه چیز به قوانین شركت ها باز نمی گردد بلكه خود افراد هم در آن نقش دارند . من به دلیل نوع كارم زیاد به خانه ی مردم رفت و آمد دارم . به ندرت می شود كه به خانه ی یك آمریكایی بروم و ببینم خانم صاحبخانه برای مثال با لباس خواب در برابرم ظاهر می شود ( دارم از آمریكایی های سفید پوست حرف می زنم ) و در عین حال هرگز نشده است ببینم لباسی شیك بر تن دارند . در خانه ، آنها معمولا با شلوار جین یا شلوار گرمكن هستند و اگر لباس مناسبی بر تن نداشته باشند امكان ندارد به شما اجازه ورود بدهند . در مورد خانم های مسن آمریكایی وضع كمی متفاوت است و آنها تا آرایش نداشته باشند امكان ندارد اجازه بدهند شما آنها را ببینید ! مرد ها هم همین گونه هستند و در خانه با شلوار كوتاه یا شلوار جین می گردند . رنگین پوستان – به ویژه سیاهان – گیج كننده هستند . گاهی شده است كه نیمه برهنه – شاید بهتر است بگویم تقریبا برهنه – در خانه را به رویم باز می كنند و گاهی نیم ساعت من را پشت در نگاه می دارند تا آرایش كنند و كلاه گیس شان را از زیر خروارها آشغال بیابند و بر سر بگذارند . تا یادم نرفته بگویم بسیاری از خانم های سیاه پوست از كلاه گیس استفاده می كنند یعنی موهای شان را از ته می تراشند یا كوتاه می كنند و روی آن كلاه گیس می گذارند به همین دلیل در اینجا بازار كلاه گیس بسیار داغ است . مردهای سیاه پوست هم دو دسته هستند معمولی و كثیف ... به طور كلی سیاه پوست تمیز خیلی كم دیده ام .}

^{داشتم در مورد آمریكایی ها حرف می زدم : نسل جوان كاملا متفاوت است لباس های عجیب و غریب بر تن می كنند ولی این فقط در مورد خانواده های معمولی و متوسط رو به پایین صدق می كند . خانواده های مرفه و سرشناس كمتر به فرزندان شان اجازه می دهند چنین لباس هایی بپوشند . خانواده هایی هستند كه حتا نوع فیلمی را كه فرزندان شان تماشا می كنند كنترل می نمایند و حتا خانواده ای را می شناسم كه اجازه نمی دهند فرزندان شان به مدرسه بروند و خودشان در خانه به آنها درس می دهند زیرا محیط مدرسه را برای فرزندان شان مناسب نمی دانند . نسل جوان آمریكایی – به طور كلی – ار لباس های متعارف فراری است و گاهی از آرایش های عجیب و غریب استفاده می كند . خال كوبی تقریبا فرا گیر است و همین طور آرایه های ( لوازم زینتی ) دوران پارینه سنگی و اقوام بدوی ! اما تمام اینها تا زمانی است كه آنها به مدرسه می روند و هنگامی كه وارد زندگی عادی می شوند معمولا ادامه پیدا نمی كند اما در عین حال كسی یا قانونی نیست كه به آنها بگوید در زندگی خصوصی چه بكنند یا چه بپوشند .}

^{بیشترین چیزی كه در میان نو جوانان و جوانان رواج دارد چشم و هم چشمی است – درست مثل ایران . در اینجا جوانان و نوجوانان به مارك لباس خیلی اهمیت می دهند و باز مانند ایران آن را به رخ هم می كشند ! لباس های مارك دار در اینجا بسیار گران است یعنی شما می توانید شلوار جین معمولی Wrangler- را كه البته زمانی در ایران بسیار معروف بود –  دوازده دلار بخرید ولی برای شلوار های مارك دار چندین برابر این قیمت را باید بپردازید . یا مثلا یك كت و دامن معمولی را می توانید حدود هفتاد دلار بخرید ولی اگر بخواهید مارك دار باشد گاهی باید تا هزار دلار و گاهی بیشتر بپردازید . چند روز پیش با همسرم برای خرید لباس به یك فروشگاه رفته بودیم ... همسرم لباسی را برداشت و گفت : " این خیلی قشنگه ... فكر می كنم  حراج كرده باشن ... قیمتش خیلی خوبه ... " البته به نظر او خوب بود ! به هر حال لباس را خریدیم و به خانه برگشتیم هنگامی كه داشت برچسب قیمت را می كند دیدم جیغ كشید ... ترسیدم ... پرسیدم چی شده ؟ برچسب را به من نشان داد ... قیمت واقعی آن لباس بیش از پانصد دلار بود و ما آن را به یك دهم قیمت خریده بودیم .}

^{نمی دانم در مورد لباس چه چیز دیگری می توان نوشت زیرا زیاد با مد سر و كار ندارم  . و در ایران هم كه بودم جز در دوره ی نو جوانی هیچ وقت به مد اهمیت نمی دادم – كه آن زمان هم همیشه چند ماهی از مد عقب بودم و مثلا شلوار جین Zico كم كم داشت از مد می افتاد كه من آن را كشف كردم ! و طبیعتا در مورد لباس خانم ها كمتر می دانم زیرا زن نیستم . و از آن مهم تر این كه تمركز ندارم و این برف كم كم دارد من را مجبور می كند كه دوباره از خانه بیرون بروم . البته این بار با ماشین ... چون بدجوری هوس رانندگی در برف را كرده ام ... در ایران كه بودم این یكی از كارهایی بود كه لذت بسیاری به من می داد و عاشق این بودم كه ماشین دور خودش بچرخد و برف را به اطراف بپاشد . اما اكنون كمی برای این كارها پیر شده ام و از سوی دیگر در آمریكا چنین كاری مساوی است با زندان رفتن ... یا دست كم یك جریمه ی صد دلاری !}