تبیان، دستیار زندگی

 ازدواج، در مرتبه دوم اهمیت قرار دارد. پدیده اولیه باید عشق باشد تا بتوانید با هم باشید. با هم بودن، یك دوستی و یك مسئولیت است. وقتی دو نفر عاشق یكدیگر باشند، باید از یكدیگر مراقبت كنند. برای ایجاد چنین مسئولیت و مراقبتی، به هیچ قانونی نیاز نیست؛ هیچ قانونی قادر به ایجاد آن نیست. در بالاترین حد، قانون می‌تواند ساختاری تشریفاتی بر شما تحمیل كند كه عشق و دوستی شما را نابود خواهد كرد.
برای اینكه در یك جامعه زندگی كنید، می‌توانید ازدواج كنید، ولی آن باید در مرتبه دوم بماند! ازدواج باید فقط به این دلیل باشد كه شما یكدیگر را دوست داشته باشید؛ آن باید حاصل عشق شما باشد، نه برعكس. در گذشته چنین بوده كه اول ازدواج می‌كردند، سپس دو طرف عاشق یكدیگر می‌شدند.
این غیرممكن است، كسی نمی‌تواند عشق را اداره كند، هیچ‌كس قدرت ندارد كه عشق، را خلق كند. عشق وقتی روی می‌دهد كه اتفاق افتاده باشد.
می‌توان دو نفر را كنار یكدیگر قرار داد. همانطوری كه در طول سده‌ها، این كار انجام شده است. این دو نفر را به ازدواج هم درآورد. در این لحظات، دوست داشتن به حد خود می‌رسد. درست مانند خواهران كه برادران‌شان را دوست دارند و برادرانی كه خواهر‌شان را دوست دارند. این یك تركیب تحمیلی است. وقتی كه دو نفر با هم هستند، پس از دوست داشتن، عشق به وجود می‌آید، آنگاه این دو نفر به هم متكی می‌شوند و از همدیگر استفاده می‌كنند.

ولی عشق؟! رابطه‌ای كاملاً متفاوت است. اگر ازدواج اول رخ بدهد، تقریباً غیرممكن است كه عشق بتواند رخ دهد. در واقع، ازدواج را برای ممانعت از عشق ابداع كرده‌اند، زیرا عشق خطرناك است. عشق، تو را به چنان اوجی از خوشی، سرور، شعف و شعر می‌برد كه برای جامعه خطرناك است. برای هر كسی خطرناك است تا چنان بلندایی بالا برود و همه‌چیز را از آن ژرفاها و از آن بلندی‌ها ببیند. اگر فردی عشق را بشناسد، چیزهای دیگر هرگز او را ارضاء نخواهند كرد. آن وقت دیگر نمی‌توان او را با یك حساب بانكی درشت راضی نگه داشت، نه. حساب بانكی درشت كمكی نخواهد كرد، اینك او به ثروت واقعی رسیده است!
اگر انسانی عشق را بشناسد و آن بلندی‌های شعف‌انگیز را تجربه كرده باشد، قادر نخواهی بود كه او را جذب بازی‌های سیاسی كنی. برایش مهم نیست. قادر نیستی او را به كارهای زشت غیرانسانی وادار كنی. او ترجیح می‌دهد كه انسانی فقیر باقی بماند، ولی عشقش جاری باشد. زمانی‌كه عشق را بكشی ـ ازدواج تلاشی است برای كشتن عشق ـ دیگر انرژی فرد در عشق مصرف نمی‌شود، اما انرژی او در دسترس جامعه قرار می‌گیرد تا از آن بهره‌كشی شود.
می‌توانی از او یك سرباز بسازی، او سربازی خطرناك خواهد بود. او آماده است تا بكشد. هر بهانه‌ای كافی است تا او برای كشتن یا كشته شدن آماده شود. او لبریز از ناكامی‌ها و خشم‌هاست: می‌توانی او را به هر جهت جاه‌طلبانه‌ای سوق بدهی. او یك سیاست‌كار خواهد شد.
كسانی هستند كه عشق را نشناخته‌اند. عشقی كه ناكام مانده باشد، به طمع‌ای عظیم تبدیل می‌شود: عشق ناكام مانده به خشونتی بسیار تبدیل می‌شود و تو را وارد دنیای جاه‌طلبی‌ها می‌كند. عشق ناكام مانده، بسیار ویرانگر است.
ولی جامعه، به افراد ویرانگر نیاز دارد. به ارتش‌های بزرگ نیاز دارد، به لشگرهایی از منشی‌ها، كارمندان دفتری و بسیاری دیگر كه بتوانند هر كاری را انجام دهند. زیرا آنان در زندگی، هیچ‌چیز والا را نشناخته‌اند. آنان هرگز لحظاتی شاعرانه را در زندگی لمس نكرده‌اند؛ آنان می‌توانند تمام عمر به شمارش پول ادامه بدهند و فكر كنند كه همه زندگی همین است.
عشق خطرناك است.
مایلم كه عشق، در دسترس همه قرار داشته باشد. اگر ازدواجی صورت می‌گیرد، باید محصولی جانبی از عشق باشد و باید در مرتبه دوم قرار بگیرد.
اگر روزی عشق از بین رفت، برای از بین بردن ازدواج هیچ مانعی نباید وجود داشته باشد. اگر دو نفر بخواهند ازدواج كنند، هر دو باید با هم توافق داشته باشند. ولی برای طلاق گرفتن، حتی اگر یك نفر بخواهند طلاق بگیرد، همین كافی است. برای طلاق، به توافق دو نفر نیازی نیست. هم اكنون، برای ازدواج هیچ مانعی وجود ندارد. دو فرد كم‌خردی هم می‌توانند به اداره ثبت بروند و ازدواج كنند! ولی برای طلاق، هزار و یك مانع وجود دارد.
این رویكردی بسیار جنون‌آمیز است.
به نظر من، وقتی دو نفر بخواهند ازدواج كنند، انواع موانع باید ایجاد شود: باید به آنان گفته شود: «دو سال صبر كنید. دو سال با هم زندگی كنید و پس از دو سال، اگر باز هم مایل به ازدواج با هم بودید، برگردید.»
مردم، باید مجاز باشند با هم زندگی كنند تا بتوانند خودشان را بشناسند و ببیند كه آیا با هم جور هستند یا نه؟ آیا می‌توانند در زندگی با هم هماهنگ باشند یا نه؟
ولی هر كسی می‌تواند به دفتر ثبت ازدواج برود و ازدواج كند و هیچ‌كس برای او مانعی ایجاد نمی‌كند. وقتی بخواهی جدا شوی، آن وقت تمام دادگاه‌ها، قانون، پلیس و همه هستند تا مانع تو شوند! جامعه، با ازدواج موافق است و با طلاق مخالف. این مسخره است، این‌طور نیست؟!
من نه با ازدواج موافق هستم و نه با طلاق. به نظر من، بین مردم فقط باید یك رابطه دوستانه، یك مسئولیت و یك حمایت وجود داشته باشد. اگر آن روز دور است،‌ تا آن زمان نباید اجازه داد كه ازدواج امری آسان باشد. مردم، باید فرصت بیابند تا یكدیگر را آزمایش كنند، در انواع موقعیت‌ها با هم زندگی كنند. ازدواجی، كه تنها براساس احساسات شاعرانه و عشق در نگاه اول باشد، مجاز نیست.
بگذار اوضاع خنك شود، بگذار اوضاع معمولی شود، بگذار تا دو نفر ببینند چگونه با زندگی معمولی و مشكلات روزمره كنار می‌آیند، تنها در آن صورت باید مجاز باشند كه با هم ازدواج كنند.
آن ازدواج نیز باید موقتی باشد، باید هر دو سال یك‌بار باز گردند و آن را تمدید كنند؛ اگر برنگشتند، ازدواج پایان یافته است. مجوز ازدواج، باید هر دو سال تمدید شود و اگر بخواهند از هم جدا شوند، هیچ مانعی نباید ایجاد شود.

منبع:سایت نماوای زندگی.

سلام

نمیشه اینطور به یقین گفت كه حتما اگه عشق نباشه ازدواج موفق نیست..درصورتی كه طرفین اخلاق مناسب و درست داشته باشند

البته من خودم با عشق مخالف نیستم...اما عشقی كه همراهش شناخت باشه...یعنی به نظرم اول طرف رو باید شناخت...وقتی خوب و پاك باشه لایق عاشق شدن هم هست...نمیدونم دیگه...فقط به نظرم این قضاوت بالایی منصفانه نیست.

یاحق

به نام خدا
سلام
این آخرای مطلب یه جا گفته شده:

"به نظر من، وقتی دو نفر بخواهند ازدواج كنند، انواع موانع باید ایجاد شود: باید به آنان گفته شود: «دو سال صبر كنید. دو سال با هم زندگی كنید و پس از دو سال، اگر باز هم مایل به ازدواج با هم بودید، برگردید.»
مردم، باید مجاز باشند با هم زندگی كنند تا بتوانند خودشان را بشناسند و ببیند كه آیا با هم جور هستند یا نه؟ آیا می‌توانند در زندگی با هم هماهنگ باشند یا نه؟"

این قسمت از مطلب روشی رو داره توضیح میده که تو کشور‌های غربی رواج داره و همین باعث از هم پاشیده شدن خانواده ها میشه.
در اون خانوده ها ممکنه حتی یه زن و مرد دارای فرزند هم شده باشند و حتی فرزندشان بزرگ هم شده باشه و تازه به قول خودشان یکدیگر رو شناختند و حالا می‌خوان با هم ازدواج کنن.

این یه نسخه رو تو یه جامعه‌ی اسلامی نمیشه پیچید و همونجایی هم که میشده با اشکال روبرو شده.
اما عشق قبل از ازدواج به نظر من در صورتی مناسب می‌تونه باشه که بر اساس شناخت شخصیت باشه، و به شخصیت طرف مقابل حس عشق رو پیدا کنیم. شاید در این صورت این نوع عشق ختم به خیر بشه

با سلام
ممنون از ایجاد این تاپیک.
به نظر من عشق بعد از ازدواج پایدار تره چون خودم نتیجه اش رو دیدم . البته دوست داشتن قبل از ازدواج خوبه ولی اینکه عاشق بشی و بعد از ازدواج همش دعوا و مرافه داشته باشی خوب نیست.
عشق قبل ازدواج معمولا اگر دو طرف آشنا یا دوست باشند به وجود میاد و گرنه وقتی مثلا شخصی رو که نمیشناسی و به خواستگاریش میری چطوری میشه عاشق شد و اگر هم عشقی به وجود بیاد از همون عشق های دو روزه هست و عشق ظاهری است نه باطنی چون توی یک خواستگاری رفتن چطوری میشه به سرعت عاشق شد؟

با نام خداو سلام
منم با نظر دوستان موافقم بعضی وقتا عشق کوری میاره و دو طرف معایب همدیگه رو نمیبینن هرچی میبینن خوبیه و بعد ازدواج متوجه میشن که نه طرفشون خیلی هم ایده ال نبوده و موارد بهتری میشده پیدا کرد.

باسلام..
اگه گفتیم بعد از ازدواج عشق به وجود می یاد و نیومد چی؟؟؟ البته یه طرف...

سلام
عشقی که بعد از ازواج بوجود بیاد خیلی موندگار تر و قشنگتره
و این عشق زمانی به وجود میاد که دو طرف باهم سازگار باشن و به قول دوستان با شناختی که از هم پیدا کردن بهم علاقه مند بشن و ازدواج کنن

با سلام

منم با نظر دوستان موافقم که می گن عشق بعد از ازدواج پایدارتره ( البته بعضی مواقع دختر و پسر بر اساس شناختی که با هم دارن قبل از ازدواج عاشق می شن و ازدواجم می کنن و خوشبختم می شن ولی بر اساس شناختی که دارن نه عشق با یک نگاه) اینایی که قبل از ازد.اج عاشق می شن و می گن ما عاشق همیم و می خوایم با هم ازدواج کنیم و برامون سخته زندگی بدون هم این عشق نیست بلکه عادته که به مرور زمان بر اساس دوستی که با هم داشتن حاصل شده.

ولی اینکه شما می گین شاید بعد از ازدواج به وجود نیومد دیگه اون اشکال از ازدواجی که صورت گرفته  شاید هم کفو هم نبودن و یه ایرادی هست که اون عشقه به وجود نیومده.