سلام...با ذكر یه صلوات میكرو میخواد بره بالای منبر...یا علی
خوب اولین چیزی كه مرا به صحبت وا داشت مطالب یكی از تاپیكهای این هفته انجمن بود:
قبل از هر چیز ولادت امام محمد باقر(ع) بر همه عاشقان و دوستاران قرآن و عترت مباركباد.
قلب مومن حرم امن الهی است...هر كسی رو نباید توش راه بده
اما یه چیزی:اینو نباید با محبت كردن به بندگان خدا اشتباه بگیریم....محب به بندگان خدا عین دوست داشتن خدای مهربونه...میدونید چیه؟!...
بعضی از بندگان خداوند آنقدر دل خود را صیقل و تمیز میكنند كه مثل آینه میشه
اونوقته كه وقتی نور خورشید(خدا) به چنین قلبهای پاكی میتابه ، انعكاس پیدا میكنه ... و وقتی اون آدمهای خوب قلب خود را به سمت ما آدمهای عادی میگیرند و محبت میكنند، خواسته و یا ناخواسته جذب آنها میشویم ...و دوست داریم به اونها محبت كنیم...چون نور خورشید رو در قلب اونها دیدیم
حالا چرا اصلن این حرفها رو زدم؟؟میخوام بگم ما میتونیم به بندگان خدا محبت كنیم و در عین اینكه تو قلبمون فقط نور خدا رو راه بدیم.همانطور كه ائمه و بزرگان ما اینكار رو كردند...بهم سلام بدیم...همین كلمه خیلی اثر داره...چون از اسامی خداست و براحتی محبت رو به بندگان خدا انتقال میده.
و یا اینكه گره از مشكل كسی رو باز كنیم...میدونید چقدر این میتونه قلبهای زنگار زده ما رو پاك كنه؟
در كل:
دوست داشتن خدا = محبت به بندگان خوب خدا