تبیان، دستیار زندگی

سلام به همه ی دوستان

همه ما تا حد زیادی امام علی رو از نظر خودشناسی و خداشناسی میشناسیم و نیازی نمیبینم مقدمه ای در این موضوع بگم

یه سوالی رو خواستم مطرح کنم

همه این داستان رو در مورد امام علی و 2 تن دیگه از امامامون شنیدیم

مشنیدیم و میدونیم که امام در یکی از نبردها تیری به پای ایشون اصابت میکنه و ایشون رو بی تاب میکنه و طبیبان همگی به این نظر بودند که در اوردن این تیر با درد جان دادن یکیست و نمیشود بعد از کلی مناظره کسی گفت بایستید تا وقت نماز شود(چون امام در نماز وارد یک خلسه ی هیپنوتیسمی عمیقی میشدند و از دنیا دل میبریدند)

حال سوال

وقتی امام ما در نماز تا این حد توجه اشان به معبود یکتا جلب میشد چگونه ممکن است در رکوع متوجه فقیری نیازمند شوند و حتی به او انگشتری خویش را ببخشند؟ اشاره به آیه ولایت

خب شاید ساده ترین جواب اینه که زکات منافاتی با ذکر خدا نداره
همواره در قرآن اقامه نماز همراه با پرداخت زکات آمده است
و این نشون می ده که این دو از هم جدایی ندارن
یعنی پرداخت زکات در واقع همان توجه به خداست

درسته با شما کاملا موافقم ولی ایا اونقدر مهمه که این اتفاق بیفته؟ این که شما فرمودید درسته ولی تنها چیزی که نسبت به این قضیه برتری داره حق الناسی که تکلیف ما هست میباشد(یعنی بدهکار باشیم) و تنها تو این مورد امامان دستور قطع نماز و شکستن نماز برای ادای دین رو دادند(یعنی وقتی که بدهکار دم در خانه است نباید او را منتظر گذاشت.شرط آخر شکستن نماز که مذکور در روایات و همچنین کتب مراجع تقلید است)
یعنی به بیانی ساده تر هیچ چیز در نماز برتری ندارد جز چیزی که در بالا عرض کردم و شامل حال این مورد نمیشود.پس چی میشه؟

به نظرم کمی سوء تفاهم شده
امام نماز رو قطع نکردن
در همان حال رکوع انگشتری به فقیر دادن.
پس نمازشون سر جاش باقیه و در حین نماز زکات دادن.
در ضمن اونچیزی که امام رو در نماز به خودش متوجه می کنه و باعث میشه از ماسوی ببره خداست
و همین خدا در زکات دادن هم تجلی کرده
زیرا طبق حدیث دست خداست که زکات رو دریافت می کنه
طبق این حدیث ائمه وقتی مالی رو به فقیری می دادن پس از دادنش می گرفتند و می بوییدن و می بوسیدن زیرا گیرنده آن را خدا می دیدند

شنیدن صداى سائل و به كمك او پرداختن توجه به خویشتن نیست، بلكه عین توجه به خدا است، على ع در حال نماز از خود بیگانه بود نه از خدا، و مى‏دانیم بیگانگى از خلق خدا بیگانگى از خدا است و به تعبیر روشنتر: پرداختن زكات در نماز انجام عبادت در ضمن عبادت است. نه انجام یك عمل مباح در ضمن عبادت و باز به تعبیر دیگر آنچه با روح عبادت سازگار نیست، توجه به مسائل مربوط به زندگى مادى و شخصى است و اما توجه به آنچه در مسیر رضاى خدا است، كاملا با روح عبادت سازگار است و آن را تاكید میكند، ذكر این نكته نیز لازم است كه معنى غرق شدن در توجه به خدا این نیست كه انسان بى اختیار احساس خود را از دست بدهد بلكه با اراده خویش توجه خود را از آنچه در راه خدا و براى خدا نیست بر مى‏گیرد.

اینطور که من شنیدم خود اینکه حضرت در عین توجه تام به خدا به کثرات هم توجه داشتند یک امتیاز هست . یعنی در عین نوجه کامل به خداوند ، متوجه کثرات هم بودن . اگه دوستان نظر یا نقدی بر این صحبت دارند خوشحال میشم که استفاده کنم .

سلام
همانطور که دوست عزیز heaven گفتند (دیگه تکرار نمی کنم)؛ آن آیه آیه ولایت است و همین نکته جواب را در خود دارد در واقع می تونا گفت نگاه حضرت به فقیر نگاهی زمینی نبود(مضمون یک حدیث قدسی: هر کس عملش را برای من خالص کند می بیند آنچه را من می بینم و می شنود آنچه را مئن می شنوم یعنی خداوند خود را به عنوان چشم گوش فرد قرار می دهد! )حال امیرالمومنین در حال نماز است و سائلی درخواست کمک می کند پس از ناامیدی از کمک با خدا نجوایی می کند؛ امام به واسطه اخلاصی که در نماز داشتند بر این موضوع احاطه پیدا می کنند نه اینکه  به صحبت های کسانی که در مسجد اند آن هم در حال نماز گوش دهند و در همین بین بفهمند فقیری به کمک احتیاج دارد به هر حال باید بگم که بی اعتنایی به درد کشیدن تیر در مرحله ای پایین تر از متوجه درخواست سائل و زکات امام است(از لحاظ رتبه معنوی) و البته نظر سایر دوستان هم درست است اینکه نماز و زکات به هم گره خورده اند و حتی اگر یک انسان معمولی باشیم و در حین نماز متجوه شویم فقیری کمک می خواهد و کسی به رفع حاجتشش نمی پردازد به تاسی از این اقدام اگر بدون برهم خوردن نماز باشد صحیح است تازه موجب خشنودی خدا هم می شه

از اینکه حوصله تون رو سر بردم معذرت می خواهم

موفق باشید