اهمیت اربعین از کجاست؟ صرف این که چهل روز از شهادت شهید میگذرد، چه خصوصیتی دارد؟ اربعین خصوصیتش به خاطر این است که در اربعین حسینی یاد شهادت حسین زنده شد و این چیز بسیار مهمی است. شما فرض کنید اگر این شهادت عظیم در تاریخ اتفاق میافتاد یعنی حسین بن علی و بقیه شهیدان در کربلا شهید میشدند، اما بنی امیه موفق میشدند همانطور که خود حسین را و یاران عزیزش را از صفحه روزگار برافکندند و جسم پاکشان را در زیر خاک پنهان کردند، یاد آنها را هم از خاطره نسل بشر در آن روز و روزهای بعد محو کنند. ببینید در این صورت آیا این شهادت فایدهای برای عالم اسلام داشت؟ یا اگر هم برای آن روز یک اثری میگذاشت، آیا این خاطره در تاریخ هم، برای نسلهای بعد هم، برای گرفتاریها و سیاهیها و تاریکیها و یزیدیهای دوران آینده تاریخ هم اثری روشنگر و افشا کننده داشت؟ اگر حسین شهید میشد، اما مردم آن روز و مردم نسلهای بعد نمیفهمیدند که حسین شهید شده، آیا این خاطره چه اثری و چه نقشی میتوانست در رشد و سازندگی و هدایت و برانگیزانندگی ملتها و اجتماعات و تاریخ بگذارد؟
می بینید که هیچ اثری نداشت، بله حسین که شهید میشد، خود او به اعلی علیین رضوان خدا میرسید، شهیدانی که کسی نفهمید و در غربت، در سکوت، در خاموشی شهید شدند، به اجر خودشان در آخرت رسیدند، روح آنها فتوح و گشایش را در درگاه رحمت الهی به دست آورد، اما آیا چقدر درس شدند، چقدر اسوه شدند، درس، آن شهیدی میشود که شهادت او و مظلومیت او را نسلهای معاصر و آینده او بدانند و بشنوند، درس و اسوه آن شهیدی میشود که خون او بجوشد و در تاریخ سرازیر بشود، مظلومیت یک ملت آن وقتی میتواند زخم پیکر ستم کشیده شلاق خورده ملتها را شفا بدهد و مرهم بگذارد که این مظلومیت فریاد بشود، این مظلومیت به گوش انسانهای دیگر برسد، برای همین است که امروز ابرقدرتها صدا توی صدا انداختند که صدای ما بلند نشود، برای همین است که حاضرند پولهای گزاف خرج کنند تا دنیا نفهمد که جنگ تحمیلی چرا به وجود آمد، با چه انگیزهای، با دست که، با تحریک که. آن روز هم دستگاههای استکباری، حاضر بودند هر چه دارند خرج کنند به قیمت این که نام و یاد حسین و خون حسین و شهادت عاشورا مثل درس در مردم آن زمان و ملتهای بعد باقی نماند و شناخته نشود. البته در اوایل کار درست نمیفهمیدند که چقدر مطلب با عظمت است. هر چه بیش تر گذشت، بیش تر فهمیدند.
در اواسط دوران بنی عباس حتی قبر حسین بن علی علیه السلام را ویران کردند، آب انداختند، خواستند از او هیچ اثری باقی نماند. نقش یاد و خاطره شهیدان و شهادت این است، شهادت بدون خاطره، بدون یاد، بدون جوشش خون شهید، اثر خودش... را نمیبخشد و اربعین آن روزی است که برافراشته شدن پرچم پیام شهادت کربلا در آن روز آغاز شد و روز بازماندگان شهداست. حالا چه در اربعین اول، خانواده امام حسین علیه السلام به کربلا آمده باشند و چه نیامده باشند. اما اربعین اول آن روزی است که برای اولین بار زائران شناخته شده حسین بن علی به کربلا آمدند؛ جابربن عبدا... انصاری است و عطیه از اصحاب پیغمبر، از یاران امیر المومنین و آمدند آنجا و جابربن عبدالله حتی نابینا بود - آن طور که در نوشتهها و اخبار هست - و دستش را عطیه گرفت و برد روی قبر حسین بن علی گذاشت و او قبر را لمس کرد و گریه کرد و با حسین بن علی علیه السلام حرف زد و با آمدن خود و با سخن گفتن خود خاطره حسین بن علی را زنده کرد و سنت زیارت قبر شهداء را پایه گذاری کرد. یک چنین روز مهمی است روز اربعین.
... اساساً اهمیت اربعین در آن است كه در این روز، با تدبیر الهى خاندان پیامبر(ص)، یاد نهضت حسینى براى همیشه جاودانه شد و این كار پایهگذارى گردید. اگر بازماندگان شهدا و صاحبان اصلى، در حوادث گوناگون - از قبیل شهادت حسینبنعلى(علیهالسّلام) در عاشورا - به حفظ یاد و آثار شهادت كمر نبندند، نسل هاى بعد، از دستاورد شهادت استفاده زیادى نخواهند برد.
درست است كه خداى متعال، شهدا را در همین دنیا هم زنده نگه مىدارد و شهید به طور قهرى در تاریخ و یاد مردم ماندگار است؛ اما ابزار طبیعىیى كه خداى متعال براى این كار - مثل همه كارها - قرار داده است، همین چیزى است كه در اختیار و اراده ماست. ما هستیم كه با تصمیم درست و بجا، مىتوانیم یاد شهدا و خاطره و فلسفه شهادت را احیا كنیم و زنده نگه داریم.
رمز زنده ماندن واقعه عاشورا
اگر زینبكبرى(سلام ا... علیها) و امام سجّاد(صلوات ا...علیه) در طول آن روزهاى اسارت - چه در همان عصر عاشورا در كربلا و چه در روزهاى بعد در راه شام و كوفه و خود شهر شام و بعد از آن در زیارت كربلا و بعد عزیمت به مدینه و سپس در طول سال هاى متمادى كه این بزرگواران زنده ماندند - مجاهدات و تبیین و افشاگرى نكرده بودند و حقیقت فلسفه عاشورا و هدف حسینبنعلى و ظلم دشمن را بیان نمىكردند، واقعه عاشورا تا امروز، جوشان و زنده و مشتعل باقى نمىماند.
چرا امام صادق(علیهالصّلاة والسّلام) - طبق روایت - فرمودند كه هر كس یك بیت شعر درباره حادثه عاشورا بگوید و كسانى را با آن بیت شعر بگریاند، خداوند بهشت را بر او واجب خواهد كرد؟ چون تمام دستگاه هاى تبلیغاتى، براى منزوى كردن و در ظلمت نگه داشتن مسأله عاشورا و كلاً مسأله اهلبیت، تجهیز شده بودند تا نگذارند مردم بفهمند چه شد و قضیه چه بود. تبلیغ، اینگونه است. آن روزها هم مثل امروز، قدرت هاى ظالم و ستمگر، حداكثر استفاده را از تبلیغات دروغ و مغرضانه و شیطنتآمیز مىكردند. در چنین فضایى، مگر ممكن بود قضیه عاشورا - كه با این عظمت در بیابانى در گوشهای از دنیاى اسلام اتفاق افتاده - با این تپش و نشاط باقى بماند؟ یقیناً بدون آن تلاش ها، از بین مىرفت.
آن چه این یاد را زنده كرد، تلاش بازماندگان حسینبنعلى(علیهالسّلام) بود. به همان اندازه كه مجاهدت حسینبنعلى(علیهالسّلام) و یارانش بهعنوان صاحبان پرچم، با موانع برخورد داشت و سخت بود، به همان اندازه نیز مجاهدت زینب (علیهاالسّلام) و مجاهدت امام سجّاد(علیهالسّلام) و بقیه بزرگواران، دشوار بود. البته صحنه آن ها، صحنه نظامى نبود؛ بلكه تبلیغى و فرهنگى بود. ما به این نكتهها باید توجه كنیم.
درسى كه اربعین به ما مىدهد، این است كه باید یاد حقیقت و خاطره شهادت را در مقابل طوفان تبلیغات دشمن زنده نگهداشت... تبلیغات صحیح دستگاه امامت، تمام این بافتهها را عوض كرد. حق، این گونه است.
نشریه پرتوسخن