تبیان، دستیار زندگی

سلام

بحث رو بدوون هیچ مقدمه ای شرووع میکنم...(نمیدوونم چنین تاپیکی با این مضموون داشتیم یا نه؟...اگه تاپیک کاملی در این مورد موجووده از مدیر محترم میخوام من رو ارجاع بدند در غیر اینصوورت خوشحال میشم نظر دووستان رو بشنوم)پیشاپیش ممنوون

کشش بین دو جنس مخالف یه چیز طبیعیه...میخوام نقش خانواده در جهت دهی رفتار فرزندانشوون نسبت به این مسئله رو بدوونم...یعنی پدر و مادر چه طور باید در این زمینه عکس العمل نشوون بدند؟؟؟چه اگاهایی هایی لازمه به فرزندانشوون بدند و از چه سنی میتوونند در این رابطه با فرزندانشوون صحبت کنند(اصلا لازمه صحبتی داشته باشند؟)

حتما شنیدید بزرگترای فامیل یه وقتایی میگن بچه های حالا با زمان ما کلی فرق دارند(چیزایی رو میفهمند که سنشوون اقتضا نمیکنه و...)

نمیدوونم تا چه حد توونستم منظوورم رو برسوونم؟!(نمیدوونم تا چه حد میشه بحثو باز کرد...ظرفیت بیان مطالب در مورد این بحث تا چه حد هست؟؟؟اینم واسم مشخص کنید ممنوون میشم)

تا بعد

.:.مرجان آسمانی.:.

سلام
بحث فوق العاده مهم و مفیدیه
ممنون که این بحث رو گذاشتید
این بحث رودربایسی بر نمیدارم پس بی پرده صحبت میکنیم!
این مبحث خیلی مهمه که پدر و مادر راجب خصوصیات ج ن س ی فرزندانشون و همچنین جنس مخالف اونها بهشون آموزش بدند چرا که اگه نوجوان یا کودکی از این خصوصیات خبر نداشته باشه هر لحظه ممکنه به دام افراد شیادی که به قصد فریب اونها جلو میاند بیفته
ما زیر سن 7 سالگی رو کاری نداریم چرا که بچه در اون زمان فقط باید نسبت به بعضی از اعضای بدنش که خصوصیه و نباید توسط کس دیگه ای دیده بشه اطلاعات داشته باشه
کودک در این سن فقط نیاز داره به این که این اندام رو بشناسه
و اما زمانی که فرد در سن کودکی به سر میبره یعنی از حدود 7 سالگی پدر و مادر باید اون رو مطلع کنند از این جریان بین دو جنس مخالف و مشکلاتی که ممکنه ایجاد کنه
منظور این نیست که طرف بیاد و مستقیم به بچش بگه که فرق بین تو و جنس مخالفت اینه و یا اونقدر بچه رو بترسونه که از اجتماع و رابطه با افراد رونده بشه
بلکه باید طوری کودک رو مطلع کنه که تا حدودی نسبت به جنس مخالفش شناخت داشته باشه
و اما اطلاعات واقعی و مهم از آغاز سن نوجوانی باید آغاز بشه
در این سن نوجوان کاملا باید آگاه باشه که رابطه با جنس مخالف چه ضررهایی میتونه براش داشته باشه
بعضی پدر مادرا میگند که برامون سخته با نوجوانمون صحبت کنیم
اما این صحبت اینقدر ضروریه که در صورت انجام نشدنش ممکنه به معضلهای بعدی ختم بشه
این بحثو خیلی کلی گفتم دفعه بعدی سعی میکنم اطلاعاتیرو که تا حالا از اینترنت گرقتم راجب"دادن اطلاعات ج ن س ی به فرزندان"در اینجا قرار بدم
منتظر نظرات شما دوستان هستم
موفق باشید

سلام یاسان عزیزم ممنون از بحث خوبی که ایجاد کردی.در مورد سوال هات باید بگم که بله خانواده ها باید در باره این مسائل با فرزندانشون صحبت کنن و متأسفانه بیشتر این رابطه های اشتباهی که در حال حاضر در جامعه هستش به خاطر ناآگاهی و آگاه نکردن بچه ها توسط والیدنه.این گونه رفتارها باید از همون اوایل شروع بشه منظورم وقتیه که بچه ها به بلوغ می رسن.سرشون داغه و هیچی هالیشون نیست.منشأ این روابط از دوران راهنمایی شکل می گیره در دورانی که بچه ها هنوز خامن و فقط به صرف اینکه یه چیزایی دیدن یا شنیدن به طرف این روابط غلط سوق پیدا می کنند.این سن خیلی خیلی حساسه.قدیمی ها درست می گن ،بچه های قدیم توی این وادیا نبودن ولی حالا....در کل این والدین هستن که باید به بچه هاشون آگاهی و اطلاع کافی رو بدن و این کار رو پشت گوش نندازن.

یا علی

سلام

از مرجان عزیزم و مریم جان ممنوونم

خب پس میشه گفت این موضووع رو که باید این اگاهی ها از طرف والدین باشه قبوول داریم...اما دو دسته افراد در این رابطه هستند دسته اول افرادی که معتقدند فهمیدن این موضووع توسط فرزندان چیز غلطی هست!!!(بدوون توجه به این مسئله که سهل انگاری اوونها ممکنه فرزندشوون رو با خطر مواجه کنه)و دسته دوم افراد یا والدینی که معتقدند این اگاهی ها برای فرزندانشوون لازمه...والدینی که جزء گرووه اول هستند باهاشوون کاری نداریم(و البته فکر میکنم افراد کمتری جزء این دسته هستند)اما گرووه دوم که اکثر خانواده ها جزء این گرووهند :

عده ای از والدین (تعداد خیلی کمی در جامعه ی ما)اگاهی های لازم رو به فرزندانشوون میدند اما اکثریت با اینکه میدوونند این اگاهی ها ضرووریه اوون رو از فرزندانشوون دریغ میکنند و البته به امید محیط و مشاوران مدرسه میموونند که ممکنه در این موارد فرزندشوون این مسائل رو از کسانی بدوون صلاحیت دریافت کنه...تاثیر دووستان فرزند در این زمینه خیلی زیاده ، البته نگاه خوشبینانه اینه که مدرسه رو محل مناسبی ببینیم و هر نوع سهل انگاری رو در این زمینه از جانب مسئوولینش رد کنیم...(نقش مدرسه خیلی مهمه چون من حتی از مسئوول تربیتی مدرسه هم این موضووع رو شنیدم که مادری به مدرسه بیاد و از مسئوولین بخواد در این زمینه امووزش لازم رو به فرزندش بدند و اینکه خودش نمیتوونه با فرزندش در این رابطه صحبت کنه)

ناتوانی خانواده ها در این رابطه هم جای تامل داره...کما اینکه اگر خانواده ای این اگاهی ها رو به فرزندانش داده باشه هم اوونها رو از خطر حفظ میکنه هم در مواقعی که مشکلی برای فرزندشوون پیش بیاد میتوونه راحت تر با خانواده درمیوون بذاره و البته معضلی که ما داریم روو گرفتن دو جانبه ی والدین و فرزندان است که اگر نبوود خیلی از اتفاقهایی که همه هم ازشوون خبر داریم نمیافتادند...

یه سوال دارم دوروبرتوون چندتا خانواده رو میشناسید که این منطق رو دارند و با بچه هاشوون در این رابطه خیلی صمیمانه صحبت میکنند...اگر فرزند کووچکتری در خانواده دارید ایا پدر و مادرتوون جزء افرادی هستند که به فرزندشوون این اگاهی ها رو بدهند؟؟؟چه طور و از چه سنی؟

مرجان عزیزم من منتظر مطالبت هستم

تا بعد

.:.مرجان آسمانی.:.

با سلام و تشکر به خاطر مطالب یاسان عزیز
بله همون جور که شمام خودت اشاره کردی بعضی والدین هستند که از انجام این کار و اینکه به نوجوانانشون اطلاعت بدند طفره میرند!!!
در صورتیکه کاملاااااااااا در اشتباهند و وقعا وقتی این اشتباهشون رو میفهمند که دیگه کار از کار گذشته و نوجوانشون افتاده توی دام...
این دوستیهای خیابانی به خاطر این نیست که نوجوان یه فرد کثیفیه!و یا اینکه خانواده ی خوبی نداره
بلکه این ممکنه به خاطر عدم اطلاع رسانی صحیح و به موقع به نوجوان باشه...
البته برای کودکان هم این مشکل ممکنه پیش بیاد
من داستان دخترخانمایی رو شنیدم که توی کودکی به خاطر فیلمای مبتذلی که دیدند و فهمیدند که باید برای کسب لذت چکار کنند...به اون کار روی آوردند یا مثلا به خود ارضائی پرداختند و  متاسفانه ضربه خیلی بدی رو خوردند....
اما خوب اگه والدین توی هر سنی به موقع به کودک و نوجوانشون اطلاعات رو مطابق سنش بدند دیگه این مشکلات پیش نمیاد
من مطالبی رو توی اینترنت پیدا کردم که واقعا به درد بخورند که اینجا قرار میدم تا شمام ازش بهره ببرید
اولین قسمت این مطالب گفتگو به یه خانم روان شناس کودکه:
در گفتگـــو با دكتـــر فاطمه قاسم زاده
فریال طهماسبی:روانشناسی کودک

به نظر میرسد امروزه حریم روابط خصوصى بین افراد شكسته شده و در شبكه هاى اینترنتى، رسانه ها، مجله ها و فیلم ها بى پروا پیام هایى در باره مسائل جنسى مطرح مى شود كه تقدس آن را زیر سؤال مى برد؛ اطلاعاتى كه به صورت مستقیم و غیر مستقیم و گاه زیانبار سلامت جنسیتى كودكان و نوجوانان را مخدوش كرده و آنها را از ایفاى نقش جنسى خود در آینده باز مى دارند. از این روى والدین باید در جست و جوى راهى باشند تا بتوانند در برابر این تحریكات و آسیب هاى جسمى و روانى، حصار نفوذ ناپذیرى در اطراف فرزندان خود بسازند تا رشد جسمى، روانى و عاطفى آنها، سیر طبیعى خود را طى كند.

از آنجا كه خانواده نمى تواند در مقابل بمباران اطلاعاتى بایستد، تنها راه مكالمه دوستانه و با صداقت با فرزندان در اینگونه امور است. چرا كه دكتر فاطمه قاسم زاده روانشناس كودك خانواده را اولین و مهم ترین منبع اطلاع رسانى به فرزندان در زمینه ویژ گیها و رفتار هاى جنسى مى داند و معتقد است والدین مى توانند از طریق مستقیم و غیر مستقیم، تصویر درست، مشخص و شفافى از این رفتار و روابط را به فرزندان خود ارائه دهند. وى اشاره مى كند كه با این روش از آثار زیانبار اطلاعات نادرست جلوگیرى و باعث مى شود كودك در فضایى امن به تجربه هاى صحیح و ارزشمند دست یافته و مهار جسم، روح و زندگى خود را به دست گیرد.

ولى اینكه شروع این مكالمه و ارتباط با فرزندان، از چه سنى مناسب است و چگونه باید باشد تا در عین حال هم تقدس این رفتار و ویژگى ها حفظ شود و از طرفى نیز، آثار مخرب هرگونه روشهاى ترساندن، رفتار سركوبگرانه و یا سهل گیرانه والدین در این زمینه چه مى تواند باشد، زمینه اى است تا با دكتر قاسم زاده به مصاحبه بنشینیم. آنچه در پى مى آید راهكارهاى عملى براى گفت وگو در اینگونه زمینه ها درخانواده  است. مصاحبه مارا با وى بخوانید.

* خانم دكتـــــر! در ابتدا بفرمایید چرا لازم است كـــــودكان نسبت به ویــــژگیها و رفتــــارهاى جنسى آشنایــــى داشته باشند؟

مسائل جنسیتى، ویژگیها، رفتارها و تمایلات جنسى، از جمله مسائلى اند كه در سراسر عمر افراد، نقش مهمى ایفا مى كنند. بنابراین اطلاع درست از مسائل جنسیتى، مى تواند به سلامت جنسى كودكان از همان ابتدا كمك كند. اینكه به تمایلات جنسى خود آگاه باشند و بتوانند بااحساسات درستى با آنها كنار بیایند، زمینه ساز این است كه از سلامت روان بالایى برخوردار باشند. دیگر آنكه آشنایى با این گونه رفتار به كودكان كمك مى كند تابهتر بتوانند نقشهاى جنسیتى خود را در آینده ایفا كنند. اینكه كودكان ما باید نسبت به هویت جنسى و ویژگى هاى آن از همان آغاز كودكى آگاه شوند، در به دست آوردن و كسب هویت جنسى خود مؤثر باشند و مهمتر آنكه از این هویت، احساس رضایت كنند. بسیارى از مشكلاتى كه در دوره بزرگسالى در كسب هویت جنسى در افراد به وجود مى آید و در مواردى از آن ناراضى هستند و تولید مسائل و مشكلاتى در زندگى مى كند، همگى ناشى از عدم آشنایى از دوران كودكى نسبت به ویژگیها و رفتارهاى جنسیتى است. دیگر آنكه بچه ها با آشنایى و درك اینگونه مسائل مى توانند خود را از آسیب هایى كه ممكن است برایشان پیش آید و آنها را مورد تعرض قرار دهد، حفظ كنند. لذا برنامه ریزى درست جهت اطلاع رسانى در این زمینه، از اهمیت زیادى برخوردار است و از آنجا كه خانواده مى تواند مهم ترین عامل براى آموزش در این مورد باشد، باید به گونه اى رفتار كند تا از پاسخ به كنجكاویهاى كودكان در این زمینه به خوبى برآید و بدین وسیله رشد و سلامت جنسى فرزندان را تضمین كند.

* همانطور كه مى دانید بهترین و مهم ترین منبع براى كسب اطلاع  از اینگونه رفتارها، خانواده است. بنابراین پاسخهاى والدین به كنجكاویهاى فرزندان چگونه باید باشد؟ به عبارتى مهمترین مطالبى كه هر خانواده در مواجهه با سؤالات فرزندانشان در این زمینه، باید بداند چیست؟

اولین و مهمترین منبعى كه بچه ها، چه بطور مستقیم و چه بطور غیر مستقیم از آن اطلاعات كسب مى كنند، خانواده است. خانواده نقش بسیار زیادى دارد و حالا اینكه این منبع بتواند اطلاعات را به خوبى و به درستى به فرزندانش منتقل كند، در قدم اول باید از مراحل رشد آگاه باشد. بدین معنا كه حداقل آگاهى از مسائل جنسیتى و نیازهاى كودكان در هر مرحله از رشد را بداند. چرا كه هر دوره، یكسرى نیازهاى مخصوص به خود را دارد، لذا سؤالات و كنجكاویهاى كودكان نیز در هر مرحله از رشد متفاوت است. والدین باید در ابتدا از مراحل رشد هر كودك آگاه باشند، سپس با آشنایى به نیازهاى هر دوره خود را آماده پاسخگویى به سؤالات كنند. قدم بعدى در این زمینه، نحوه ارتباط گیرى والدین با فرزندان است. والدینى كه خیلى خشك وجدى با این مسائل برخورد مى كنند و یا برعكس هر سؤالى در این زمینه را به مسخره و خنده مى گیرند، منبع خوبى براى اینكه بچه ها بخواهند با آرامش كسب اطلاعات كنند، نیستند.

نحوه برقرارى ارتباط با فرزندان خیلى مهم است. هر چقدر با محبت و صمیمانه تر در این موارد، با آنها برخورد شود، آنان نیز احساس امنیت بیشترى براى طرح كنجكاویها وسؤالات خود مى كنند. زیرا وقتى سؤالى از جانب كودكى مطرح مى شود، حتماً كنجكاوى او نسبت به مسأله اى برانگیخته شده و نیاز به پاسخ دارد. لذا باید با ارتباط گرم و صمیمانه اى به آنها پاسخ داد. هیچ لزومى ندارد به او دروغ بگوییم و یا با پاسخى او را از سؤالش دور كنیم. ولى لزومى هم ندارد كه همه اطلاعات را یكجا به او بدهیم. پاسخها باید دقیق، صادقانه، كوتاه و ساده باشند. مى توان تا حدى اطلاع بدهیم و مقدارى از آن را به موقعیت دیگرى موكول كنیم. والدین باید مهارت ها و توانمندى هاى خود را در پاسخ دهى به كنجكاوى ها و سؤالات فرزندان را در این زمینه افزایش دهند، چه از نظر محتوا و چه از نظر نحوه پاسخ دادن. باید والدین به نوعى به بچه هایشان نشان دهند كه همیشه آماده پاسخ دادن به سؤال هایشان هستند. حفظ آرامش و خونسردى نیز هنگام پاسخ به این نیازها، مى تواند بسیار مؤثر باشد.

* بهتــــرین زمان براى آغاز گفتــــگو در این زمینه، چه سنـــى است؟

رشد جنسى مثل بقیه جنبه هاى دیگر رشد، از یك زمانى شروع مى شود و ادامه دارد. در هر مرحله بنا به اقتضاى آن دوره، باید بهترین راهكار را به كار برد. چرا كه كودكان به محض تولد این پیام ها را دریافت مى كنند و از همان ابتداى كودكى است كه بچه شروع به دریافت پیام هاى جنسى از اطرافش مى كند كه بنا به هر مرحله، این پیامها مى تواند متفاوت باشد. لذا شناخت مراحل رشد و آگاهى هاى كودكان نسبت به مسائل جنسى در هر دوره، براى صحبت و ارتباط گیرى با آنها ضرورى است. معمولاً سه دوره را براى رشد بچه ها تقسیم بندى مى كنند كه در رشد جنسى هم همین سه دوره مطرح مى شود.

۱ یكى دوره خردسالى است كه بچه هاى زیر ۶ سال را شامل مى شود. در این سنین، بچه ها یك شناخت كلى از جنسیت پیدا مى كنند. در شكل ظاهرى لباس، مو و ... سپس در ۴ یا ۵ سالگى پى به تفاوت بین دختر و پسر بودن از نظر اندام هاى جنسى مى برند و این كنجكاوى در آنها شكل مى گیرد.

۲ مرحله دوم، مرحله كودكى از ۶ تا ۱۲ سالگى است كه در واقع هویت جنسى در بچه ها شكل مى گیرد. یعنى كاملاً به جنسیت خودشان و نقش هایى كه تا حدى در رابطه با جنسیت خودشان دارند، آگاه مى شوند. مسائل مربوط به تولید مثل را به صورت كلى مى دانند و تا حدى مى توان مواردى چون بهداشت جنسى را با آنها مطرح كرد كه در دختران سال هاى آخر این سنین، تقریباً مصادف با بلوغ آنها مى شود.

۳ مرحله سوم، از ۱۲ تا ۱۸ سالگى است كه دوره نوجوانى است و بلوغ هم با تفاوت هایى در این سنین صورت مى گیرد. در این سنین، بچه ها احتیاج به اطلاعات بیشترى دارند. آشنایى با بلوغ، بهداشت بلوغ، تحولات آن از نظر عاطفى، جسمى، ذهنى و نیز آگاهى از بیمارى هایى كه در رابطه با این دوره وجود دارد، ضرورت مى یابد؛ مثل ایدز. در واقع در این مرحله با روند تولید مثل و ضرورت هاى آن آشنایى پیدا كرده اند.

بنابراین در هر سنى، بنا به تناسب آن سن و نیازهاى آن، باید اطلاعات جنسى خاصى به بچه ها بدهیم. یكى از نكاتى كه در دادن اطلاعات جنسى تأكید مى شود، مسائل متناسب با سن است. نباید خیلى پیش رس یا خیلى دیر باشند. یعنى نه خیلى زود كه آنها را وارد فضاى دیگر كنیم و نه خیلى دیر كه دیگر زمانى فرا رسیده باشد كه احتیاجى به این اطلاعات نداشته باشند. در حد سن و متناسب با نیازها در زمان مناسب. به عبارتى اگر زمان، سن و نیازهاى مربوط به هر دوره سنى را درك نكرده و اطلاعاتى به بچه ها بدهیم كه نه تنها كافى نیست، بلكه زیانبار هم باشد، ممكن است در زمانى زودرس، توجه آنها را به مسائلى جلب كنیم كه از نظر روحى و روانى صدمه بخورند و یا خیلى دیر اطلاعاتى دهیم كه دیگر كارآمد نباشند. لذا هرگونه تأخیر و تعجیل در ارائه اطلاعات مى تواند اثرات زیانبارى به همراه داشته باشد.

.:.مرجان آسمانی.:.

بقیه مطالبو ببینید:
* چنانچه بچه اى در خانواده در مورد ویژگیها و رفتارهاى جنسى سؤالى نپرسد، آیا این موقعیت بدان معناست كه براى این بچه هیچ زمینه اى یا سؤالى پیش نیامده كه كنجكاوى او را برانگیزد و نشانه غیرعادى بودن اوست؟

خیر، اصلاً اینطور نیست. ممكن است اطلاع داشته باشند، ولى چون ارتباط نزدیك و خوبى با پدر و مادر خود حس نمى كنند، سؤالات و كنجكاوى هاى خود را مطرح نمى كنند. اغلب كودكان در دوره دبستان براى پرسیدن سؤال هایشان در این زمینه خجالت مى كشند، هر چند كه ممكن است خود آنها اطلاعاتى هم داشته باشند و یا در سن نوجوانى دیگر خانواده، اهمیت زیاد خود را به عنوان مهمترین منبع اطلاع رسانى از دست مى دهد. بیشتر نوجوانان در این سنین، از همسالان خود یا از رسانه هاى رسمى و غیررسمى اطلاعاتى كسب مى كنند. به خاطر همین است كه همسالان در دوره بلوغ در شكل دهى اطلاعات بچه ها در این زمینه، خیلى مؤثرند. در دوره خردسالى و كودكى است كه منبع اطلاع خانواده است. از طرفى هم ممكن است بچه اى، قبلاً سؤالى مطرح كرده و حس كرده است كه پدر و مادر خود خیلى مایل به جواب نیستند و یا نمى توانند جواب بدهند، لذا دیگر از طرح سؤالى در این موارد صرفنظر مى كند.

* وظیفه والـــــدین در این حالت چه مـــى تواند باشد؟

در این وضعیت، پدر یا مادر باید زمینه اى را فراهم كند و در صورت نیاز، سؤالى بپرسد. بدین معنا كه در یك موقعیت هاى مناسب، مثل زمانى كه شخصى وضع حمل كرده، همسایه اى كه ازدواج مى كند و یا برنامه اى در تلویزیون یا ماهواره پخش مى شود، شروع به مكالمه كرده و سؤالاتى را بنا به زمان، سن و نیاز فرزندانشان مطرح كنند. در واقع پدر و مادر نباید به صرف اینكه فرزندشان سؤالى نمى پرسد و در مورد مسأله اى كنجكاوى نمى كند، او را به حال خودش بگذارند و از اینكه او وارد اینگونه مباحث نمى شود، احساس آرامش كنند. والدین هر چقدر ارتباط نزدیك و صمیمانه اى با فرزندان خود مطرح كنند، فرزندان نیز محیط خانه را محیطى امن براى سؤالات خود مى یابند.

منتظر بقیه مطالب بمونید...
موفق باشید...