یکی از ابزارهای تربیتی شخصیت‌دهی است. دست کم گرفتن، تحقیر، سرزنش مداوم، شخصی را بی‌عرضه معرفی کردن و. . . باعث هدر رفتن نیروهای فعال در مسیر تربیت می شود و فرد را به وادی بی‌توجهی و احیاناً لجاجت می‌کشاند.
مخصوصاً در تربیت کودکان که هنوز در آغاز راه ساخته‌شدن قرار دارند و روحیه آنها دستخوش حوادث نشده است، باید با بزرگ ساختن روح آنها، شخصیت دهی به ایشان، واگذاری کارهایی که مستقلاً باید انجام دهند، ابراز اطمینان از موفّقیّت آنها، تشویق صحیح و بیان نقص‌ها در قالبی زیبا که مخرّب شخصیت آنها نشود و استفاده از هر آنچه فرزند را شکل می‌دهد، آنها را به وادی صحیح تربیت نزدیک ساخت.
البته در این کار مثل سایر مسائل تربیتی باید از افراط و تفریط پرهیز نمود، و کودک را در حدی شخصیت داد که دچار سردرگمی و عدم تطبیق درون خود با جهان خارج نشود.
