حضرت آیت الله حسن زاده آملی

حسن طبری آملی مشهور به «حسن حسن‌زاده آملی»، فرزند عبدالله ، در اواخر سال 1307 هجری شمسی در روستای «ایرای» در بخش «لاریجان» مربوط به شهرستان آمـــــل متولد و در حجر کفالت و تحت مراقبت پدر و مادری الهی، بزرگوار و اهل یقین، تربیت و از پستان پاک مادری عفیفه صدیقه طاهره و پاک از «ارجاس حین الولاده» که پستان معرفت و اخلاص و صداقت بود، شیر نوشیدند و پرورش یافتند.

منم آن تشنه دانش که گر دانش شود آتش***مرا اندر دل آتش همی باشد نشیمنها

اهتمام و جدیت
یکی از ویژگیها که در زندگی علمی و آموزشی علامه حسن زاده مشاهده می گردد و آثار متعددش در  عرصه های گوناگون و نیز در اعتراف استادانش است، همّت بلند، کوشش مداوم و تحمّل مشقات در مسیر  علم می باشد، مرحوم

اساتید ایشان

علامه حسن زاده آملی بر این باور بوده و هست که برای فراگیری مبانی و مفاهیم علوم و رسیدن به تبحّر لازم در معارف دینی و علمی مراجعه به استاد دانشور و متخصص هر فن و دانشی لازم می باشد ایشان می گوید: برای طالب کمال، استاد کامل خیلی دخیل است، آن کلیدهایی که از استاد عائد شاگرد می شوند، آن کُدهایی که از استاد استفاده می‌شود، آن اصول و امّهاتی که از استاد به دست می آیند اهمیت بسزا دارند.
از نکته های دیگر این که ایشان در برخورد با اساتید روشی توأم با ادب و احترام و قدردانی را بروز می داد، شبی مرحوم الهی قمشه ای به ایشان گفته بود: شما خیر می بینید، پرسیده بود از چه جهت، وی پاسخ داده بود: شما را نسبت به اساتید بسیار مؤدّب می بینم، استاد حسن زاده پس از نقل این موضوع می‌گویند: آری من هیچ گاه نزد اساتیدم یک زانو یا چهارزانو ننشستم و به دیوار تکیه نمی دادم و خیلی با ادب و احترام می پرسیدم و در حضور و غیابشان وظیفه شاگردی را بیش از حدّ وظیفه پدر و فرزندی مراعات می نمودم.
در جایی پس از ذکر نام آن ستارگان معرفت می گوید: به خدا سوگند قلم و زبان به ادای شکر  نیکی هایی که این مشایخ  عظام در حق ما نموده اند کافی نیست اگرچه علّة العلل ربّ العالمین است.
شاگردان و آشنایان از فروتنی زایدالوصف استاد خویش درشگفتند، وقتی در منزل به دیدنش می روند، خود شخصاً به پذیرایی از آنان می پردازد و به هنگام خداحافظی با پای برهنه آنان را بدرقه می کنند، این شگفتی مراجعین را به شیفتگی و اشتیاق وا می دارد یکی از شاگردانش می گوید پس از این ملاقات ها ارادات قلبی خود را نسبت به ایشان احساس کردم و به تدریج ارادت قلبی من به شیفتگی انجامید.

علامه شعرانی

علامه حسن زاده آملی به ارشاد آیه الله حاج شیخ محمد تقی آملی(ره) به محضر مبارك علامه حاج میرزا ابوالحسن شعرانی طهرانی(اعلی الله مقامه) رسیدند و آن بزرگوار چون پدری  مهربان ، سالیانی دراز در كنف عنایتش، هم خویش را به مدت 13 سال به تربیت و تعلیم ایشان مصروف داشتند و از فنونی چند در منقول، معقول، قرائت و تجوید، كتب ریاضی و نجوم و كتب طب دری بروی ایشان گشودند

آیت ا... رفیعی قزوینی

در آن دوران آیت‌الله حاج میرزا ابوالحسن رفیعی قزوینی از قزوین به تهران آمده و در پایتخت اقامت گزید. به راهنمائی استاد شعرانی شاگرد وی به آیت‌الله رفیعی قزوینی معرفی شد و حدود ۵ سال زیر نظر وی به تحصیل علوم عقلی و نقلی و عرفانی مشغول گشت و به «فاضل آملی» از زبان او وصف می‌شد.

مهدی الهی قمشه‌ای

حکمت منظومه سبزواری و مبحث نفس اسفار و حدود نصف شرح خواجه بر اشارات شیخ رئیس را تلمذ نمود و نیز در مجلس تفسیر قرآن استاد شرکت جست که همهٔ درسها بیش از ده سال در بیت الهی قمشه‌ای برگزار می‌شد.

علامه طباطبائی

«تمهید القواعد» صائن الدین علی بن ترکه، که شرحی است بر «قواعد التوحید» ابن حامد ترکه / کتاب برهان منطق / شفاء شیخ رئیس/جلد نهم اسفار ملا صدرا/کتاب توحید بحار مجلسی/جلد سوم بحار در مورد معاد و مطالب دیگر.

همچنین زیر نظر علامه طباطبائی  تحقیق در مورد شعب علم، بحث از واجب تعالی و صفات او، تفسیر آیات قرآنی و تنقیب در عقاید جعفری را دنبال نمود.

محمد حسن الهی طباطبائی

حاج سید محمد حسن الهی طباطبائی تبریزی – برادر حاج سید محمد حسین طباطبائی تبریزی – از اساتید دیگر وی در فنون علوم غریبه اوفاق، جفر، رمل علم حروف، علم عدد و زُبُر و بیّنات و دیگر شعب ارثماطیقی بود.

حاج سید مهدی قاضی تبریزی

ایشان فرزند آقاسیدعلی قاضی بزرگ هستند . به مدت چهار سال یا بیشتر علوم ارثماطیقی را در حضور آیت‌الله حاج سید علی قاضی تبریزی فرا گرفت.ایشان استاد علم اعداد و جفر حضرت علامه حسن زاده آملی هستند.
مدتی در تهران نیز در درس خارج آیت‌الله محمد تقی آملی شرکت کرد. همچنین در تهران در دروس محمد حسین فاضل تونی و آیت‌الله حاج میرزا احمد آشتیانی نیز شرکت و نزد حاج شیخ علی محمد جولستانی نیز شاگردی نمود.

الهی نامه آِیت الله حسن زاده آملی

 آن فرش پیماید و این عرش ؛ آن مُحْرِم می شود و این مَحْرَم ؛ آن لباس احرام می پوشد و این از خود عاری می شود ؛ آن لبّیك می گوید و این لبّیك می شنود ؛ آن تا به مسجدالحرام رسد و این از مسجد اقصی بگذرد ؛ آن استلام حجر كند و این انشقاق قمر ؛ آن را كوه صفاست و این را روح صفا ؛ سعی آن چند مرّه بین صفا و مروه است و سعی این یك مرّه در كشور هستی ؛ آن هروله می كند و این پرواز ؛

 آن مقام ابراهیم طلب كند و این مُقامِ ابراهیم ؛ آن آب زمزم نوشد و این آب حیات ؛ آن عَرَفات بیند و این عَرَصات ؛ آن را یك روز وقوف است و این را همه روز ؛ آن از عرفات به مشعر كوچ كند و این از دنیا به محشر ؛ آن درك منا آرزو كند و این ترك تمنّا را ؛ آن بهیمه قربانی كند و این خویشتن را ؛ آن رمی جَمَرات كند و این رجم هَمَزات ؛ آن حلق رأس كند و این ترك سر ؛ آن را ( لا فُسوقَ و لاجِدالَ فِی الحَجّ ) 1 است و این را « فی العمر » ؛ آن بهشت طلبد و این بهشت آفرین ؛ لاجرم

آن حاجی شود و این ناجی ؛ خنك آن حاجی كه ناجی است !

و الحمد لله رب العالمین

راهکار عملی خودسازی

از این کمترین دستورالعمل خواسته اید، آقای من؛ صدای دهلی را از دور شنیده اید، و از نزدیک هم به انبار کاه برخورد می کنید مع الوصف عدم امتثال را روا ندانستم، به عرض می رسانم که دستورالعمل انسان قرآنست که ان هذا القرآن یهدی للتی هی اقوم. داعی تنها دستوری که الان می تواند به حضور جنابعالی عرض کند این است که مراقبت را حفظ بفرمائید یعنی در همه حال مواظب خود بوده باشید که در نزد حقیقت همه موجودات بسر می بری. می دانید که همنشینی مؤثر است، مصاحبت اثر دارد، خوپذیر است نفس انسانی، کسانی که در مصاحبت با ملکوت عالم بسر می برند کم کم ملکوتی می شوند. آن سعادتمندی که چنین معاشرت و مصاحبت را براستی در نهانخانه سر و ذات خود با الله نورالسموات والارض بدست آورده است مترنم به این ترانه است:

گر بشکافند سراپای من / جز تو نیابند در اعضای من

اینچنین کس پیوسته در ذکر و فکر و عشق و شوق و سوز و گداز و راز و نیاز است و به قول خواجه حافظ:

مرا مگوی که خاموش باش و دم در کش / که مرغ را نتوان گفت در چمن خاموش

چنین کسی را هیچکاری از حضور بازنمی دارد رجال لاتلهیهم تجاره ولابیع عن ذکرالله.
باز از امام صادق- علیه السلام- است که: العارف شخصه مع الخلق و قلبه مع الله تعالی.
شیخ اجل سعدی به این حدیث گرانقدر در این بیت نظر دارد:

هرگز وجود حاضر و غائب شنیده ای / من در میان جمع و دلم جای دیگر است

قم- حسن حسن زاده آملی

درود!
مدتی نتونستمه شِما ره سر بزنِم. خله بخشنّی. از این به بعد سعی کامبه ویشتر شِما ره سر بزنم و ویشته اینجه بئم. از اونجه که مدتی درگیر مسائل 3000ویکی‌پدیا و فیلترینگ وبلاگم بیمه نتونسمه شه وظیفه ره اینجه سر انجام هادم ولی اِسا حاضر به فعالیت مجدد گروه دله هستمه.
امیدوارم بخشی بائین!!!

شمه خورد ِگگ:محک

سلام عالییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییی بود

نصيحتي از علامه: دهان روح و تن انسان دو دهان دارد: يکي گوش که دهان روح او است و ديگر دهان که دهان تن او است . اين دو دهان خيلي محترم اند . انسان بايد خيلي مواظب آن ها باشد . يعني بايد صادرات و واردات اين دهنها را خيلي مراقب باشد . آن هايي که هرزه خوراک مي شوند، هرزه کار مي گردند . کساني که هرزه شنو مي شوند، هرزه گو مي گردند . وقتي واردات انسان هرزه شد، صادرات او هم هرزه و پليد و کثيف مي شود . يعني قلم او هرزه و نوشته هايش زهرآگين خواهد داشت . حضرت وصي اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: عمل نبات است و هيچ نبات از آب بي نياز نيست و آب ها گوناگون اند . هر آبي که پاک است، آن نبات هم پاک و ميوه اش شيرين خواهد بود; و هر آبي که پليد است، آن نبات هم پليد و ميوه او تلخ است . خود عمل، حاکي است که از چه آبي روييده شده است . منبع: سايت حوزه

غزلی از عالم ربانی علامه حسن زاده‌آملی

نور ولایت

از پای تا ســـــرم همــــه نور ولایــت است**نور ولایت است و بـــرون از حـــــکایت است

از دل هرآنچه خاست خدا خواست نی هوا**بنگر که لطف دوست بدل تا چه غایت است

ای در نـــــزول واحد و بسیـــــار در صعود**با وحدتـــت گرامی که عیـــــن عنایـت است

دار وجود، نظــم تمــام است بی گـــزاف**با نظم تام خـــواجه چه جای شـــکایت است

امکان بجز سمر چه ثــمر دادت ای فــلان**در بین ایس و لیس چه ربــط و چه آیت است

با چــــشم یار می‌نــــگرم روی یـــــــار را**با بی بـــصر مـــگوی کــــه اندر غوایت است

شـــــعر حسن که شـــعله زند از تنور دل**از جــــلوه‌هـــــای پرتـــــــو ولایــــت است