تبیان، دستیار زندگی

دوستان عزیز با توجه به اینکه یکی از ابزار مهم در فناوری امروز رایانه است، لذا لازمه که همه ما اطلاعات خودمون رو در مورد کامپیوتر به روزرسانی کنیم. لذا این تاپیک رو اختصاص می دیم به این موضوع.

توجه! توجه!

برای جلوگیری از افزایش بی رویه تاپیک ها و پرهیز از ترافیک تاپیک ها لطفا اطلاعات خودتون رو در این تاپیک ثبت کنید.

با تشکر

هر کامپیوتری که شما امروزه برای خانه یا محل کار خود می خرید ، دارای یک یا چند رابطUSB می باشد که در پشت آن است. این رابطهایUSB این اجازه را به شما می دهند که هر گونه وسیله ای اعم ازMouse یا Printer را به راحتی و آسانی به کامپیوتر خود وصل کنید
سیستم عامل (OS) نیزUSB را پشتیبانی می کند ، بنابراین نصب راه انداز سخت افزار (Driver) نیز سریع و راحت می باشد. در مقایسه با سایر روشهای اتصال سخت افزارها به کامپیوتر مثلParallel Port وSerial Port و یا کارتهای مخصوصی که درCase کامپیوتر خود نصب می کنید ، سخت افزارهای دارایUSB به طور باورنکردنی ساده هستند.
هر فردی که حداقل دو تا سه سال با کامپیوتر آشنایی داشته باشد مشکلی را کهUSB سعی در حل آن دارد را می داند. در گذشته اتصال وسایل به کامپیوترها یک دردسر واقعی بود.
Printer ها به وسیلهParallel Port مخصوص پرینتر به کامپیوتر وصل می شوند که در بیشتر کامپیوتر ها بیشتر از یک درگاه نبود. وسایل دیگری مثلZIP Drive که در اتصال با کامپیوتر احتیاج به سرعت بالا دارند نیز از درگاه موازی استفاده می کردند که اغلب با موفقیت نسبی و سرعت کم همراه بودند. ولی مودم ها از درگاه سری استفاده می کردند و همچنین برخی از چاپگرها و چیزهای مثلPalm Pilots و دوربینهای دیجیتالی. اغلب کامپیوتر ها حداکثر دو درگاه سری دارند و در اغلب موارد بسیار کند می باشند.
سخت افزارهای دیگری که نیاز به اتصال با سرعت بیشتری داشتند ، با کارتهای خودشان ارائه می شدند که این کارتها می بایست در شیار کارت در داخلCase کامپیوتر قرار می گرفتند. متاسفانه تعداد این شیار های کارت محدود می باشد و شما احتیاج به یک متخصص برای نصب نرم افزار برخی از این کارتها خواهید داشت. هدفUSB پایان دادن به این دردسرها می باشد.
USB یک راه استاندارد شده و راحت را برای اتصال تا ۱۲۷ سخت افزار مختلف به یک کامپیوتر ، در اختیار شما قرار می دهد. هر سخت افزار می تواند حداکثر تا ۶ مگابایت در ثانیه از پهنای باند استفاده کند ، که برای تعداد بسیاری از سخت افزارهای جانبی که اغلب مردم می خواهند به کامپیوتر خود متصل کنند به اندازه کافی سریع است. امروزه تقریبا تمام سخت افزارهایی که ساخته می شوند ،USB را دارا می باشند. نمونه لیستی از واحدهایUSB که شما می توانید بخرید به شرح زیر است :

▪ Printers
▪ Scanners
▪ Mice
▪ Joysticks
▪ Flight yokes
▪ Digitalcameras
▪ Webcams
▪ Scientific data acquisition devices
▪ Modems
▪ Speakers
▪ Telephones
▪ Video phones
▪ Storage devices such as Zipdrives
▪ Network connections

اتصال یک سخت افزارUSB به کامپیوتر بسیار آسان است. درگاهUSB را در پشت کامپیوتر پیدا کنید و اتصال دهندهUSB را به آن متصل کنید. چنانچه دستگاه شما جدید باشد ، سیستم عامل آن را به طور خودکار شناسایی کرده و دیسک راه انداز را می خواهد. چنانچه دستگاه نصب شده باشد ، کامپیوترUSB را فعال ساخته و شروع بع ارتباط می کند. (USB می تواند در هر زمان به کامپیوتر وصل و یا از آن جدا شود). اغلب سخت افزارهایUSB با کابل مخصوص خود ارائه می شوند و کابل یک فیشA دارد. در غیر اینصورت فیش آن به صورتB می باشد.

اتصالA به صورت UpStream به سمت کامپیوتر عمل می کند ، در حالی که اتصالB در جهت DownStream عمل کرده و به واحدهای مجزا متصل می شود. با استفاده از اتصال دهنده های مختلف در حالتUpstream و DownStream اختلال غیر ممکن است. اگر شما یک کابل اتصال دهندهB را به یک سخت افزار متصل کنید می دانید که کار خواهد کرد. به طور مشابه شما می توانید هر اتصال دهندهA را به هر سوکتA متصل کنید .
USB استاندارد تا ۱۲۷ دستگاه را پشتیبانی می کند وUSB HUB ها نیز یکی از شاخه های این استاندارد هستند. یک هاب معمولا دارای ۴ پورت می باشد ولی ممکن است بیشتر باشد. شما هاب مورد نظر را به کامپیوتر خود وصل کنید و بقیه دستگاهها یا حتی هاب دیگری را به این هاب وصل می کنید. با زنجیری شدن اینHUB ها به یکدیگر ، شما می توانید ده ها در گاهUSB قابل دسترس با یک کامپیوتر داشته باشید.

HUB ها می توانند روشن و یا خاموش شوند. چنانکه جلوتر خواهید دیدUSB استاندارد به دستگاهها این اجازه را می دهد تا برق خود را ازUSB Connection بگیرند. مشخص است که یک دستگاه پر مصرف مثل یک پرینتر و یا یک اسکنر خودشان برق مورد احتیاجشان را تامین می کنند اما دستگاههای کم ولتاژ مثلMouseها یا دوربینهایDigitalی به منظور ساده تر شدن ، برقشان را ازBUS دریافت می کنند. برق (تا ۵۰۰ میلی آمپر در ۵ ولت) از کامپیوتر می آید. اگر شما تعداد زیادی از دستگاههایSelf Powered مثل پرینتر و اسکنر داشته باشید ، در آن صورتHub شما احتیاجی به برق نخواهد داشت. هیچ کدام از این دستگاهها که بهHub متصل شده اند احتیاج به برق اضافه ندارند بلکه کامپیوتر آن را تامین می کند.
اگر چنانچه تعداد زیادی دستگاههای بودن منبع تغذیه مثلMouse و دوربینها را داشته باشید ، احتمالا به یک هاب با منبع تغذیه احتیاج پیدا خواهید کرد. هابTransformer مخصوص خود را دارد که برق لازم برایbus را تامین می کند. بنابراین دستگاهها بار زیادی به منبع تغذیه کامپیوتر شما وارد نمی کنند.
این پلاگ مستطیلی کوچک که امروزه در کنار هر کامپیوتر می‌بینیم٬ بدون شک یکی از بزرگترین دستاوردهای عصر اطلاعات است. یو اس بی کابل‌های سریال و موازی کم سرعت قدیمی را کنار زد و این امکان را فراهم نمود تا بتوانیم چند وسیله‌ی جانبی را به صورت همزمان و با سرعت بالای انتقال داده به کامپیوترها متصل کنیم. با ورود USB ۲.۰ سرعت و عملکرد آن بهتر هم شد.

● USB ۳.۰: ده برابر سریعتر
اما اکنون USB ۳.۰ در راه است.سرعت انتقال اطلاعات در USB ۳.۰ ده برابر USB ۲.۰ یعنی ۴.۸ گیگابایت در ثانیه خواهد بود. شاید سرعت کنونی USB هم برای انتقال اطلاعات کافی به نظر برسد٬ اما با ورود محصولات ویدیوی با کیفیت بالا، هنوز نیاز به سرعت‌های بیشتر احساس می‌شود.
USB ۳.۰ که تا سال ۲۰۰۹ وارد بازار خواهد شد ظاهری شبیه USB‌های کنونی دارد و از آن هم پشتیبانی می‌کند اما به جای کابل‌های کنونی از نوعی کابل نوری بهره می‌گیرد. نسل جدید USB علاوه بر داشتن سرعت بیشتر٬ لود کمتری به ادوات جانبی متصل شده به کامپیوتر وارد خواهد کرد و مصرف برق بهینه‌تری را با کاهش مدت زمان لود شدن داده‌ها در دستگاه‌های قابل حمل خواهد داشت.

برای این كار شما ابتدا نیاز به یك سی‌دی بوت دارید. (سی‌دی نصب ویندوز شما هم احتمالا یك سی‌دی بوت است. مهم این است كه شما به‌نوعی وارد خط فرمان شوید.) پس از ورود به خط فرمان دستورات زیر را وارد كنید: ‌DEBUG‌ ‌7071 - O‌ ‌7172 - O‌ ‌7273 - O‌ ‌- Q‌ بعد از وارد كردن هر خط، دكمه ‌Enter‌ را بزنید، سپس خط بعدی را وارد كنید و مجددا ‌Enter‌ بزنید تا به خط پایان برسید. سیستم را دوباره راه‌اندازی كنید.

خیلی موقع ها پیش میاد برای شما که ممکنه بخواهین سطح دسترسی اکانت خودتون رو داخل سیستم عامل ویندوز افزایش بدین . همونطور که میدونین داخل ویندوز های NT Based از جمله 2000 - 2003 - XP دو نوع سطح دسترسی وجو داره که یکیش سطح Administrator هست یعنی مدیر سیستم که به تمامی resource ها دسترسی داره و میتونه سیستم رو مدیریت کنه و یکی دیگه از نوع دسترسی ها نوع دسترسی Limit هست که همونطور که از اسمش پیداست کاربرانی که از این نوع تعریف میشن " محدود " هستن و برای انجام خیلی از کارها قابلیتهای انجام اون کار رو ندارن و در واقع privilege اون اکانت در سطح پائین و limit قرار داره . ولی بعضی اوقات و به خاطر برخی از دلایل شما مجبور میشین سطح دسترسی خودتون رو افزایش بدین ( قانونی و یا غیر قانونی . این بستگی به شما داره ! ) . همونطور که میدونین دسته ای از آسیب پذیری ها وجود دارن که از اونها با نام Privilege Escalation نام برده میشن که به دلیل وجود آسیب پذیری در یک سرویس خاص ، قابلیت افزایش سطح دسترسی تا سطح administrator وجود داره . اکثراً هم افزایش این privilege ها به صورت local صورت میگیره یعنی در واقع exploit اونها به صورت local نوشته میشه که بهشون میگن Local Escalation Of Privilege . خیلی اوقات بسیاری از کدهای مخرب هم توی War Head برای Conquer کردن یک سیستم و نفوذ به یک سیستم بعد از اینکه War Head خودشون رو اجرا کردن که قاعدتاً یک Exploit از نوع 0day هست با یک آسیب پذیری 0day از نوع escalation سطح دسترسی خودشون رو به Admin میرسونن . خوب ، بعضی اوقات پیش میاد که شما قابلیت Run کردن یک exploit از نوع privilege escalation رو روی سیستم خودتون ندارین و در واقع به هر نوعی شاید محدودیتی داشته باشین ، مثل اینکه نتونین Cmd رو اصلا باز کنین که بخواهین یک exploit رو پارامتر دهی کنین و از نوع طریق دسترسی بگیرین . در همچین مواقعی که تقریباً میشه گفت تمام درها به روی شما بسته هست یک راه میمونه و اون هم استفاده از یک ابزار بسیار جالب هست که امروز به صورت کامل بررسیش کردم و روی سیستم خودم تست کردم و جواب گرفتم . اسم این ابزار PC Login Now هست که به صورت یک Live CD لینوکس هست که به صورت یک image روی HD شما اجرا میشه و به شما اجازه میده که با انتخاب کردن ویندوز مورد نظر خودتون اکانتها رو بررسی کنین ، اونها رو Disable کنین ، lock کنین و مهم ترین و جالبترین هسمتش اینه که اجازه افزایش سطح دسترسی یک اکانت رو به شما میده و در واقع شما میتونین از پائین ترین سطح دسترسی ( به طور مثل : مهمان ) به بالاترین سطح دسترسی ( administrator ) روی ویندوز خودتون برسین . و در واقع وظیفه Elevate کردن سطح دسترسی بیشتر رو به عهده میگیره . خوب این مسئله برای خیلی ها میتونه حائز اهمیت باشه . لینک دانلود این ابزار : http://downloads.sourceforge.net/pcloginnow/PCLoginNow_Full_2.0.iso?use_mirror=nchc&filesize=5 7894912 نکاتی که برای استفاده از این ابزار باید در نظر داشته باشین و انجام بدین : [ + ] اول اینکه ابتدا Image مورد نظر رو که دانلود کردین با یک ابزار Write مثل Nero روی یک cd رایت میکنین . [ + ] سیستم خودتون رو Boot میکنین و CD رو داخل CD ROM قرار میدین و از قسمت تنظیمات مربوط به BIOS سیستم رو از روی CD Rom / DVD Rom بوت میکنین . [ + ] CD شروع به Boot شدن میکنه و پس ازطی چند مرحله که به صورت Automatic انجام میشه میرسه به جائی که شما باید ویندوز مورد نظر خودتون رو که میخواهین توی قسمت تنظیمات Account ش دستکاری بکنین رو انتخاب کنین . [ + ] مرحله بعدی میرسه به جایی که شما اکانت مورد نظر خودتون رو انتخاب میکنین و با توجه به ابزارهایی که دور و برش میبینین یه کارهای جالبی روش صورت میدین که دیگه من نمیگم که خودتون ببینین . نهایتاً شما یک User در سطح Limit که کاملاً محدود هست رو میتونین تبدیل کنین به یک User که قابلیت مدیریت کل سیستم رو داره .

برنامه ی notepad را باز کرده و در ابتدای خط بنویسید LOG. (با حروف بزرگ) حالا فایل رو ذخیره کنید و نت پد رو ببندید هر زمان که این فایل رو باز کنید ساعت و زمان جاری به فایل اضافه خواهد شد با استفاده از این قابلیت می توانید هر باز که فایل مطلبی اضافه می کنید زمان آن را هم داشته باشد مثل فایل های Log نرم افزار های مختلف. برنامه ی notepad را باز کرده و از منوی فایل گزینه open را انتخاب کنید در قسمت نام فایل یک آدرس وب مانند http://P30world.com وارد کرده و دکمه open را بزنید خواهید دید که کد html لینک به آن آدرس نمایش داده خواهد شد. برنامه ی notepad را باز کرده و از منوی فایل گزینه open را انتخاب کنید در قسمت نام فایل چند تا نقطه بگذارید به دسکتاپ خواهید رفت (گذاشتن نقطه به تعداد مختلف را در run نیز امتحان کنید جالب است!) برنامه ی notepad را باز کرده و در خط اول این جمله را بنویسید p30world not pad trick و آن را ذخیره کرده و برنامه را بسته و فایل ذخیره شده را باز کنید حتما از نوشته های شبه چینی متعجب خواهید شد در واقع شما هر متنی که شامل 4 کاراکتر 3 کاراکتر 3 کاراکتر و در آخر 5 کاراکتر باشد دچار این مشکل می شود مثلا AAAA BBB CCC DDDDD برنامه ی notepad را باز کرده و این خط را در آن copy و paste کرده و آن را ذخیره نموده و بعد فایل را با آنتی ویروس خود اسکن کنید نتیجه جالب است X5O!P%@AP[4\PZX54(P^)7CC)7}$EICAR-STANDARD-ANTIVIRUS-TEST-FILE!$H+H*X5O!P%@AP[4\PZX54(P^)7CC)7} این یک فایل برای تست آنتی ویروس هاست. برنامه ی notepad را باز کرده و دستورات command prompt یا همان cmd را در آن تایپ کرده و آن را با نام دلخواه و پسوند bat ذخیره کنید و بعد فایل ایجاد شده را باز کنید حالا شما یک فایل batch دارید مثلا با این دستورات می توانید کانکشن های TCP سیستمتان را ببینید @echo @netstat -n @echo. @pause یک فایل notepad را باز کرده و کلید های کنترل و حرف جی CTRL+G را فشرده و شماره خطی را که می خواهید به آن بروید را وارد کنید از منوی view گزینه status bar را در حالت انتخاب قرار داده تا شماره کاراکتر و شماره خطی که اشاره گر در آنجاست نمایش یابد اگر word wrap از منوی format آنتخاب شده باشد status bar غیر فعال خواهد بود یک باگ دیگری که در نت پد دیده شد اینه که اگر word wrap فعال باشه و نوشته ی شما بیش از یک خط باشد بعد از ذخیره کردن اشاره گر موس بدون دلیل به چند کاراکتر عقب می رود و این کار برای خط های بعدی نیز تکرار می شود

در این پست قصد داریم تا آموزش دریافت Email های شما بر روی موبایل را قرار دهیم . این آموزش برای افرادی است كه به GPRS و همینطور یك اكانت جیمیل دسترسی دارند. پس اگر شما در موبایل خود GPRS دارید و یا به نحوی نظیر اتصال از طریق بلوتوث موبایلتان را به اینترنت متصل می كنید به راحتی و بدون نیاز به هیچ نرم افزاری می توانید Email های خود را روی موبایل به مانند SMS فورا دریافت نمایید. قدم اول : به اكانت Gmail خود رفته و پس از Login كردن وارد بخش Setting شوید (دكمه Setting بالا و سمت راست است ) . بعد از وارد شدن به بخش Setting صفحه ای نارنجی رنگ مشاهده می نمایید. اكنون در این صفحه به Forwarding and POP رفته و تنظیمات گفته شده در زیر را به روی آن اعمال نمایید. ۱- در قسمت POP Download گزینه اول كه Enable POP for all email هست را علامت بزنید.سپس دكمه save changes را كلیك كنید تا اجازه دسترسی Email از موبایل به شما داده شود. حالا به درون گوشی خود رفته و مرحله به مرحله تنظیمات زیر را انجام دهید : من این تنظیمات را برای دو گوشی نوكیا و سونی اریكسون به طور دقیق می گویم اما این منوها در گوشی های مدل دیگر هم تقریبا به همین صورت است. تنظیمات برای گوشی های نوكیا : Messaging > options > settings > E-mail > mailboxes Mailbox settings Mailbox name یك نام برای میل باكس خود انتخاب كنید Access point in use كانكشن خود را انتخاب كنید (نام همان كانكشنی كه با آن در گوشی به اینترنت متصل می شوید) My e-mail address آدرس ایمیل خود در جیمیل Outgoing mail server = smtp.googlemail.com Send message = immediately User name USER بدون @gmail.com Password پسورد ایمیل شما در جیمیل Incoming mail server = pop.googlemail.com Mailbox type = pop۳ Security (ports) = on (۹۹۳/۹۹۵) APOP secure login = off اما تنظیمات برای گوشی های سونی اریكسون : Message > Emails > setting >account setting Account name آی دی شما Connect using كانكشنی كه ساختین را انتخاب كنید Protocol = pop۳ Incoming server = pop.googlemail.com Incoming port =۹۹۵ Encryption > incoming = TLS/SSL Encryption > outgoing = TLS/SSL Mailbox آدرس ایمیل به طور كامل وارد شود Password پسورد ایمیل Outgoing server = smtp.googlemail.com Outgoing port = ۴۶۵ or ۵۸۷ Download در این بخش شما مشخص می كنید كه آیا تمام نامه هنگام دریافت دانلود شود و یا تیتر و یا پیوست ها From name نام شما در زمان نمایش نامه برای گیرنده Signature امضای شما در انتهای نامه با انجام دستورات بالا قطعا شما به میل باكس خود متصل میشوید و به راحتی می توانید از همان جایی كه SMS های خود را می بینید وارد بخش Email شده و به ارسال ایمیل بپردازید و به هنگام دریافت Email از آن باخبر شوید.

رایــوهـای Flash یـا هـارددرایــوهای خـارجـی (external) بسـیار جالب هستنـد. فقط كافی اسـت آنها را به سیـسـتم خـود متـصل كـرده و از آنـها اسـتـفاده كنیـد. البتـه گاهی اوقات مـمكن اسـت مـشكلاتی نیز برای آنها به وجود آیـد. در این مقاله به 3 مشكل متـداولی كه درایـوهای USB غالباً با آنها مواجه می‌شوند، می‌پردازیم. چـگـونـه می‌تـوان یـك درایـو USB را از سـیستم جدا كرد. در حالی‌كه ویندوز اعلام می‌كند انجام این كار ایمن نیست؟ اگر ویندوز به جای آنكه اعلام كند، USB نمی‌تواند با ایمنی كامل از سیسـتم جدا شود، علت آن را بیان می‌كرد، بسیار بهتر بود. حال در چنین شرایطی چه كاری می‌توان انجام داد؟ ویندوز از طریق یك كادر محاوره‌ای به شـما اعلام می‌كند كه اندكی صبر كرده و سپس مجدداً اقدام به انجام این كار كنید. این كار غالباً خوب است. اما زمانی كه در حال انتظار هستید، نوار وظیفه و System Tray را بررسی كنید تا ببینید فایل‌های كدام برنامه‌ها در درایو USB مشغول كار هـستند. این برنامه‌ها را ببندید. راه حل دیگری نیز برای این كار وجود دارد. در حقیقـت بـرنـامه‌هـایی را كه فایـل‌هایـشان در درایـو USB در حـال اجـرا هستنـد، ببندیـد (حتی اگر آن فایل‌ها را قبلاً بسته‌اید) اگــر بــاز هـم ایـن كـار فـایـده‌ای نـداشــت، به Task Manager بروید. بدین منظور مراحل زیر را انجام دهید: 01 دكـمـه‌هـای Ctrl+Alt+Delete را بـه طـور هـمزمان فشار دهید. اگر ویـندوز شما ویستاست، پس از انجام این كار روی Start Task Manager كلیك كنید. 02 روی زبانه Processes كلیك كنید. بــا اسـتــفــاده از Windows Task Manager می‌تـوانـیـد بـرنـامـه‌هـایی را بـیـابـیـد كـه درایـو USB شما را مشغول نگه ‌داشته‌اند. 03 لیسـت مربـوط به فرآینـدهای در حال اجـرا را بررسی كنید. تمامی مواردی را كه می‌توانند به درایو USB مربوط باشند، بیابید؛ فرضاً فرآیند مربوط به یكی از فایل‌های موجود در آن درایو. 04 اگر چنین فرآیندی را یافتید، آن را انتخاب كرده و روی دكمه End Process كلیك كنید. سپس عمل خود را تائید كنید. 05 سعی كنید مجدداً درایو را با ایمنی كامل از سیستم جدا كنید. اگر ویندوز باز هم به شما اجازه نداد كه درایو را خارج سازید، باید اقدام دیگری انجام دهید: در این حالت می‌توانید كامپیوتر خود را خاموش كرده و درایو را از سیستـم جدا سازید؛ سپس مجدداً سیستم را راه‌اندازی كنید. این كار عملی است اما بسیار وقت‌گیر و آزار دهنده است. اگر هیچ كدام از ایـن روش‌ها كارساز نبودنـد، می‌توانیـد روش دیگری را امتحان كنید. بدین منظور برنامه USB Safely Remove را از اینترنت دریافت و نصب كنید. این برنامه در آدرس زیر قرار دارد و یا برای دانلود اینجا کلیک کنید. www.pcworld.com/downloads/file/fid,66305-page,1-c,filemanagement/description.html این بـرنامه یـك نـرم‌افزار اشتراكی اسـت كه آیـكن خـود را در System Tray شـما قرار خواهـد داد. هنـگامی كه درایـو USB شما نمی‌تواند به صـورت ایمن از سیـستم جدا شود، ایـن برنامه به شـما نشان می‌دهـد كه كدام فـرآیندها موجب بروز این مشكل شده‌اند و به شـما امكان بـستن آنها را خواهد داد. برای جداسازی آسان‌تر درایو USB از سیستم خود، از برنامه USB Safely Remove استفاده كنید. برنامه USB Safely Remove دارای ویژگی‌های جالبی است. با اسـتفاده از این برنامه می‌توانید نام دستگاه USB خود را تـغییر داده، یك كلید میانبر برای مـتوقف ساختـن آن ایجاد كنیـد و یا ویژگی اجرای خودكار آن را تنظیم كنید. اگر نمی‌خواهید كه برخی برنامه‌ها به صورت خـودكار بارگذاری شوند، می‌توانید گزینه Run on windows startup را غیرفعال كنید و فقط زمانی برنامه USB Safely Remove را راه‌اندازی كنید كه به آن نیاز دارید؛ یعنی زمانی كه ویندوز به شما اجازه دهد كه به صورت ایمن یك درایو را از سیستم جدا سازید. آیا می‌توان با فرمت كردن درایو Flash به حالت NTFS، سرعت آن را افزایش داد؟ ممـكن اسـت شنیـده باشـیـد كه فـرمـت NTFS عـملكرد درایـو USB Flash را بهبود می‌بخشد. در بـسـیاری بـررسی‌های انجام شـده، بـه ویـژه كپی كـردن فایل‌های كوچك در درایو USB، این موضوع ثابـت شـده است و در اغلب موارد فرمـت NTFS بر FAT پیـروز بـوده اسـت، اما اشكالی در این خصوص وجود دارد و آن عدم سازگاری است. سیستم‌های دارای ویندوز 2000، XP یا ویستا می‌توانند اطلاعات یك درایو NTFS را بخوانند و روی آن درایو، اطلاعاتی بنویسند؛ حتی بسته به پیكربندی سیستم، ممكن است بتوانید از این درایو در سیستم‌های دارای سیستم عامل مـكینتاش یا لینوكس استفاده كنید، اما آیا می‌توانید به پیكربندی كامپیوتر سـایر افـراد اطمینان داشتـه باشتید؟ وینـدوز 98 و Me را نیز نباید فـرامـوش كـنید. اما هـر كامپیوتـری كه دارای یك پـورت USB اسـت می‌تـواند فرمت FAT و FAT32 را بخواند. مشكل دیگر اینكه، علت سرعت بالاتر NTFS آن است كه اطلاعات را در حافظه Cache می‌نویسد؛ البته این موضوع اصولاً بـرای رسانه‌های قابل جابه‌جایی خطرناك نیست. اما اگر درایو USB با قالب NTFS فرمت شده باشد، اگر پیش از نمایش پیغام Safe to Remove آن را از دستـگاه جدا سـازید، احتمال بروز مشكل بیشتر خواهد بود. اگر عملكرد درایو بـرای شما بیش از سازگاری اهمیـت دارد، در ادامه شیوه تغییر فرمت درایو را شرح خواهیم داد: 1- در Windows Explorer روی درایـو Flash كلیـك راسـت كرده و گزینه Properties را انتخاب كنید. 2- روی زبانه Hardware كلیك كرده و از لیـست درایوها، درایو Flash خود را انتخاب كنید. 3- روی دكـمه Properties كلیك كنید. 4- در كادر مـحاوره‌ای ظـاهر شـده، روی زبـانه Policies كلیك كنید. گـزینه Optimize for performance را انـتخاب كرده و دوبـار روی OK كـلیـك كنـید. 5- مـجدداً روی درایـو Flash كـلیـك راسـت كـرده و گـزیـنه ...Format را انتخاب كنید. 6- در مـنـوی كـشـویـی File System، گـزیـنـه NTFS را انـتـخـاب كـرده و روی Start كـلیـك كـنیـد. از منوی كشویی، گزینه NTFS را انتخاب كرده و روی Start كلیك كنید تا درایو شما فرمت شده و عملكرد بهتری داشته باشد. اگر ویندوز قادر به تشخیص درایو USB نباشد، چه باید كرد؟ عدم تشخیص درایو USB توسـط وینـدوز مـمكن اسـت دلایل بسیاری داشته باشد. ابتدا بایـد اطمـینان حاصل كنیـد كه آیا این مشكل مربوط به آن درایو یا پورت خاص است یا خیر. بدین منظور درایو خـود را به یك پورت USB در كامپیوتر دیگر متصل كنید. برخی از پورت‌ها (به ویـژه پـورت‌های موجود در جلوی كامپیوتر) نسبت به بقیه بـد قلق‌تر هستند. سپس آن درایو را در یك كامپیوتر دیگر امتحان كنید. این آزمایشات به شما نشان می‌دهند كه آیا درایو شما دچار مشكل است یا پورت كامپیوترتان دچار اشكال شده است و یا مشكل دیگری وجود دارد. این یك مشكل واقعی اسـت. در این حالـت بهتر اسـت درایور مربـوط به درایو USB خود را از حالت نـصب خارج ساخـته و مجدداً نصب كنید. نصب درایورهای USB بسـیار آسـان است،‌ زیرا آنها در خود درایوها وجود دارند، بدین منظور مراحل زیر را انجام دهید: 1- درایو USB را به سیستم متصل سازید. 2- اگر از ویندوز XP استفاده می‌كنید،‌ روی Start و Programs كلیك كرده و سپس روی My Computer كلیك راست كنید. حال گزینه Properties را انتخاب كنید. روی زبانه Hardware كلیك كرده و سپس دكمه Device Manager را انتخاب كنید. در ویندوز ویستا، روی Start كلیك كرده و عبارت Device Manager را تایپ كنید. سپس كلید Enter را فشار دهید. 3- سپس نام درایو خود را از فهرست Disk drives بیابید. 4- روی نام درایو خود كلیك راست كرده و گزینه Uninstall را انتخاب كنید. با كلیك روی OK عمل خود را تائید كنید. 5- حال درایـو USB را از سـیستـم خود جدا ساخـته و سـپس مجدداً آن را به سیـستم مـتصل كنید. در ایـن حالـت درایـورها به صورت خودكار مجدداً نصب خواهند شد. ویندوز ویستا مـشكلاتی مـخصوص به خـود دارد كه مانـع از شـناساـیی درایـوها در بـرخی شـرایـط خـاص (به عـنوان مـثال، اگـر كامـپیوتـر در حالـت خـواب یـا Hibernate باشـد) می‌شـود. مایكروسافت به تازگی یك بـرنامه ترمیمی با نام KB941600 عرضه كرده است كه این مشكل را برطرف می‌سازد. می‌توانید اطلاعات بـیشتری را در خصوص این برنامه ترمیمی در سایت مایكروسافت مطالعه كنید. همچنین می‌توانید نسخه 32 بیتی آن را از سایت download شركت مایـكروسافت (واقـع در آدرس کد: www.microsoft.com/downloads ) دریافت كنید. اگـر زمـانی كـه قصـد نـصب ایـن فایـل را داشـتـیـد، با پـیـغام does not apply to your system روبه‌رو شدید، بدین‌معناست كه قبلاً آن فایل را روی سیستم خود نصب كرده‌اید

تا زمانی كه به مشكل برنخورید، كمتر درباره نرم‏افزارهای رفع‏اشكال فكر می‏كنید.‏ كامپیوتر شما برای خودش یك مركز فرمان‏، به نام بایوس (BIOS) دارد.‏ بدون تأیید بایوس‏، سیستم‏عامل شما اجرا نخواهد شد. بایوس علامت اختصاری عبارت زیر است‏: BasicInput/Output System بایوس چیست‏؟ وقتی كامپیوتر را روشن می‏كنید، بایوس بلافاصله به كار می‏افتد. بایوس را ل¸خت‏افزار (firmware) نامیده‏اند، كه نوعی نرم‏افزار است كه با سخت‏افزار مجتمع شده است‏. بایوسهای قدیمی در یك تراشه ROM مستقر می‏شدند. نوع جدید بایوس به FlashBIOS مشهور است و در یك تراشه حافظه فلش (flash) ذخیره می‏شود، كه آن را می‏توانید پاك و از نو برنامه‏سازی كنید.‏ بایوس را می‏توانید برنامه ماقبل سیستم‏عامل درنظر بگیرید كه به پی‏سی امكان می‏دهد كه بدون دستیابی نرم‏افزار از یك دیسك‏، هر كاری را كه می‏تواند انجام دهد به اجرا درآورد. كد نوشته‏شده در این لخت‏افزار مسئول كنترل اموری مانند امور زیر است‏: دیسكرانها؛ مشخص‏كردن حضور عضوهای سیستمی اصلی (مانند پردازنده و اندازه حافظه‏)؛ ارتباط با مانیتورها، صفحه‏كلیدها، موشها، و سایر وسایل جانبی‏، و مانند آن‏. سیستم را روشن می‏كند، همه پیكربندیهای اساسی را بررسی می‏كند تا كامپیوتر بتواند سیستم‏عامل را به اجرا درآورد. وقتی سیستم‏عامل به اجرا درآید، بایوس را به عنوان مشخص‏كننده و كنترل‏كننده وسایل جانبی درنظر می‏گیرد.‏ آیا همه بایوسها یكسان هستند؟ خیر. چند شركت بایوس می‏سازند، در نتیجه‏، كُد بایوس از یك نگارش به نگارش دیگر تفاوت می‏كند. سازندگان اصلی بایوس به قرار زیرند: AMIhttp://www.ami.com PhoenixTechnologies http://www.phoenix.com IBMhttp://www.ibm.com Intelhttp://www.intel.com بعضی از سازندگان بایوس خودشان سیستم كامل نیز می‏سازند، بعضی دیگر روی ساخت قطعاتی چون پردازنده‏ها و تخته‏مدارهای مادر كار می‏كنند.‏ چطور می‏توانم تشخیص بدهم كه كدام نگارش بایوس را دارم‏؟ اگر یك پی‏سی قدیمی‏، مانند كامپیوتری كه ویندوز ۹۸ یا ماقبل آن را اجرا می‏كند داشته باشید احتمالاً می‏توانید رشته معرف بایوس - یك رشته طولانی از اعداد و حروف - را در زمان بوت‏شدن سیستم بر روی صفحه نمایش راه‏اندازی ببینید.‏ با وجود این‏، بر روی سیستمهای جدیدتر، بایوس ممكن است طوری پیكربندی شده باشد كه یك بوت ساكت را هدایت كند، یعنی نتایج POST _ _ Power On Self Test (خودآزمایی زمان روشن‏شدن كامپیوتر) را نخواهید دید. از این روی‏، لازم است برای دیدن نگارش بایوس خود به جایی دیگر سربزنید.‏ برای یافتن نگارش بایوس خود، SystemInformation را امتحان كنید، كه بخشی از ویندوز و در منوی Start است‏. در ویندوز اكس‏پی‏، روی Start، AllPrograms، Accessories، SystemTools، و SystemInformation كلیك كنید. اطلاعات مورد نیاز شما تحت صفحه SystemSummary فهرست می‏شود.‏ در نیمه سمت راست‏، در كنار BIOSVersion/Date، سازنده‏، نگارش‏، و تاریخ ساخت بایوس خود را خواهید دید. البته‏، اینجا نمی‏توانید بایوس خود را دستیابی كنید، اما اطلاعاتی را كه باید بدانید به دست می‏دهد. در حقیقت‏، باید این داده‏ها را در یك صفحه كاغذ بنویسید و آن را در مكانی مطمئن حفظ كنید، به ویژه اگر قصد دارید بایوس فعلی خود را اصلاح كنید یا آن را ارتقا بدهید (بخش «چگونه بایوس خود را ارتقا بدهم‏» را ببینید).‏ یك راه دیگر مراجعه به دفترچه راهنمای تخته‏مدار مادر است‏. ممكن است هم اطلاعاتی درباره نگارش بایوس و هم روش دستیابی بایوس را در آن بیابید.‏ سرانجام‏، می‏توانید به پایگاه وب سازنده كامپیوتر خود سربزنید، كه ممكن است نه‏تنها نوع بایوس را آشكار كند، بلكه روش ارتقای بایوس را به شما نشان دهد.‏ یك جستجوی ساده برای «BIOSversions» یا «accessing theBIOS» باید شما را به بخشهای درست پایگاه وب ببرد. می‏توانید جستجو را براساس مدل كامپیوتر خود محدود كنید.‏ به عنوان مثال‏، كاربران كامپیوتر ThinkPad، محصول آی‏بی‏ام می‏توانند به پایگاه وب آی‏بی‏ام كه به‏ویژه برای آنها اختصاص یافته سربزنند: http://www.pc.ibm.com/us/thinkpad/community.html چگونه بایوس را باز كنم‏؟ یك عمل عمومی نیست‏. روش دستیابی بایوس برای كامپیوترهای مختلف متفاوت است‏، ولی برای مدلهای یكسان فرقی نمی‏كند. وررفتن با بایوس معمولاً ضروری نیست و اگر ندانید كه چه بر سر بایوس می‏آورید اغلب مشكل‏آفرین است تا سودمند. به همین لحاظ، بعضی از سازندگان كامپیوتر سعی می‏كنند آن را پنهان كنند. همچون رجیستری (Registry) ویندوز، وررفتن با بایوس هم توصیه نمی‏شود، مگر آن كه اطمینان داشته باشید كه چكار می‏كنید و كاملاً ضروری باشد.‏ شاید آن‏قدر خوشبخت باشید كه سیستم شما تركیب كلیدی لازم برای بازكردن بایوس را به هنگام راه‏اندازی كامپیوتر فاش كند. به عنوان مثال‏، در یك كامپیوتر آزمایشی ما در زمان راه‏اندازی پیامی می‏آید و ورود به بایوس را منوط به زدن كلید F2 می‏كند.‏ اگر صفحه راه‏اندازی هیچ اطلاعاتی در مورد روش بازكردن بایوس نداشت‏، روشهایی را كه پیشتر برای كشف رشته معرف بایوس ذكر كردیم به كار ببندید. دفترچه راهنمای تخته‏مدار مادر باید به شما بگوید كه چگونه می‏توانید وارد بایوس خود شوید.‏ وقتی وارد بایوس شدید، ممكن است علامت اختصاری COMS-Complementary Metal-OxideSemiconductor- را ببینید، به ویژه اگر یك سیستم قدیمی داشته باشید. این اصطلاح به نوعی تراشه RAM بر روی تخته‏مدار مادر گفته می‏شود و قطعه‏ای اساسی است كه همه پیكربندیهای سیستم شما را در خود ذخیره كرده است‏. با وجود این‏، اگر بخواهید كه هر بار كه كامپیوتر را بوت می‏كنید آن پیكربندیها را بررسی كنید یا در صورت لزوم‏، تنظیمهای تراشه CMOS را اصلاح كنید باید وارد بایوس شوید. نظر به این كه بایوس و CMOS به طور تنگاتنگ با هم كار می‏كنند، عنوان بایوس شما ممكن است عنوان CMOS SetupUtility یا عنوانی مشابه باشد، اما از لحاظ فنی آنها یكی و مشابه نیستند.‏ كدام تنظیمها را در بایوس می‏توانم تغییر بدهم‏؟ ساختار بایوس شما ممكن است با ساختار بایوس ما فرق كند. با وجود این‏، آنچه در زیر می‏آید به محتویات یك بایوس جدید اشاره دارد. ما براساس گروه‏بندیهای مختلف بایوس خودمان‏، امكانات مختلف را شرح داده‏ایم‏. (بایوس ما ساخت شركت اینتل است‏.) صفحه اصلی‏. در این صفحه مقدماتی‏، عكسی از ساختمان سیستم خواهید دید: نگارش بایوس‏، نوع و سرعت پردازنده‏، گذرگاه (bus) سیستم و سرعت حافظه‏، مقدار حافظه نهانگاهی (cache)، و مقدار كل حافظه‏. واضح است كه این اعداد را نمی‏توانید تغییر بدهید مگر این كه به طور فیزیكی كامپیوتر خود را تغییر بدهید.‏ تنها تنظیمهایی كه در صفحه اصلی می‏توانید تغییر بدهید عبارتند از زبان‏، تاریخ، و ساعت‏. از كلیدهای Up و Down برای رسیدن به كادر مورد نظر خود بهره بگیرید، و اگر لازم باشد داده‏های جدیدی را وارد كنید كلید Enter را بزنید. با آن كه می‏توانید تاریخ و ساعت سیستم را در بایوس تغییر بدهید، می‏توانید این كار را به آسانی از طریق ویندوز نیز انجام بدهید.‏ صفحه پیشرفته (Advanced) حال به قلب تنظیمهای بایوس می‏رویم‏. مقادیری كه در اینجا وارد می‏شود اگر درست باشد سیستم شما را كارآمدتر خواهد كرد. اگر نادرست باشد می‏تواند به خرابی سیستم بینجامد. در نتیجه‏، ریسك این كار بر عهده خود شماست‏. یك قاعده تجربی خوب آن است كه هر بار كه سیستم خود را به سخت‏افزاری جدید ارتقا می‏دهید این بخش را به دقت بررسی كنید، چه قطعات داخلی باشند چه وسایل جانبی‏، تا اطمینان یابید كه تنظیمهای زیر با قطعات جدید شما مطابقت دارند.‏ ۱. پیكربندی وسایل جانبی .(PeripheralConfiguration) از این بخش برای فعال یا غیرفعال‏كردن درگاههای سریال و موازی‏، و همچنین تغییردادن تنظیمهای ویژه بهره بگیرید. به عنوان مثال‏، IRQ برای گزینه Serial PortA در بایوس ما روی IRQ4 میزان شده است‏. در سیستمهای داس‏، چهار درگاه ارتباطی سریال پشتیبانی شده است‏: COM1، COM2، COM3، .COM4 فقط دو IRQ، یعنی IRQ3 و IRQ4 برای آن چهار درگاه به منظور فعال‏كردن ارتباط بین وسایل مختلف و پردازنده قابل دستیابی است‏. وقتی یك وسیله جانبی جدید اضافه می‏كنید، ممكن است مجبور شوید كه مشخص كنید كدام IRQ را می‏تواند به كار بگیرد. فناوری Plug-and-Play معمولاً به طور خودكار این تنظیمها را میزان می‏كند، اما اگر مسئله‏ای به وجود بیاید، حال می‏دانید كه به كجای بایوس نگاه كنید.‏ ۲. پیكربندی دیسكرانها .(DriveConfiguration) اگر یك دیسك سخت جدید نصب كنید ممكن است لازم باشد كه اینجا را بررسی كنید تا اطمینان یابید كه تنظیمهای جدید مورد توجه قرار گرفته‏اند. به عنوان مثال‏، در بایوس ما، چند گزینه تنظیم‏كردنی برای پیكربندی ATA/IDE وجود دارد.‏ ATA یك مشخصه دیسك سخت است كه در آن كنترل‏كننده داده‏ها - تراشه‏ای برای ارتباط با وسایل جانبی - بر روی دیسك سخت قرار دارد.‏ ATA مبتنی بر فناوری IDE است‏.‏ در این بخش فهرستی از وسایل تشخیص‏داده‏شده و تشخیص‏داده‏نشده دیسكهای IDE نیز وجود دارد. وقتی بایوس به كار می‏افتد، حضور وسایل IDE نصب‏شده یا وصل‏شده را جستجو می‏كند. اگر حضور وسیله‏ای تشخیص داده شود، می‏توانید یك یا دو تنظیم را میزان كنید، اما اصلاح این تنظیمها روی كارآمدی دیسكرانهای IDE اثری نمی‏گذارد؛ كارآمدی دیسكران به وسیله برنامه‏های دستگاه‏ران (driver) دیسكران IDE و سیستم‏عامل شما كنترل می‏شود.‏ ۳. پیكربندی فلاپی .(FloppyConfiguration) اگر یك دیسكران فلاپی نصب كنید، ممكن است لازم باشد بعضی از گزینه‏های این بخش را تنظیم كنید. باید گزینه اندازه دیسكران به‏تازگی‏نصب‏شده خود، مثلاً یك دیسكران 2.88 مگابایتی 3.5 اینچی‏، را در اختیار داشته باشید. همچنین ممكن است قادر باشید كه خصوصیت حفاظت در برابر نوشتن این دیسكران را فعال یا غیرفعال كنید.‏ ۴. پیكربندی واقعه‏نگاری .(Event LogConfiguration) سیستم شما ممكن است حاوی یك واقعه‏نگار DMI باشد.‏ DMI سرواژه عبارت DesktopManagement Interface به معنی «رابط مدیریت میزكار» است‏.‏ DMI اصلاحات صورت‏گرفته بر روی یك سیستم‏، مانند نصب برنامه‏، را ردیابی می‏كند. این صفحه گزینه‏هایی برای فعال‏كردن و غیرفعال‏كردن واقعه‏نگار و همچنین تماشای محتویات فایل واقعه‏نگاری‏، پاك‏كردن آن‏، و علامت‏گذاری آن به عنوان خوانده‏شده در اختیار شما می‏گذارد.‏ ۵. پیكربندی .(USB Configuration) USB درگاههای USB ارتباطات سریعی را با وسایل جانبی‏ای چون موشها فراهم می‏سازند. استاندارد USB در حال حاضر در دو نگارش فراهم شده است‏: USB 1.1 (با سرعت ۱۲ مگابیت در ثانیه‏) و USB 2.0 (كه به Hi-SpeedUSB نیز مشهور است‏؛ با سرعت ۴۸۰ مگابیت در ثانیه‏). برای اطمینان‏یافتن از این كه نگارش درست USB براساس دستگاه‏رانهای نصب‏شده شما فعال شده است به این بخش نگاه كنید. اگر بایوس شما پشتیبانی از USB را فراهم نكند، لازم است پیش از خرید یك وسیله USB، آن را ارتقا دهید.‏ تغذیه .(power) در اینجا، تنظیمهای مدیریت مصرف برق براساس استاندارد ACPI در اختیار شما قرار می‏گیرد.‏ ACPI سرواژه عبارت زیر است‏: AdvancedConfiguration andpower Interface تنظیمهای ACPI به شما امكان می‏دهند كه مقدار برق اختصاصی برای هر وسیله جانبی را مشخص كنید. اگر مورد استفاده نباشد، كامپیوتر می‏تواند برای ذخیره منابع سیستمی یك وسیله را خاموش كند. همچنین می‏توانید تنظیم after powerfailure را فعال یا غیرفعال كنید، كه مشخص‏كننده نحوه واكنش سیستم شما در زمان یك عیب برقی است‏.‏ همچون بعضی دیگر از تنظیمهای بایوس‏، تنظیمهای مدیریت مصرف برق به وسیله سیستم‏عامل شما بدون هیچ مسئله‏ای اداره می‏شود.‏ بوت .(boot) گزینه‏های شما در اینجا شامل تعدادی تنظیم مربوط به بوت سیستم است‏.‏ تازه‏كاران در اینجا می‏توانند ترتیب بوت سیستم را برحسب دیسكرانهای ثابت و خارج‏شدنی مشخص كنند. همچنین می‏توانید خصوصیت بوت ساكت را در اینجا تنظیم كنید. افزون بر این‏، می‏توانید هشدارها در مورد قطعات سیستم‏، مانند دیسكرانها، صفحه‏كلید، و موش را فعال یا غیرفعال كنید. چنانچه اینها فعال باشند، اگر كامپیوتر چنین وسیله‏ای را تشخیص ندهد یك بوق بلند تولید خواهد كرد.‏ چگونه با اطمینان خاطر از بایوس خارج شویم‏؟ بایوس شما احتمالاً حاوی یك صفحه خروج (Exit) است كه یك روش مطمئن را برای ترك‏كردن لخت‏افزار فراهم می‏سازد. می‏توانید اصلاحات خود را در CMOS ذخیره كنید و از بایوس خارج شوید یا می‏توانید اصلاحات را نادیده بگیرید و از بایوس براساس همان تنظیمهای قبلی خارج شوید.‏ همچنین بایوس شما یك خصوصیت امنیتی توكار دیگر ممكن است داشته باشد.‏ اگر با زدن كلید ESC از بایوس خارج شوید، از شما پرسیده می‏شود كه آیا می‏خواهید پیش از خروج‏، اصلاحات انجام‏گرفته دور انداخته شود یا نه‏. این یك روش مطمئن برای جلوگیری از نتایج تغییرات تصادفی است‏.‏ فكر نكنید چنین اشتباهی رخ نخواهد داد. نظر به این كه كاوش در بایوس به جای كلیك‏كردنهای موش به كلیدزنی با صفحه‏كلید نیاز دارد، تنظیم تصادفی به آسانی رخ می‏دهد.‏ و همچنان كه هشدار داده‏ایم‏، حتی یك تنظیم غلط در بایوس می‏تواند سیستم سالم شما را به یك سیستم معیوب تبدیل كند.‏ چگونه بایوس خود را ارتقا بدهم‏؟ از لحاظ كلی‏، سازندگان بایوس به یك یا دو دلیل بایوس خود را روزآمد می‏كنند: یا برای تعمیر یك عیب در بایوس یا برای اضافه‏كردن پشتیبانی سخت‏افزار یا امكانات جدید. به هر حال‏، بهترین دلیل برای ارتقای بایوس در زمانی است كه می‏خواهید یك قطعه مهم مانند پردازنده‏، دیسك سخت یا كارت ویدئویی را ارتقا بدهید.‏ برای یافتن یك نگارش روزآمدشده بایوس برای سیستم خود، به پایگاه وب سازنده بایوس خود سربزنید. اگر نرم‏افزار روزآمدشده در این پایگاه موجود باشد، باید دستورالعملهای گام‏به‏گام برای اخذ و نصب فایل را فراهم كند. جای شگفتی نیست كه روشها از یك پایگاه به پایگاه دیگر تفاوت كند. یك سناریو می‏تواند آن باشد كه ابتدا از شما پركردن یك فرم یا اجازه بررسی سیستم شما پیش از دریافت فایل ارتقای درست خواسته شود. پس از دریافت فایل درست‏، آن را در دیسك سخت خود ذخیره كنید، آن را نافشرده كنید، و فایل نافشرده را در یك دیسك فلاپی ذخیره كنید.‏ آنگاه‏، لازم است كه دیسكت را در دیسكران فلاپی قرار دهید و اجازه دهید كه فایل قابل اجرای آن كار خودش را انجام دهد.‏ از سوی دیگر، بعضی از پایگاههای ارتقای بایوس ترجیح می‏دهند كه دیسكت حاوی فایل روزآمدسازی و دستورالعملهای نصب را برای شما پست كنند.‏ راه دیگر آن است كه به یك پایگاه ارتقای بایوس‏، مانند پایگاه وب زیر سربزنید كه فایلهای ارتقا برای چند سازنده بایوس را در خود دارد: http://www.mrbios.com این پایگاه چند روش گرفتن یك بایوس جدید را برای شما فراهم می‏سازد.‏ همچنین‏، می‏توانید پایگاه وب زیر را امتحان كنید: کد: http://www.bios-drivers.com این پایگاه لینكهایی به تقریباً همه سازندگان امروزی بایوس فراهم می‏سازد

  آموزش راه اندازی و تنظیم یک شبکه Lan کوچک

اگر در محیط کار یا منزل خود با بیش از یک کامپیوتر سروکار دارید احتمالا به فکر افتاده اید که آنها را به یکدیگر متصل کرده و یک شبکه کوچک کامپیوتری راه بیا ندازید . با اتصال کامپیوتر ها به یکدیگرمیتوانید چاپگرتان را بین همه انها به اشتراک بگذارید از طریق یکی از کامپیوتر ها که به اینترنت وصل است بقیه را نیز به اینترنت متصل کنید از هر یک از کامپیوتر ها به فایل های خود از جمله عکس ها اهنگ ها و اسنادتان دسترسی پیدا کنید به بازی هایی بپردازید که نه چند بازیکن با چند کامپیوتر نیاز دارند وبلاخره این که که خروجی وسایلی چون DVD PLAYER یا وب کم را به سایر کامپیوتر ها ارسال کنید . در این مقاله صمن معرفی روش های مختلف اتصال کامپیوتر ها به یکدیگر انخام تنضیمات دستی را برای بهره بردن از حد اقل مزایای یک شبکه کامپیو تری به شما نشان می دهیم . ذکر این نکته هم لازم است که قسمت اصلی این مقاله به نصب نرم افزار اختصاص دارد اما در انتهای مطلب در خصوص ساختار شبکه و مسائل فیزیکی ان هم توضیهاتی داده ایم ● روشهای اتصال: برای اثصال کامپیوتر هایی که در فاصله ای نه چندان دور از یکدیگر قرار دارند راههای مختلفی وجود دارد که عبارتند از : ▪ سیم کشی دیتا به صورت تو کار در حین ساخت ساختمان که امروز بسیار متداول است . ▪ ذر این روش همان گونه که برای برق ساختمان از قبل نقشه می کشند و مثلا جای کلید ها و پریز ها را ▪ مشخص می کنند برای شبکه کامپیوتری هم نقشه کشی و سیم کشی می کنند . ▪ قرار دادن سیم ها در کف اتاق و اتصال کامپیوتر هایی که در یک اتاق قرار دارند . ▪ استفاده از فناوری بی سیم ▪ ساتفاده از سیم کشی برق داخل ساختمان ▪ استفاده از سیم کشی تلفن داخل ساختمان هر یک روش ها مزایا و معایب خاص خود را دارند اما برای به اشتراک گذاشتن چاپگر فایل ها و اینتر نت باید کامپیوتر ها را به نحو صحیح و مناسبی تنظیم و آماده کنید و فرق نمی کند که کدام روش را انتخاب کرده باشید به همین دلیل کار را از همین نقطه شروع می کنیم از آنجا که ویندوز های اکس پی و ۹۸ پر استفاده ترین ویندوز ها در منازل و دفاتر کوچک هستند نحوه اشتراک گذاری منابع در این دو ویندوز را مورد بحث قرار می دهیم هر چند مورد سایر ویندوز ها مفاهیم تغییر نمی کند گام های اولیه : برای راه اندازی شبکه در منزل خود این سه کار را باید انجام دهیم : ۱) انتخاب فناوری مناسب شبکه که مورد نظر ما در این مقاله اترنت استاندارد است ۲) خرید و نصب سخت افزار مناسب این کار، که اصلی ترین آنها کارت شبکه برای هر یک از این کامپیوتر ها و یک هاب – سوییچ است ۳) تنظیم و آماده سازی سیستم ها به نحوی که بتوانند همدیگر را ببینند و با یکدیگر صحبت کنند از این سه مرخله قدم سوم از همه مهم تر است . ویندوز اکس پی قسمتی به نام NETWORK SETUP WIZARD دارد که تنظیمات شبکه را برای شما انجام می دهد . به غیر از این متخصصان هستند که در ازای دریافت دستمزد ، شبکه شما را در محل راه می اندازند . نام گذاری کامپیوتر ها به اشتراک گذاشتن چاپگر ها فایل ها و اتصالات اینترنتی ،اساسی ترین کارهایی هستند که این افراد برای شما انجام می دهند . اما اگر با مشکلی مواجه بشوید یا تنظیمات کامپیوتر تان بهم بخورد ، باید بتوانید خودتان شبکه را تنظیم کنید . کلا بد نیست مفاهیم و اصول راه اندازی یک شبکه کامپیوتری را بدانید تا به هنگام ضرورت خودتان بتوانید دست به کار شوید . به طور کلی کار هایی که باید انجام دهید تا یک شبکه (( مرده)) را ((زنده)) کنید و به بهره برداری از ان بپر دازید ، از این قرار است : ▪ نام گذاری کامپیوتر ▪ دادن آدرس IP ▪ به اشتراک گذاشتن فایل ها ▪ به اشتراک گذاشتن چاپگر ▪ انجام تنظیمات امنیتی ▪ به اشتراک گذاشتن اتصال اینترنت ● نام گذاری کامپیوتر: بعد از نصب سخت افزار های مورد نیاز برای راه اندازی شبکه ، نیاز به نوبت به نصب نرم افزار های آن می رسد. در اولین قدم باید برای تکتک کامپیوتر های موجود در شبکه خود اسمی منحصر به فرد و غیر تکراری انتخاب کنید . علاوه بر اسم کامپیوتر اسم گروه کاری یا WORK GROUP هم مهم است . تمام کامپیوتر های یک شبکه باید عضو یک گروه کاری باشند . ● ویندوز اکس پی : برای نام گذاری کامپیوتر در ویندوز اکس پی این مراحل را دنبال کنید : ۱) پنجره control panel را باز کنید ۲) اگر حالت نمایش آیکون ها به صورت کلاسیک نیست روی لینک classic new کلیک کنید .در این حالت بر نامه system را اجرا کنید . ۳) در کادر محاوره ظاهر شده صفحه computer name را انتخاب کنید ۴) همان طور که ملا حظه می کنید کامپیوتر یک اسم کامل دارد و یک گروه کاری . روی دکمه chang کلیک کنید تا کادر محاوره بعدی ظاهر شود . ۵) در کادر اول اسمی را تایپ کنید که می خواهید به کامپیوتر تان اختصاص دهید . این اسم هر چیزی می تواند باشد ، فقط نباید تکراری باشد . مثلا اسم کامپیونر اول را pc ۱ بگذارید . ۶) در کادر دوم اسمی را که می خواهید به گروه کاری خود اختصاص دهید وارد کنید .مثلا My office یا My Home یا هر چیز دیگر . حتی خود Work Group هم بد نیست . ۷) در پایان OK و دوباره OK را بزنید . اگر ویندوز خواست ری استارت کند قبول کنید . ویندوز ۹۸ برای نام گذاری کامپیوتر در ویندوز ۹۸ این مراحل را دنبال کنید: ▪ با کلیک راست روی آیکون Network Neighborhood روی دسکتاپ گزینه ، properties را انتخاب کنید . ▪ در کادر محاوره ظاهر شده ، به صفحه identification بروید . ▪ در کادر اول ، اسم کامپیوتر و در کادر دوم اسم گروه کاری مورد نظر را بنویسید . بعد از تنظیم نام برای تک تک کامپیوتر ها و گذاشتن یک اسم برای کروه کاری تمام آنها ، کامپیوتر ها را دارای هویت کرده و در یک گروه جای داده اید . حالا نوبت به دادن آدرس IP میرسد . ● آدرس IP آدرس IP نشانی هر کامپیوتر در شبکه است . کامپیوتر از طریق این نشانی است که یکدیگر را در شبکه پیدا می کنند . در هر شبکه آدرس IP هر کامپیوتر باید منحصر به فرد و غیر تکراری باشد . در باره IP و آدرس دهی از این طریق ، زیاذ میتوان صحبت کرد ، اما از آنجا که در این مقاله قصد پرداختن به تئوری را نداریم بلا فاصله دست به کار می شویم . فقط ذکر این نکته را زروری میدانیم که آدرس IP در واقع یک شماره چهار قسمتی است . هر قسمت عددی از ۰ تا ۲۵۵ است که با علامت نقطه از قسمت بعدی جدا می شود . مثلا ۱۹۲.۱۶۸.۰.۱ یک آدرس IP است . مفهوم دیگر Subnet Mask است ، که توضیح آن هم از حوصله این مقاله خارج است . فقط این را قبول کنید که در یک شبکه کوچک ، subnet mask را به صورت ۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵.۰ تایین می کنیم . در یک شبکه کوچک ، برای تمام کامپیوتر ها سه قسمت اول آدرس IP را یکسان می گیریم و فقط قسمت چهارم را برای هر کامپیوتر عدد متفاوتی را در نظر می گیریم . مثلا در کامپیوتر اول آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۰.۱ و برای کامپیوتر دوم آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۰.۲ را می نویسیم و به همین ترتیب ذر بقیه کامپیوتر ها قسمت چهارم آدرس IP را عدد متفاوتی را می دهیم .

 پورت موازی چیست؟

در زمان اتصال یک چاپگر به کامپیوتر از پورت موازی استفاده می گردد. با اینکه اخیرا" استفاده از پورت های USB رایج شده است ولی همچنان استفاده از پورت موازی برای اتصال چاپگر به کامپیوتر بسیار متداول است . از پورت های موازی می توان برای اتصال تجهیزات جانبی زیر استفاده کرد چاپگر اسکنر هارد درایوهای خارجی کارت های شبکه Tape درایوهای Removable CD burners مبانی پورت های موازی پورت موازی ، توسط شرکت IBM و بمنظور اتصال یک چاپگر به کامپیوتر طراحی گردید. زمانیکه شرکت IBM در اندیشه طراحی و ارائه کامپیوترهای شخصی بود، ضرورت استفاده از چاپگرهای شرکت " سنترونیکس" نیز احساس گردید.شرکت IBM تصمیم نداشت که از همان پورتی که توسط چاپگرهای سنترونیک استفاده می گردید، در طراحی خود استفاده نماید. مهندسین شرکت IBM از یک کانکتور ۲۵ پین (DB-۲۵) بهمراه یک کانکتور ۳۶ پین برای ایجاد یک کابل خاص بمنظور اتصال چاپگر به کامپیوتر استفاده کردند. سایر تولید کنندگان چاپگر نیز در ادامه از استاندارد سنترونیک تبعیت و به مرور زمان استاندارد فوق در سطح جهان مطرح و مورد استفاده قرار گرفت . زمانیکه کامپیوترهای شخصی اطلاعاتی را برای چاپگر و یا هر وسیله دیگری که به پورت موازی متصل است، ارسال می نمایند ، در هر لحظه هشت بیت ارسال خواهد شد.. هشت بیت فوق بصورت موازی برای دستگاه ارسال خواهند شد. پورت موازی استاندارد، قادر به ارسال ۵۰ تا ۱۰۰ کیلوبایت در هر ثانیه است .نحوه عملکرد چاپگر به شرح زیر است : - پین یک، حامل سیگنال Strobe بوده و دارای ولتاژی بین ۲/۸ و پنج است . زمانیکه کامپیوتر اطلاعاتی ( یک بایت داده ) ارسال می دارد ولتاژ به نیم ولت افت پیدا خواهد کرد.افت ولتاژ فوق به چاپگر اعلام می نماید که داده هائی ارسال شده است . - پین دوتا نه حامل داده است .بمنظور مشخص نمودن اینکه یک بیت دارای مقدار یک است ولتاژ پنج ارسال از طریق پین مربوطه ارسال ( شارژ) خواهد شد.بر روی پینی که شامل مقدار ( داده ) صفر است شارژی ( ولتاژ) قرار نخواهد گرفت . - پین ده ، اطلاعات لازم در خصوص نحوه عملکرد چاپگر را برای کامپیوتر، ارسال می نماید . نحوه پیاده سازی پین فوق نظیر پین "یک" است .زمانیکه ولتاژ موجود بر روی پین فوق به نیم ولت تنزل پیدا نماید، کامپیوتر اطلاعات لازم در خحصوص فرآیند چاپ را از چاپگر اخذ خواهد کرد .( کامپیوتر به این اطمینان خواهد رسید که چاپگر اطلاعات را دریافت نموده است ) - در صورتیکه چاپگر مشغول باشد، پین شماره یازده شارژ می گردد. زمانیکه ولتاژ نیم ولت بر روی پین فوق قرار بگیرد به کامپیوتر اغلام خواهد شد که چاپگر آماده دریافت اطلاعات است . - در صورتیکه چاپگر دارای کاغذ نباشد ، از طریق پین شماره دوازده به کامپیوتر آگاهی لازم داده خواهد شد. - زمانیکه بر روی پین شماره سیزده شارژی وجود داشته باشد، آماده بودن چاپگر به کامپیوتر اعلام می گردد. - کامپیوتر از طریق پین شماره چهارده و با استفاده از یک ولتاژ پنچ ولت سیگنال Auto Feed را برای چاپگر ارسال می دارد. - در صورتیکه چاپگر دارای مشکلی باشد ولتاژ پین شماره پانزده به نیم ولت کاهش و کامپیوتر از بروز اشکال در چاپگر آگاهی پیدا می نماید. - زمانیکه یک کار آماده چاپ باشد، کامپیوتر از پین شماره شانزده برای مقداردهی اولیه چاپگر ( کاهش ولتاژ) استفاده می نماید. - کامپیوتر از پین شماره هیفده برای Offline نمودن از راه دور چاپگر استفاده می نماید، بدین منظور برای چاپگر یک شارژ ارسال خواهد شد. - پین های شماره هیجده تا بیست و پنج Ground بوده و از آنها بعنوان یک سیگنال مرجع برای شارژ های پایین تر از نیم ولت استفاده می گردد. SPP/EPP/ECP در چاپگرهای اولیه پورت موازی بصورت یکطرفه بود. در این حالت داده ها صرفا" در یک جهت قادر به حرکت برای هر یک از پین ها بوند. همزمان با معرفی کامپیوترهای PS/۲ توسط شرکت IBM ، یک نوع جدید از پورت های موازی دو طرفه طراحی گردید. این طراحی با نام Standard Parallel Port)SPP) مطرح و بسرعت جایگزین استاندارد اولیه گردید.ارتباط دو طرفه باعث گردید که هر یک از دستگاهها قادر به ارسال و دریافت اطلاعات باشند.دستگاههای زیادی از پین های دو الی نه ، برای داده استفاده می کردند. استفاده از هشت پین باعث می شد که روش ارسال اطلاعات بصورت half-duplex باشد . در این حالت اطلاعات در هر لحظه در یک جهت حرکت می کردند.به منظور ارسال و دریافت اطلاعات ( دو طرفه ) از پین های شماره هیجده تا بیست و پنج برای دریافت اطلاعات استفاده گردید پین های فوق در ابتدا برای Ground در نظر گرفته شده بودند.بدین ترتیب امکان ارتباطلات دو طرفه در هر لحظه فراهم می گردد (Full-duplex) . استاندارد Enhanced Parallel port)EPP) در سال ۱۹۹۱ توسط شرکت های اینتل زیراکس و زنیت مطرح گردید. مزیت مهم استاندارد فوق، حجم بالای اطلاعات ارسالی است . ( پانصد کیلو بایت تا دو مگابایت در هر ثانیه) . هدف عمده استاندارد فوق ، امکان اتصال دستگاههائی غیر از چاپگر به پورت موازی است . رسانه های ذخیره سازی که نیازمند دارا بودن نرخ انتقال اطلاعات بالائی می باشند نمونه ای از این نوع دستگاه ها می باشد. بعد از معرفی استاندارد EPP شرکت های مایکروسافت و هیولت پاکارد در سال ۱۹۹۲ مشخصه جدیدی با نام Extended Capabilities port )ECP) را معرفی نمودند.هدف عمده مشخصه فوق بهبود عملکرد و سرعت چاپگرها است . در سال ۱۹۹۴ استاندارد IEEE ۱۲۸۴ معرفی گردید. استاندارد فوق برای دستگاههای مرتبط با پورت موازی دو مشخصه را مطرح می نماید : EPP و ECP . بمنظور صحت عملکرد هر یک از مشخصه های فوق می بایست سیستم عامل و دستگاه متصل شده به پورت موازی ، امکانات لازم در خصوص حمایت از مشخصه های فوق را دارا باشند. امروزه اغلب کامپیوترها، SPP,ECP و EPP را حمایت نموده و قادر به تشخیص استفاده از هر یک از مشخصه های فوق با توجه به دستگاه مرتبط ( متصل ) به چاپگر می باشند.در صورتیکه نیاز به تغییر یکی از مشخصه های فوق بصورت دستی ، می توان از برنامه BIOS سیستم استفاده و تنظیمات مربوطه را انجام داد.

  فایل ها و فولدرهای خود را "واقعأ" پاک کنید!

سلام دوستان همگی ما برای پاک کردن فایل ها و فولدرهای خود در محیط ویندوز به سادگی آنها را Delete میکنیم و نهایتأ آنها را از داخل Recycle Bin پاک میکنیم. اما قطعأ میدانید که این کار پایان کار نیست ، چرا که با استفاده از نرم افزارهای مخصوص ریکاوری ، میتوان تمامی فایل ها و فولدرهای پاک شده از هارد را مجددأ بازیابی کرد. این مسئله گاهی بسیار به کمک کاربر میاید ، اما گاهی ممکن است شما بخواهید واقعأ فایلی را از صحنه روزگار برای همیشه محو کنید! اما چگونه؟ در این ترفند قصد داریم با معرفی ابزاری مخصوص فایلها را برای همیشه به زباله دان تاریخ بفرستیم! برای اینکار ، شما به نرم افزار Eraser احتیاج دارید. نرم افزاری که مخصوص این کار تبعیه شده است. آخرین ورژن Earser را از سایت سازنده به آدرس با حجمی در حدود 7 مگابایت میتوانید دانلود کنید. http://www.heidi.ie/eraser/download این نرم افزار بر روی کلیه ویندوزهای مایکروسافت قابل نصب است. پس از دانلود فایل Eraser57Setup.zip ، فایل را از حالت فشرده خارج نمایید و با اجرای فایل EraserSetup.exe برنامه را نصب کنید. پس از اتمام کار نصب ، در صورتی که اکنون بر روی هر فایل و فولدری راست کلیک کنید ، علاوه بر منوی پیشین گزینه جدیدی به نام Erase را نیز مشاهده خواهید کرد. به فرض میخواهیم فایلی با نام 123 را برای همیشه پاک کنیم ، ابتدا روی آن راست کلیک کرده و Erase را انتخاب میکنیم. سوالی از ما مبنی بر اطمینان از این کار مشاهده دریافت میکنیم که Yes میزنیم. در پنجره بعدی 7 روش برای پاک کردن فایل برای ما قابل رویت است. پیشنهاد میشود برای پاک کردن کلیه فایل ها از همان گزینه پیش فرض یعنی Guttmann استفاده کنید که امن ترین الگوریتم است. حال OK را بزنید و منتظر پاک شدن فایل شوید. در نهایت گزارشی از فایل پاک شده را دریافت خواهید کرد که به معنای پایان کار است.