... تو هستی مایی، بیتو جهانِ هستی معنی ندارد.
تو معنای جمال و کمال الهی هستی، همه غمهای جهان با یک لبخند دلنشین تو تبدیل به شادی میگردد.
آن روز است که جهانیان با لبخند تو، لبخند خواهند زد..
کجایی؟
خدایا! آیا در زیر این آسمان کبود و در این کره خاکی کسی مظلومتر از امام زمان علیه السلام پیدا میشود؟
کسی که به خاطر او جهان هستی را آفریدی اینک با ترس و انتظار قدم در میان هستی میگذارد.
کسی که همه اجدادش را در این کره خاکی به شهادت رساندند و دلش را با غم و اندوه پرنمودند.
آری! او مظلومترین فرد عالم است، و برای مظلومی و رهایی او باید دعا کرد.
اگر عزیزی از ما مظلوم شده و گرفتار شود چه میکنیم؟ ما برای رهایی او چگونه دعا مینماییم؟
مگر نه این است که با حالت اضطرار دعا میکنیم؟
مگر نه این است که برای رهایی او به این و آن سفارش دعا میکنیم؟
مگر نه این است که به همه اسباب و وسایل متوسّل میشویم و تا او را رها نکنیم دست از دعا برنمیداریم؟
آیا چه کسی از امام زمان علیه السلام برای ما عزیزتر است؟
آیا او عزیزترین فرد و محبوبترین شخص در نزد ما نیست؟
پس چرا برای آن حضرت چنین دعا نمیکنیم؟
چرا تعلّل میورزیم و این دست و آن دست مینماییم؟
بیاییم برای مظلومترین فرد جهان دعا کنیم.
بیاییم با دعا برای او که دستان او را دوران غیبت - همچون اوّل مظلوم عالم جدّ بزرگوارش علی علیه السلام که دستانش را بستند - بسته؛ باز نماییم و او را برای رهایی بشریّت از هر نوع ظلم و ستم و رسیدن به هر نوع کمال و سعادت، یاری نماییم!
اگر بدانیم تا حال چه قدر از آن حضرت در غفلت بودیم، دیگر در دعای برای آن حضرت تعلل نمیورزیم.
آری! او خود مظلومیّت خود را اعلان مینماید و به دوستانش میفهماند تا دعایش نمایند.
یکی از عاشقان جمال دلربایش گوید:
به حرم باصفای سیّدالشهداء علیه السلام - کسی که مولایمان منتقم خون اوست - مشرّف شده ومشغول زیارت بودم.
بالای سر حرم مطهر، دعای زائر مستجاب است، قدم به آن مکان مقدّس گذاشتم تا از خداوند بخواهم که مرا به محضر مبارک مولایم حضرت مهدی علیه السلام مشرّف گرداند و دیدگانم را به جمال بیمثالش روشن نماید.
در آن مکان ملکوتی مشغول زیارت بودم که ناگاه خورشید جهانتاب جمالش ظاهر شد، من در آن لحظه حضرتش را نشناخته ولی بیاختیار دلم به سوی او رفت، و شدیداً مجذوب آن بزرگوار شدم، سلام و عرض ادب کردم، آنگاه پرسیدم: آقا! شما کیستید؟
در پاسخ فرمودند: من مظلومترین فرد عالم هستم.
باز متوجّه نشدم و با خود گفتم: شاید یکی از علمای بزرگ نجف است که به جهت عدم گرایش مردم به او، خود را مظلومترین فرد عالم میداند، ولی چنین نبود، تا چنین فکری از ذهنم خطور کرد، متوجّه شدم دیگر آن بزرگوار در کنارم نیست.
اینجا بود که با دعایی که در آن مکان مقدّس کرده بودم و با شناخت قلبی که از ایشان داشتم فهمیدم که او مولای من بود، چراکه مظلومترین فرد عالم کسی جز امام زمان علیه السلام نیست و نعمت حضورش را به این زودی از دست دادم. صحیفه مهدیه ص58
آیا جز این است که آن حضرت به عاشقان خود درس میآموزند که به یاد او باشند، به فکر مظلومیّت آن حضرت بوده و برایش دعا کنند؟!
