در كنار روایت‌هایی كه در آنها از مردمان آخرالزّمان
نكوهش شده و تنها از ویژگی‌های منفی آنها سخن به میان آمده است، روایاتی
نیز وجود دارد كه گروه‌هایی از اهل آخرالزّمان را به شدت ستایش كرده‌اند،
تا جایی كه از آنها به عنوان «برادران رسول خدا» یاد شده است. این گروه
نیستند، مگر كسانی كه با وجود همة سختی‌ها و دشواری‌های عصر غیبت، دین و
ایمان خود را حفظ می‌كنند و بر پیمان الهی خود ثابت‌قدم می‌مانند. برخی از
این روایت‌ها به قرار زیر است:
ابوبصیر از ابوجعفر [امام محمّد باقر(ع)] كه
درود خدا بر او باد، نقل می‌كند كه فرمود: «روزی پیامبرخدا ـ درود خدا
بر او و خاندانش باد ـ در حالی كه عدّه‌ای از یارانش نزد او بودند،
فرمود: خداوندا! برادران مرا به من بنما! ایشان سخن خود را دو مرتبه تكرار
كردند. در این هنگام گروهی از یاران كه گرد آن حضرت بودند، گفتند: ای
پیامبر خدا! آیا ما برادران شما نیستیم؟ فرمود: نه. شما یاران من هستید.
برادران من قومی هستند [كه] در آخرالزّمان [خواهند آمد]. آنها به من ایمان
می‌آورند، در حالی كه مرا ندیده‌اند. خداوند آنها را با نام‌های پدرانشان
شناسانده است، پیش از آنكه از پشت‌های پدران و رحم‌های مادرانشان خارج
شوند. هر یك از آنها بر دین خود پایدار می‌ماند، در حالی كه این عمل از
دست كشیدن بر خارهای گون در شب تاریك و در دست گرفتن آتش برافروخته از
درخت گز دشوارتر است. ایشان چون چراغی فروزان در دل تاریك شب می‌درخشند.
خداوند آنها را از همه فتنه‌های تیره و تار در امان نگه می‌دارد».1
با توجه به این روایت، به خوبی می‌توان به مقام و جایگاه مؤمنان ثابت قدم در آخرالزّمان پی برد.
2.
در روایت دیگری كه از امام صادق(ع) نقل شده از دوران غیبت به عنوان
«نزدیك‌ترین حالت بندگان به خدا» یاد شده است: «هنگامی كه حجّت خدا در
میان مردم نباشد، مردم به خدا نزدیك‌ترند و خدا از مردم خشنودتر است؛ زیرا
با اینكه حجّت خدا ظاهر نیست و جای او را نمی‌دانند، باز باور دارند كه
حجّت خدا هست و پیمان خدایی استوار است. در چنین روزگاری (روزگار غیبت) هر
صبح و هر شام منتظر فرج باشید. چون به هنگامی كه حجّت غایب باشد، خشم خدا
بر دشمنان خود بیشتر است و خدا می‌دانست كه اولیای او دربارة حجّت او [اگر
چه غایب باشد و غیبت او طولانی گردد] شك نمی‌كنند؛ اگر می‌دانست كه شك
می‌كنند، یك چشم به هم زدن، حجّت خود را غایب نمی‌داشت... .2
از
این روایت استفاده می‌شود كه آخرالزّمان و دوران غیبت در عین حالی كه
می‌تواند دوران هجران و نماد دوری از محبوب باشد، می‌تواند فرصتی برای
تقرب بیشتر بندگان و كسب رضایت بیشتر خداوند باشد، ولی مشروط به آنكه ما
در اعتقادمان ثابت قدم باشیم و در طریق كسب معرفت حجّت خدا بیشتر قدم نهیم.
3.
عبدالله بن سنان، یكی از یاران امام صادق(ع) نقل می‌كند كه روزی آن حضرت
خطاب به ما فرمود: «به زودی شبهه‌ای به شما روی خواهد آورد و شما نه پرچمی
خواهید داشت كه دیده شود و نه امامی كه هدایت كند. تنها كساین از این شبهه
نجات خواهند یافت كه «دعای غریق» را بخوانند.
عرض كردم: دعای غریق چگونه است؟
فرمود:
می‌گویی «یا الله یا رحمن یا رحیم یا مقلّب القلوب ثبّت قلبی علی دینك؛ ای
خدا، ای بخشنده، ای بخشایشگر، ای كسی كه قلب‌ها را دگرگون می‌سازی! قلب
مرا بر دینت پایدار فرما».
