تبیان، دستیار زندگی

دنیا خود را با مکر و غرور زینت کرده

به نام خدا

سلام

ترجمه و شرح:

شما را از دنیا برحذر میدارم! زیرا منزلی است که هر آن از آن باید آماده کوچ بود، و جایگاه اقامت نیست. خویش را با مکر و غرور زینت کرده و با زیورش فریب داده است.

خانهای است که در نظر مالک اصلیاش بی ارزش است، حلالش را با حرامش، و خیرش را با شرش، زندگیاش را با مرگش، شیرینیاش را با تلخیاش، بهم آمیخته، به همین دلیل خداوند آن را مخصوص اولیاء خویش قرار نداده، و از اعطای آن به دشمنانش مضایقه نکرده است. نیکیهایش کم و شر و بدیهایش آماده، جمعش رو به فنا میرود، حکومتش رو به نیستی میگراید و آبادیش ویران میشود،

چه ارزشی دارد سرایی که همچون عمارتهای فرسوده فرومیریزد، و چه خوشی میتواند داشته باشد عمری که همچون زاد و توشه پایان میگیرد؟! و چه لذت و خوبی دارد این زندگی که همچون ایام سفر، به آخر میرسد؟

واجبات خداوند را جزو خواستههای خویش بدانید و از او بخواهید که در

ادای حقش و آنچه از شما خواسته است یاریتان کند؟ پیش از آن که شما را به سوی مرگ فراخوانند دعوت مرگ را به گوشهای خویش برسانید. زاهدان در دنیا اگر چه بخندند قلبشان میگرید، و اگر چه فرحناک باشند، اندوهشان شدید است، و اگر چه با مواهبشان مورد غبطه واقع شوند بغض و ناراحتیشان نسبت به خویش فراوان است.

یاد مرگ از قلبهایتان پنهان شده، و آمال و آرزوهای دروغین در وجودتان حاضر گشته، نفوذ دنیا بر شما بیش از آخرت است و ماع زودرس دنیا شما را از یاد متاع جاودانی آخرت بیرون برده است، شما همه از نظر خدا و دین خدا برادر (و برابرید) چیزی جز زشتی درون و سوء نیت، شما را از هم پراکنده نکرده، نه به یکدیگر کمک میکنید، و نه به یکدیگر مهر و محبت میورزید،

شما را چه شده؟ که با رسیدن به مقدار کمی از دنیا فرحناک و با نشاط میشوید، ولی از دست رفتن و محرومیت فراوان آخرت شما را محزون نمیکند؟!

و هر گاه متاع ناچیزی از دنیا را از دست بدهید شما را مضطرب و پریشان میکند تا آنجا که آثار آن در چهرههایتان آشکار و در برابر آنچه از دست دادهاید کم صبری میکنید، گویا این جا سرای اقامت همیشگی شما است؟ و گویا وسایل آن برای شما همیشه جاوید است؟

آن چنان این مطلب آشکار است که همه عیب یکدیگر را میدانید، و اگر بر زبان نمیآورید به خاطر آن است که میترسید همان عیب را دربارهی شما بازگو کنند، (گویا) دست به دست یکدیگر دادهاید که آخرت را ترک گویید و نسبت به دنیا عشق ورزید، دینتان لقلقهی زبانتان شده، (با این زبان بازی) به کسی میمانید که از کارش فراغت یافته و رضایت مولای خویش را فراهم آورده است.