تبیان، دستیار زندگی

آیا ما واقعا منتظریم ؟!

گل خوشبوی هستی
ای گل غایب ! هیچ دلی نیست كه نام مبارك تو را همچون گنجینه ای گران بها ، در خود ، جای نداده باشد.
هر درختی ، وقتی با نسیم زمزمه می كند ، دعای عهد را می خواند. هر كوهی ، از آن روی مستحكم و پابرجاست كه تو را مركز ثقل زمین و مایه ی دوام آسمان می داند.
هر دریایی ، با ذكر نام و یاد تو ، بی كرانه می شود.
ای گل نرگس ! خوشبوترین گل های دنیا ، رایحه ی وجود تو را وام دارند. اگر خورشید ، بر جهان و جهانیان ،نور می باراند ، از فیض حضور تو در آسمان ها و زمین است . اگر ماه ، جاده ی زندگی را نقره گون و زیبا می سازد ، به یمن بركت و صفای وجود توست .
اگر زمین ، اجازه می دهد كه بشر ، زین بر پشتش نهد و از مزایایش بهره برگیرد ، همه وهمه به خاطر
توست .
اصلا همه ی هستی ، بی حضور تو ، بیغوله ای بیش نخواهد بود. اگر تو نباشی ، ای حجت خدا ، ما همه در كام زمین فرو خواهیم رفت و اثری از ما ، در زمان باقی نخواهد ماند.
گردش منظم افلاك ، حركت انسان ، رشد گیتی ، رنگ و بوی گل و گیاه ، بر پایی دنیا ، صفای دل ها ، وجود هر چه مهر و وفا ، همه و همه وابسته به وجود و حضور توست و حضور سبز تو ، با ظهورت ، كامل تر میشود و كهكشان زندگانی را زیباتر و پربارتر می سازد.
ای مولا! سرسبزی دنیا را با ظهور خویش تضمین فرما

دوباره جمعه گذشت و قنوت گریان ماند 

دوباره گیسوی نجوای ما پریشان ماند

دوباره زمزمه ی کاسه های خالی ما

پس ازنیامدنت گوشه ی خیابان ماند

شبیه شنبه ی هر هفته پشت پنجره ام

و کوچه کوچه ی شهرم دوباره  زندان ماند

برای آمدنت چندسال بایستی

در این تراکم بی انتهای ویران ماند؟

نیامدی که ببینی نگاه منتظرم 

چه روزها به امید تو زیر باران ماند

سکوت آخر حرف من است چون بی تو 

دوباره حنجره ام زیر بغض پنهان ماند