تبیان، دستیار زندگی

ظرفیت

پدر كه رفت
حیاط خانه ورم كرد
درخت توت پرید
حوض، عكس یادگاری شد
و ما، یك پراید خریدیم
و مجبور شدیم
ششمین عضو خانواده خود را
به خانه سالمندان ببریم!

خواهش
شیر مادر، بوی ادكلن می‌داد
دست پدر، بوی عرق
(گفتم بچه‌ام نمی‌فهمم)
نان، بوی نفت می‌داد
زندگی، بوی گند
(گفتم جوانم نمی‌فهمم)
حالا كه بازنشسته‌ شده‌ام
هر چیز، بوی هر چیز می‌دهد، بدهد
فقط پارك، بوی گورستان
و شانه تخم مرغ، بوی كتاب ندهد!

                                                                                                                
قلعه حیوانات

در كوچه، گوسفندم
در مدرسه، طوطی
در اداره، گاو
به خانه كه می‌رسم سگ می‌شوم
چوپانی از برنامه كودك داد می‌زند:
گرگ آمد! گرگ آمد!
و من كنار بخاری
شعر تازه‌ام را پارس می‌كنم!

جاذبه

نیروی جاذبه
شاعران را سر به زیر كرده است
بر خلاف منج‍ّمها كه هنوز سر به هوایند
تمام سیبها افتاده‌اند
و نیوتن، پشت وانت
سیب‌زمینی می‌فروشد
آهای، آقای تلسكوپ!
گشتم نبود، نگرد نیست!

ادارات

مثل روزنامه‌ها، اول همه را سر كار می‌گذارند
بعد آگهی استخدام می‌زنند
بچه‌های وظیفه، یا شاعر شده‌اند یا خواننده!
خدا را شكر در خانه ما، كسی بیكار نیست
یكی فرم پر می‌كند، یكی احكام می‌خواند
یكی به سرعت پیر می‌شود
و آن یكی مدام نق می‌زند:
مرده‌شور ریختت را ببرد
چرا از خرمشهر، سالم برگشتی؟!

اگر در پی نام و نشان شاعر اشعار بالا هستید شرح زندگینامه اش را از زبانش خودش بخوانید:

اكبر اكسیر. در چهارم اسفند 1332 در محله آبروان شهرستان مرزی آستارا به کوشش مامای محله(اجیر ننه) منتشر شد.

لیسانس ادبیات فارسی و دبیر دبیرستانهای آستارا بوده که در سال 1382 به افتخار بازنشستگی نایل آمده است.

با مشاعره در شبهای ماه مبارک رمضان در مسجد محل به شعر علاقه مند شد و با تعمیر و تغییر بیت های من درآوردی پا به دنیای

 شعر گذاشت ، در تمام قوالب شعر سروده و در اکثر نشریات ادبی شعرهایش به چاپ رسیده است.

اولین شعرش در سال 47 در دختران – پسران به چاپ رسید که چون تمام شماره های رسیده به آستارا را خریداری کرد کسی از

چاپ شعرش مطلع نشد. دوره نوجوانی و جوانی اش با مجله جوانان آقای علیر طبایی سپری شد.

 بعد پایش توسط رفیقان ناباب به سایر مجلات آن دوره کشیده شد.

در کنار پرداختن به شعر ، نقد ، طنز ، روزنامه نگاری و طراحی آرم را ادامه داده است.

شعر را تا سال 72 با چاپ اولین مجموعه اش در سال 61(در سوگ سپیداران/امیر کبیر) ادامه داده و از سال 72 تا 82 به

 خواب زمستانی رفته است و ده سال در استراحت مطلق بوده  و دست به شعر نزده تا اینکه با شعر فرانو در سال 82 با مجموعه

(بفرمائید بنشینید صندلی عزیز / نیم نگاه) به دنیای شعر برگشته و فعلا بعد از (زنبورهای عسل دیابت گرفته اند/82/ابتکار

نو) و مجموعه در دست انتشار (پسته لال ، سکوت دندان شکن است / انتشارات مروارید)گزیده شعرهای فرانویی را در دست

تدوین دارد. او با معرفی شعر فرانو با شعرشویی و شعرکثیف مبارزه نموده و با ترد دوم شخص مفرد مونث از شعر فارسی توجه به

 اشیاء و محیط زیست و میراث فرهنگی را در شعر امروز به چالش کشانده و به زبان مردم از درد مردم می گوید با توجه به این

سخن آدونیس:

شعر به عبارتی واداشتن زبان به گفتن چیزهایی است که عادت به گفتن آنها نداشته

 کد ملی2619593423  متولد 4/12/1332 شهرستان مرزی آستارا / لیسانس ادبیات فارسی – دبیر بازنشسته

دبیرستانهای آستارا / ازدواج با ملیحه نظمی1357 / حاصل ازدواج عرفان و ایثار