تبیان، دستیار زندگی

یک خاصیت دیگرِ مصیبت‎ شما هم آن است که از بس بزرگ است، مصیبت‌های دیگر غرق می‎شوند توی دریایش. تحمل‌شان قدری آسان می‎شود. مخصوصاً اگر راه و نشان همان باشد؛ جهاد باشد و ایثار باشد و شهادت باشد.    

دیشب توی هیأت چندین بار یاد آن گفت‌وگوی سال‎ها پیش افتادم. با پدری که دیگر نیست¹. وقتی خواسته بودم از آخرین بارِ دیدنش و از آخرین خداحافظی بگوید، گفت و رسید تا آن‌‎جا که: موقع رفتن پیشانی‌اش را بوسیدم و گفتم: «برو! فدای علی‌اکبرِ امام حسین ^{علیه‌السلام}». همین‎قدر ساده و همین‎قدر روشن، دل کنده بود و داغِ جوانش را پیش‎پیش تاب آورده بود و به خودش دل‎داری داده بود با ذکر مصیبتِ جوانِ شما. لابد وقت وداع، حال خودش را با آن لحظات استیصالِ شما، کنارِ پیکرِ علی‌اکبر، قیاس کرده بود و دیده بود حرف دیگری برای گفتن نمی‌ماند. لقَد عَظُمتِ الرّزیّه

 1. مرحوم حاج اکبر هاشمی پدر شهید غلام‎عباس هاشمی

 *خم گشته است قد پدرها ؛ دوتا دوتا/ وقتی که می‎رسند پسرها یکی یکی ... (مهدی‎رحیمی)

یکی دیگر از لقب‌های شیرینش هم این بود؛ «کاشفَ الکرب عَن وجهِ الحُسین». بلد بود غم را از چهره‌ی برادرش بزداید، ببرد. حسین ^{علیه‌السّلام} وقتی می‌دیدش چهره‌اش روشن می‌شد، خندان می‎شد. بس که خاطرش را می‎خواست.

لابد برای همین، وقتی که آمد برای رفتن اجازه بگیرد، حسین ^{علیه‌السلام} گریه کرد؛ خیلی گریه کرد.^*

*فبکی الحسین بکاء شدیداً

حتی تصورِ آن لحظه‌های آخر- وقتی اصحاب رفته بودند و از بنی‌هاشم هم دیگر کسی نمانده بود- نفس آدم را حبس می‎کند...

وقتی آمد که برای رفتن اجازه بگیرد، حسین^{علیه‎السلام}خیلی گریه کرد - و اصل روضه همین‎جاست؛ هم‌این گریه‌‎ی غریبانه، هم‎این گریه‎ای که بندبندِ دل آدم را از هم می‎پاشانَد-  بعد گفت: «تو علمدار منی، کجا می‎خواهی بروی»¹؟ در جوابِ برادر جمله‌ای گفته که تصور آن لحظه‎هاش ذره‌ای ممکن می‎شود؛ «آن‌قدر از زندگی بیزار شده‌ام که سینه‌ام تنگی می‎کند»²... حسین^{علیه‎السلام}هم پیش از این شبیه این جمله‌ را گفته بود. بالای سر علی‌اکبر، گفته بود زندگیِ بعدِ تو را نمی‌خواهم. گفته بود؛ «بعدِ تو خاک بر سرِ دنیا»³.

 1. انت صاحب لوائی...

2. سئمت من الحیاه قد ضاق صدری

3. علی الدّنیا بعدک العفا


بهارنارنج

عصر بود
ذوالجناح برگشته بود؛
خونین و زخمی
سرش پایین بود
و زینش وارونه...

* مصرعی از ترجیع‌بند عاشوراییِ آقای قزوه