تبیان، دستیار زندگی

در این مبحث سعی می کنم تمامی سروده ها و نوشته هایم را در معرض نمایش بگذارم.    


                                                                          بهروز قاسمی (رها) _ یاعلی

(منتقم)
تویی مولا تمام هست و بودم
تویی مولا همـه بـود و نبودم

برایت منتـظر بـر در نشینم
فدای تو تمام هست و بـودم

بیا تا جان خود سـازم فدایت
بیـا تا بشـنوم مولا صـدایت

اگر آیی اباصــالح بـه پیشم
نمی سـازم دگر مولا رهـایت

بیا ای یوسف گمگشته مـا
بیا ای منتـقم مهـر دل آرا

بپوش پیراهن رزم حسین را
نشـان عاشـقان ده قبـر زهرا

ز هجران تو مـولا غمگـسارم
ز دوریت همیشه اشــکبارم

بیا جان حسینت جان زهـرا
بـرای دیدنت در انتـــظارم

بهروز رها

(می توان)
می توان از كوچه ی ابر ســیاه
  تا  به مرز  شـهر آفتابی رسید

می توان از  پشت  كوه  انتظار
  راز  سـبز  آشـنایی را  شـنید

می توان خطی به رنگ اشتیاق
 تا فراز قله ی هجــران كـشید

با زبان تشــنه اوصـاف عشـق
  می توان شهد  وصـال او چشید

از  میــان جــاده ی  دلدادگی
  می توان تا در پی بودن دویـد

تا به اوج كهكـشان وصلــتش
می توان با شـوق كوی او دوید

با حضورش می توان روح صفا
  بر تن احساس پاك دل دمیـد

می توان باجان عاشق حس نمود
 چون«رهـا» و شعر او بوی امید

بهروز رها

(موج تبسم)
آخر شبی می آید و صـبرم به پایان می رسـد
آن یوسف گل پیرهن، آخر به کنعان می رسد

یك شب که از هجران او،سرگرم آه و ناله ام
موج تبسم بر لبش ، با روی خندان می رسد

آن دم که ظلم وبـوی غم،جان رابه لب می آورد
غمخوارمن می آید و لطفی ز جانان می رسد

وقتی که بیداد و ستم، چادر کشد بر صبح ما
از پشت کوه غیبتش،خورشید تابان می رسد

محبوب من آید ز ره ، وز بوی ناب نرگسش
هم بر مشام جان ما،عطر گلستان  می رسد

طوفان خشم منتظر،از کوی عشـق و انتـقام
با ذوالفقار حیدری،چون تک سواران می رسد

چشم انتظار مقدمش،تا پای جان ماند «رها»
چون عاقبت دامن کشان یارم چه آسان می رسد

بهروز رها

(می افسون)
طپش قلب منی،بی تو ز جانم سیرم
عاشق روی توأم،بی تو بسی دلگیرم

از نگاهت می افسون به جانم ریزی
شهد جانم، بی تو در بند بلا زنجیرم

در سر من هوس چاه زنخدان تو باد
دست خودرامن  از هردوجهان برگیرم

راحت  جانی  برون  آ  دگر  از  پرده
مست خودسازمرا، از غم تو می میرم

هرکه داردچو«رها»عشق توزیبارویی
نزد آنان من نشان ازکوی تومی گیرم


بهروز رها

(نسیم اشتیاق)
وقتی که شب پر زد به سوی خانه ی دل
پر شد ز عطر گام او آن دم سبویم

چون با مشامم بوی نابش آشنا شد
من جز شمیم غنچه ی رویش نبویم

از کوچه ی شب وقتی  که تنها گذشتم
دیدم نمایان چهره اش را پیش رویم

تا من گشودم دفتر احساس دل را
بوی نسـیم اشتـیاق آمد به سـویم

از روزن سـبز نسـیم دستی بر آمد
آمد نشست ارام و آهسـته به مویم

آن لحظه بس شیرین و ناب و دلنشین بود
آنی به جایش لحظه ای دیگر نپویم

بستم به دل نقش حضورش تا همیشه
همچون «رها» جز نقش نام او نجویم
بهروز رها

(وابسته ی شب)
یاد فردا می كنم من در سكوت خسته ی شب
 عقده ی دل می گشایم در حصار بسته ی شب

چشمه ای سـازم به پای یاد او تا صبح روشن
  همنوایی می كنم من با دل بشكسته ی شب

این دل بی طاقت امشب با امید پر گشادن
 می نشیند چون كبوتر بر سر گلدسته ی شب

تا سحرگه در هوایش دیده برهم كی گذارم
  می رباید خواب چشمم ناله ی آهسته ی شب

تا فلق می گسترانم فرش دل را زیر پایش
چون كه آید ز انتهای كوچه ی پیوسته ی شب

شد (رها) در انتظار نغمه ی شاد سحرگه
گرچه شد این قلب عاشق دائماَ وابسته ی شب
بهروز رها

(وصل)
غم رود از دلم به در،تا که نشینی به برم
چترصفاکشد همی،شمس لقایت به سرم

خنده ز دیدار رخت،بر لب من می رقصد
حلقه ی مستانه زده،مهر و وفا دور و برم

این تن خاکیم اگر،خسته ز هجررخ توست
غرقه شادی می شود، تا که درآیی ز درم

بیا که پر گیرم از ، وصل تو ای نگار من
بی تو یقین می شکند،هم دل و هم بال وپرم

از بر من دگر مرو ، ای همه  انتظار من
از سر شادی می نهم، خاک قدومت به سرم

شعر طراوت و صفا، جوشدم از دل«رها»
تا که شبی سحرکنم با تو و دیده ی ترم

بهروز رها

(هلهله ی صداقت)
تبـلور نجــابتی ، شـكوه رویش  بهار
سلام سـبز خاطره ، بوی سفـید انتظار

تدارك  بهانه ای ، برای  فتح  دلخوشی
ترنم جوانه ای به شـاخه های  بی قرار

تو چشمك ستاره ای،شراره ای زكهكشان
رسد فروغ چشم تو، ز خوشـه های زرنگار

به دشت آسمان دل،شروع هر سپیده ای
میان شهر  منتظر،طلوع   صبح ماندگار

صدای پای غنچه ها، شكفتن حضور تو
سرود عشق و عاطفه ، ترانه حضـور یار

تو رقص برگ عاشقی،به دست  بادآشنا
هلهله ی صداقتی ، موج غـریب رهسـپار

كلام تشنه ی« رها»، اسیر كام  شعر من
سپرده ام عنان دل، به لحظه های بی غبار

بهروز رها

(همراز)
سوز من و گداز من،صبر و قرار من تویی
ای نغمه ی آواز من،شور و شرار من تویی

من واله ی روی توأم،سرگشته کوی توأم
من زنده از بوی توأم، جانا نگار من تویی

من دل به عشقت بسته ام،درکوی تو بنشسته ام
از هجرتو دلخسته ام،چون افتخارمن تویی

با یاد تو من زنده ام،از عشق تو آکنده ام
از غیر تو دل کنده ام،لیل و نهار من تویی

از غیبتت نالان شوم،افسرده وحیران شوم
از دوریت گریان شوم ، زیبا عذار من تویی

ای مونس و همراز من،ای در دل شب راز من
ای نرگـس طنــاز من ، ماه دیار من تویی

دست من و دامـان تو، جانم فدای جان تو
باشد «رها» خواهان تو، بازا بهار من تویی

بهروز رها

(یا مهدی صاحب زمان)
یا مهـدی صـاحب زمان ، بهـر تو گریانم  بیـا
جان جهان ای  مهربان ، از غم  پریشـانم  بیـا

ای جان و جسم و روح ما، ای مطلع هر دو سرا
ای مظهر عشـق و وفا ، ای نور چشـمانم  بیـا

مهـدی  بیـا  اندر برم ، خاک  قدومت بر سـرم
ناز  ترا من  می خرم ، ای  سـرو  بسـتانم  بیـا

هم نوح و هم عیسی تویی،هم خضروهم موسی تویی
هم یوسف زهرا تویی ، ای مهـر رخشـانم بیـا

دستم به دامانت کنم ، جانم  به  قربانت کنم
بر دیده مهمـانت کنم ، ای جان و جانانم بیـا

یا  قائم  آل عبـا ، یا  نور  چشـم  مصـطفی
قربان تو این  جان ما ، ای  شـور ایمانم بیـا

صـد بار  اگر  رانی ز در ، خوانم  ترا  بار دگر
روح منی  ای  منتظر ، بی تو  هراسـانم بیـا

ای  همه  انتظار من ، صـبر من  و  قرار من
بازا  تویی  بهــار من ، ماه  درخشــانم  بیـا


حجت تویی ای مه جبین، بنماظهور اندرزمین
ای گلعـذار ای نازنین ،  یاس  گلسـتانم بیـا

بر درگهت ای بی نشان ، دارم همیشه آشیان
نامت برم  با  هر زبان ، ای مونس  جانم بیـا

زیبا گلم یابن الحسن، عجل ظهور ای مؤتمن
تا کی تو دوری از وطن، ای درد و درمانم بیا

مهدی تویی مولای ما،ای منجی هر دو سرا
برجان جان داری تو جا،ای عشق و سامانم بیا

ای حجت حق الامان،هستی امام انس وجان
یابن الحسن صاحب زمان،خورشید تابانم بیا

نازد«رها»از عشق تو،شعرش شده یک آرزو
ای چون گل خوش رنگ وبو،ای هستی وجانم بیا

بهروز رها