تبیان، دستیار زندگی

قرار نیست آرامت بگذارند

قرار نیست آرام بمانی... دوباره قصد کرده اند به خیالِ خام خودشان، که دلت را بلرزانند آفتابِ در حجاب! که نه! دلم را بلرزانند، آن هم در روزهای داغِ نبود برادر...

بانوی صبوری! دوباره کفرِ تکفیری ها به میدان آمده! نمی­گذارند آرام بمانی...نمی­گذارند آرام بمانم

در میان انبوه اخبار سرزمین شام و دمشق امروز، یک خبر است که دلت را می­لرزاند؛ دوباره بی­حرمتی به حرمتِ ناموس دین... مانده­ام چه کنم، ضجه یا صبوری؛ می­دانم که این بار هم تو قرار است آرامم کنی، می­دانم که می­گویی همه­اش فدای سر برادرم... هر چه بادا باد

می­دانم که اگر بخواهی، سخت­ترین پاسخ را می­دهی به این ابرهه صفتان، دستان تو قدرتِ بیش از اینها دارد، تو همان دست خدایی که از آستینِ خلقت بیرون آمده برای ایام صبر. حالا اما نمی­دانم چرا باز هم صبوری می­کنی، حکمتش را نمی­دانم، فقط زخم بقیع برایم زنده می­شود این روزها.

نمی گذارند آرام بمانی...

این را همان موقع فهمیدم که جواب سوالم را گرفتم،" ماندن سخت تر است یا رفتن" ... و تو مانده بودی و قرار نبود بشکنی در خرده شیشه­های چشم دشمنان

تو مانده بودی تا زنان خاندان رسالت بمانند، تا امامِ فرزند امامت بماند، تا یادگارهای حسینت(ع) بمانند

تو مانده بودی تا عالمه­ی بدون معلم باشی، تا شاگردی علی(ع) و زهرا(س) را در خطابه­های روشنت، مثل روز روشن اثبات کنی

تو مانده بودی تا آنها که فکر کردند خوار  شدی، را خوار کنی

تو مانده بودی برای ما...

 تا بفهمانی به ما که ماندن سخت است، ولی باید ماند!

پای عشق ماندن، مردِ میدان می­خواهد، زمان و مکان هم ندارد، این شعار آموزگار تاریخ است...

جگر شیر نداری

سفر عشق مرو






پی نوشت من : لابه لای روضه ها دلم نگران چشمان زینب است ، رد نگاه او ...

آن زمان که برای تو گفتم آسمان را بر سرم خراب می کند ، فکر یک لحظه ندیدنت ...

منبع: وبلاگ فرجی دیگر

بتکان غبار ِ دل را ...

ذغال را برداری و بکشی روی ِ دیوار ِ سفیدی، سیاه می شود. اگر تازه تازه پاکش کنی؛ امیدی هست. اما اگر بگذاری بماند می ماند که می ماند که می ماند. شاید برای همیشه. من هم باید یکی از همین شبها دلم را بردارم و بروم. هر چند به مدد ِ حق هنوز هم از میان ِ کلی دود و دم و آلودگی و سیاهی نفس می کشد. باید تا دیر نشده کاری کنم. باید دلم را بردارم و ببرم بیاندازم میان ِ این روضه ها. میان ِ این اشک ریختن ها. تا دیر نشده باید بروم. تا دود نرسیده به گلویش تا خفه اش کند. باید بروم بیاندازمش جایی که بشود مثل ِ همان روز ِ اولش. سفید ِ سفید و برگردم و منتظر بنشینم تا خودش برگردد. دل ِ آدم بی صاحب نیست که گم بشود. اسمت مهر شده روی ِ پیشانی اش. روزی اگر بیدل هم بشوی دوباره برمی گردد تنگ ِ دلت. حتا اگر نذر کرده باشی اش. حتا اگر دو دستی تقدیمش کرده باشی به کسی. حالا تو بیا و بگو هدیه را که پس نمی دهند! مثل ِ کفتر ِ جَلد می ماند لاکردار. خودش برمی گردد دیگر....! داشتم چه می گفتم اصلا؟ داشتم می گفتم که باید بروم این تمام ِ زندگی ام را، تمام ِ دارایی ام را، همین روزگار سیاه کن را، بیاندازم میان ِ آدمهای ِ اهل ِ دلی، تا وقتی برگردد، شده باشد یک پا آینه برای ِ خودش. تمام ِ سیاهی ها و دودهایش ریخته باشد بیرون. که صاف شده باشد این کمر ِ شکسته اش. که عصایش را برای ِ همیشه بیاندازم میان ِ وسایل ِ قدیمی ام. یعنی می شود که برای ِ راه رفتن تکیه بزنم به دلم؟ اگر بشود. اگر بشود ... اصلا دل اگر دل باشد توی ِ همین شب ها، میان ِ اشک ریختن های ِ روضه های ِ مادر کار را تمام می کند. خودش را می تکاند ... نه؟ اصلا دل باید سر به راه باشد. باید برای ِ خودش راهنما باشد. باید انقدر قوی باشد که من به پشتوانه اش دست هایم را بگذارم توی ِ دستهایش. باید آنقدر قوی باشد تا با هر سردی ِ پنهانی ِ حرفهای ِ به ظاهر گرم ِ هر کس و ناکسی نلرزد. که تکیه نکند به دیوار ِ آدمهای ِ ناشناس. دل که نباید انقدر زود خودش را رو کند برای ِ غریبه ها. دل باید قوی باشد ... خیلی قویییییییییی ... دل باید ... داشتم می گفتم باید بروم تا دیر نشده ... باید بروم ... باید بروم به یکی بگویم برایم روضه بخواند ... تا دیر نشده . . . 

+ دلم را پرت می کنم ِ لا به لای ِ چادری سفید با گل های ِ ریز ِ صورتی تا غرق شود درون ِ سجاده ی ِ مخمل ِ سبز ِ مامان و دو رکعت نمار می خوانم به نیت ِ جان دادن میان ِ سین ِ سبحان الله گفتن های ِ او ... قربة الی الله ...

منبع وبلاگ اقلیم احساس