تبیان، دستیار زندگی

برهنگی در کنار دریا، امری عادی شده است. همه جای دنیا هم همین طور است، ربطی به ایران و غیر ایران ندارد. تازه بی‌تردید در ایران بهتر است. حالا تو می‌‌خواهی این را نشانه بدی دریا ببینی؟ پس تربیتش کجاست؟ اصلا وقتی بحث‌های تربیتی به حجاب و نگاه و برهنگی محدود می‌شود، در واقع «تربیت» در این بازار به یغما رفته است. انگار که برای مبارزه با موش‌های یک جوب، از هواپیمای جنگی استفاده کنند! حجاب و نگاه- با همه بزرگی و اهمیت‌شان- در مقابل آن چه که حضرت الله از من و تو خواسته است، یک از هزاران است که متاسفانه جای همه چیز را گرفته است. حالا باز هم وقتی می‌گویند «لب دریا» تو یاد «برهنگی» می‌افتی و «تربیت» را فراموش می‌کنی؟

اگر محکوم به کفرمان نکنند، جرات پیدا می‌کنیم و درباره «لب» سخن می‌گوییم. «لب» نه آن چیزی است که در فیلم‌ها به لجن کشیده می‌شود، بلکه همانی که یک «خال» آن «خمینی» را «گرفتار» می‌کند. به یاد بیاور شعر امام را که می‌فرمود: «من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم...» حالا اگر آن یار در دریا تجلی کند، لب دریا عجیب چیز عرفانی می‌شود! و تو بعید ندان که اگر امام را به کنار دریا می‌بردند، اشک شوق می‌ریخت و در زیبایی آن ساعت‌ها غوطه می‌خورد که انگار به وصال آن یار و لب شیرینیش رسیده است.

عرفانِ لب و دریا را باید از اهلش شنید و صاحب این قلم را توان توضیحش نیست. من- و شاید تو- آن قدر کوچکیم که لذت را در ابتذال و دریا را در برهنگی می‌بینیم. آن وقت انتظار داریم که تا عرش بالا رویم! غافل از این که این انسانِِ خاکی تا همه چیز را «لذت‌جویانه» تسخیر نکند، آرام نمی‌نشیند... اما شاید بتوانیم یک درس تربیتی در حد خودمان بگیریم. درسی بالاتر از حجاب و نگاه و البته پایین‌تر از عرفان دریا.

×××

وقتی دریا طوفانی است، اتفاق جالبی می‌افتد. پرچم‌های سیاه در محل‌های حفاظت شده بالا می‌رود و برهنگی و لذت‌جویی از دریا ممنوع می‌شود. آن وقت باید به جاهای حفاظت‌نشده رفت و انبوه مردمانی که برای موج‌سواری سر از پا نمی‌شناسند  را نظاره کرد. اتفاق جالب و البته اندوهناک، فریادهایی است که چند ساعت یکبار، به خاطر غرق یا نزدیک به غرق شدن افراد، به گوش می‌رسد. اطرافیان به سرعت برای نجات می‌شتابند و به محض این که او را بیرون آوردند، به کار قبلی خود ادامه می‌دهند!

آفرین به آن کمک‌ها و تاسف بر این کوته‌بینی‌ها! چقدر مسخره است آن درمان کردن و این پیشگیری نکردن! پس چرا هیچ کس، دیگری را منع نمی‌کند؟ پس امر به معروف و نهی از منکر کجا رفت؟ حالا تو بگو که به این مردم چگونه می‌توان از حجاب و نگاه و قبر و قیامت گفت، وقتی که برای لذت این دنیایی خود از هیچ چیز دریغ نمی‌کنند؟

ورزش و تفریح سالم جای خود؛ بهره نبردن از عرفان لب دریا هم جای خود؛ بحران برهنگی و نگاه هم همین‌ طور. شما بگویید با این «غفلت آگاهانه» چه باید کرد؟ قبول دارید که اگر این حل شود، یک «تربیت بزرگ» در «لب دریا» به دست آمده است؟ آن وقت دیگر طی کردن بقیه مراحل تربیتی سخت نیست. شاید نقطه شروعش همین امر به معروف و نهی از منکر در کنار دریاست. اصلا شاید به همین خاطر امر به معروف و نهی از منکر را با دریا مقایسه کرده‌اند: «همه‌ کارهای نیك به ضمیمه‌ جهاد در راه خدا، در برابر امر به معروف و نهی از منکر چون قطره نسبت به دریاست.»[1]

البته این فقط یک برداشت آزاد و نمکین است!

[1] قال امیرالمومنین(علیه‌السلام): و ما اَعمال البّر كلّها و الجهاد فی سبیل الله عند الآمرِ بالمعروف و النّهی عَنِ المنكَرِ الّا كنَفثَةِ فی بحرٍ لُجِیٍّ (نهج‌البلاغه، حكمت 374)