تفسیر مجمع البیان از این آیه:
"...از دیدگاه محققان گرچه آیه شریفه به صورت عام آمده است امّا با توجه به دیگر آیات و روایات نمىتوان از آن چنین برداشت كرد كه هر گرفتارى و مصیبتى بر اثر گناه است، چرا كه گرفتارى بسیارى همانند كودكان و یا افرادى كه مسئول شناخته نمى شوند، و یا رنج و مصیبت توحیدگرایان راستین و دوستان خاصّ خدا، و نیز گرفتارىهاى پیامبران و امامان برگزیده و معصوم، و یا رنج ها و گرفتارىهایى كه گاه براى آزمون انسانهاست ... همه و همه چیزهایى است كه از آن مفهوم عام استثنا مى گردند.
...با این بیان نمىتوان گفت هر گرفتارى و رنجى كیفر گناه است، چرا كه گرفتارىهاى سخت، فلسفههاى گوناگونى دارند كه از آن جمله عبارتند از:
1) شكوفایى استعدادها و توانمند یهاى درونى و برونى انسان،
2) هشدار نسبت به آینده او،
3) اصل آزمون در زندگى انسان،
4) بیدارى از خواب غفلت و غرور و هشیارى از انواع مستىها،
5) كیفر گناهان،
6) و بخش مهمى نیز ثمره ندانم كاری ها و سهل انگاری هاى انسان در زندگى است.
از امیرمؤمنان(ع) آورده‌اند كه در این مورد فرمود:
انّ البلاء للظالم ادب، و للمؤمن امتحان، و لِلأَنبیاءِ درجة، و لِلأَولیاء كرامة.
بلاها و گرفتاریها براى بیدادگران مایه ادبآموزى و براى توحیدگرایان شایسته وسیله آزمون و براى پیامبران باعث ترفیع درجه و براى دوستان خاصّ خدا مایه كرامت و اوج گرفتن به مقام والاتر است."(تفسیر مجمع البیان)
پس نتیجه میگیریم که همه مصائب به خاطر گناهان نیست والبته درباره مصائب و بلاها یی که بخاطر گناه رخ می دهد باید توجه داشت که گناهان خود دو دسته هستدند یکی گناهان فردی و یکی گناهان جمعی و اجتماعی. گاه مصائب ، جنبه اجتماعی دارد، و محصول گناهان جمعى است ، همانگونه كه در آیه 41 سوره روم مى خوانیم : ظهر الفساد فى البر و البحر بما كسبت ایدى الناس لیذیقهم بعض الذى عملوا لعلهم یرجعون: ( فساد در خشكى و دریا به خاطر اعمال مردم آشكار شد، تا نتیجه بعضى از اعمالى را كه انجام داده اند به آنها بچشاند شاید باز گردند.)
