سستی نسبت به نماز عوامل متعدد و فراوانی دارد كه به مهم ترین آنها اشاره می شود : _1همانطور كه گفتیم عدم آگاهی لازم از آثار و خیرات و بركات نماز در زندگی فردی و اجتماعی و در تامین سعادت دنیا و آخرت انسان و نیز غفلت و فراموشی فلسفه و آثار نماز و عدم معرفت نسبت به خالق یكتا و حقیقت نماز كه باعث می شود توجّه به نماز در ما كمتر شود .
مهمترین مشكل ما با نماز این است كه خود را نیازمند به نماز خواندن نمی دانیم بلكه تنها به چشم یك تكلیف به آن نگاه می كنیم ؛ تكلیف هم همانطور كه از لفظ آن معلوم است یعنی كاری كه با مشقت و سختی انجام پذیرد . همه ی اینها به این خاطر است كه نسبت به خالق خویش , معرفت صحیحی نداشته و از اسرار نماز آگاه نیستیم . اگر پی به عظمت خدای یكتا ببریم و بدانیم كه او معشوق هستی است و نماز عشق بازی با این معشوق است و او با همه عظمت خود به ما اجازه داده كه به دیدارش برویم، آیا در انجام آن كوتاهی خواهیم كرد؟
انبیاء الهی و اولیاء خدا چون عظمت حق تعالی را درك كرده بودند نماز را نور چشم خود می دانستند و ندا در می دادند كه «كفی بی عزا ً ان اكون لك عبدا ً و كفی بی فخرا ً ان تكون لی ربا ً»- برای من همین عزت , كه عبد تو باشم و برای من همین فخر , كه تو رب من باشی كفایت می كند. و اینان همانها هستند كه قرآن در وصفشان می گوید : «یخرون للاذقان سجدا – همه با كمال خضوع و فروتنی سر طاعت بر حكم آن فرود آورند».
