تبیان، دستیار زندگی

 

فکر نمیکنم هیچ آدم طبیعی و نرمالی باشه توی این دنیا که تا به حال حس اضطراب رو تجربه نکرده باشه!

این اضطراب میتونه ترس از امتحان ریاضی فردا باشه یا ترس از تنهایی یا ترس از تزریق آمپــــــول!!

اضطراب توی سطح متوسط نه تنها مضر نیست بلکه کلی هم فایده داره.چون نگرانی در سطح نرمال باعث میشه برای تلاش بیشتر انگیزه پیدا کنیم و از لاک بیخیالی و بی تفاوتی خارج بشیمو نگیم:بیخیال امتحان فردا ،هرچه باداباد!

اختلال های اضطرابی انواع مختلفی دارن و زمانی اتفاق میفتن که سطح اضطراب با موقعیت ایجاد شده تناسبی نداشته باشه و فعالیت های روزانه مارو دچار اختلال و مشکل کنه.

هر چند که این اختلال کاملا قابل درمانه ...

اما از اونجایی که ما ایرانیها خودمونو توی همه زمینه ها و مهارت ها متخصص میدونیم معمولا دست به خود درمانی میزنیمو حاضریم مشکلمونو برای خانوم همسایه و آرایشگر محله و بقالی سرکوچه تعریف کنیمو از تجربیات گهربارشون استفاده کنیم اما زبونم لال!! به ذهنمونم خطور نکنه که یه کمک حرفه ای بگیریمو بریم پیش اونی که واقعا میتونه مشکل مارو بفهمه و حل کنه.

اگرم یه زمانی یکی پیدا بشه که بهمون پیشنهاد بده بریم پیش مشاور،بدون تلف کردن وقت بپریم وسط حرفشو با چشمای گرد شده از تعجب و عصبانیت سرش فریاد بزنیم که:

مگه من دیوونـــــم؟؟؟خداروشکر هنوز روانی نشدم که برم پیش روانشناس!!

(کی این فرهنگ کار رو به کاردان سپردن و کمک گرفتن از متخصص توی جامعه تحصیلکرده و روشنفکر ما جا میفته خدا میدونه)

و حالا برای اینکه اطلاعاتمون در مورد این مشکل که خیلیم دست و پاگیره بیشتر بشه توجه شما رو جلب میکنم به ادامه برنامه:

...

(از همه عزیزان میخوام که توی بحث حتما شرکت کنن.از تجربیات خودشون بگن،سوال بپرسن،اگه توضیحات تکمیلی دارن اضافه کنن و...از اونجایی که میخوام ادامه بحث رو به صورت علمی داشته باشیم حتی الامکان سعیم اینه که از دخل و تصرف در جمله ها خودداری کنم و بعد از تموم شدن توضیحات در مورد اضطراب راه حل های عملی درمان رو براتون میگم که کاملا قابل اجراست و با راه حلای صرفا تئوری که تا حالا شنیدین فرق داره.پس با ما همراه باشیــــــد)

سلام به tear drop عزیزم

خیلی خوشحالم که این بحث مورد توجهتون قرار گرفتو ممنونم از نگاه واقع بینانتون که از مشکلتون اگاهیدو به من اعتماد کردین

میتونم بپرسم این حالت از کی شروع شده؟چون این نوع اضطراب معمولا بعد از یه اتفاق تلخ مثل از دست دادن یا گم شدن یه فردی که برامون مهم بوده،صحنه تصادف و هر اتفاق پرفشار دیگه بوجود میاد.

گفتین هر کاری میکنین درست نمیشه؟چه رفتارایی و کارایی انجام دادین برای کم کردنش؟

منتظر پاسختون میمونم

از

hosseintahoori

عزیز هم بابت مطلب قشنگ و مفیدشون ممنونم.مرسی که تو بحث شرکت کردین.

سلام

مرسی نگین عزیزم! از کی که باید بگم از وقتی از خونه پدری رفتم. هروقت مامانم زنگ میزد

همش میترسیدم.. میگفتم نکنه واسه پدرم اتفاقی افتاده.. و تا مکالمه به خیر و خوشی تموم بشه

من نصفه جون میشدم. الانم که دیگه همسر و بچه های خودم اضافه شدن.. همش میترسم

میترسم نکنه اتفاقی بیفته.. فکرشو بکن.. جناب کلیف اسم نوشته واسه کربلا.. خانوادگی.

من از ترس اینکه نکنه بریم اونجا بچه هامو گم کنم نمیرم. هروقت هم که از خونه میریم بیرون اگه

بچه ها پیش خودم نباشن همش واهمه دارم که نکنه دزد برده باشدشون.

خلاصه که حسابی خل شدم با این اخلاقم.

البته من وقتی 13 سالم بود یه روز ساعت 5 صبح اونم تو زمستون .. زنگ خونه رو زدن و خبر

کشته شدن عزیزی رو دادن که واسه هممون مثل یه شوک بود .. هیچ کس باور نمیکرد . دیگه از اون به بعد

به زنگ بیموقع و تلفن نابهنگام حساسیتی پیدا کردم که نگو و نپرس.

در مورد اینکه چه کارا کردم هم باید بگم که مثلاً همش به خودم میگم.. برای چی باید گم بشن..

پدرشون باهاشونه.. یااینکه لابد ماشین پنچر شده دیرکردن.. لابد ترافیک بوده.. لابد سرراه رفته چیزی بخره

ولی دست آخر باز هم همون اضطرابه میاد سراغم و بیقراری و کلافگی و انقباض عضلات گلو .

یعنی وضع به حدی بغرنج میشد که اگه این فناوری تلفن همراه نبود.. مطمئناً من تاحالا زنده نمونده بودم.

پاسخ tear drop عزیز 1: 

سلام به tear drop عزیزم.

اتفاقی که در گذشته براتون پیش اومده به احتمال خیلی زیاد میتونه یکی از منابع اضطراب فعلیتون باشه.

همونطور که میدونید اضطراب در حد متوسط کمک میکنه که به خطرهای واقعی پاسخ مناسب بدیم اما در سطح بالا و غیر واقعی میتونه زندگیمونو مختل کنه.

پیشنهاد میکنم که توی اولین فرصت با یه روانشناس مشورت داشته باشین.این وضعیت اگه ادامه پیدا کنه اول خودتونو اذیت میکنه چون دائم توی فشار و نگرانی هستین بعد هم همسر و نزدیکانتون رو.از همه مهمتر این الگوی اضطراب شما به بچه ها هم منتقل میشه.بنظرم میتونین از انتقالش به نسلهای بعدی همینجا جلوگیری کنین.

فقط باید قدم اولو بردارین...اصلا کار سختی نیست

علائم این نوع اضطراب همونطور که خودتونم به یه موردش اشاره کردین اینها هستن:

بی قراری،بی خوابی یا بد خوابی،تعریق زیاد،احساس وجود یک توده در شکم،مشکل در تمرکز داشتن،تحریک پذیری،خستگی،حس تحت فشار بودن،کشش عضلانی و مشکلات گوارشی...

احتمال زیاد روانشناستون از دو روش دارو درمانی و رواندرمانی استفاده میکنه.

برای اینکه بهتر اشنا بشین با شیوه کار یه مختصر توضیحی میدم خدمتتون:

داروها

پزشکان از داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب برای درمان اختلال اضطراب منتشر استفاده میکنند.

داروهایی که به طور عمده تجویز می شوند شامل موارد زیر است :

- داروهای ضد اضطراب

 بنزودیازپین ها و داروهای آرامبخش غالباً بین 30 تا 60 دقیقه اضطراب را رفع می کنند

آلپرازولام ( زاناکس )، کلرودیازپوکساید ( لیبریوم )، کلونازپام ( کلونوپین) ، دیازپام ( والیوم ) و لورازپام ( آتیوان )

- ضد افسردگی ها

این داروها بر فعالیت برخی مواد شیمیایی خاص مغز ( نوروترانسمیترها) که به سلولهای عصبی مغز شما کمک می کنند تا پیامها را دریافت کنند تأثیر می کنند.

مثالهائی از داروهای ضد افسردگی مورد استفاده در درمان اضطراب در زیر آورده شده است فلوکستین (Prozac)، پاروکستین ( پاکسیل) ، ایمی پرامین ( تروفانیل) و نلافاکسین ( رافکسور).

ضد افسردگی ها عموماً در 60 تا80 درصد موارد مؤثر هستند.اما چون پزشک شما نمی تواند پیش بینی کند که چه دارویی برای شما بهتر است، ممکن است لازم باشد بیش از یک دارو را امتحان کنید که ببینید کدام دارو برایتان بهتر است.

 پاسخ tear drop عزیز 2:

رواندرمانی

این درمان که گفتگو ( حرف ) درمانی هم نامیده می شود. به دریافت کمک از یک کارشناس بهداشت روان از طریق ترکیبی از گفتن و شنیدن اطلاق می شود.

یک نوع از رواندرمانی درمان رفتار _شناختی است که اختلالات تفکری را که موجب مشکلات روانی می شوند امتحان می کند. درمان رفتار _ شناختی در درمان بیماریها بخصوص اختلالات اضطرابی مانند اختلال اضطراب منتشر بسیار مؤثر است.

 این درمان بر این اساس پایه گذاری شده است که شما چیزی هستید که فکر می کنید. در حین درمان رفتار _ شناختی، درمانگر به شما کمک می کند افکار و اعتقادات ناجوری که باعث استرسهای روانپزشکی ترس یا افسردگی می شود را تعیین کنید

شما یاد می گیرید که افکار منفی را با ادارک مثبت تر و واقعی تر جایگزین کنید. شما راههایی را یاد می گیرید که وقایع زندگی را درست تر ببینید و با آنها کنار بیایید. عموماً در یک درمان کوتاه مدت رفتار- شناختی بر یادگیری ایجاد حس ارزبابی و کنترل فکرها و احساساتتان تأکید می شود.

(تا زمانی که ایشالا به یه مشاور مراجع میکنین چندتا پیشنهاد دارم براتون)

مراقبت از خود

این نکات می تواند به شما کمک کند که اضطراب خود را کم کنید:

- فعال باشید : تعیین کنید که چه چیزهایی شما را مضطرب می کند. مثلاً اگر مسایل مالی نگرانتان می کند. پس انداز کنید.

- Let it go : در نگرانی گذشته خود را غرق نکنید. آنچه را می توانید تغییر دهید و اجازه دهید بقیه چیزها مسیر خود را طی کند.

- چرخه را بشکنید: زمانی که احساس اضطراب می کنید قدم بزنید یا مشغول سرگرمی خاصی که باعث تمرکز شما می گردد، بشوید.

- از خود مراقبت کنید: استراحت کافی داشته باشید. غذای متعادل مصرف کنید. ورزش کنید و زمانی را برای آرامش در نظر بگیرید. از کافئین و نیکوتین که باعث تشدید اضطراب می شوند پرهیز کنید.

- با کسی صحبت کنید: مشکلات خود را با یک دوست با مشاور کارشناس که می تواند به شما کمک کند همه جانبه نگاه کنید در میان بگذارید.

مهارتهای سازگاری

زندگی با اختلال اضطراب منتشر می تواند مشکل باشد.

به علاوه حین دست و پنچه نرم کردن با نگرانی ها ممکن است به سایر وضعیتها مثل افسردگی که غالباً با اختلال اضطراب منتشر همراهی می کند و می تواند باعث شود احساس اضطراب و نگرانی بیشتری کنید، دچار شوید. اضطراب می تواند به تقابل شما با دوستان و خانواده، توان تولید کنندگی شما در محیط کار و کیفیت کلی زندگی شما اثر بگذارد.

(امیدوارم که تونسته باشم تا حدی کمک کرده باشم.اگر سوالی یا موردی بود در خدمتم خانومی)

سلام

مرسی نگین عزیز! زحمت کشیدی گلم.

من راه دومو ترجیح میدم .. چون هیچ میونه خوبی با مصرف دارو ندارم. اما یه چیزی راجع به احساس

خستگی مفرط بگم.. من همیشه حس میکنم خسته هستم.. با اینکه تمایل زیادی برای انجام کارام

دارم.. ولی انگار که از یه کوه پیمایی سنگین اومده باشم.. با تمام وجودم حس میکنم که خستم

حتی همین هفته پیش بود که به خواهرم گفتم.. انگار کسی دست و پای منو گرفته و نمیذاره

از جام بلند شم.. فکر میکردم کسی طلسمم کرده (نیشخند).

یه روان درمان خوب و خوش اخلاق کجا سراغ داری؟

سلام به tear drop نازنینم

در مورد اینکه گفتین تمایلی به مصرف دارو ندارین باید بگم شاید دلیلش به خاطر تصورات اشتباهیه که در مورد داروهای آرامبخش و ضد اضطراب بین اکثر افراد جا افتاده باشه.

بیشتر مردم فکر میکنن که تنها کار یا حداقل، بیشترین کار این داروها اینه که آدمو یا خواب کنه یا اینکه انقد گیج و منگ کنه که نتونیم از پس کوچیکترین فعالیتمون بربیایم!

این تصور کاملا اشتباهه!وقتی ما مضطربیم،یا افسرده ایم یا دچار وسواس شدیم از جنبه زیستی یک سری هورمون های بدن نظمش بهم خورده.دارو ها در حقیقت تعادل بیو شیمی مغز و تنظیم هورمون هایی که بهم ریختن رو به عهده داره.در کنارش مسلما در روزهای اول مصرف دارو حس خوابالودگی وجود داره که بعد از چند روز که دارو برای بدن جا میفته این حس کمتر و نرمالتر میشه.

در هر صورت اگر پزشکتون تشخیص بده که نیاز به دارو دارید حتما باید مصرف کنید.چون به کار رواندرمانی کمک میکنه.

و اما یکی از مراکز تخصصی تو حیطه کار رواندرمانی و مشاوره کلینیک دانشگاه شهید بهشتیه به نام کلینیک کودک و خانواده.

اکثر پزشکان مرکز،اساتید دانشگاه شهید بهشتی هستن.

این آدرس سایتشونه که همه اطلاعات لازم رو داره:

کلینیک کودک و خانواده

اگر نتونستین وقت مراجعه بگیرین یا سوالی بود بنده همچنان در خدمتم عزیز

سلام

مرسی نگین عزیز.. از اینکه اینقدر دلسوزانه این مسئله رو پیگیری میکنی واقعاً ممنون و شرمنده هستم

نگین جان! من اصولاً با دارو مشکل دارم.. یعنی دارم از تب میمیرم ولی قرص نمیخورم.. شربت که اصلاً نگوووووو

آمپول که دیگه یعنی یه غول وحشتناک.. یعنی تا حالا با میل خودم دارو نخوردم.. یا تو بیمارستان

مجبورشدم.. یا آقای همسر با تهدید و ارعاب مجبورم کرده تا دارو خورانیده شود.

راجع به اون مشاوره هم احتمالاً بعد از تعطیلات مراجعه میکنم.. چون الان که دیگه فرصتی نیست.

نتیجه رو حتماً بهت خبر میدم. ممنونم عزیزم.