نتیجه‌گیری
كارآفرینی، كانون و مركز ثقل كار و تلاش و پیشرفت در عصر مدرنیته تلقی
می‌شود. ما بدون توجه كافی به مقوله «توسعه فرهنگ كارآفرینی» نمی‌توانیم
به شاخص‌های رشد و توسعه كه از طریق تغییر در روند تولید، بهره‌وری و
توان افزایی فنی و صنعتی در عرصه اقتصاد حاصل می‌شود، دست یابیم. در گذر
از مرحله سنتی به صنعتی باید به توانمندیها و قابلیت‌های فردی كارآفرینان
در بهره‌گیری از منابع طبیعی و بكارگیری تكنولوژی مدرن اهتمام ویژه‌ای
قائل شویم. زیرا، آنها با بكارگیری روش‌های جدید در بازار، خود را برای
استفاده بهینه از ابزار و دستیابی به كیفیت مطلوب كالا و خدمات آماده
می‌سازند. كارآفرینی، فرآیندی اكتسابی است و خانواده در شكل‌گیری این
فرآیند نقش اساسی را ایفاء می‌كند. زیرا، خانواده میتواند عنصر پویایی و
تحرك را به ژرفای وجود افراد تحت نفوذ و وابسته به خود تزریق كند به شكلی
كه «فرد» و «جامعه» در محیطی هماهنگ به تعامل بپردازند و قالب‌های اجتماعی
نوآورانه شكل گیرد. نقش و اهمیت خانواده به عنوان كانون اندیشه نوگرایی،
در ایجاد روحیه خلاقیت و نوآوری در افراد، گسترش روحیه كارآفرینی و توسعه
كسب و كار جدید در جامعه، انكار ناپذیر است، به طوری كه درزمینه فعالیت
اقتصادی، خانواده میتواند اندیشه افراد تحت نفوذ خود را به سمت و سویی
سوق دهد كه آنها را از مشكلات پیش‌رو از جمله؛ بیكاری، فقر، اعتیاد، فساد
و... برهاند و آنها را در مسیرهای شغلی كه مولد سرمایه و فرصت‌های جدید
است،هدایت نماید. زیرا، خانواده علاوه بر نقش تولید نسل و پرورش ابعاد
عاطفی و اخلاقی فرزندان، به عنوان كانونی برای رشد و پرورش اندیشه
خودباوری، اعتماد به نفس و خودشكوفایی در فرزندان، نقش بسیار مؤثری در
راه‌اندازی كسب و كار اقتصادی و توسعه فعالیت‌های شغلی در جامعه خواهد
داشت.
نوشته بهرام باقری - كارشناس ارشد جامعه شناسی
