سلام به Navaaye_asemani جان!
مرسی از حضورت عزیز.
خب اون خیلیا اشتباه فکر میکنن که قدردانی و همفکری فقط مال زندگی مشترکه.
همه رفتارای درست و غلط ما سرچشمه میگیره از نوع تربیت خانوادگی و جو حاکم بر تفکر ما.
مهربون بودن,عاشق بودن،قدرشناس بودن،وظیفه شناس بودن و خیلی چیزای دیگه رو اگه در ارتباط با افراد خانواده تمرین کردیم و بهش جامه عمل پوشوندیم که چه بهتر.وگرنه هیچ معجزه ای بعد از تشکیل زندگی مشترک رخ نمیده که بخوایم منتظرش باشیم!
پس بهتره از همین جا و همین لحظه شروع کنیم.
و اما در مورد تاپیک باید بگم که من سعیم اینه با توجه به گروه سنی و شرایط تجرد دوستان بیشتر از مطالبی استفاده کنم که مربوط به عموم باشه و شرایط خاصی رو نطلبه.اما خب باید بپذیریم که تعدادی هم از دوستان متاهل مشتری صفحه روانشناسی ما هستن و باید هوای اونارو هم داشته باشیم.میتونیم یه تاپیک دیگه بزنیم و اون مواردی که شما پیشنهاد دادی اشاره کنیم.
موفق باشی.
-------------------------
"هرگز موقعیت خودتان را بر ضد موقعیت شوهرتان قرار ندهید....
هیچ گاه او را تحت فشار قرار ندهید که میان شما و بازی گلف یا بازی فوتبال
و یا اتومبیلش یکی را انتخاب کند... "
سلام به Aansherly عزیزم.
جانا سخن از زبان ما میگویی!!واقعا به نکته خوبی اشاره کردی.نکته ای که متاسفانه متاسفانه منم ازش بی بهره نموندم.
البته چند وقته دارم یه کارایی میکنم.تمام سعیمو میکنم خودخواه نباشم و به خودم بقبولونم که اگر راستی راستی به کسی علاقه دارم کاری نکنم توی انتخابش بین من و علائقش سر دوراهی بمونه.اگه کسیو واقعا دوست دارم باید بهش کمک کنم و همونجور که خودم از سردرگمی و انتخابای سخت بیزارم به طرفمم این حقو بدم.
(نمیدونم چرا یاد جریان کامنت و اینکه اگه کسی منو دوس داره باید به خودش زحمت بده منو پیدا کنه افتادم.)
