تبیان، دستیار زندگی

حتما شما هم وقتی صدای ضبط شده خودتان را می شنوید، فکر می کنید که اصلا شبیه به صدایتان نیست ولی اطرافیانتان هیچ تفاوتی حس نمی کنند. نگران نباشید! مشکل از شما نیست. همه ی انسان های روی زمین همین مشکل را دارند. تا حالا با خودتان فکر کرده اید که چرا همچین اتفاقی می افتد؟

هر صدایی که ما می شنویم، در اصل موجی از هوای فشرده شده است. گوش خارجی ما این امواج را می گیرد و از طریق سوراخ گوش به گوش میانی می فرستد. امواج در گوش میانی تبدیل به ارتعاشات می شوند و به طرف گوش درونی می روند. ارتعاشات در گوش درونی به پیام های عصبی تبدیل می شوند و به مغز فرستاده می شوند.

وقتی که تار های صوتی ما به لرزش درمی آیند و ما صحبت می کنیم، امواج صوتی ما وارد گوش دیگران می شوند و آن ها صدای ما را می شنوند ولی برای خودمان قضیه کمی فرق دارد. بدن ما پر از اندام ها و مایعات گوناگون است. وقتی که ما صحبت می کنیم علاوه بر امواج خارجی، امواج دیگری هم به گوش ما می رسند.

لرزش های تار های صوتی از طریق مایعات و استخوان های بدن به گوش ما منتقل می شوند. گوش درونی ما با این لرزش ها مانند سایر لرزش ها رفتار می کند. آن ها را به پیام عصبی تبدیل می کند و به مغز می فرستد. همین هم باعث می شود که ما نسبت به بقیه صدای متفاوتی بشنویم.

نمی توان گفت که کدام صدا واقعی است و کدام غیر واقعی. در حقیقت هیچ کدام از این دو صدا بر دیگری برتری ندارند. حالا به نظر شما اگر انسان هیچوقت صدایش را ضبط نمی کرد، باز هم با این مشکل هم روبرو می شد؟