تبیان، دستیار زندگی

داشتم براین نماز ظهر وضو می گرفتم، دست ی به شانه ام زد. سلام و علیک کردیم. نگاهی به آسمان کردو گفت« علی ! حیفه تا موقعی که جنگه شهید نشیم. معلوم نیست بعد از جنگ وضع چی بشه. باید یه کاری بکنیم . » گفتم «مثلا چی کار کنیم؟» گفت « دوتا کار ؛ اول خلوص،دوم سعی و تلاش .»
شهید حسن باقری


*******************************

سال 61 پادگان 21 حضرت حمزه آقای « فخر الدین حجازی » آمده بودند منطقه برای دیدار رزمندگان. ایشان در سخنانی خطاب به بسیجیان و از روی ارادت و اخلاصی که داشتند گفتند : من بند کفش شما بسیجیان هستم!یکی از برادران نفهمیدم خواب بود یا عبارت را درست متوجه نشد . از آن ته مجلس با صدای بلند و رسا در تأیید و پشتیبانی از این جمله تکبیر گفت . جمعیت هم با تمام توان الله اکبر گفتند و بند کفش بودن او را تأیید کردند!

*******************************

صبح ها بعد از نماز می نشست قرآن می خواند
اگر زهرا بیدار بود توی بغل می گرفتش
و اگر خواب بود ، کنار رختخوابش می نشست و می خواند!
می گفت: اینجا باشم که از الان چشم و گوشش به این چیزها عادت کنه
خاطره ای از زندگی شهید دکتر محمد علی رهنمون

از محل كارش تا خونه فاصله ای نبود.یعنی اگه اراده می کرد می تونست در طول روز چند بار به خونه سر بزنه.با این حال سه الی چهار هفته نمی یومد.کار به جایی رسیده بود که بچه هاش هم باهاش غریبی می کردند.وقتی بهش گفتم یه کم بیشتر بیا خونه گفت: شما هیچ وقت از ذهن من بیرون نمی روید،اما چه کنم که مسئولیت انقلاب سنگین تره.
راوی: همسر شهید محمد بروجردی

سردار ، هر ماه ده هزار تومان به شخصی كه علیل بود و روی ویلچر می نشست می داد .
در ماه آخر كه به سراغش رفته بود ، بیست هزار تومان به او داده وگفته بود : شاید ماه دیگر نباشم . این قضیه را بعد از شهادتش شنیدم و آن مرد برای هر كس تعریف می كرد .(شهید حاج خداکرم)

در عملیات والفجر یك ، دستور داده بود كه هیچ كس وارد قرارگاه نشود.
دژبان قرارگاه كه خود ، یك بسیجی بود بنا به همین دستور، خود آقا مهدی را چون نمی شناخت راه نداده و برگردانده بود .
آقامهدی ، از این عمل او خوشش آمد و تشویقش كرد !( شهید باکری )

تنها كاری كه از دست بچه ها برای آنان كه در خط شهید شده بودند، بر می آمد این بود كه رو به قبله بخوابانندشان و پتویی روی آنان بكشند و اگر برادری به سختی مجروح می شد و آخرین نفس هایش را می كشید، دوستان مثل پروانه گِردش حلقه می زدند، یكی سرش را شانه می زد، یكی گرد و غبار از صورتش می زدود و دیگری لباسش را مرتب و عطرآگین می كرد و خلاصه همه سعی داشتند او را برای حضور در پیشگاه حق تعالی آماده كنند.