دوران پیری (Old Age)
بیشتر مردم تصورشان در مورد پیری، تصور نادرستی است و جنبه منفی دارد و حتی بعضی از منابع، ویژگی های این مرحله را بصورت شروع قطع وابستگی ها، آماده شدن برای ناتوانی ها، بیماری ها و مرگ، ذكر میكنند. تغییرات مشخص در بدن در این مرحله بسیار زیاد میباشد و در واقع توانایی فرد در مقابله با این تغییرات، تعیین كننده اثرات و جنبه های مثبت سال های آخر عمر میباشد.
در این گروه سنی تفاوت های فیزیولوژیكی و اجتماعی فراوانی وجود دارد كه خود ناشی از عوامل اجتماعی، تفاوت تجربیات و تعریف افراد از عمر میباشد. آموزش های قبلی و سلامت فرد هنگام ورود به این دوران نقش مهمی در حفظ سلامت در سال های آخر عمر دارد.
از جنبه های مثبت این دوران این است كه فرد خودش معتقد باشد كه عمر مفیدی داشته است و یا داشتن فرزندان و نوه های موفق برای بعضی مهم است و برای عده ای داشتن مناصب مختلف و یا كتاب های نوشته شده و دیگر فعالیت ها مطرح میباشد. در سال های اول دوران كهنسالی، اغلب احساس خوشبختی، اثر مثبت دارد در حالیكه در سال های آخر، احساس رضایت و موفقیت و یا بعبارتی رسیدن به اهداف، مهم میباشد.
50% افراد بالای 75 سال قادر به انجام فعالیت های روزمره شخصی نیستند و افراد پیرتر بطور مشخصی با این ناتوانی، خودشان را تطبیق میدهند و عده ای دیگر منتظرند كه با مراقبت های پزشكی قابلیت آن ها افزایش یابد. شایعترین مشكلات آنها كاهش توانایی و ظرفیت فیزیكی، اعمال شخصی، تغییرات حافظه، بروز بیماری ها و ارتباط با اعضاء خانواده میباشد. در بعضی از جوامع، شیوع خودكشی در این گروه بالاست و معمولا در افراد مجرّد و تنها رخ میدهد و 30% آنان گرفتار افسردگی میشوند. شایان ذكر است كه در پزشكی نیاكان و فرهنگ اسلامی ایران، دوران سالخوردگی در واقع دوران بهره برداری از مطالعات و تجربیات چندین ساله است كه شرح مُفصل آن به صورت گفتار جداگانه ای در این كتاب ارائه گردیده است.