تبیان، دستیار زندگی

اینجا كاغذپاره های مجازی من است. جایی كه از خوشی  ها و تلخی ها و احساساتم مینویسم و بوی احساسی را كه در لابه لای زندگی ام میپیچد بر روی این ورق نامه های تكنولوژی ثبت میكنم.

تا چشم كار میكند دنیا را پر از نقش و نگار می بیند. هر از گاهی از تصاویر دنیای پیرامونم به یادگار عكس میگیرم تا یادآور همان لذت و جذابیتی باشد كه هنگام دیدن آنها پیمانه ی زیبایی های خلقت را سر كشیده و سرمست شده ام.
خودم را بگویم؟ كه نه دیدن، بلكه خاطراتش هم مرا غرق در زیبایی های گاه نهان خود میكند. و من آنها را با شما قسمت میكنم تا به دور كرسی حقیر ولی صمیمی مان بنشینیم و آن را گرم تقسیم بندی شادی ها و خاطرات و محبت هایمان كنیم.

شاید دلنواز ها ، چشم نوازها و تراوشات ذهنی من ، دلنواز و چشم نواز دل و چشم شما هم باشد.

به یاد یار و به نام یار
   
   *  استارت *

دعوتتون میكنم به صدای رسای غزلی گنگ!!!

خدایا طبع شعرم را چه ذبح كردند و میراندند
گلی را كه تو پروردی ببین كز ریشه خشكاندند

به پا شد آتشی تا هم بسوزاند دل دریا
و هم ابلا كند خاكستری مرده كه سوزاندند

هجوم یاغیان غم به مسكینان مفلوكی؟
كه تا وارد شدند بالا زدند آستین و نالاندند

بساط امتحانت را ببند آرام و بگذر تا
نگویند او نداده امتحانش را... و گریاندند

تو دنیا را به كی دادی؟ كه آخر جانشینت شد؟
جهان با ناكسان افتاد فلك چرخید و چرخاندند

الهی گم شدم دیگر كسی من را نمی یابد
به جوی ، هرگز، كه آب رفته اش را بر نگرداندند

به عمری آشنا بودیم و حال از رهگذر كمتر؟
صدایت می كنم شاید حوائل گوشه ای راندند

مسیرم را به سوی كوی خود كج كن هر از گاهی
كه محبوسان ظلمت را سزد نوری كه تاباندند

و اینم یك قغزل نیمه كاره ی  داغ و تازه از تنور دراومده


شلوغی می كند در ازدحام شهر ، تنهایی

تماشا می كند خشكی ، تو غرق بحر، تنهایی



سری بر لاك خود داری، گهی مرموز و بیماری

به خود درگیر و دور از خود، چه بیخود جهر، تنهایی



قلم گم كرده جوهر را چگونه مشق بنویسد؟

جهان با جان نمی سازد و قرنی قهر، تنهایی

....
...