خدا در این آیه مى‏فرماید: من چراغدار شما هستم، براى این كه شما با بودن این نور و این چراغ روشن، خود، راه واقعى، خدا، هستى، قیامت، اخلاق و اعمال صالح را گم نكنید.

براى این كه در سایه نور این چراغ، سرمایه‏ها را ببینید و در كنار این سرمایه‏ها، تجارتى كنید كه:

 « تُنجِیكُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ »

 سود این تجارت، رهانیدن شما از عذاب دردناك است.

هیچ پیغمبر، امام و ولیّى از اولیا نبوده است كه از ترس «عذاب الیم» گریه نكرده باشد. یعنى ما از گریه آنها مى‏توانیم دورنمایى از عظمت آن عذاب را بفهمیم. چون باور داشتند، گریه مى‏كردند. اگر كسى چیزى را باور نداشته باشد، براى آن غصه نمى‏خورد و گریه نمى‏كند.

میلیاردها نفر روى زمین نه خدا را باور دارند و نه قیامت را. در هر نوع  معصیتى غرق هستند و مى‏خندند. نمى‏دانند كه با دست خود چه بلایى به سر خود مى‏آورند ؛ چون تمام سرمایه‏هاى الهى از آنها گمشده است. چراغ و نورى در اختیار ندارند.

بهشت و جهنم‏

 رسول گرامى اسلام صلى الله علیه و آله در برابر حضرت حق آن‏قدر گریه مى‏كرد، تا جایى كه از حال مى‏رفت!!

در روایت آمده: ابوذر از خشیت حضرت رب به حدى گریه كرد كه چشم درد گرفت.

گفتند: اگر از خدا رفع چشم دردت را مى‏خواستى، شفا مى‏یافت. گفت: از چشم منصرفم و درد چشم غصه بزرگ من نیست. گفتند: چه علتى تو را از درد چشم منصرف كرده؟

گفت: دو موضوع بزرگ: بهشت و جهنم!

از حلم تو نسبت به او تعجب كردم‏

امام صادق علیه السلام در زمینه، استدراج كه یكى از شدیدترین عوامل هلاكت است- یعنى در وسایل عیش و نوش غرق بودن و مرتكب هر گناهى شدن و توجه نداشتن- مى‏فرماید:

یا رب براى چه؟

 امام صادق علیه السلام مى‏فرماید:

خداوند عزّ و جل به موسى خطاب كرد: مى‏دانى چرا از میان این همه افراد خلقم تو را به صحبت خود انتخاب كردم؟

عرضه داشت: یا رب! براى چه؟

پاسخ شنید: اى موسى! بندگانم را زیر و رو كردم، كسى را در مقام نفس متذلل‏تر از تو نسبت به خودم نیافتم، اى موسى! هرگاه نماز مى‏خواندى صورتت را بر خاك مى‏گذاشتى .

تحمل بد خلقى دیگران‏

نقل كرده‏اند:

ابراهیم بن ادهم رحمه الله وقتى به راهى مى‏رفت، سوارى پیش وى باز آمد و پرسید از وى كه آبادانى كجاست؟ ابراهیم اشارت كرد به گورستان و گفت: آبادانى آن است.

ترك پنداشت كه وى افسوس مى‏دارد، در خشم شد و او را مى‏زد تا سر وى بشكست، چون از وى درگذشت با وى گفتند كه این كس كه تو او را بزدى خواجه ابراهیم بن ادهم بود، ترك بیامد و عذر از وى مى‏خواست، ابراهیم گفت: آن وقت كه تو مرا مى‏زدى، من تو را از خداى عزوجل درخواستم تا تو را اهل بهشت گرداند.

گفت: از بهر چه چنین كردى با وجود چنین كارى كه من با تو كردم؟!

ابراهیم گفت: از بهر آن كه من دانستم كه بدین كه تو مرا مى‏زدى من ثواب یابم، پس نخواستم كه نصیب من از تو خیر باشد و نصیب تو از من شر!!